เขาบาดเจ็บในรักจากคนเก่า ส่วนเธอก็แค่เพื่อนเมียเก่าที่เขาไม่ชอบหน้า"ที่คุณลงทุนทำทุกอย่าง เพราะแค่ต้องการอยากแก้แค้นเมียเก่าคุณใช่ไหม?" เสียงหวานเครืออยู่ในรำคอ ใจดวงน้อยสั่นรัว ภาวนาพยายามจนถึงที่สุดเพื่อที่จะบังคับปากบางไม่ให้บิดเบ้ ร้องให้ต่อหน้าเขาคุณาการม่านตาเบิกโพลงเพียงชั่วครู่ ก่อนเสี้ยวหน้าเย็นชาของเขา จะกลับมาเรียบเฉยดังเดิมเธอรู้หมดแล้วรู้ทั้งหมด มันคงเป็นสาเหตุ ที่สองสามวันมานี่เธอเปลี่ยนไป ไม่เฝ้าวอแวเขาเหมือนแต่ก่อน"แล้วมันยังไง?""ใครใช้ให้เธอเป็นคนที่ไอ้เวรนั่นมันรัก""เธอก็ไม่ได้เสียประโยชน์ตรงไหน""หรือที่มาร้องคร่ำครวญอยู่นี่ ต้องการให้ฉันขอโทษ หรือบอกรักเธอ""ถ้าฝันอยู่ก็ตื่น"เสียงขรึมเย็นเยียบบาดใจคนฟังจนแทบทะลุลงถึงไขกระดูกดำภาวนา พึ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เอง ว่าสำหรับเขา เธอจะรู้หรือไม่รู้ มันก็ไม่ได้มีสาระสำคัญอะไร"ขึ้นไปนอน ทำตัวดีๆ""เผื่อฉันจะยอมรับตัวที่อยู่ในท้องเธอเป็นลูกให้เอาบุญ"ภาวนาหน้าซีดเผือด ช้อนตาขึ้นมองคนตรงหน้านิ่งอึ้ง ร่างบางสั่นเทิ้มจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่'เขารู้ได้อย่างไร ว่าเธอท้อง?'ทำหน้าแบบนี้ หึงรึไง? คงไม่ได้คิดว่าผมจะเอาผู้หญิงอย่างคุณมาเป็นแม่ของลูกจริงๆ ใช่ไหมฮึ! อย่าฝันสูงไปหน่อยเลยพราว!ปล่าวค่ะ ถึงพราวจะรักสัตว์ แต่พราวก็ไม่ได้อยากมีผัวเป็นหมา!

“ความเป็นคนรวย ไม่ช่วยให้เทสเธอดีขึ้นมาเลยนะ”“แต่งตัวเหมือน ไซด์ไลน์ ที่ยืนโบกขายข้างถนนเลย”เสียงขรึมดังแว่ว มาพร้อมกับเจ้าของมัน ที่ไกล้เข้ามาเรื่อยๆเอวา เดินเลี่ยงเข้าไปในครัว ยกนำ้ขึ้นจิบ ขณะที่ณภัทร ก็เดินถามมาติดๆลำแขนแกร่ง ล็อกคนร่างเล็กใว้แน่น โน้มใบหน้าเข้ามาไกล้ จนเอวา รู้สึกแปลกใจเขาไม่เคยทำ แค่เดินเฉียดยังนับครั้งได้แล้ววันนี้ทำไม ถึงรุ่มร่าม“ไกล้ไป”“ของขาดหรือไง?”“ถ้าใช่ ก็ไปหาไซด์ไลน์ ที่คุณพึ่งเอามาเปรียบเทียบกับเรา”เอวา มองสบตาอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัวเหมือนทุกครั้ง และนั่นทำให้เธอมองเห็นประกายไฟที่ลุกโชนในตาของเขา“โมโหเป็นรึไง?”“นั่นเเหละ เราก็เคยรู้สึกแบบนั้น”

