episode 1 เธอกับเขา ฉันกับเขา
พันธนาการรัก เมียจำเลย
episode 1 เธอกับเขา และฉันกับเขา
โดย Lanchana (ลัญชนา)/Ginoichi
"พราว ทางนี้!'
เสียงเรียกขานที่ดังอยู่ข้างหน้า ปลุก พราว หรือภาวนา ให้ตื่นจากภวังค์ ดวงตากลมใสหันไปยังต้นเสียงก็พบกับ 'ลูกปัด หรือปทิตตา ' เพื่อนรักในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ กำลังส่งสัญญาณโบกมือเรียกอยู่ข้างหน้า มือเรียวยกขึ้นทักทายอีกฝ่ายมุมปากเล็กเผยยิ้มกว้างด้วยความยินดี
เธอกับปทิตตาเป็นเพื่อนรักที่แทบจะต่างกันทุกระเบียดนิ้ว ปทิตตา เป็นคนสวย ใบหน้ารูปใข่ ผิวขาวใสประดุจดังใข่มุกอันดามันต้องเเสงอาทิตย์ นอกจากรูปทรัพย์ที่โดดเด่นแล้ว ภายในของเจ้าตัวก็โดดเด่นไม่แพ้กัน ปทิตตา นั้นเป็นที่หนึ่งเสมอ หากจะเปรียบเปรยว่า
ปทิตตาเป็นลูกรักของพระเจ้าก็ไม่ผิดนัก สิ่งดีๆมักจะเกิดกับปทิตตา และพร้อมจะเรียงหน้ามาให้เธอเลือกแบบไม่อั้น ไม่ต่างจากครั้งนี้ ที่ปทิตตาเลือกสิ่งที่เธอคิดว่าดีที่สุดและคุ้มทุนที่สุดจากบรรดาคนที่มาจีบเธอ
' เฮียเพลิง ' คนที่เก่งไม่แพ้กัน
เจ้าบ่าวของเพื่อนสาวคนนี้เธอเคยเห็นผ่านตาเพียงเท่านั้น ได้ยินได้ฟังเรื่องของเขาจากปทิตตามาประปราย ว่าเขานั้นอายุอานามก็ห่างจากพวกเราไม่มากนัก เพียงเเต่เพลิง หรือ คุณากร รวยมาตั้งแต่ต้นตระกูล แต่ถึงอย่างนั่นเจ้าตัวก็ยังขยันแสนขยัน สิ่งไหน ที่ผู้ชายชื่อเพลิง เข้าไปจับ มันก็กลายเป็นเงินเป็นทองไปเสียหมด ทำให้เขาประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย ปทิตตาจึงไม่รีรอ ที่จะตอบตกลงเป็นคู่ชีวิตทันทีที่เจ้าตัวเรียนจบ
ช่างต่างกับเธออย่างลิบลับ เธอไม่ใช่คนสวยแบบพิมพ์นิยมเช่นเดียวกับปทิตตา เพียงแค่ดูจะพอไปวัดไปวาได้เท่านั่น ผิวกายที่ขาวซีด กับรูปร่างที่สูงโปร่งเกินสตรี ทำให้ภาวนาขาดความมั่นใจอยู่ไม่น้อย คงมีแต่หน้าอกหน้าใจที่ขนาดใหญ่กว่าคนทั่วไปเท่านั้น ที่เธอยังถูกมองว่าเป็นหญิงแต่นั่นแหละ มันแทบจะเป็นทั้งจุดดีและจุดด้อยของเธอ
บ้างก็ว่า
'นมใหญ่ หน้าอิจฉา'
บ้างก็ว่า
'เสียดายที่นมใหญ่ แต่หน้าไม่สวย'
ภาวนาสลัดไล่ความคิดในหัวที่เริ่มฟุ้งซ่านออก ไปร่างสูงโปร่งสมอาชีพนางแบบที่เจ้าตัวยึดใว้เป็นงานหลัก เดินตรงเข้าไปหาเพื่อนรัก สะโพกกลมกลึงส่ายสะบัดไปพร้อมกับผมยาวสลวยที่ถูกรวบตึงทำหางม้าแบบหลวมๆ เสริมรับกับรูปร่างที่สูงโปร่ง ถึงแม้เจ้าตัวจะไม่ใช่คนสวยจัด หากแต่ใครที่พบเห็นก็อดที่จะเหลียวมองไม่ได้
"ปัด สวยจัง"
เสียงหวานเอ่ยยกยอทันทีที่ฝีเท้าเข้าไกล้คนร่างเล็ก ปทิตตา ยิ้มมุมปาก เธอเป็นคนที่มั่นใจในความสวยมาตั้งแต่ไหนแต่ไร คำหวานจากเพื่อน ก็นับว่าไม่ผิดจากที่เธอคิดเลยสักนิด
"ชมกันเอง พราวก็สวย แปลกตาเชียว"
ปทิตตามองจับจ้องเพื่อนรักที่วันนี้ดูต่างจากเคยอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาคมกริบมองสำรวจอีกฝ่ายจนคนมาใหม่รู้สึกเกร็งไม่น้อย
"มองอะไรขนาดนั้น"
เสียงขรึมที่ดังออกมาทางด้านหลัง เรียกสติของสองสาวให้กลับมาเข้าที่ ภาวนาหันไปตามเสียงก็พบ ว่าที่สามีของเพื่อนสนิท
'เพลิง ' หรือคุณากรคนนั้น
"เฮีย เฮียขา"
ปทิตตา เบนความสนใจจากเพื่อนสาวกลับมาที่สามีหมาดๆ คนตัวเล็กวาดเเขนเรียวไปเกี่ยวกับแขนหนาอย่างเอาอกเอาใจ
