พันธะอันตราย คุณชายมาเฟีย

Chapter 01 พุทธศักราช 2566 ครืด~ ครืด~ “รับสายก่อนดีกว่าไหมอา ผมเห็นมันสั่นอยู่นานแล้ว” น้ำเสียงทุ้มกดต่ำเอ่ยสวนขึ้นกลางคัน เมื่อเห็นว่าแขกของเขามีสายเข้าตั้งแต่เมื่อครู่ “ไม่เป็นไร อาอยากรีบคุยให้เสร็จทีเดียว” ครืดดดดด~ “ผมว่าอารับสายนี้ก่อน แล้วเราค่อยมาว่ากันต่อ” ร่างสูงยักไหล่บอกด้วยท่าทีเป็นกันเอง “ผมรอได้” “งั้นอาขอตัวแป๊บเดียว” เมื่อร่างสูงไหวไหล่เป็นเชิงอนุญาต ทรงพลก็ผละห่างออกมายืนอยู่มุมหนึ่ง ล้วงโทรศัพท์มือถือมาดูก็เห็นว่าเป็นลูกสาวของเขานั่นเอง [พ่อค่ะ เฌอได้ยินมาว่าบริษัทในเครือเซียนตาล่ากำลังเปิดรับสมัครพนักงานใหม่ เฌอสมัครไปสักพักแล้วแต่ทางนั้นไม่ติดต่อกลับมาเลย คิดว่าเขาคงไม่รับแถมยังได้ยินมาว่าทางนั้นมาตรฐานในการรับพนักงานสูงมาก ดังนั้นพ่อพอจะ…พ่อช่วยแนะนำเฌอเข้าไปทีได้ไหมคะ] “ที่ไหนนะ?” ทรงพลทวนคำอีกครั้งพลางส่งสายตาไปทางคู่ค้าของเขาไม่วางตา คนโดนจ้องเองก็ยืนดูดบุหรี่จ้องกลับเช่นเดียวกัน [เซียนตาล่า กรุ้ป อินเตอเพรสค่ะ] ลูกสาวกรอกเสียงพูดชัดๆ ถึงความต้องการของเธอ “อ้อ! พอดีเลย พ่อพอจะรู้จักคนที่นั่นอยู่บ้าง ว่าจะแนะนำให้หนูรู้จักอยู่ แต่ยังไม่มีเวลา” พูดไปด้วยก็ชำเลืองมองคนยืนสูบบุหรี่รอสลับกับลูกสมุนอีกสี่ห้าคนที่ติดตามเขามาอย่างพินิจ ถ้าเป็นเครือเซียนตาล่า ทรงพลเองก็พอรู้จักอยู่หลายคน ฝากลูกสาวไว้ทำงานที่นั่นสักคนไม่เหลือบ่ากว่าแรงอะไร “มีคนสำคัญอยากแนะนำให้ลูกรู้จัก เป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจของพ่อเอง” [ดีเลยค่ะ งั้นพ่อช่วยฝากงานให้เฌอได้ไหมคะ เฌออยากเข้าทำงานที่นั่นจริงๆ] “อืม…คิดว่าน่าจะได้นะ เดี๋ยวพ่อลองคุยๆ ดูให้ แล้วทำไมหนูถึงอยากฝึกงานที่นั่น ที่อื่นมีตั้งเยอะแยะพ่อว่าหนูฝึกที่อื่นไม่ดีกว่าเหรอ ที่นั่นน่ะมีแต่คนน่า…!” ผู้เป็นพ่ออยากเตือนด้วยความหวังดี แต่ยังไม่ทันพูดจบ คนดื้อดึงก็ขัดคำพูดเขาซะก่อน [ที่นั่นมีทางเลือกในสายงานมากกว่าที่อื่น ถ้าเฌอสามารถเข้าทำงานที่นั่นได้ อนาคตของเฌอจะสว่างไสวมากที่สุดค่ะ] “แต่พ่อว่าหนูคิดดีๆ อีกสักรอบก่อนไหม เผื่อเปลี่ยนใจอยากทำที่อื่น” [เฌอตัดสินใจดีแล้วค่ะ] “อือ งั้นก็แล้วแต่ พ่อจะฝากให้ก็แล้วกัน หนูเตรียมตัวเข้าทำงานได้เลย” [ขอบคุณค่ะพ่อ รักพ่อที่สุด] “เอาล่ะ พ่อต้องรีบไปคุยงานต่อแล้ว” ชายสูงวัยเอ่ยบอกลูกสาวเสียงเบา เมื่อชายหนุ่มวัยเกือบสามสิบชูนาฬิกาให้เขาดู [งั้นแค่นี้ก่อนก็ได้ค่ะ แล้วเฌอจะทำอาหารอร่อยๆ ไว้รอนะคะ] “อือ” ทรงพลวางสายแล้วเดินกลับเข้ามาในวงสนทนาอีกครั้ง คิ้วดกหนาย่นเข้าหากันด้วยความคิดหนักว่าจะพูดหรือไม่พูดดี “งั้นเรามาคุยงานกันต่อเลยไหมครับอา” “ได้ๆ แต่อามีเรื่องอยากรบกวนนายสักเรื่องหนึ่ง ไม่ทราบว่าพอจะ…” “อย่าใช้คำว่ารบกวน เราไม่ใช่คนอื่นคนไกล อาอยากได้อะไร บอกผมมาได้เลย” “งั้นอาอยากฝากลูกสาวเข้าทำงานหน่อยได้หรือเปล่า?” คนโดนขอชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพ่นหายใจเฮือกใหญ่ “ถึงผมจะไม่ได้เข้าไปยุ่มย่ามที่บริษัทนานแล้ว