                              A episode 1                         มังกร (ไม่) อ่อนโยน                              โดย Ginoichi 🎶🎶🎶🎶🎶 เสียงร้องเพลงขณะวิ่งของกลุ่มทหารใหม่ดังก้อง มาพร้อมกับเสียงน้ำหนักฝีเท้ากระทบกับพื้นถนนดังกึกๆ หากเป็นในยามปกติ  แบม หรือบราลี คงรู้สึกสดชื่นคึกคัก จนต้องรีบลุกตาลีตาเหลือกออกไปสอดส่อง กล้ามอกขาวๆ เหมือนทุกที ต่างเพียงวันนี้ ใจมันอยากลุกแค่ไหน แต่ร่างกายมันคงไม่สู้  เนื่องด้วยเจ้าตัวเพิ่งจะได้งีบหลับไปไม่ถึงสองชั่วโมง ใบหน้าหวานบูดบึ้ง ไม่ต่างจากสภาพร่างกายที่ดูไม่ได้ ผมเฝ้ากระเซอะกระเซิง จน บอล หรือ บดินทร์ น้องชาย ที่รับอาสาเข้ามาเรียกถึงกับส่ายหัว "เวรกรรมใครน้อ จะได้ลูกขี้เมาของพ่อไปดูแลต่อ" เสียงทุ้ม เอ่ยไม่เบา จน จ่าประสิทธิ์ ที่เดินผ่านต้องผลุบตัวเข้ามาดู ชายสูงวัยเบ้หน้า ทันทีที่ผลุบเข้าห้อง "มันกินรึมันอาบมาวะ  ตายๆ ถ้าแม่มึงมาเจอ เดี้ยวบ้านแตก ไปๆ ช่วยกันลากไอ้แบมขึ้นมา" จบประโยคคำสั่งจากคนเป็นพ่อ บอลรีบคว้าร่างพี่สาวหิ้วปีกร่องแร่ง เข้าห้องน้ำ ตามมาด้วยจ่าประสิทธิ์ ที่บ่นตามหลังมาไม่หยุด "ใครว่ามีลูกสาวโชคดี ไม่มีดื้อ ละเว้นกูใว้คนนึงเลย ไม่รู้มันไปแหกคอกไหนมาเกิด ถึงได้ผ่าเหล่าผ่ากอนัก" ปากก็ก่นด่า มือก็เขย่าเรียก หากแต่คนถูกปลุก กลับทำตัวเหมือนตายไปแล้วมากกว่า ชนิดที่ว่า คนปลุกไม่ท้อ คนถูกปลุกก็เอาแต่ทิ้ง จ่าประสิทธิ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะใช้ไม้ตายสุดท้าย ที่เจ้าตัวนึกออกแม้จะไม่ชอบใจเท่าไรก็เถอะ "ถ้าเองไม่ลุกตอนนี้ ผู้กองคนดีของเอง ต้องกินข้าวโรงเลี้ยงนะ" ขาดคำที่เหมือนประกาศิต ร่างร่องแร่งราวคนไร้วิญญาณเมื่อครู่ ดีดผึ่งลุกขึ้นมาราวกับเป็นคนละคน บราลี โดดพรวด เข้าห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว  ก่อนที่ไม่กี่นาทีต่อมา จักรยานคู่ใจ จะถูกถอยออกจากโรงจอดรถ จ่าประสิทธิ์มองตามถูกสาวพรางส่ายหัวอย่างระอา "พ่อมันเรียกไม่มีคะขา แต่ผู้ชายสบตาแข้งขามันอ่อน กรรมของกู มีลูกขี้เมา ที่ชอบตามเฝ้าผู้ชาย" "วันนี้ ทางมันโล่งแปลกๆไหมวะ" หมวด ศิระ เปรยขึ้นเบาๆ ก่อนจะเบนสายตาไปหา ผู้บังคับบัญชาหนุ่ม ที่วันนี้ ใบหน้าเรียบนิ่ง ถูกประดับใว้ด้วยหัวคิ้วหนาที่ขมวดมุ่นจนชิดบ่งบอกว่าเจ้าตัวอารมณ์ไม่สู้จะดีนัก "ก็เด็กผู้กองไม่ออกมารอไง แบมอ่ะ น้องแบม" นายทหารหนุ่มอีกคนเสริมทัพด้วยคำพูดทีเล่นทีจริง หากแต่คนที่หงุดหงิดเป็นทุนเดิม กลับไม่อยากจะเล่นด้วย