เจ้านายที่ร้ายกาจชอบวางอำนาจกับผู้จัดการตัวจี๊ดที่ไม่ยอมให้มากดเธอได้ง่ายๆ " ทีข้างนอกละปากเก่งอยู่สองคนทำไมเงียบปานใบ้กินขนาดนี้ คุณกาย " " โถ่~~เมียจ๋า " " ใครเมียคุณ ได้กันครั้งเดียวฉันไม่นับว่าเป็นผัวหรอกนะ "

เพราะความหวังดีของหญิงสาวที่มีต่อเขาอย่างบริสุทธิ์ใจ ทำให้เธอชะล่าใจเข้ามาอยู่ใกล้เสือร้ายในคราบแมวน้อย และเพียงแค่ครั้งแรกที่ได้กินดอกไม้สีขาว เสือร้ายก็กลายเป็นแมวไปตลอดกาล~~ " พี่รามิล นี่มะลิเอง ใจเย็นๆ "

ความรักที่มีต่อหญิงสาวมันเพิ่มมากขึ้นจนยากที่จะเก็บไว้ แต่เมื่อตั้งใจสารถาพออกไปกลับโดนปฏิเสธกลับมา เดย์ ชายหนุ่มที่เฝ้ารัก ผิงผิง หญิงสาวรุ่นน้องมาหลายปีทว่าเธอกลับเลือกที่จะปฏิเสธความรักที่เขามีต่อเธอ แต่เขายังเฝ้ารอเธอมาตลอดและทำทุกอย่างให้ด้วยหัวใจ เพียงแค่หวังสักวันว่าเธอจะหันกลับมาหาเขาและเปิดให้เขาเข้าไปอยู่ในชีวิตของเธอบ้าง " พี่จะอยู่ข้างผิงแบบนี้ไปจนกว่าผิงผิงจะรักพี่ "

ในเมืองใหญ่ผู้คนพลุกพล่านค่ำคืนพระจันทร์เต็มดวง ชายหนุ่มผิวขาวใบหน้าคมคายฉายแววลึกลับเข้าใจยากนั่งนิ่งที่โซฟาหรูในร้านไนท์คลับแห่งหนึ่งนัยย์ตาดำสนิทสาดแววไปยังเรือนร่างเล็กที่เดินเสริฟเครื่องดื่มตามโต๊ะของลูกค้าด้วยแววตาที่เหนื่อยล้าถึงแม้ใบหน้าสวยหวานของเธอจะถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางก็ไม่สามารถปกปิดแววตานั้นได้ ท่ามกลางนักท่องราตรีที่เบียดเสียด สะโพกกลมกลึงภายใต้กางเกงสีดำสั้นเข้ารูปสับไปมาตามแรงเดินเรียกสายตาจากเสือร้ายรอบตัวได้เป็นอย่างดี น้ำสีอำพันในแก้วใสถูกยกเทเข้าปากในรวดเดียวก่อนที่ร่างสูงกำยำจะเคลื่อนที่ด้วยความเร็วหายไปในความมืด เฟฟิน สาวน้อยอายุ 21 ปี กำลังศึกษาอยู่มอดังแห่งหนึ่งที่บ้านเธอเคยร่ำรวยแต่เพราะพ่อของเธอติดเหล้า พนันทำให้ที่บ้านธุรกิจล้มละลายและคนเป็นแม่เลือกที่จะหนีไปแต่งงานใหม่และทิ้งให้เธออาศัยอยู่กับพ่อเพียงลำพัง สาวน้อยต้องทำงานพิเศษส่งตัวเองเรียนและงานที่รายได้ดีพอที่จะเลี้ยงชีพเธอได้ก็คงหนีไม่พ้นงานกลางคืน และคืนนี้เป็นอีกคืนที่เธอต้องโดนไอพวกบ้ามกามทั้งหลายจับก้นงอนและลวนลามทางสายตา " ไปต่อกับพี่มั้ย จ่ายหนักไม่อั้น " ชายวัยกลางคนที่ตบก้นเธอพูดขึ้นอย่างหมิ่นศักดิ์ศรี " ขอบคุณมากนะคะที่สนใจสาวประเภทสองแบบหนู " ด้วยเสียงที่แหบห้าวทำให้คนพวกนั้นเชื่อสนิทใจ มันสะบัดมือออกจากแขนจนเธอเซถลา ร่างบางล้มตัวนอนในเวลาเกือบตี 2 เพราะกว่าจะเก็บของเลิกงานเดินทางกลับมายังคอนโดระดับกลางๆที่เธอเช่าไว้ก็ใช้เวลาพอสมควร " กรี๊ดดดดดด " สาวน้อยกรีดร้องเสียงดังเมื่อเธอสะลึมสะลือตื่นมาและพบเข้ากับเงาดำใหญ่ของอะไรบางอย่างผ่านประตูกระจกริมระเบียงห้องของเธอไปด้วยความเร็ว และคืนนั้นทั้งคืนทำให้เธอไม่กล้าหลับตานอนอีกเลย ไฟในห้องถูกเปิดจนสว่าง เธอเปิดเพลงเสียงดังกลบความกลัว " อีฟิน ทำไมสภาพเหมือนศพเลยวะ " แก้วใสสาวแซ่บเพื่อนสนิทดีกรีดาวมหาลัยเอ่ยขึ้นเมื่อเจอหน้า " กูนอนไม่ได้ ฮือ คืนนี้กูขอไปนอนกับมึงนะแก้วใส " ร่างเล็กนั่งลงข้างๆก่อนจะกอดเพื่อนไว้ " เล่ามาเกิดอะไร " แก้วใสถาม เฟฟินเล่าสิ่งที่เจอมาก่อนที่แก้วใสจะมองอย่างไม่เชื่อ " มึงได้กินเหล้าไหมฟิน " " ไม่เลยสักนิด กูคิดไว้แล้วไม่มีใครเชื่อกูหรอก อีกหน่อยคงมองว่ากูเป็นคนบ้า " หญิงสาวพูดออกมาอย่างหาความไม่ได้ แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อร่างสูงกำยำในชุดสูทสีดำเดินผ่านไป ใบหน้าได้รูปกรอบหน้าชัดจมูกโด่งเป็นสันราวกับเทือกเขา แค่เห็นผ่านๆก็เรียกความสนใจจากคนที่พบเห็นได้เป็นอย่างดี " อีฟิน มองขนาดนั้นเดินตามไปเลยมั้ย " แก้วใสเพื่อนสาวพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของเพื่อน " แปปเดี๋ยวกูมา " เสียงแหบพูดพร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้น " หยุด!!! มึงนั่งเลย " แก้วใสทำเสียงดุ เฟฟินนั่งลงพร้อมทำหน้าเสียดาย " เขาเป็นใครวะ " เฟฟินหันมาถามแก้วใส " อาจารย์เดวิน สอนอยู่คณะนิติศาสตร์ "

หัวใจที่โดนเหยีบบย่ำจนแตกสลายทำให้ชายหนุ่มผู้อบอุ่นกลับกลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ไร้ความปราณี กวินเด็กหนุ่มวันรุ่นที่ทุ่มเทในความรักให้หญิงสาวผู้เป็นรักแรกอย่างสุดหัวใจแต่เธอกลับเหยียบย่ำดูแคลนความรักที่เขามอบให้ ความเจ็บปวดที่แสนสาหัสในคร้งนั้นนำพาให้เด็กหนุ่มผู้ใส่ซื่ออ่อนโยน มองโลกในแง่ดีกลับกลายเป็นเสือที่ดุร้ายในตอนนี้ หัวใจที่ไร้ความรักนานวันเข้าเกิดเป็นความเย็นชาไม่แยแสต่อหญิงใด มีเพียง"เธอ" เกวลินสาวน้อยผู้สดใสที่กล้าเข้าใกล้เสือร้ายอย่างเขาจากเสือร้ายกลายเป็นเสือโหย

