แค่เด็กฝากที่เขาบังเอิญรับปากว่าจะดูแลส่งๆไปคนหนึ่ง ทำให้มาเฟียหนุ่มต้องเอาชีวิตเข้าไปพัวพันกับเธออย่างไม่รู้จบ!! กาฟาโน่Xเฌอแตมป์ ...บทนำ... พุทธศักราช 2566 ครืด~ ครืด~ “รับสายก่อนดีกว่าไหมอา ผมเห็นมันสั่นอยู่นานแล้ว” น้ำเสียงทุ้มกดต่ำเอ่ยสวนขึ้นกลางคัน เมื่อเห็นว่าแขกของเขามีสายเข้าตั้งแต่เมื่อครู่ “ไม่เป็นไร อาอยากรีบคุยให้เสร็จทีเดียว” ครืดดดดด~ “ผมว่าอารับสายนี้ก่อน แล้วเราค่อยมาว่ากันต่อ” ร่างสูงยักไหล่บอกด้วยท่าทีเป็นกันเอง “ผมรอได้” “งั้นอาขอตัวแป๊บเดียว” เมื่อร่างสูงไหวไหล่เป็นเชิงอนุญาต ทรงพลก็ผละห่างออกมายืนอยู่มุมหนึ่ง ล้วงโทรศัพท์มือถือมาดูก็เห็นว่าเป็นลูกสาวของเขานั่นเอง [พ่อค่ะ เฌอได้ยินมาว่าบริษัทในเครือเซียนตาล่ากำลังเปิดรับสมัครพนักงานใหม่ เฌอสมัครไปสักพักแล้วแต่ทางนั้นไม่ติดต่อกลับมาเลย คิดว่าเขาคงไม่รับแถมยังได้ยินมาว่าทางนั้นมาตรฐานในการรับพนักงานสูงมาก ดังนั้นพ่อพอจะ…พ่อช่วยแนะนำเฌอเข้าไปทีได้ไหมคะ] “ที่ไหนนะ?” ทรงพลทวนคำอีกครั้งพลางส่งสายตาไปทางคู่ค้าของเขาไม่วางตา คนโดนจ้องเองก็ยืนดูดบุหรี่จ้องกลับเช่นเดียวกัน [เซียนตาล่า กรุ้ป อินเตอเพรสค่ะ] ลูกสาวกรอกเสียงพูดชัดๆ ถึงความต้องการของเธอ “อ้อ! พอดีเลย พ่อพอจะรู้จักคนที่นั่นอยู่บ้าง ว่าจะแนะนำให้หนูรู้จักอยู่ แต่ยังไม่มีเวลา” พูดไปด้วยก็ชำเลืองมองคนยืนสูบบุหรี่รอสลับกับลูกสมุนอีกสี่ห้าคนที่ติดตามเขามาอย่างพินิจ ถ้าเป็นเครือเซียนตาล่า ทรงพลเองก็พอรู้จักอยู่หลายคน ฝากลูกสาวไว้ทำงานที่นั่นสักคนไม่เหลือบ่ากว่าแรงอะไร “มีคนสำคัญอยากแนะนำให้ลูกรู้จัก เป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจของพ่อเอง” [ดีเลยค่ะ งั้นพ่อช่วยฝากงานให้เฌอได้ไหมคะ เฌออยากเข้าทำงานที่นั่นจริงๆ] “อืม…คิดว่าน่าจะได้นะ เดี๋ยวพ่อลองคุยๆ ดูให้ แล้วทำไมหนูถึงอยากฝึกงานที่นั่น ที่อื่นมีตั้งเยอะแยะพ่อว่าหนูฝึกที่อื่นไม่ดีกว่าเหรอ ที่นั่นน่ะมีแต่คนน่า…!” ผู้เป็นพ่ออยากเตือนด้วยความหวังดี แต่ยังไม่ทันพูดจบ คนดื้อดึงก็ขัดคำพูดเขาซะก่อน [ที่นั่นมีทางเลือกในสายงานมากกว่าที่อื่น ถ้าเฌอสามารถเข้าทำงานที่นั่นได้ อนาคตของเฌอจะสว่างไสวมากที่สุดค่ะ] “แต่พ่อว่าหนูคิดดีๆ อีกสักรอบก่อนไหม เผื่อเปลี่ยนใจอยากทำที่อื่น” [เฌอตัดสินใจดีแล้วค่ะ] “อือ งั้นก็แล้วแต่ พ่อจะฝากให้ก็แล้วกัน หนูเตรียมตัวเข้าทำงานได้เลย” [ขอบคุณค่ะพ่อ รักพ่อที่สุด] “เอาล่ะ พ่อต้องรีบไปคุยงานต่อแล้ว” ชายสูงวัยเอ่ยบอกลูกสาวเสียงเบา เมื่อชายหนุ่มวัยเกือบสามสิบชูนาฬิกาให้เขาดู [งั้นแค่นี้ก่อนก็ได้ค่ะ แล้วเฌอจะทำอาหารอร่อยๆ ไว้รอนะคะ] “อือ” ทรงพลวางสายแล้วเดินกลับเข้ามาในวงสนทนาอีกครั้ง คิ้วดกหนาย่นเข้าหากันด้วยความคิดหนักว่าจะพูดหรือไม่พูดดี “งั้นเรามาคุยงานกันต่อเลยไหมครับอา” “ได้ๆ แต่อามีเรื่องอยากรบกวนนายสักเรื่องหนึ่ง ไม่ทราบว่าพอจะ…” “อย่าใช้คำว่ารบกวน เราไม่ใช่คนอื่นคนไกล อาอยากได้อะไร บอกผมมาได้เลย” “งั้นอาอยากฝากลูกสาวเข้าทำงานหน่อยได้หรือเปล่า?” คนโดนขอชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพ่นหายใจเฮือกใหญ่ “ถึงผมจะไม่ได้เข้าไปยุ่มย่ามที่บริษัทนานแล้ว แต่ผมจะฝากให้แล้วกันครับ” “ขอบคุณนะ ถ้าลูกอารู้คงดีใจแย่” ชายสูงวัยยิ้มบางให้ชายหนุ่มตรงหน้า “นี่อาก็กะว่าจะแนะนำให้นายรู้จักอยู่เหมือนกัน เผื่อวันหนึ่งอาไม่อยู่จะได้ฝากฝังให้นายดูแล” “ไว้มีโอกาสผมจะลองไปเจอครับ” ร่างสูงพยักหน้ารับ “ผมตกลงกับฝ่ายโน้นแล้วว่าเราจะส่งของให้เขาภายในวันศุกร์ อาติดขัดตรงไหนหรือเปล่า” “ไม่ๆ อาแล้วแต่นายเลย” “งั้นเป็นอันว่าตกลงตามนี้ครับ” มาเฟียหนุ่มยื่นมือไปตรงหน้าชายรุ่นพ่อ “ส่วนแบ่งตามเดิม” “อืม ตกลง” ทรงพลยื่นมือไปจับตอบก่อนที่คุณชายในตระกูลเซียนตาล่าจะขอตัวกลับ ไม่นานกลุ่มคนนับสิบก็สลายตัวออกไปจากโกดังสินค้าที่น้อยคนนักก็จะรู้จัก

“นี่น่ะเหรอคนที่จะให้กูแต่งงานด้วย หึ...