ทวงรักร้าย ผู้ชายเลือดร้อน

Chapter 01 เรื่องราวของ ‘ไวท์’ ในวัยสิบแปดที่แสนรวดร้าว ฉันสูญเสียพ่อแม่ไปพร้อมกันอย่างฉับพลันจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ นับแต่นั้นโลกที่เคยสดใสก็ไม่มีสีสันใดๆอีกต่อไป ฉันกำลังตรอมใจกับความสูญเสียจนต้องใช้ยาบำบัดรักษาโรคซึมเศร้าที่ทั้งชีวิตไม่เคยคิดเลยว่าจะได้กับสัมผัสกับคำๆนี้ แต่นั่นมันคงยังไม่พอ! พระเจ้าคงกำลังลงโทษฉันอยู่แน่ๆ ฉันเป็นคนหนึ่งที่ไม่เคยศรัทธาในความรัก คิดว่าความรักไม่มีอยู่จริง จนกระทั่งได้พบกับเขาคนนั้น คนที่เป็นรักแรกในช่วงวัยเพ้อฝันของฉัน เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันบอกได้เต็มปากเลยว่า “รักเขา” ความรักของเราสองคนค่อยๆผลิบานงอกงามเรื่อยมา กระทั่งวันหนึ่งที่เขาเอ่ยปากพูดคำว่า “เลิก” โดยไร้เหตุผล แล้วหายหน้าไปจากชีวิตฉันแบบไม่ทิ้งร่องรอยให้มีโอกาสได้ออกตามหา... (เลิกกันเถอะ!! อย่ามาเจอกันอีก!!) คำบอกเลิกที่เปรียบเสมือนคำสั่งนั่น “เขาคนนั้น” พูดมันกับฉัน ก่อนจะหันหลังเดินจากไปโดยไม่แยแสกับหยาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาจากส่วนลึกในใจของฉันแม้แต่น้อย หลังสร้างบาดแผลที่ลบล้างไม่ออก เขาก็อันตธานหายไปราวกับไม่เคยมีตัวตนมาก่อน จนถึงวันนี้คำพูดเหล่านั้นยังคงสะท้อนกึกก้องอยู่ในหัว ลบยังไงก็ลบไม่ออก! ‘ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ?’ ‘ฉันทำพลาดตรงไหน?’ คำถามเหล่านี้ฉันเฝ้าย้อนถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้เลย “ไวท์ เราเลิกกันเถอะ” “เลิกกัน...ฮือ...” พวกเราจะเลิกกันได้ยังไงในเมื่อเราสองคนเคยรักกันมากขนาดนั้น เขาบอกว่ารักฉัน...รักแค่ฉันคนเดียวไม่ใช่เหรอ แล้วเขาทิ้งฉันไปทำไม? “ฮึก...” เขาเป็นคนเดียวที่ฉันคิดว่าจะไม่มีวันทอดทิ้งฉันอย่างเด็ดขาด แต่เปล่าเลย ฉันคิดผิด! ได้แต่ทอดมองแสงไฟวิบวับท่ามกลางความมืดสลัว มองดูผู้คนมากมายเดินผ่านไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จับจ้องมองตึกสูงตะหง่านหลายสิบชั้นเรียงรายอยู่รอบๆตัวด้วยดวงตาที่พร่ามัวมีแต่หยดน้ำตาหลั่งไหลลงมาไม่หยุด เหม่อมองดูผู้คนหลายร้อยชีวิตเดินขวักไขว่ผ่านไปมาไม่หยุดหย่อน… ท่ามกลางผู้คนเยอะแยะมากมายขนาดนี้ แต่ทำไมฉันถึงไม่มีใครเลยล่ะ? ทำไมข้างตัวของฉันถึงได้เงียบเหงาข้างในมันว่างเปล่าจนไร้เรี่ยวแรงที่จะหายใจแบบนี้กันนะ ทำได้เพียงยืนนิ่งเหม่อมองท้องฟ้าด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น กล้ำกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น น้ำตาหลั่งไหลลงมาไม่ขาดสาย สะอึกสะอื้นจนแทบจะหมดแรงทรุดลงไปกองกับพื้น ...หมดหวัง ...เหมือนความฝันทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายลงต่อหน้าต่อตา ชีวิตนี้ไม่เหลืออะไรให้หวังอีกต่อไปแล้ว “ฮึก...” ปาดน้ำตาตัวเองกลั้นสะอื้นจนร่างกายสั่นคลอน แต่หยาดน้ำที่ไหลผ่านแก้มกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ฉันเดินโซซัดโซเซมุ่งหน้าไปตามถนนเรื่อยๆ พาสองเท้าไร้เรี่ยวแรงกระเสือกกระสนเดินมาไกลจนแข้งขาล้าเต็มที ทว่าจุดหมายล่ะ จุดหมายที่จะมุ่งหน้าไปอยู่ที่ไหน? ต้องทำยังไงกับความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกของความเจ็บปวดนี้ ทำไมฉันถึงอ่อนแอได้ขนาดนี้กันนะ? เพียงเพราะ ‘เขาคนนั้น’ เพราะผู้ชายคนนั้นคนเดียวจริงๆ “ฮึก...