เมื่ออุบัติเหตุเปลี่ยนชีวิต อู๋ไฉ่หง นักแสดงสาวมากฝีมือฟื้นขึ้นมาในร่างทารกน้อยที่ชื่อ "หงหง" ลูกสาวของกู้ซิงอี นางร้ายที่เธอเคยแสดงเป็นในละคร เรื่องราวที่เคยแค่อ่านบทและแสดง กลับกลายเป็นโลกที่เธอต้องใช้ชีวิตอยู่จริง บทนำ เมื่ออุบัติเหตุเปลี่ยนชีวิต อู๋ไฉ่หง นักแสดงสาวมากฝีมือฟื้นขึ้นมาในร่างทารกน้อยที่ชื่อ "หงหง" ลูกสาวของกู้ซิงอี นางร้ายที่เธอเคยแสดงเป็นในละคร เรื่องราวที่เคยแค่อ่านบทและแสดง กลับกลายเป็นโลกที่เธอต้องใช้ชีวิตอยู่จริง ในขณะที่กู้ซิงอีพยายามกอบกู้ชีวิตจากความผิดพลาดในอดีต อู๋ไฉ่หงในร่างของหงหงจึงพยายามทำทุกอย่างผ่านร่างซาลาเปานุ่มนิ่มเพื่อลบรอยแผลในใจของแม่เธอ และช่วยสร้างครอบครัวที่เปี่ยมด้วยความรักขึ้นมาใหม่อีกครั้ง “ยักมาม้า จาจ้าจ๊าจะ จาจ่ะ” (รักมาม้า ไม่ต้องห่วง มาม้า...ไฉ่หงจะช่วยมาม้า เอง) เธอเปล่งเสียงออกมาด้วยความมุ่งมั่น ทั้ง ๆ ที่เสียงของเธอยังคงเป็นเพียงเสียงทารกน้อยเล่นน้ำลายตัวเอง ยังผสมคำได้ไม่เป็นประโยคด้วยซ้ำ

เธอคือเมียที่เขาแสนชัง เพราะถูกบังคับให้แต่งงานผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาไม่เคยคิดที่จะรักไม่เคยคิดที่จะสนใจ แต่ทว่าวันเวลาผ่านไปเมียแสนชังคนนี้กลับเข้ามาอยู่ในหัวใจของเขาจนได้ จนทำให้เขาไม่คิดอยากจะปล่อยเธอไป

เขาคือรุ่นพี่ที่แสนอันตราย ด้วยความจำใจมันทำให้เธอตกเป็นของรุ่นพี่หนุ่มเพื่อแลกกับการที่มารดาเธอจะได้รับการรักษา แต่เมื่อเธอตกเป็นของเขาทุกอย่างก็ไม่เหมือนที่คิดเอาไว้ จากเดิมที่บอกว่าครั้งเดียวและจบแต่พอเธอตกเป็นของเขา เขากลับไม่ปล่อยเธอไป

ชาติก่อนเขาสังหารนาง แต่สวรรค์นั้นไม่ทิ้งคนดี นางจึงมีโอกาสได้ย้อนกลับไปก่อนที่ทุกอย่างจะเลวร้าย แต่โชคชะตาก็ยังนำพาให้นางได้พบเขาอีกครา ปิงเฉิงเหยา รัก อู่จางหมิ่น นั่นคือความจริงที่มิอาจปฏิเสธได้เลย สามคราที่ได้ชีวิตใหม่ ชีวิตครั้งที่สามนี้นางจะใช้ให้ดี ใช่ว่ารักเขาแล้วนางจะต้องยอมเขาเรื่อยไปมีคำกล่าวไว้ว่า ที่ไม่กลับไปหาคนรักเก่า เพราะว่าการพบต้นไม้ต้นเดิมสองรอบในป่า นั่นหมายความว่าเจ้ากำลังหลงทางเฉิงเหยาเงยหน้ามองเขาผ่านผ้าคลุมสีแดงและพยายามทำตัวให้สงบราวกลับว่าไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน ไม่ว่าทั้งในชาตินี้หรือชาติก่อน ทั้งที่ความจริงแล้วเฉิงเหยาสั่นสะท้านไปทั้งร่าง โลหิตเย็นเฉียบไปจนถึงฝ่าเท้าจางหมิ่งและอู่อ๋องคือคนคนเดียวกัน!ท่านสังหารข้า ข้าให้อภัยท่านได้ ท่านไม่รักข้าข้าเข้าใจ เพราะรักของข้ามิใช่การแช่งชิง แต่ท่านคิดจะพรากบุตรชายข้าไปนั่นคือเรื่องที่ข้ามิอาจยอมได้