เชยชะมัด!!” เสียงทุ้มแหบต่ำของเกียร์ดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะตวัดสายตาคมมองไปที่รูปถ่ายใบเล็กอีกครั้ง พิจารณาคนในภาพถ่ายอีกหน เขากำลังนั่งจ้องมองภาพเด็กสาวตรงหน้าอย่างนึกขำ ริมฝีปากยกยิ้มเหยียด ไม่มีตรงไหนใช้ได้เลยสักอย่าง หน้าตา อายุ ส่วนสูง ความคิด หรือแม้กระทั่งสัดส่วน ไม่มีตรงไหนเลยที่ดูจะเข้ากับหนุ่มรูปหล่อ พ่อเทพบุตรสุดแพรวพราวสาวติดตรึมแบบเขาคนนี้ได้เลย เด็กอายุแค่18 นี่แม่เขาต้องโดนของใครมาแน่ๆ มันจะเป็นไปได้ยังไง...ผีห่าตนไหนเข้าสิงแม่เขากัน จะจับมันมัดแล้วย่างสดแม่มซะเลย!! “มึงว่าแม่ใช้นิ้วโป้งเท้าคิดหรือเปล่าวะ จู่ๆจะมาจับกูแต่งงานกับยัยเด็กจืดชืดไม่รู้จักโตแบบยัยนี่” เขาแสยะยิ้มมุมปากอีกรอบ ไอ้อาการยกยิ้มมุมปากเป็นนิสัยทำให้บุคลิกของเกียร์ยิ่งดูแบดมากขึ้นไปอีก บวกกับใบหน้าหล่อเหลาที่ฟ้าประทานให้เขา ปั้นแต่งผู้ชายคนหนึ่งให้มีรูปร่างหน้าตาเสมือนเทพบุตรในนิยายโรมานซ์ฝั่งตะวันตก ด้วยความที่หน้าตาดีการศึกษาก็เด่น ฐานะทางบ้านยิ่งไม่ต้องพูดถึง บ้านเขารวยมาก! แต่...ทำไมแม่ถึงได้เลือกลูกสะใภ้มั่วๆแบบนี้ล่ะ คงไม่ได้ปริ้นรูปออกมาเป็นร้อยๆใบแล้วจับสุ่มเอาแบบนั้นหรอกใช่ไหม “ยัยเด็กกะโปโลนี่” เป็นอีกครั้งที่เผลอจิ๊ปากยังไม่ลืมส่ายหน้าเอือมระอาประกอบคำพูดไปด้วย “มองมุมไหนก็รับไม่ได้จริงๆ” “กูว่ากูไม่แต่ง!” ไม่แต่งเด็ดขาด!! ขืนต้องใช้ทั้งชีวิตอยู่กับเด็กน้อยคนหนึ่งนานๆหรืออาจจะทั้งชีวิตของเขาเลยก็ว่าได้ อย่างน้อยๆก็ให้เขาได้เป็นคนเลือกแม่พันธุ์ดีๆให้ลูกตัวเองสักครั้งเถอะ ไอ้การบังคับคลุมถุงชนในปี พ.ศ.2565 นี่มันออกจะเกินเบอร์ไปหน่อย            “แต่กูว่าแม่งก็สวยดีนะ” ‘เปอเซียร์’ น้องชายฝาแฝดแทรกขึ้นแล้วชะโงกหน้ามองดูรูปถ่ายอย่างพิจารณา ก่อนจะหยิบรูปในมือพี่ชายมาถือไว้แล้วยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “...!” “ถ้ามึงไม่สน ยกให้กูดิ” “มึงชอบแบบนี้?” “ลองดูก็ไม่เสียหายอะไร” เปอเซียร์ไหวไหล่บอก “งั้นรอกูกินเสร็จก่อนแล้วกัน แล้วมึงค่อยกินต่อ” เกียร์ในชุดสูทเสื้อผ้าหลุดลุ่ยไม่เป็นระเบียบพูดขึ้นพร้อมกับสาวเท้าออกมานอกโกดังร้างหลังผับ สถานที่ที่คนดีๆจะไม่ย่างกรายเข้าไปเหยียบในนั้นเด็ดขาด!!! “จริงๆ มึงก็แอบสนใจอยู่อะดิ” น้องชายฝาแฝดเดินตามหลังมาติดๆ “หึ! ก็...เด็กมันซิง!!”

