Dear wife mafia มาเฟียกับเมียคนโปรด

Dear wife mafia มาเฟีย กับเมีย คนโปรด A episode ที่ 0 into โดย GINOICHI ศิปกร เตชินท์พิพัฒน์ คุณหนึ่ง มาเฟียหนุ่มเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ เย็นชา ดุดัน ปากร้าย เจ้าอารมณ์ เอาตัวเองเป็นใหญ่ "คราวหลัง อย่าทำเหมือนไม่รู้จักกันอีก" "ที่บอกว่า...ถูกใจ..ก็คือ..ถูกใจ" "อย่าพยามขัดขืน เพราะไม่มีอะไร ที่ผมจะเอา แล้วไม่เคยไม่ได้" อัญญา เทวา ครูเอย ไลฟ์โคช สาวครูโรงเรียนประถมหน้ารักอ่อนหวานจิตใจดี อ่อนไหวง่าย ขี้น้อยใจ "คุณหนึ่ง อย่าทำเอย เอยยอมแล้ว" ศิปกร เตชินท์พิพัฒน์ คุณหนึ่ง มาเฟียหนุ่มเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ เย็นชา ดุดัน ปากร้าย เจ้าอารมณ์ เอาตัวเองเป็นใหญ่ "คราวหลัง อย่าทำเหมือนไม่รู้จักกันอีก" "ที่บอกว่า...ถูกใจ..ก็คือ..ถูกใจ" "อย่าพยามขัดขืน เพราะไม่มีอะไร ที่ผมจะเอา แล้วไม่เคยไม่ได้" อัญญา เทวา ครูเอย ไลฟ์โคช สาวครูโรงเรียนประถมหน้ารักอ่อนหวานจิตใจดี อ่อนไหวง่าย ขี้น้อยใจ "คุณหนึ่ง อย่าทำเอย เอยยอมแล้ว" ิิ "ผมไม่ได้แตะเลย.....จริงๆ" เสียงขรึมเอ่ยออกมาหนักแน่น ราวกับต้องการสื่อให้คนฟังรู้แจ้ง "ก็ไม่ได้ว่าอะไร.....ถึงเฮียแตะ...หรือไม่แตะ ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเอยตรงไหน" ้เสียงหวานราบเรียบ แสดงออกชัดเจน ว่าเธอไม่ได้รู้สึก เหมือนกับที่เจ้าตัวพูดจริงๆ ศิปกรหน้าตึง "อย่าย้ำมากได้ไหมวะ!" คนเคยสุภาพหลุดถ้อยความหยาบคาย คล้ายว่าเขาเองคงลืมตัว มือหนาฉุดรั้งคนร่างเล็ก จนชนประทะกับหน้าอกแกร่งเต็มแรง ริมฝีปากหนากระซิบเบาๆที่ข้างหู "เธอ รีบไปไหน" "ไม่เห็นผมหรือไง" "เอย..จะกลับแล้ว" อัญญา สงบใจตอบอย่างสำรวม "เธอตัวหอม ผมชอบ ชอบมากเลย" เสียงขรึมที่ดังขึ้นไกล้กว่าเดิม พร้อมกับจมูกหนาที่ซุกลงตรงซอกคอขาว อัญญาตัวสั่นงันงก เสียงหวานร้องปรามตะกุกตะกัก "ตรงนั้นไม่ได้ ห้ามนะคะ" "ทำไม " "ทำไม...ไม่ได้" "คุณหนึ่ง อย่าทำเอย เอยยอมแล้ว" ศิปกร คลายอ้อมแขนออก อัญญา ถลาถอยหนี หายใจฮวบฮาบ "คราวหลัง อย่าทำเหมือนไม่รู้จักกันอีก" "ที่บอกว่า...ถูกใจ..ก็คือ..ถูกใจ" "อย่าพยามขัดขืน เพราะไม่มีอะไร ที่ผมจะเอา แล้วไม่เคยไม่ได้" " ยังหนีเก่งเหมือนเดิม" " หรือว่าการหนีปัญหา เป็นทักษะพิเศษของเธอ" เสียงเย็น เอ่ยรอดใต้ไรฟัน กล้ามเนื้อที่สั่นเกร็งของชายหนุ่ม มันแสดงออกชัดเจน ว่าเขากำลังโมโห และมัน เลยจุดเดือดดาลมาแล้ว " เราไม่ได้หนี" " ทำไมเราต้องหนี" " การออกจากที่ที่ไม่ใช่ของเรา เขาไม่ได้เรียกว่าหนี" สรรพนามใหม่ ที่เธอใช้แทนตัว เป็นจุดชนวนเร่งความขุ่นมัว ของชายหนุ่ม ให้มากขึ้นเป็นทบเท่าทวี "เรา?" เสียงครึ้มเข้มทวนคำ แววตาเย็นชา สาดมองกระทบ จนความกดดันแผ่ซ่าน " ดี ดีจริงๆ" มือเล็กจับรั้งที่กางเกงวอมเนื้อดี พรางกระตุกเบาๆ ศิปกร หลุบตาลงมอง แววตาที่เคยเคร่งขรึมวูบไหว "รั้งใว้ทำไม" เป็นคำถามที่บีบรัดความรู้สึก ทั้งคนพูดและคนฟัง คนพูดเศร้า เมื่อคิดว่าเธอไม่รัก คนฟัง เศร้าเพราะไม่มีสิทธิ์จะไปรั้ง "ถ้าไม่พูดอะไร ก็ปล่อยไหมวะ?" "ถ้าคุณไม่ปล่อย ผมไม่รับประกัน ว่าจะรับผิดชอบ ความรู้สึกคุณไหว" ใบหน้าราบเรียบ เอ่ยจริงจัง "ความรู้สึกของเรา เรามีปัญญารับผิดชอบเอง ไม่ใช่หน้าที่ของคุณหนึ่ง" "เราลองมาทุกอย่างแล้วนะ ลองคุย ลองห่าง ลองทุกอย่าง จนสุดท้ายคิดได้ว่า เรายังไม่เคยลองเลิกกันเลย" "เราหมายถึงเลิก แบบไม่ต้องมาข้องเกี่ยวกันอีก" ศิปกรหน้าตึงกี่ครั้งต่อกี่หน ที่เขาทำใจเย็นสู้เธอ แต่เธอกลับสาดแต่คำพูดที่ทำให้เขายิ่งหงุดหงิด เลือดในร่างกายเริ่มคำรามเดือดพล่านจนผิวหนังร้อนรุ่ม 'ทำไมจะเป็นคนดีกับเค้าทั้งที แม่ง ยากชิบหาย' 'ถ้าดีไม่ได้ต้องลองกับมาชั่วดู เดี้ยวพ่อจะขู่ให้ตายกันไปข้างไม่เชื่อคอยดูดิ!