โลมาหญิงสาวจอมซน แก่นซ่า ลูกสาวคนเดียวของพ่อเลี้ยงเจ้าของไร่ผลไม้ส่งออกชื่อดังของเมืองหนึ่งทางภาคเหนือ กับเพนกวิ้นเด็กหนุ่มหน้าใสที่ไม่ซ์่อจากบ้านเด็กกำพร้าที่พ่อเลี้ยงรับมาดูแลตั้งแต่เยาวัยจนเหมือนลกชายอีกคน เขาเฝ้าดูแลโลมาซึ่งเปรียบเสมือนน้องสาวของเขามาตั้งแต่เด็กจนนานวันในใจเขามันกลับเกิดความรู้สึกบางอย่างที่มากกว่าพี่ชาย เขาต้องเก็บซ่อนความรู้สึกเหล่านั้นไว้ภายในจนมันอึดอัดใจขึ้นทุกวัน รอวันที่มันจะระเบิดออกมา

ธาราเด็กหนุ่มมัธยมในวัยย่างสู่วัยรุ่น ใบหน้าหล่อเหลากรอบหน้าคมชัดจมูกโด่งรับกับดวงตาสัดส่วนกำยำจากการเล่นกีฬาเป็นประจำทำให้เขาเป็นที่หมายปองของสาวในโรงเรียน ทว่าหัวใจหนึ่งเดียวของเขานั้นกลับเหลือพื้นที่ว่างไว้สำหรับเธอคนเดียวเท่านั้น "สายน้ำ" สาวสวยรุ่นพี่ ทางบ้านของทั้งสองสนิทกันทำให้ในบางครั้งที่พ่อแม่ของธาราเดินทางไปดูธุรกิจที่ต่างจังหวัดหรือต่างประเทศสายน้ำจึงมักแวะเวียนมาดูแลธาราอยู่เสมอ " พี่สายน้ำ อยู่เป็นเพื่อนหน่อยได้ไหมเหมือนจะไม่สบาย " ธาราเอ่ยขึ้นเมื่อมาถึงบ้านหลังใหญ่ของเขาทว่าพ่อกับแม่ไม่ค่อยอยู่ ให้เขาอยู่กับแม่บ้านและคนขับรถเท่านั้น สายน้ำใช้มืออังที่หน้าผากอย่างที่เคยทำก่อนจะพบว่าตัวรุมรุมจริงๆ มือเล็กกดโทรศัพท์ยุกยิกก่อนจะคุยกับปลายสาย " แม่คะวันนี้น้ำกลับค่ำนิดนึงนะคะ " " อยู่บ้านธาราค่ะ เหมือนน้องจะไม่ค่อยสบาย " เธอบอกออกไปเขาไม่ได้ยินว่าปลายสายพูดอะไรกลับมา " ค่ะแม่ " สายน้ำกดวางสายก่อนมองหน้าธาราและพยักหน้าให้เข้าบ้าน เด็กหนุ่มเผยรอยยิ้มกว้างก่อนจะเดินหันเข้าบ้านไปและขึ้นไปบนห้องนอน โดยมีสายน้ำเดินตามเข้าไปติดๆ " อยากกินอะไร " สายน้ำเมื่อวางกระเป๋าสะพายลงที่โต้ะวางของแล้วจึงเอ่ยถามขึ้นเพราะหลังจากช่วงบ่ายมานี้เธอยังไม่เห็นธารากินอะไรเลย " อยากกินต้มจืดหมูสับฝีมือพี่ " ธาราเอ่ยพร้อมทำเสียงอ้อนจนสายน้ำเริ่มทำตัวไม่ถูกอีกครั้ง " งั้นไปอาบน้ำ เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วลงตามพี่ไปกินข้างล่าง จะไปทำรอ " สายน้ำเอ่ยก่อนจะเดินหันหลังตรงไปที่ประตู " รับทราบครับผม " ธาราเอ่ยเสียงดังจนสายน้ำอดที่จะยิ้มให้เขาไม่ได้ " น่ารักชะมัดไอ้เด็กนี่มันทำให้แกใจสั่นขนาดนี้เลยหรอวะสายน้ำ " สายน้ำที่เดินลงบันไดมาบ่นอุบอิบกับตัวเอง " ป้านวลสวัสดีค่ะ " เมื่อเดินเข้ามาในครัวก็พบกันแม่บ้านเก่าแก่ของบ้านสายน้ำจึงเอ่ยทักทายอย่างเคยเพราะสายน้ำมาที่นี่อยู่บ่อยๆ " อ้าวคุณสายน้ำ ทานอะไรมารึยังคะ " ป้านวลยิ้มตอบทักทายอย่างเป็นมิตร " ธาราเหมือนจะไม่สบายค่ะอ้อนอยากกินต้มจืดหมูสับ มีของครบมั้ยคะ " สายน้ำเอ่ยบอกหญิงสูงวันพร้อมเดินเข้าครัวไปหา " ครบค่ะ ป้าพึ่งไปตลาดมาเมื่อเย็น เดี๋ยวป้าเตรียมให้นะคะ " พูดจบป้านวลก็เดินไปที่ตู้เย็นขนาดใหญ่ " ป้านวลเดี๋ยวน้ำทำเองคาะ ป้านวลไปพักเถอะค่ะ ขอบคุณนะคะ " สายน้ำที่รู้สึกเกรงใจเป็นทุนเดิมจึงเอ่ยออกมาจากใจ " เอาอย่างั้นหรอคะ " สายน้ำพยักหน้างึกก่อนที่ป้านวลจะเดินออกไปทางหลังบ้านเพื่อพักผ่อนเพราะเวลาก็เกือบจะดึกแล้ว สายน้ำใช้เวลาทำไม่นานอาหารก็พร้อมขึ้นโต้ะ ธาราที่ใช้ชุดนอนเสื้อยืดสีขางกับกางเกงวอมสีน้ำเงินเดินเช็ดผมลงมากับผ้าขนหนูผืนเล็ก " หอมจังเลยยยย " เสียงเอ่ยลอบมาแต่ไกล " เสร็จแล้วมากินได้เลย " สายน้ำยกจานข้าวออกมาสองจานวางไว้ที่โต๊ะพร้อมกับหมูทอด ต้มจืดหมูสับ และผักลวกของโปรดเธอ ซู้ดดดดด " หืมมมมม อร่อยยยยย " ธาราเอ่ยเสียงยาวด้วยน้ำเสียงหวาน จนสายน้ำยิ้มร่ากับคำชม " อร่อยก็กินเยอะๆจะได้กินยา " เด็กหนุ่มกินอาหารที่เธอทำ ตักเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ สายน้ำที่เห็นคนกินกินอร่อยขนาดนี้เธอคนทำก็ยิ้มมีความสุขไม่น้อย " อ่ะนี่ กินแล้วขึ้นไปนอน พี่จะกลับ " หลังจากเก็บจานไปล้างเรียบร้อยสายน้ำจึงไปหยิบยาแก้ไข้มาให้พร้อมกับน้ำ1แก้ว ยื่นให้ธารา " งื้ออออ อยู่ก่อนเผื่อไข้ขึ้นดึกๆทำไง " ธาราที่จับยามาไว้ในมือส่งเสียงงอแงใส่สายน้ำอีกครั้ง " ก็ได้ๆ กินยาก่อน " สายน้ำที่ทนกับลูกอ้อนไม่ไหวจนต้องยอมทำตาม " ขอยืมเสื้อหน่อยอยากอาบน้ำ " เมื่อขึ้นมาที่ห้องของธาราที่เปิดแอร์ไว้เย็นฉ่ำ เขากลับกระโดดขึ้นนอนบนเตียงที่มีผ้าห่มสีน้ำเงินปูอยู่ " อยู่ในตู้อ่าครับ พี่สายน้ำเลือกเลย " ธาราเอ่ยเสียงงัวเงีย กอดหมอนข้างแน่น วายน้ำจึงถือวิสาสะหยิบผ้าขนหนูในตู้ออกมากับเสื้อยืดสีน้ำเงินของเขาเดินเข้าไปอาบน้ำ เมื่อออกมาก็พบว่าคนบนเตียงหลับไปแล้วจนมีเสียงกรนนิดๆ มือเล็กอัวที่หน้าผากที่ร้อนจี๋จนเธอต้องหาผ้าขนหนุผืนเล็กชุบน้ำเช็ดตัวเพื่อลดไข้และวางไว้ที่หน้าผาก คนที่ไข้หนักตอนนี้ไม่รู้สึกตัวลป่อยให้เธอจับพลิกไปมาราวกับตุ้กตา " อื้อออออ หนาววววว " เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นจนสายน้ำที่นอนอยู่โซฟารุ้สึกตัวก่อนจะลุกเปิดไฟไปดู " ธารา ธารา " สายน้ำเอ่ยเรียกพร้อมกับมือแตะที่แขนแผ่วเบา " หนาววววว " ธาราคว้ามือเล็กมากอดแนบอกสักพักก่อนที่สายน้ำจึงหารีโมทเพื่อลดความเย็นของเครื่องปรับอากาศ " กินยาก่อน " สายน้ำที่ดูเวลาครบ6ชั่วโมงแล้วไข้ยังไม่ลดจึงเอายากับน้ำอุ่นมาให้พร้อมกับประคองธาราให้ลุกขึ้นมากินยา

ส้มส้มเด็กสาวจากต่างจังหวัดเข้าเรียนที่มหาลัยในเมืองใหญ่ก่อนพบเข้ากับชายหนุ่มปริศนาที่ทางเข้าหอพัก และนั่นคือจุดเริ่มต้นให้เขาหาางเข้าใกล้เธอเรื่องราวน่ารักของหนุ่มสาวจะสดชื่นหัวใจแค่ไหนกันนะ " ตรงนี้เพื่อนหนูนั่งค่ะ " ส้มส้มสะกิดที่แขนเบาๆเอ่ยบอกอย่างเกรงใจ ทว่าไร้เสียงตอบรับจากคนด้านข้าง " ขอโทษนะคะ ตรงนี้มีคนนั่งแล้วค่ะ " เธอจึงขยับพูดใกล้ที่ข้างหูเขาอีกครั้งเพราะเสียงที่ดังเธอคิดว่าเขาคงไม่ได้ยิน " เจ้าของกลับมาเดี๋ยวลุกให้ของีบหน่อย ข้างหลังคนเต้นเยอะฉันนอนไม่ได้มันเบียด " เมื่อได้ยินเสียงเขาสาวน้อยต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อจับต้นชนปลายแล้ว " ใช่แน่ๆ " เธอพรึมพรำกับตัวเองเบาๆและคิดทบทวนว่าคนที่เธอเดินชนที่ทางขึ้นหอ และพี่เฟิร์สหนุ่มฮอตของคณะแพทย์ คือคนเดียวกันแน่ๆและเธอฟันธง ยังไงซิกเซ้นท์เธอก็แม่นมากกว่าอะไรทั้งหมด คิดแบบนั้นคนตัวเล็กก็ได้แต่หน้าแดง แถมเมื่อกี้ที่ขยับพูดกับเขาใกล้ๆกลิ่นตัวเขามันยิ่งหอมจนอยากสูดดมนานๆ แต่จะว่าไปมาตรงนี้ก็นอนไม่ได้เหมือนกันนะ เมื่อคิดแล้วก็งงๆแต่ก็ดีนะ ได้นั่งใกล้กระทบไหล่ขนาดนี้ ส้มส้มชอบบบบบพอคิดแล้วก็คิกคักอยู่ในใจ จนอยู่ไม่นิ่งตัวยุกยิกไปชนไหล่คนด้านข้างสองสามครั้ง " เป็นอะไร " เสียงทุ้มๆถามขึ้นพรางมองหน้าหวาน "คะ อะเอ่ออออ " คนถูกถามถึงกับเลิ่กลั่กเธอนึกว่าเขาหลับไปแล้วซะอีก อีกอย่างเสียงเพลงดังขนาดนี้เขาได้ยินหรอ ฉันก็ว่าไม่ได้ออกเสียงนิ " ฉันเห็นเธอ นั่งอมยิ้มคิกคักๆอยู่คนเดียว " คนตรงหน้าจ้องถามอย่างเอาคำตอบใบหน้านิ่งเรียบแต่สายตาที่ส่งมาคมกริบเป็นสายตาที่พลังทำลายล้างสูงมากนะ คนถูกจ้องต้องกัดปากล่างอย่าประหม่า " อะ เอ่ออ ดูซีรีย์ค่ะ " สาวน้อยพูดพรางยกมือถือให้ดูที่หน้าจอเปิดซีรีย์ทิ้งไว้พอดี