เรื่องราวของ ‘ไวท์’ ในวัยสิบแปดที่แสนรวดร้าว ฉันสูญเสียพ่อแม่ไปพร้อมกันอย่างฉับพลันจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ นับแต่นั้นโลกที่เคยสดใสก็ไม่มีสีสันใดๆอีกต่อไป ฉันกำลังตรอมใจกับความสูญเสียจนต้องใช้ยาบำบัดรักษาโรคซึมเศร้าที่ทั้งชีวิตไม่เคยคิดเลยว่าจะได้กับสัมผัสกับคำๆนี้ แต่นั่นมันคงยังไม่พอ! พระเจ้าคงกำลังลงโทษฉันอยู่แน่ๆ ฉันเป็นคนหนึ่งที่ไม่เคยศรัทธาในความรัก คิดว่าความรักไม่มีอยู่จริง จนกระทั่งได้พบกับเขาคนนั้น คนที่เป็นรักแรกในช่วงวัยเพ้อฝันของฉัน เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันบอกได้เต็มปากเลยว่า “รักเขา” ความรักของเราสองคนค่อยๆผลิบานงอกงามเรื่อยมา กระทั่งวันหนึ่งที่เขาเอ่ยปากพูดคำว่า “เลิก” โดยไร้เหตุผล แล้วหายหน้าไปจากชีวิตฉันแบบไม่ทิ้งร่องรอยให้มีโอกาสได้ออกตามหา... (เลิกกันเถอะ!! อย่ามาเจอกันอีก!!) คำบอกเลิกที่เปรียบเสมือนคำสั่งนั่น “เขาคนนั้น” พูดมันกับฉัน ก่อนจะหันหลังเดินจากไปโดยไม่แยแสกับหยาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาจากส่วนลึกในใจของฉันแม้แต่น้อย หลังสร้างบาดแผลที่ลบล้างไม่ออก เขาก็อันตธานหายไปราวกับไม่เคยมีตัวตนมาก่อน จนถึงวันนี้คำพูดเหล่านั้นยังคงสะท้อนกึกก้องอยู่ในหัว ลบยังไงก็ลบไม่ออก! ‘ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ?’ ‘ฉันทำพลาดตรงไหน?’ คำถามเหล่านี้ฉันเฝ้าย้อนถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้เลย “ไวท์ เราเลิกกันเถอะ” “เลิกกัน...ฮือ...” พวกเราจะเลิกกันได้ยังไงในเมื่อเราสองคนเคยรักกันมากขนาดนั้น เขาบอกว่ารักฉัน...รักแค่ฉันคนเดียวไม่ใช่เหรอ แล้วเขาทิ้งฉันไปทำไม? “ฮึก...” เขาเป็นคนเดียวที่ฉันคิดว่าจะไม่มีวันทอดทิ้งฉันอย่างเด็ดขาด แต่เปล่าเลย ฉันคิดผิด! ได้แต่ทอดมองแสงไฟวิบวับท่ามกลางความมืดสลัว มองดูผู้คนมากมายเดินผ่านไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จับจ้องมองตึกสูงตะหง่านหลายสิบชั้นเรียงรายอยู่รอบๆตัวด้วยดวงตาที่พร่ามัวมีแต่หยดน้ำตาหลั่งไหลลงมาไม่หยุด เหม่อมองดูผู้คนหลายร้อยชีวิตเดินขวักไขว่ผ่านไปมาไม่หยุดหย่อน… ท่ามกลางผู้คนเยอะแยะมากมายขนาดนี้ แต่ทำไมฉันถึงไม่มีใครเลยล่ะ? ทำไมข้างตัวของฉันถึงได้เงียบเหงาข้างในมันว่างเปล่าจนไร้เรี่ยวแรงที่จะหายใจแบบนี้กันนะ ทำได้เพียงยืนนิ่งเหม่อมองท้องฟ้าด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น กล้ำกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น น้ำตาหลั่งไหลลงมาไม่ขาดสาย สะอึกสะอื้นจนแทบจะหมดแรงทรุดลงไปกองกับพื้น ...หมดหวัง ...เหมือนความฝันทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายลงต่อหน้าต่อตา ชีวิตนี้ไม่เหลืออะไรให้หวังอีกต่อไปแล้ว “ฮึก...” ปาดน้ำตาตัวเองกลั้นสะอื้นจนร่างกายสั่นคลอน แต่หยาดน้ำที่ไหลผ่านแก้มกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ฉันเดินโซซัดโซเซมุ่งหน้าไปตามถนนเรื่อยๆ พาสองเท้าไร้เรี่ยวแรงกระเสือกกระสนเดินมาไกลจนแข้งขาล้าเต็มที ทว่าจุดหมายล่ะ จุดหมายที่จะมุ่งหน้าไปอยู่ที่ไหน? ต้องทำยังไงกับความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกของความเจ็บปวดนี้ ทำไมฉันถึงอ่อนแอได้ขนาดนี้กันนะ? เพียงเพราะ ‘เขาคนนั้น’ เพราะผู้ชายคนนั้นคนเดียวจริงๆ “ฮึก...กลับมาเถอะนะ กลับมาหาไวท์เถอะ...ไวท์ขอร้อง”

“รู้ใช่ไหมว่าโกรธ” “ระ รู้” “รู้ใช่ไหมว่าหวง” “รู้” “แล้วรู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง” “…” ตะวันพยักหน้าให้เขาทั้งน้ำตา รู้สิ! เธอรู้ดีเลยแหละ “ตะวันจะไม่ปล่อยให้พี่ต้นมายุ่งกับตะวันอีก” “งั้นก็ดี” "อะ...อลัน"

คำเตือน!! *นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหารุนแรง การกระทำหยาบคาย พฤติกรรมไม่ควรลอกเลียนแบบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน* ** มีฉากฆาตกรรม** ^^^ ตัวอย่าง “สายธาร พี่อยากคบกับผมจริงจังเหรอ” จู่ๆก็โพล่งถามออกมาโต้งๆทำเอาคนฟังถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง “เป็นอะไรมากไหมครับ” เขาร้องถามหน้าตาตื่น “ไม่ๆๆ ไม่เป็นไร” ทึ้งหัวตัวเองแก้เก้อไปนึงที “ทำไมนายถึงถามแบบนี้ล่ะ จู่ๆ มาถามแบบนี้ฉัน…” อึกอัก พูดไม่ออก จะบอกว่าไม่อยากคบก็ไม่ได้ อยากคบจริงจังก็ไม่ค่อยถูก “ก็…ก็อยากลองคบกับนายดูก่อน ถ้าไปกันได้ดีก็อยากให้พัฒนาไปไกลกว่านั้น” พูดจบก็รีบก้มหน้างุดด้วยความอับอาย ‘นับวันยิ่งกล้ารุกหนักแล้วชั้น’ “ไม่รังเกียจที่ผมเด็กกว่า” เขาจ้องหน้าถามต่อ “ไม่ ไม่รังเกียจ” ธารธรเงยหน้าขึ้นช้อนสบตาเขา มือหนาเชยคางเธอ แววตาจริงจังที่ภัทรคุณสื่อ ทำให้ธารธรหัวใจพองโต “งั้นเราลองคบกันดู ดีไหม” น้ำเสียงไม่อ่อนโยนมาก ทว่าฟังรวมๆแล้วอ่อนหวาน “ลองคบกับผม ค่อยๆทำความรู้จักกัน” ใบหน้าสองข้างของเจ้าคุณแดงแปร้ด แก้มสองข้างของเธอก็แดงปรั่งราวกับปัดแก้มมาผิดเบอร์ ไม่ต้องบอกก็พอเดาได้ว่าทั้งคู่ประหม่า ตื่นเต้นเพียงไหน ***** “ไง! ใกล้ตายหรือยัง” เขาเอ่ยถามเสียงพร่า แต่คนด้านในเงียบไม่ยอมตอบ ภัทรสินแสยะยิ้มคุยกับคนๆหนึ่งที่อยู่หลังประตูห้องลับ เขาเลื่อนมือไปเคาะเบาๆ ก่อนผลักกระจกเปิดกว้าง แสยะยิ้ม ดวงตาฉายแววน่ากลัวไม่ปิดบัง ย่างสามขุมตรงเข้าไปตะครุบตัวเธอ จับปลายคางเชิดมองเขา “ปล่อย! บอกให้ปล่อย เอามือสกปรกๆของแกออกไป ไอ้ชั่ว” ผิวปากไปพลางอย่างอารมณ์ดี ต่างจากคนโดนกระทำลิบลับ “ขอร้องอ้อนวอนฉันสิ! อ้อนวอนแทบเท้าฉันเหมือนที่เธอเคยทำ” ยิ่งเห็นว่าคนตรงหน้าหวาดกลัวแค่ไหน ภัทรสินก็ยิ่งเหยียดยิ้มชอบใจใหญ่ เขาผลักตัวเธอให้ล้มลงแรงๆ “โอ้ยย! ไอ้สารเลว” จับจ้องมองใบหน้าหวาดระแวงที่หลบสายตาอยู่สักพัก ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง ระเบิดหัวเราะเสียงดัง “คอยดูเถอะ สักวันลูกของเธอจะต้องสืบทอดธุรกิจของฉัน สักวันลูกของเธอจะต้องยิ่งใหญ่ เกรียงไกรเหมือนที่ฉันเป็น สักวันลูกของเธอจะต้องเลือดเย็นเหมือนอย่างฉัน” “ไอ้เลว! ฮึก…ไอ้สวะ แกมันเดรัจฉาน!” เสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน เสมือนเพลงขับกล่อมดีๆที่ช่วยให้จิตใจของภัทรสินเป็นสุข ยิ่งผู้หญิงคนนี้เจ็บปวดมากเพียงไหน ภายในใจของเขาก็ยิ่งลิงโลดราวกับกำลังลอยขึ้นบนสรวงสวรรค์ “หึ! ถ้ามันเป็นลูกของฉันเหมือนที่เธอว่า…ถ้ามันเป็นสายเลือดเดียวของฉันจริง มันจะต้องไร้หัวใจเหมือนฉันเท่านั้น จำใส่กะโหลกโง่ๆของเธอเอาไว้!”

“ร่าน!” มิลานกัดฟันกรอดๆด้วยความโกรธ สายตาคมกริบจ้องมองเธออย่างบ่งบกความหมายตามคำพูด “แล้วไง?” นอกจากเพรียวจะไม่สะทกสะท้อนกับคำพูดของชายหนุ่มแล้วเธอไหวไหล่เล็กน้อยเหมือนไม่ใส่ใจ เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบปลายคางของชายหนุ่มด้วยความมั่นหน้าสุดๆ เธอแลบปลายลิ้นเรียวออกมาแล้วลากเลียไปตามกลีบปากของมิลานอย่างนึกสนุก “...” หากแต่การกระทำนี้มิได้ทำให้ชายหนุ่มต่อว่าอย่างที่คิด มิลานยืนนิ่งให้เธอจูบเฉยๆโดยไม่ปริปากพูดอะไร นั่นยิ่งทำให้เด็กสาวได้ใจเพิ่มแรงดูดดึงกลีบปากของเขาแรงขึ้น จนมันเผยออ้าออกนิดๆพอให้ปลายลิ้นเรียวได้ลุกล้ำเข้าไป “อืม...” มิลานกดจูบหนักๆตอบ ชายหนุ่มละเลงเรียวลิ้นลงบนกลีบปากบางสลับควานหาความหวานภายในจนนักเรียนจำเป็นอย่างเพรียวครางฮือในลำคอ ใครจะไปคิดว่านอกจากมิลานจะไม่ต่อต้านแล้วหนำซ้ำยังให้ความร่วมมือกับเธอได้เป็นอย่างดี การตอบสนองกลับของชายตรงหน้าทำให้เพรียวยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่ “อ่า...” เด็กสาวอ้าปากเผยอขึ้นเมื่อมิลานผละออกชั่วครู่ก่อนจะบดเบียดริมฝีปากเข้าหาเธออีกครั้ง จูบของชายหนุ่มเร่าร้อนและเหนือความคาดหมายมากสำหรับเพรียว เคยอ่านแต่ในหนังสือมา พอเจอสถานการณ์จริงแบบนี้มันทั้งตื่นเต้นและอยากรู้อยากลอง อยากสัมผัส อยากให้ชายหนุ่มตรงหน้าสอนเธอให้มากกว่าการสอนหนังสือ เป็นครั้งแรกที่เพรียวรู้สึกว่าเธออยากลองดูสักครั้ง “อื้อ...