วิญญาณต้องสาป นำพาหญิงสาวผู้หนึ่งกลับไปยังห้วงเวลาที่พวกเขาเคยอยู่ หวังว่านางจะช่วยถอนคำสาปร้ายนี้ เพื่อที่จะได้หลุดพ้นจากการจองจำนับพันปี และเขาที่เฝ้ารอนางมาตลอดพันปี

วิญญาณต้องสาป นำพาหญิงสาวผู้หนึ่งกลับไปยังห้วงเวลาที่พวกเขาเคยอยู่ หวังว่านางจะช่วยถอนคำสาปร้ายนี้ เพื่อที่จะได้หลุดพ้นจากการจองจำนับพันปี และเขาที่เฝ้ารอนางมาตลอดพันปี

นางนั้นฐานะเป็นเพียงบุตรสาวของอนุ ถูกปฏิบัติมิต่างจากบ่าวคนหนึ่งในจวน แม้กระทั่งวันหนึ่งพี่สาวต่างมารดาหนีงานแต่ง นางกลายเป็นผู้ที่ต้องก้มหน้ารับผิดชอบเข้าพิธีมงคลนั่นแทน

เลือกสามีผิดคิดจนตัวตาย!เป็นเช่นไรรู้ก็เมื่อสายไปเสียแล้ว ลูกต้องตายจาก พ่อแม่พี่ชายพลัดพราก ด้วยหน้าที่ของเขาในฐานะเจ้าเมือง ช่วยชีวิตทุกคนไว้ได้ เว้นแต่นาง เว้นแต่ครอบครัวของนาง

ถูกคนรักหักหลัง ครอบครัวถูกสังหารทั้งตระกูล ในมือนางจึงเหลือเพียงความแค้นจะให้นางปล่อยวางได้อย่างไร นางมิอาจปล่อยวางความแค้นลงได้ ส่วนเขาก็มิอาจปล่อยนางให้จากไปได้เช่นกัน

โปรยปรายมือเหี่ยวย่นลูบไล้ไปยังหน้าปกนิยายเล่มโปรด ชีวิตของเธอนั้นไม่ต่างจากนิยายนักหรอก แต่ชีวิตเธอไม่ได้เหมือนนางเอกในนิยาย กลับเมื่อนางร้ายในนิยายเล่มนี้ คิดว่าความสวยคือใบเบิกทางทุกอย่าง

โปรยปรายนางเกิดมาขาพิการแต่หาได้ไร้ใจไม่ มีเพียงคนผู้นั้นที่ไร้หัวใจยิ่งกว่านาง เขามาหลอกให้นางหลงรักแล้วถอนหมั้นอย่างเลือดเย็น หลังนางตายจากไปแล้วยังใช้ความเห็นอกเห็นใจของพี่ชายนางเพื่อหาประโยชน์เข้าตัว โชคดีสวรรค์ไม่ปล่อยให้คนชั่วลอยนวล กลับมาครานี้ ในเมื่อพวกมันรักกันมากนัก ก็เชิญรักกันไปได้เลย ชายชั่วเช่นนี้คิดจนตัวตายก็ไม่เอามาเป็นสามีเด็ดขาด!

ท่านช่างใจดำยิ่งนัก ท่านกับข้าเปรียบดั่งเหมยเขียวม้าไม้ไผ่ ข้าเชื่อว่าสักวันท่านจะกลับมาเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกับข้า แต่ใยท่านจึงพาสตรีอื่นกลับมา แล้วถอนหมั้นข้าอย่างไร้เยื่อใย

รั่วซีสายลับสาวมากฝีมือ นางถูกสั่งให้ไปทำภารกิจสุดท้ายก่อนวางมือ ในตอนแฝงตัวเข้าไปยังถิ่นของศัตรูนางกลับถูกสายลับฝ่ายตรงข้ามลอบสังหาร รั่วซีคิดว่าชีวิตของนางได้จบลงแล้ว แต่เปล่าเลย….