จากนั้นเขาก็ใส่หมวกแกปสีดำกลับเข้าไปและกดปิดใบหน้าเอาไว้ แขนแกร่งกอดอกและหลับไป ส้มส้มที่รีบตั้งสติก็ปิดโทรศัพท์และมองนอกหน้าต่างตลอดทาง เพราะนานๆจะได้เห็นบรรยากาศต้นไม่ริมทางเยอะขนาดนี้ ฟึบบบบบ อ้ะ " ตัวหนักชะมัด " สาวน้อยบ่นงุบงิบเมื่อคนตัวสูงด้านข้างดันสัปงกหัวลงมาที่ไหล่เล็กของเธอ โดยที่เธอพยายามปลุกเขาหลายครั้งแต่ไร้การตอบรับ เธอจึงได้แต่พยายามนั่งนิ่งๆ ยิ่งเข้าใกล้กลิ่นหอมจากคนร่างสูงยิ่งชัดเจน " หอมจัง " ส้มส้มเบาได้เบาลูกเอ้ย มีแอบเอียงคอไปสูดดมพี่เขาอีก กลิ่นแชมพูสูตรผู้ชายให้ความหอมสดชื่น แตะเข้าที่จมูก ฮ้าาาาาา ส้มส้มแอบยิ้มกับตัวเองและหันออกนอกหน้าต่างเหมือนเดิม อาการคนคลั่งรักอะเนาะ (คลั่งรักฝ่ายเดียวที่ไหนอิพี่ก็ร้ายใช่ย่อย เห็นน้องไม่ตอบโต้ละได้ใจ)

รักครั้งเก่าที่เขาทำลายกลับมีเธอเข้ามาซ๋อมแซม น้ำแข็งที่เกาะกินหัวใจมานานหลายปีถูกกระเทาะและแผดเผาจนมันละลายหายสิ้นกลับมามีชีวิตชีวาและรู็จักคำว่า "หัวใจเต้นแรงอีกครั้ง" ซู่~~~~~ซ่า~~~~~ เสียงคลื่นกระทบหาดมาเป็นระยะ ปริญที่ไม่ทันระวังเดินไปตามหาดจนมีคลื่นลูกใหญ่สาดมากระทบจนขากางเกงเปียก " อยากเล่นน้ำหรรอคะ " เสียงหวานถามปนขำมาจากด้านหลัง ชายหนุ่มสลัดขากางเกงเล็กน้อยก่อนจะพับมันขึ้นจนถึงหัวเขาพลางนึกหมั่นเขี้ยวหญิงสาวที่เดินตามหลังเขามายิ้มๆ หมับ!!! " จะจะ ทำอะไรคะ " เมื่อชายหนุ่มจับแขนเล็กไว้หญิงสาวก็คิดทันทีว่าไม่ใช่เรื่องดี ตู้มมมม!!! เสีน้ำกระเด็นเมื่อชายหนุ่มอุ้มร่างบางขึ้นก่อนจะโยนลงน้ำไป พีพีลุกขึ้นจากน้ำตัวเปียกปอนพร้อมกับไอค่อกแค่ก " คุณทำบ้าอะไรเนี่ย " พีพีแหวใส่เสียงดังพลางลบหน้าลูบตา คนตัวสูงยืนมองเธอนิ่งไร้คำตอบ " ได้ฉันถือว่าคุณเริ่มก่อนนะ " ว่าจบพีพีก็จัดการวิดน้ำใส่คนตัวโตหลายครั้ง " นี่หยุดนะ " เขายกมือขึ้นมากันพลางถอยหลังแต่พีพีก็ไม่ลดความพยายมดึงแขนเขาลงมาใกล้และใช้มือสาดน้ำใส่จนเขาเปียกชุมไปหมด สองมือเล็กยกขึ้นทำท่ายอมเมื่อถูกสายตาคมจ้องมองอย่างไม่ชอบใจ ก่อนที่เธอจะโดนลากลงไปน้ำลึกกว่าเดิม " พีว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ " หญิงสาวพยายามบอกเขาทว่าคนตัวโตก็ยังไม่หยุดเดินจนน้ำลึกถึงช่วงอก หมับ!!! พีพีตัดสินใจหันหน้าเข้ากอดกับร่างสูงไว้อย่างกลัวๆเพราะน้ำมันลึกมากขึ้นก่อนจะเอ่ยพูด " พีกลัว " ทำให้เขาหยุดนิ่งกับการกระทำทันทีและปล่อยจากแขนนั้นมาประคองที่เอวไว้แทนจนเหมือนเขาสองคนกำลังกอกันในน้ำ และเหมือนเสียงน้ำแข็งในใจดังแรงขึ้นจากการเคลื่อนตัว จนทำให้ก้อนเลือดที่อยู่ด้านในเริ่มเต้นเป็นจังหวะอีกครั้ง " ระหว่างน้ำกับฉันเธอกลัวอะไร " เขาถามชิดใบหู พีพีกดใบหน้าลงกับไหล่เหมือนจะร้องไห้ " กลัวน้ำค่ะ " คำตอบที่ได้ยินทำเขาหัวเราะเบาๆในลำคอ รอยยิ้มเล็กๆปรากฎที่มุมปากเป็ฯจังหวะเดียวกับที่พีพีโยกหน้าออกมามองนี่นับว่าเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นรอยยิ้มเขา " ต่อไปยิ้มบ่อยๆได้ไหมคะ " เสียงหวานเอ่ยถามก่อนที่รอยยิ้งเล็กๆนั้นจะหายไป ทว่าเขากลับพาเธอเดินกลับขึ้นฝั่งก่อนจะปล่อยร่างเล็กลง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในโรงแรมทิ้งให้คนตัวเล็กมองตามแผ่นหลังอย่างไม่เข้าใจ " เธอต้องการอะไร " คนตัวโตที่นั่งอยู่โซฟาถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาในห้อง " ไม่ได้ต้องการอะไรค่ะ " พีพีพูดตอบอย่างใสซื่อ " รู้ไหมว่าทำแบบนี้กับผู้ชายมันอันตราย " หญิงสาวมองใบหน้าหล่ออย่างไม่เข้าใจก่อนจะเอ่ยถาม " พีทำอะไร " เมื่อไม่เห็นเขาตอบเธอจึงหยับผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป " อุ้ย!! " คนตัวเล็กสะดุ้งเมื่ออกมาจากห้องน้ำก็พบอีกคนยื่นพิงผนังอยู่ " ฉันให้เธอตอบอีกครั้ง ระหว่างน้ำกับฉันเธอกลัวอะไร " เขาถามเสียงนิ่งพานให้ความรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ พีพีอึกอักยากที่จะตอบ ถ้าตอนนั้นกลัวน้ำ แต่ตอนนี้เริ่มกลัวเขาแทนแล้ว เมื่อมองสบตากับเขาหัวใจดวงน้อยมันก็เต้นตึกตักรุนแรงเพราะใบหน้าของเขาห่างกับเธอเพียงหนึ่งฝ่ามือเท่านั้น แต่เธอก็ยังยืนยันคำตอบเดิม " กลัวน้ำค่ะ " เธอตอบออกไปเสียงเบา ร่างสูงเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูพาดอยู่ด้านหลังมาปิดไหล่ขาวเนียนไว้ก่อนจะดึงเข้าตัวเหมือนเขากำลังกอดเธอไว้ด้วยผ้าขนหนู พร้อมกับทาบปากหยักลงกับริมฝีปากชมพูระเรื่อเบาๆ ใบหน้าหวานตาโตอย่างตกใจก่อนจะรู้ตัวเขาก็เดินเข้าไปในห้องนอนแล้ว ร่างบางเดินอย่างกับคนวิญญาณหลุดจากร่างล้มตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่ จิตใจล่องลอยหลุดออกจากอกเมื่อคิดถึงสัมผัสนุ่มเมื่อครู่