คุณาการหลุบตาลงมองภรรยาสาวด้วยความเอ็นดูอยู่ชั่วครู่ก่อนจะปรายตาไปมอง พราว หรือภาวนา ด้วยสายตาเย็นชา
"สวัสดีค่ะเฮีย"
มือขาวนวลกระพุ่มใหว้คนแก่กว่าด้วยความนอบน้อม
คุณานนท์ มอง คนอ่อนวัยกว่าตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนที่หัวคิ้วหนาจะขมวดมุ่นเป็นปมใหญ่ แสดงถึงความหงุดหงิดได้อย่างชัดเจน
'เหมือนกันไปหมด'
'เหมือนกันไม่มีผิด'
คุณากร คิดในใจ ดวงตาเรียวรีตวัดมองคนน้องขุ่นขวาง
เขาไม่เข้าใจนัก ว่าทำไม 'พราว หรือ ภาวนา ถึงจ้องจะเรียนแบบคนของเขานัก ทั้งการแต่งตัว และท่าทาง คงมีแต่หน้าตากระมัง ที่คนอย่าง ภาวนา ไม่มีทาง เรียนแบบปทิตตาได้ มุมปากหยักเหยียดยกขึ้นเล็กน้อย เตรียมจะเอ่ยคำที่ใจคิด หากแต่ เจ้าสาวคนสวยที่้ห็นท่าทีดังกล่าวรีบเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน
"เฮีย จ้องพราวขนาดนั้น ปัดหึงนะ"
เสียงหวานหยดย้อย กับท่าทีกระเง้ากระงอดที่ปทิตตาทำดึงดูดสายตาของคุณากรให้หลุบลงมองอีกครั้ง แววตาที่เย็นเยียบราวก้อนน้ำเเข็ง สาดประกายความอบอุ่นขึ้นมาอีกรอบ จนภาวนาที่มองอยู่ อดที่จะคิดไม่ได้ว่า หากไม่ใช่ ปทิตตา จะมีใครที่ไหนอีก ที่ได้รับความรักจากชายที่ชื่อคุณากร
ภาวนามองตามเพื่อนรักจับจูงไปกับเจ้าบ่าว ใบหน้าหวานเจือไปด้วยรอยยิ้มบางๆ หากจะพูดว่าเธออิจฉาก็ไม่ผิดนัก แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังยินดี กับเพื่อนรักด้วยใจจริง
"รอนานไหมพราว"
เมื่อหันไปตามเสียงเรียก ก็พบกับ ปกรณ์ ที่ยืนอยู่ไม่ไกล ชายหนุ่มร่างสูง เดินเข้ามาหาคนตัวเล็กกว่า ในมือยังถือแก้วแชมเปญ ที่บรรจุของเหลวสีสวย ในตาที่เคยสดใสถูกฉาบไปด้วยความเมาจนฉ่ำเยิ้มหากแต่มันยังปิดความเศร้าโศกเสียใจไม่มิด ภาวนา มองอีกฝ่ายนิ่งๆ เธอช้อนมองในตาของอีกฝ่ายอยู่นานหลายนาที เพื่อหาคำตอบให้กับสิ่งที่ตกค้างในใจ จนปกรณ์ ต้องเบนสายตาหนี
"พี่เคยบอกแล้ว ว่าไม่ชอบให้พราวจับผิด"
ปกรณ์ ที่เริ่มเมากรึ่มๆ เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว
'นั่นไง ไม่ผิดจากที่คิด' เธอคิดอยู่แล้ว ว่าปกรณ์จะต้องเฉไฉโมโหใส่เธอทุกรอบ
"เฮ้อ" ภาวนาระบายลมหายใจที่หนักอึ้งอย่างเหนื่อยอ่อน มือเรียวยกแก้วแชมเปญขึ้นมายกดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว เสียงเพลงวิวาห์หวานปนเสียงแสดงความยินดีดังคละเคล้ามาเข้าหู กลิ่นไอแห่งความสุขสาดกระทบไปทั่ว หากแต่มันก็พัดผ่านเธอไป ไม่คงเหลือใว้เยียวยาใจเธอสักนิด
'อยากเป็นจัง...คนที่ได้รับความรักแบบไม่ต้องพยายาม'
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอ่อน เก็บอารมณ์ในใจใว้เหมือนเช่นเคยไม่กล้าเอ่ยมันออกมา
ภาวนามองภาพเพื่อนรักอยู่เนิ่นนาน ราวกับว่าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เห็น มุมปากบางสีสดเผยยิ้มเล็กๆ ก่อนที่มือเรียวจะคว้าแว่นกันแดดสีชามาสวมทับปิดแววตาเศร้า
ปทิตตา ไปถึงฝั่งฝันแล้ว ต่างจาก ภาวนา ที่ยังไม่ทันเริ่ม การอยู่เคียงข้างปทิตตาทำให้เธอได้รับอะไรดีๆหลายๆอย่าง แต่มันก็สร้างบาดแผลให้เธอไม่น้อยด้วยเช่นกัน
"โชคดีนะปัด"
"ต่อไป พราว จะมีชีวิตของพราว"
"ชีวิตที่เป็นของพราวจริงๆ"
ภาวนา พึมพำ เบาๆร่างเพรียวระหงษ์หันหลังเดินออกมาช้าๆ