แต่ผมจะฝากให้แล้วกันครับ” “ขอบคุณนะ ถ้าลูกอารู้คงดีใจแย่” ชายสูงวัยยิ้มบางให้ชายหนุ่มตรงหน้า “นี่อาก็กะว่าจะแนะนำให้นายรู้จักอยู่เหมือนกัน เผื่อวันหนึ่งอาไม่อยู่จะได้ฝากฝังให้นายดูแล” “ไว้มีโอกาสผมจะลองไปเจอครับ” ร่างสูงพยักหน้ารับ “ผมตกลงกับฝ่ายโน้นแล้วว่าเราจะส่งของให้เขาภายในวันศุกร์ อาติดขัดตรงไหนหรือเปล่า” “ไม่ๆ อาแล้วแต่นายเลย” “งั้นเป็นอันว่าตกลงตามนี้ครับ” มาเฟียหนุ่มยื่นมือไปตรงหน้าชายรุ่นพ่อ “ส่วนแบ่งตามเดิม” “อืม ตกลง” ทรงพลยื่นมือไปจับตอบก่อนที่คุณชายในตระกูลเซียนตาล่าจะขอตัวกลับ ไม่นานกลุ่มคนนับสิบก็สลายตัวออกไปจากโกดังสินค้าที่น้อยคนนักก็จะรู้จัก FAHNOFONG VILLA ปัง! “โอ๊ย ยอมแล้วครับ ผมยอมแล้ว ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ผมผิดไปแล้วครับนาย” ชายวัยฉกรรจ์คุกเข่าลงกับพื้นอย่างเจ็บปวดเมื่อขาข้างถนัดถูกสอยลงไปข้าง เลือดข้นๆ สีแดงไหลทะลักออกมานอกกางเกงสีดำ “อย่าถึงกับฆ่ากันเลย เห็นแก่ผม...ช่วยเห็นแก่ที่ผมเคยทำงานกับคุณชายรองมานานได้ไหมครับ” “ได้สิ” ปัง! “เชี่ยเอ๊ย!” แขนอีกข้างที่กุมแผลไว้ถูกคมกระสุนเฉี่ยวไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น คนโดนเพ่งเล็งถึงกับสบถหยาบคายอย่างทนไม่ไหว เห็นทีชีวิตของเขาคงจบวันนี้แน่ๆ ‘คนเลือดเย็นอย่างไอ้กาฟาโน่ไม่มีทางไว้ชีวิตเขาเด็ดขาด!!’ “เจ็บเป็นเหมือนกันเหรอ” คุณชายรองของตระกูลเซียนตาล่า ยกเท้าเสยยอดหน้าอดีตลูกน้องพลางยิ้มเย้ยหยัน “กูนึกว่ามึงไม่กลัวเจ็บซะอีก” “ไอ้...สวะ!” “ที่กูยังปล่อยให้มึงพล่ามกับกูอยู่ตอนนี้ เพราะมึงเคยเป็นลูกน้องที่ภักดีมาก่อนไง กูทำใจฆ่ามึงไม่ลง” ร่างสูงปัดเศษดินที่เปื้อนกางเกง เก็บปืนเข้ากระเป๋าเสื้อ เขาฆ่าไม่ลงจริงๆ อย่างที่พูดนั่นเอง เขามันใจอ่อนเกินกว่าจะทำร้ายใคร “มึงก็อยู่วงการนี้มานานไอ้สม มึงก็น่าจะรู้ว่าพวกทรยศหักหลังแก๊งมันมีจุดจบยังไง กูไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่กูต้องสละเวลามาพล่ามให้มึงฟัง” “ถุย! เพราะอยู่วงการนี้มานานไง กูถึงโดนพวกมึงกดขี่ไม่ได้ผุดได้เกิด พวกมึงแม่งตัดทางทำมาหากินไม่ยอมให้พวกกูทำงานสะดวก” “วงการนี้น่ะ...มึงจำเป็นต้องเคารพผู้ใหญ่ไอ้สม และกู” ปัง! “โอ๊ย! ไอ้สัดโน่!! จะฆ่าก็รีบๆ ฆ่าสิวะ” คนโดนกระทำโพล่งอย่างเหลืออด นอนตัวงอด้วยความเจ็บปวดจากรอยกระสุน เหลือกตามองชายหนุ่มอย่างแค้นเคือง แม้รู้ว่าไม่มีโอกาสรอดชีวิต แต่เขาจะจองเวรไอ้คุณชายแสนจองหองผู้นี้ไปตลอดกาล “หึ! ตายง่ายๆมันจะเจ็บอะไรวะ” ในขณะที่เจ้านายกำลังสนุกกับกับทรมานคนหมดทางสู้ 'ปราน' มือขวาคนสนิทก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในโรงงานร้าง เมื่อมาหยุดหอบข้างเจ้านาย เด็กหนุ่มก็ป้องปากเอียงหน้ากระซิบข้างหูเจ้านายเบาๆ “คุณชายรองครับ นายใหญ่เรียกพบ” “มีเรื่องอะไรอีก กูยังจัดการตรงนี้ไม่เสร็จ” กาฟาโน่หรี่ตามองลูกน้องด้วยความไม่พอใจที่เด็กหนุ่มเข้ามาขัดจังหวะ “มึงบอกให้แด๊ดรอไปก่อน ตอนนี้กูยังไม่ว่าง” “นายใหญ่เรียกพบคุณกราฟเซียต้าด้วยนะครับ” “หือ? มึงว่าเรียกใครนะ”