ร่างสูงโปร่ง ลดฝีเท้าจากวิ่งเหยาะๆลงเป็นค่อยๆเดินในความเร็วปกติ เสียงขรึมตะโกนก้อง "ว่างกันนักใช่ไหม!" หมวดศิระสดุ้งเฮือก ร่างกายหดเกร็งอัตโนมัติ เตรียมพร้อมสำหรับคำสั่งต่อไปที่เขามั่นใจ ว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดี "ผมถาม ว่าพวกคุณ ว่างกันนักใช่ไหม!" "ตอบ!" คราวนี้เสียงขรึมเพิ่มความเข้มอีกหนึ่งระดับ จนเหล่าทหารใหม่ ร้อนรนรีบขานรับ "ไม่ว่างครับ!" เสียงทุ้มตะโกนสอดประสานในขณะที่ท้าวยังคงวิ่งต่อไม่หยุด "แถวหยุด!" สิ้นคำสั่ง ฝ่าเท้าทั้งหลายหยุดกึก เป็นจังหว่ะเดียวกัน กับบราลี ที่ขี่จักรยานผ่านมา ร่างเล็กสวมเพียงเสื้อยืดรัดติ้ว กับกางเกงยีนส์ขาสั้นสีซีด อวดต้นขาขาวเนียน จนพลทหารหลายนายเผลอใจสั่น ดวงตากลมโตกวาดมองข้างทางจนทั่วเมื่อพบกับเป้าหมายที่ตามหา มือเรียวเล็กก็กำแฮนด์จักยานจนแน่น  เอี๊ยดด! เสียงล้อจักยานบดถนนจนได้กลิ่นยางใหม้ลอยมาจางๆ ผู้กองชวินเหลือบตาขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ใบหน้าหล่อร้ายก็เริ่มชักสีหน้าหงุดหงิด บราลี เทียบจอดจักรยานจนเรียบร้อย มือคู่เล็กจึงฉวยคว้าเอาตระกล้าขนาดกลางวิ่งหน้าตั้งเข้าไปยังกลุ่มเป้าหมาย ด้วยรอยยิ้มหวาน "โน้น มาแล้ว พูดยังไม่ทันขาดคำ" หมวดศิระ ขยิบตายิบๆ ให้เหล่าทหารไหม ไม่ได้สนใจคนที่ยืนหน้าตึงอยู่ข้างๆเลยสักนิด เป็นผู้กองอคินณ์เสียอีก ที่ทนฟังคำล้อเลียนไม่ไหว จนต้องขยับกายออกห่าง "ผู้กองใจร้ายอ่ะ ผ่านบ้านแบมมา ไม่เรียกแบมสักคำ" ใบหน้าหวานย่นยู่ ขณะเดียวกันก็สะบัดตัว ดุ้กดิ้ก สื่อให้อีกฝ่ายรู้ ' ว่าเธองอนอยู่ งอนมากนะ แล้วก็..อยากให้เขาง้อด้วย' "ไปไกลๆไปคนยิ่งร้อนๆอยู่" เพล้ง! ไม่ใช่กระจกที่ไหนแตก  ไม่ใช่รถที่ไหนชน หน้าค่ะ  หน้าฉันเอง แตกละเอียด แตกจนป่นปี้ "ผู้กองอ่ะ  แบมงอนแล้ว   เอ้า! เอาไปเลย" มือขาวนุ่มยัดตระกล้าใส่มือหนาก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไปตามประสาคนถูกตามใจจนชิน ผู้กองอคินณ์ มองตามหลังคนที่เดินสะบัดก้นออกไปนิ่งๆ ไม่กี่นาที ก่อนจะหลุบตาลงมองตระกล้าในมือ ถึงแม้ว่าเขาจะรำคารเธอมากแค่ไหนเขาก็ไม่เคยใจร้ายทิ้งตะกล้าเธอลงสักที เพราะแบบนี้แหละมั้ง เด็กนั้นถึงวอแวเขาไม่เลิกหัวคิ้วหนาขมวดมุ่น ก่อนจะเดินกลับไปรวมกลุ่มกับเหล่าทหารที่รออยู่ "แหม ผู้กอง ข้าวน้ำไม่ขาดเลยนะครับ คราวนี้น้องแบมคนสวย ทำอะไรมาบูชาผู้กองครับ" หมวดศิระ แซวเสียงดัง ตามมาด้วยเสียงวิ้ดวิ้วเกรียวกราว ผู้กอง อคินณ์เลิกคิ้ว ก่อนจะตอบเสียงทุ้ม "ไม่รู้  " "เอาอะไรมาให้ ก็กินอันนั้น" "ปกติก็ไม่ใช่คนเลือกกิน" คนพูดน้อย เอ่ยออกมาราบเรียบ ไม่มีความรู้สึกพิเศษแฝงอยู่ในคำพูดนั้น จนเหล่าคนที่รอลุ้นคำตอบ เซ็งเป็นแถบๆ "โถ่! ผู้กอง ลองแกล้งๆหน่อย แกล้งสนใจหน่อย สวยที่สุดในค่ายเลยนะนั่น" หมวดศิระ ยังอวยซ้ำ ราวบุคคลที่กล่าวถึงติดสินบนเขาใว้ไม่น้อย "ก็อวยเกิน" "ทำไม อยากกินข้าวฟรีเหมือนกู?" คราวนี้เสียงขรึมดูเข้มขึ้น หากแต่หน้าตาคนพูดกลับไม่ได้จริงจังขนาดนั้น "ได้ก็ดีสิครับ ถ้าน้องแบมเปลี่ยนใจเซมาซบอกผมเมื่อไร ผมจะถวายให้หมดหน้าตัก" "มีบ้านขายบ้าน มีรถขายรถ ขายจนหมดให้น้องแบมคนเดียวเลยครับ!" หมวดศิระพูดจบก็ตบอกปึกๆ! ด้วยความฮึกเหิม ใบหน้าหล่อร้ายยกยิ้มมุมปาก เขารู้ดีอยู่กว่าใคร ว่าแบม หรือบราลี ที่อีกฝ่ายพูดถึง ไม่มีทางเปลี่ยนใจไปหาชายอื่น นอกจาก...เขา ช่วงเที่ยงของวันเดียวกัน ร่างเล็กสาระวนตักอาหารให้เหล่าทหารด้วยความคล่องแคล่ว บ้านของเธอนั้นนอกจากจะประกอบธุรกิจผูกขาดเป็นร้านชำร้านเดียวในค่าย แล้วยังพ่วงท้าย ด้วยแม่ครัวโรงเลี้ยง หน้าที่ประจำวันของเธอตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อสาวจนบัดนี้อายุเหยียบย่างเข้า22ปี จึงหนีไม

"อา?"เขาขมวดคิ้ว"ค่ะ..อา"จันทร์ชมภูทวนคำย้ำ"แล้วอาหลานที่ไหนมันเอากันทุกคืนวะ!" "เธอรู้ไหม ทำไมฉันถึงกินกล้วย บางทีก็ไม่ได้ชอบ แค่มันหากินง่าย และมันก็กินง่ายๆ" สรุจเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "ถ้าคิดว่า

ิิ   "ผมไม่ได้แตะเลย.....จริงๆ"เสียงขรึมเอ่ยออกมาหนักแน่น ราวกับต้องการสื่อให้คนฟังรู้แจ้ง     "ก็ไม่ได้ว่าอะไร.....ถึงเฮียแตะ...หรือไม่แตะ ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเอยตรงไหน"้เสียงหวานราบเรียบ แสดงออกชัดเจน ว่าเธอไม่ได้รู้สึก เหมือนกับที่เจ้าตัวพูดจริงๆศิปกรหน้าตึง"อย่าย้ำมากได้ไหมวะ!"คนเคยสุภาพหลุดถ้อยความหยาบคาย คล้ายว่าเขาเองคงลืมตัว มือหนาฉุดรั้งคนร่างเล็ก จนชนประทะกับหน้าอกแกร่งเต็มแรง  ริมฝีปากหนากระซิบเบาๆที่ข้างหู"เธอ รีบไปไหน""ไม่เห็นผมหรือไง""เอย..จะกลับแล้ว" อัญญา สงบใจตอบอย่างสำรวม"เธอตัวหอม ผมชอบ  ชอบมากเลย"เสียงขรึมที่ดังขึ้นไกล้กว่าเดิม พร้อมกับจมูกหนาที่ซุกลงตรงซอกคอขาว  อัญญาตัวสั่นงันงก เสียงหวานร้องปรามตะกุกตะกัก"ตรงนั้นไม่ได้  ห้ามนะคะ""ทำไม  ""ทำไม...ไม่ได้""คุณหนึ่ง  อย่าทำเอย เอยยอมแล้ว"ศิปกร คลายอ้อมแขนออก อัญญา ถลาถอยหนี หายใจฮวบฮาบ"คราวหลัง อย่าทำเหมือนไม่รู้จักกันอีก""ที่บอกว่า...ถูกใจ..ก็คือ..ถูกใจ""อย่าพยามขัดขืน เพราะไม่มีอะไร ที่ผมจะเอา แล้วไม่เคยไม่ได้"" ยังหนีเก่งเหมือนเดิม"" หรือว่าการหนีปัญหา เป็นทักษะพิเศษของเธอ"เสียงเย็น เอ่ยรอดใต้ไรฟัน กล้ามเนื้อที่สั่นเกร็งของชายหนุ่ม มันแสดงออกชัดเจน ว่าเขากำลังโมโห และมัน เลยจุดเดือดดาลมาแล้ว" เราไม่ได้หนี"" ทำไมเราต้องหนี"" การออกจากที่ที่ไม่ใช่ของเรา เขาไม่ได้เรียกว่าหนี"สรรพนามใหม่ ที่เธอใช้แทนตัว เป็นจุดชนวนเร่งความขุ่นมัว ของชายหนุ่ม ให้มากขึ้นเป็นทบเท่าทวี"เรา?"เสียงครึ้มเข้มทวนคำ แววตาเย็นชา สาดมองกระทบ จนความกดดันแผ่ซ่าน" ดี ดีจริงๆ"มือเล็กจับรั้งที่กางเกงวอมเนื้อดี พรางกระตุกเบาๆ   ศิปกร หลุบตาลงมองแววตาที่เคยเคร่งขรึมวูบไหว"รั้งใว้ทำไม"เป็นคำถามที่บีบรัดความรู้สึก ทั้งคนพูดและคนฟังคนพูดเศร้า เมื่อคิดว่าเธอไม่รักคนฟัง เศร้าเพราะไม่มีสิทธิ์จะไปรั้ง"ถ้าไม่พูดอะไร ก็ปล่อยไหมวะ?""ถ้าคุณไม่ปล่อย ผมไม่รับประกัน ว่าจะรับผิดชอบ ความรู้สึกคุณไหว"ใบหน้าราบเรียบ เอ่ยจริงจัง"ความรู้สึกของเรา เรามีปัญญารับผิดชอบเอง ไม่ใช่หน้าที่ของคุณหนึ่ง""เราลองมาทุกอย่างแล้วนะ ลองคุย ลองห่าง ลองทุกอย่าง จนสุดท้ายคิดได้ว่า เรายังไม่เคยลองเลิกกันเลย""เราหมายถึงเลิก แบบไม่ต้องมาข้องเกี่ยวกันอีก"ศิปกรหน้าตึงกี่ครั้งต่อกี่หน ที่เขาทำใจเย็นสู้เธอแต่เธอกลับสาดแต่คำพูดที่ทำให้เขายิ่งหงุดหงิดเลือดในร่างกายเริ่มคำรามเดือดพล่านจนผิวหนังร้อนรุ่ม'ทำไมจะเป็นคนดีกับเค้าทั้งที แม่ง ยากชิบหาย''ถ้าดีไม่ได้ต้องลองกับมาชั่วดู เดี้ยวพ่อจะขู่ให้ตายกันไปข้าง!'ศิปกร เตชินท์พิพัฒน์  คุณหนึ่งมาเฟียหนุ่มเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เย็นชา ดุดัน อัญญา  เทวา  ครูเอยไลฟ์โคช สาว  ครูโรงเรียนประถม หน้ารัก อ่อนหวาน