พี่มิลาน” ร่างบางถูกช้อนตัวขึ้น มิลานอุ้มเธอไปที่เตียงนอนกว้างแล้ววางเพรียวให้เอนหลังนอนราบไปกับเตียง โดยไม่เว้นช่องว่างให้เด็กสาวได้พักหายใจแม้แต่น้อย ครูหนุ่มตามติดลงประชิดตัวเด็กสาวทันที ฝ่ามือหนาโอบรัดเอวบางไว้มือหนึ่งปัดป่ายไปทั่วร่างกายขาวเนียนละเอียดก่อนจะถลกกระโปรงสั้นสีฟ้าขึ้นเผยให้เห็นชั้นในตัวจิ๋วสีชมพู โดยไม่รอช้าฝ่ามือใหญ่รีบเคลื่อนเข้าหาส่วนอ่อนไหวของเธอทันที “อ่า...เสียว” เพรียวครางเสียงสั่นเมื่อปลายนิ้วเรียวแตะเข้าที่เนินเนื้อที่ไม่เคยมีผู้ใดได้สัมผัสมาก่อน พร้อมกันนั้นครูหนุ่มยังลงน้ำหนักที่ปลายนิ้วพลางเกลี่ยหนักๆตามรอยแยกแทบปิดสนิท มันสร้างความรู้สึกซาบซ่านเสียวกระสันให้เด็กสาวยิ่งนัก

เมื่อ "ทามะ" มีแรงดึงดูดที่แสนพิเศษทำให้สาวสวยอย่าง "คริส" ตกหลุมรักเข้าอย่างจัง ปฏิบัติจีบ รุก อ่อย เพื่อพิชิตใจหนุ่มหล่อจึงเริ่มขึ้น.. งานนี้มาลุ้นกันว่าฝ่ายจีบกับฝ่ายถูกจีบใครจะคลั่งรักมากกว่ากัน ........................ “อะ...ไทม์” ฉันเรียกเขาเบาๆ แล้วผละออกจากร่างสูงเล็กน้อยเมื่อส่วนล่างทุเลาลงบ้างแล้ว ก่อนจะจ้องมองทามะที่กัดปากแน่นใบหน้าเหยเก ยืนตัวสั่นจนฉันรู้สึกได้ถึงความตึงเครียดที่อยู่ภายในร่างกาย ใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้มีเหงื่อผุดขึ้นบ้างตามไรขนและหน้าผากมันยิ่งทำให้ทามะดูเซ็กซี่มากขึ้น จนหัวใจดวงนี้เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ...ในที่สุดฉันก็เอาผู้ชายคนนี้มาเป็นของฉันจนได้!! รู้สึกภูมิใจแปลกๆ ด้วยแฮะ... “คะ...คริส เจ็บ!” เขายกมือขึ้นจับบ่าสองข้างฉันไว้แล้วเอ่ยบอกเสียงแหบต่ำ สายตาคมจับจ้องอยู่ที่จุดเชื่อมของเราสองคนที่ตอนนี้มีของเหลวสีแดงแทรกซึมออกมา “ฉันไม่ใช่หรือไงที่ต้องพูดแบบนี้น่ะ” ฉันค้อนขอดทามะแล้วทุบไปที่ไหล่หนาแรงๆ ยังมีอารมณ์มายืนมองอีก “อืมมม...อย่ารัดแน่น” เขาครางออกมาพร้อมกับขยับร่างกายเข้าออกเบาๆ ความเคลื่อนไหวเชื่องช้านั่นปั่นป่วนช่องท้องจนฉันรู้สึกวูบไหวไปหมด จู่ๆ ก็รู้สึกโหวงๆ และหูอื้อตาลายชั่วขณะ “อ่า...เร็วกว่านี้ได้มั้ย” ฉันครางออกมาอย่างลืมตัวเมื่อความรู้สึกภายในตีกันยุ่งมันอึดอัดจนต้องกัดไหล่หนาของทามะแรงๆ เพื่อระบายความเสียวซ่านที่ได้รับ “...” ทามะหยุดเคลื่อนไหวร่างกายแล้วขมวดคิ้วจ้องมองฉัน “มะ...มีอะไรหรอ” ฝากติดตามกันด้วยนะคะ