กลับมาเถอะนะ กลับมาหาไวท์เถอะ...ไวท์ขอร้อง” @ สะพานแขวน ตัดสินใจเดินมาหยุดตรงสะพานสูง มือกำรูปถ่ายเอาไว้แน่น แหงนหน้าเปื้อนน้ำตาขึ้นมองท้องฟ้า ฝนกำลังจะตกแล้ว ท้องฟ้ามืดครึ้ม อากาศแปรปรวน คงเหมือนกับฉันในตอนนี้ ก้มหน้าลงมองรูปถ่ายในมือจิกเล็บกำแน่น เฝ้าพึมพำเสียงสั่นอย่างคนไร้สติ “ฮึก ตรัส ตรัสไม่รักไวท์แล้วเหรอ” สายลมที่พัดผ่านบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ายังมีชีวิตอยู่...ฉันยังหายใจ แต่มันคงรู้สึกอย่างนี้ได้ไม่นานหรอก เพราะโลกใบนี้โหดร้ายเกินไปสำหรับฉัน ความรู้สึกดำดิ่งจากก้นบึ้งของจิตวิญญาณร่ำร้องให้ฉันรีบหายไปจากโลกใบนี้ ตายไปซะก็ดีจะได้ไม่เจ็บปวด “อึก...พ่อคะ แม่คะ ไวท์กำลังจะตามไปอยู่กับพ่อแม่แล้วนะ” มือที่กำรูปถ่ายค้างไว้ค่อยๆคลายออก รอยยิ้มของเขาคนนั้นที่ฉันเหลือบมองมันเป็นครั้งสุดท้ายค่อยๆปลิวหายไปกับสายลม หลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกเต็มปอด โน้มตัวลงเอื้อมมือจับราวสะพานไว้มั่น ตัดสินใจยื่นขาออกไปข้างหน้า สูดหายใจเฮือกสุดท้าย “ทำอะไรน่ะ?” ยังไม่ทันที่อีกข้างจะก้าวตามไปก็มีเสียงแหบแห้งขัดจังหวะ เท้าที่ก้าวไปเบื้องหน้าหยุดชะงักค้าง ฉันหันไปหาต้นเสียง ตาสองข้างสะดุดเข้ากับชายหนุ่มหน้าหวาน ผมสีเทาอ่อนใส่เสื้อกล้ามสีน้ำเงินกางเกงสีเดียวกัน ถือลูกบาสยืนมองตาใส “เธอจะทำอะไร” “...” “ทำไมทำแบบนี้ล่ะ” ประโยคราบเรียบแต่ดังสะท้านอยู่ในห้วงความคิดของฉัน “ทำไมถึงอยากตาย?” เขาโยนลูกบาสขึ้นสูงแล้วปล่อยให้มันล่วงหล่นลงแม่น้ำไป “ลงไปแล้วกลับขึ้นมาอีกครั้งไม่ได้หรอกนะ” “นายไม่เข้าใจฉันหรอก ฉันเหนื่อย! เหนื่อยมาก มากจน...” ตัดสินใจยื่นขาออกไปอีกครั้ง ก่อนจะกัดฟันแน่นกับประโยคต่อมาของเขา “อกหักน่ะ! มันไม่ตายหรอกนะ” “...” “ไม่มีใครตายเพราะอกหักครั้งเดียวหรอก ชีวิตคนเรามีค่ามากเกินกว่านั้น” มือเย็นเฉียบยื่นมาจับบ่าสั่นเทา แรงแตะเบาๆจากปลายนิ้วของเขาทำให้ร่างกายของฉันสั่นระริก รับรู้ถึงความอุ่นร้อนจากฝ่ามือของเขา “ฮึก...มะ...มันไม่ตาย...ฉันรู้ แต่มันทรมานนายเข้าใจไหม ฉันเจ็บไปหมดทั้งตัว แม้กระทั่งเวลาหายใจเข้าก็ยังเจ็บ ตาสองข้างของฉัน มองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดมิด” “ที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้นายเข้าใจไหม?” “อยู่กับฉันสิ!” “...” “อยู่ต่อไป...ฉันจะรักษาหัวใจที่ทรมานของเธอเอง” เขาพูดพร้อมกระตุกมือฉันบอกด้วยความแน่วแน่ “ฉะ...ฉัน ฉันไม่...” ฉันส่ายหน้าอย่างยอมแพ้ ฉันไม่สามารถก้าวข้ามความรู้สึกย่ำแย่พวกนี้ไปได้อีกแล้ว “อยู่กับฉัน ฉันจะสอนเธอเองว่าโลกใบนี้มันสวยงามและน่าอยู่ขนาดไหน” นัยน์ตาสดใสคู่นั้นจับจ้องมองตรงมาที่ฉันอย่างมุ่งมั่น “ฉัน...” ฉันอึกอักเล็กน้อย เสี้ยววินาทีที่ความลังเลแวบเข้ามาในหัว “อยู่กับฉัน!” “...” “ลงมาเถอะ”