นางเคยเป็นดั่งดอกบัวขาว บริสุทธิ์ผุดผ่องมองแล้วสบายตา แต่เขาและน้องสาวต่างมารดาของนางกลับมาแต้มหมึกดำลงบนบัวขาวดอกนี้

เมื่อเด็กดริ้งหมายเลขหนึ่งของเลานจ์ดังใจกลางกรุง ดันทะลุมิติมาเป็นพระชายาขององค์ชายเจ้าสำราญ ไอ้เรามันก็นักดื่มเสียด้วยสิ เชิญท่านเคล้านารีไปเถิด ข้าจะร่ำสุรา องค์ชายสี่ผู้เสเพลเมื่อพวว่าพระชายาเปลี่ยนไปสิ่งเดียวที่นึกออกคือนางถูกผีเข้า

ผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน สำหรับเขาก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์ไร้กระดูกที่เรียกว่าปลิงสักเท่าไหร่ ในเมื่อคิดเอาตัวเข้าแลกเพื่อเงิน เขาก็จะสอนบทเรียนให้เธอเอง

เพราะรักนางจึงยอมทุกอย่าง แต่สุดท้ายเขากลับมอบความรักให้สตรีอื่น ในเมื่อเดินมาจนถึงสุดทางแล้วนางก็ไม่คิดจะยื้อไว้อีกต่อไป ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว ส่วนข้าจะเดินจากไปพร้อมกับบุตรในครรภ์ ………………………………..

สตรีผู้มีดวงชะตาหงส์ มิมีบุรุษใดไม่อยากครอบครอง แต่ข้าผู้นี้เหนื่อยเหลือเกินที่ต้องมาคอยแบกบุรุษเหล่านั้นขึ้นสู่จุดสูงสุด พอกันที ‘ชะตาครั้งนี้ข้าขอลิขิตเอง‘

ในความเป็นจริงแล้วคนอย่างเขาควรได้แต่งงานกับพี่สาวของเธอ คนที่เขานั่นรักหมดหัวใจ แต่เป็นเพราะครอบครัวของเราทั้งสองระบุตัวเจ้าสาวเอาไว้ว่าต้องเป็นเธอ

เพราะอยากตอบแทนบิดา ข้าจึงยอมทำทุกอย่าง แม้กระทั่งยอมเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกับบุรุษแปลกหน้า แต่สำหรับเขานั่นข้าก็แค่สตรีโง่งมคนหนึ่งที่ได้ขึ้นชื่อว่าภรรยาของเขาเท่านั้น

อดีตทำได้เพียงแค่แอบรักพี่ชายเพื่อนสนิท คอยให้กำลังใจในฐานะแฟนคลับเท่านั้น ใคระจะคิดว่าก้าวพลาดเพียงครั้งเดียวเรื่องราวจะกลายเป็นแบบนี้

ความรักมีได้แค่เพียงสองคน แล้วเหตุใดท่านถึงต้องเป็นคนที่สามเสมอ ต้องเจ็บซ้ำเพราะนางอยู่ทุกภพทุกชาติเรื่อยมา เป็นข้าได้หรือไม่ ให้ข้าผู้นี้โอบกอดหัวใจของท่านไว้

เพราะความรักเธอจึงมอบหัวใจและร่างกายให้กับเขา แต่เพราะความแค้นเขาจึงเข้าหาเธอ เขาไม่ได้รักเธอ เขาเข้าหาเธอก็เพราะแก้แค้นเพียงเท่านั้น เธอจะถอยเขาก็ไม่ปล่อยกักขังเธอเอาไว้ให้ยอมให้ไปไหน พอมารู้ทีหลังว่าแท้จริงแล้วเรื่องราวทุกอย่างที่ออกมาจากปากผู้ชายคนนี้มันไม่มีเรื่องจริงเลยสักอย่าง