"โง่..แล้วยังอ่อนแอ"  ดวงตากลมโตเบิกโพลงหันขวับไปมองน้ำตาคลอหน่วย  ริมฝีปากบางเม้มเเน่นอย่างคนอดกลั้น  เสียงหวานที่แหบพร่าจากการร้องให้เอ่ยผะแผ่ว "ค่ะ...เหนือโง่    โง่แล้วยังอ่อนแอ"  ดวงตาคมกระตุก เหลือบมองคนตัวเล็กก่อนที่เสียงเย็นเยียบจะเอ่ยขึ้น "ยอกย้อน" "ที่ไม่ลุก ...คงไม่ได้คาดหวังให้ฉันอุ้มเธอใช่ไหม?" น้ำเสียงเย็นชา กับหน้าตาที่เรียบนิ่ง  ทำเอาอีกคนใจเต้นไม่เป็นระส่ำ 'ใครจะกล้าคิดแบบนั้นกัน' Intro   A episode  ที่ 0 ราชาหวงรัก"ถ้าวันนึงหมาที่เธอเลี้ยงใว้ มันวิ่งตามคนอื่นไปเธอจะทำยังไง"ใบหน้านิ่งถามเสียงขรึม"ไม่มีหลอกค่ะ  เหนือไม่เคยเห็น คุณราชา หมามันซื่อสัตย์มากนะคะ มันไม่รักคนอื่นนอกเจ้าของแน่  ""เธอแน่ใจ?"  ใบหน้านิ่งย้อนถามขณะที่มือนิ้วมือเรียวเคาะโต้ะเป็นจังหว่ะใบหน้าหวานยิ้มละมุนก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่ม"ถ้าคุณราชากลัวคนอื่นจะมาขโมยหมา ทำไมไม่ใส่ปลอกคอใว้  คนที่มาแอบเล่น  จะได้รู้ว่ามีเจ้าของ"  ใบหน้าหล่อยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะขยับเข้าประชิดกระซิบข้างหูเบาๆ"ถ้าโดน..ใส่...หมามันจะแย่เอาหน่ะสิ...ตัวนิดเดียวเอง"  "อ้ะ!"ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกรีบหันกลับไปมอง ทำให้ปลายจมูกเล็กชนกับแก้มขาวทันทีใบหน้าหวานแดงซ่านก้มหน้างุดอย่างคนกลัวความผิด

" ไอ้นนท์ ไอ้สันดานหมา เพื่อนฝูงก้อไม่เว้น" ริมฝีปากสวยก่นด่า มือน้อยกำหมัดแน่นทุบที่นอนตุบตับ อย่างเจ็บใจ "เธออยากเป็นแค่เพื่อนฉันที่ไหน ตัวเองยังไม่เคยบริสุทธิ์ใจแท้ๆ" ชายหนุ่ม พูดพรางเดินดุ่มๆเข้ามา มา ดวงตาเรียวรี หรี่ลงเล็กน้อย ก่อนกวาดตามองสภาพอดีต เพื่อน ที่เจ้าตัวจับเลื่อนขั้นไปหมาดๆเมื่อคืน  ล่างงามขาวละหงส์ เหมือนก้อนเต้าหู้ตอนนี้มีรอยบวมช้ำกระดำกระด่างเต็มตัว "หนักไปป่าววะ " คนเคยพูดน้อยพึมพัม

"ระยะห่างแค่นี้...ถ้าพี่ขยับจมูกอีกนิด...ก้อจะได้หอมแก้มเรา" "ถ้าพี่ขยับปากอีกนิด..ก้อจะได้จูบเรา" "พี่จะถามครั้งสุดท้าย....ไปห้องพี่ไหม" ใบหน้าหล่อขึ้นสีแดง เสียงทุ้มแหบพร่าคลอเคลียอยู่แถวใบหู   ควีนส์ใจเต้นแรงริมฝีปากจิ้มลิ้มเผยอเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้างุด

"เราลองปรับกันอีกสักทีดีไหม หืม เราใจเย็นๆก่อน" เสียงทุ้มขรึมสั่นไหว"เอยลองมาทุกอย่างแล้วนะ ลองคุย ลองห่าง ลองทุกอย่าง จนสุดท้ายคิดได้ว่า เรายังไม่เคยลองเลิกกันเลย"มล.ศิปกร เบิกตากว้างกับสิ่งที่ได้ยิน