เจ้าคือลมหายใจ เจ้าคือทุกสิ่งที่ข้านั้นปรารถนา ขอเพียงมีเจ้า ข้ายินดีผ่าทุกด่านเคราะห์

เพราะเธอคืออดีตที่ทำเขาเจ็บปวดเจียนตาย ในเมื่อโอกาสแก้แค้นถูกยัดใส่มือของเขาขนาดนี้ มีหรือที่คนอย่างเขาจะปล่อยให้หลุดมือไปได้ เธอต้องเจ็บปวดอย่างที่เขาเคยเจ็บ ปลายฝนผู้หญิงอย่างเธอสมควรได้รับมัน

สตรีนางอื่นคงจะข้ามภพมาเพื่อฝ่าฟันอุปสรรคมากมายจนกลายเป็นวีรสตรี กู้ชาติกู้แผ่นดิน แต่สำหรับข้านั้น “ความรักไม่แน่นอน แต่ความง่วงเป็นสิ่งที่ต้องนอนแน่ๆ”

“ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนน้ำนะคะ น้ำจะไม่ลืมหนึ่งคืนที่เราพบกัน ลาก่อนค่ะ” หากโชคชะตามีจริง ขอให้เราได้พบกันอีกครั้ง one night คืนหนึ่งเราเคยพบกัน

ข้าผู้ไม่เคยถูกจดจำ ไม่ว่าในฐานะบุตรีของเสนาบดีหรือแม้แต่อยู่ในฐานะองค์หญิง ในเมื่อผู้คนใต้หล้าเลือกที่จะลืมเลือนข้า คงไม่ผิดอันใดที่ข้าผู้นี้จะสังหารทุกคนให้หมดสิ้น………………. ……………………………………………………………………..

บทนำ เชื่อว่าทุกคนต้องเคยคิด ถ้าหากว่าวันนั้นไม่ทำแบบนั้นทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ ถ้าหากว่าไม่พูดแบบนั้น ทุกอย่างคงดีกว่านี้ ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น ถ้าหากว่าวันนั้นไม่ยื่นมือออกไปจับจูงผ่ามือใหญ่ที่อบอุ่นคู่นั้น เขาคนนั้นก็คงไม่ได้เข้ามาอยู่ในหัวใจและทำร้ายกันซ้ำๆแบบนี้ ตรีภพ ชินณรงค์ อายุ 30 ลูกชายคนเดียวของ คุณหญิงปาดวาดและคุณตรีดนัย ดีกรีนักเรียกนอก จบ ตรี โท เอกบริหาร ว่าที่ประธานบริษัทคนใหม่ของชินณรงค์กรุ๊ป บริษัทผลิตสิ่งทอและเครื่องนุ่งห่มเจ้าใหญ่ที่สุดของประเทศ  วีรดา ชินณรงค์ อายุ 25 ลูกสาวบุตรธรรมของคุณหญิงปานวาด เรียนจบบริหารงานคหกรรมศาสตร์ หลังจากเรียนจบมาเธอก็ทำหน้าที่เลขาและดูแลคุณหญิงปาดวาดที่ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง คุณหญิงคือผู้มีพระคุณ ชุบเลี้ยงเธอที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ไร้ญาติขาดมิตร  เชื่อว่าทุกคนต้องเคยคิด ถ้าหากว่าวันนั้นไม่ทำแบบนั้นทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ ถ้าหากว่าไม่พูดแบบนั้น ทุกอย่างคงดีกว่านี้ ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น ถ้าหากว่าวันนั้นไม่ยื่นมือออกไปจับจูงผ่ามือใหญ่ที่อบอุ่นคู่นั้น เขาคนนั้นก็คงไม่ได้เข้ามาอยู่ในหัวใจและทำร้ายกันซ้ำๆ แบบนี้

ความรักทำให้คนตาบอด คุณคนที่ฉันรักจนหมดใจ ทุ่มเททั้งกายล่ะใจให้คุณเพียงคนเดียว แต่คุณกลับไม่เคยเห็นค่ามันเลย ฝ่าเท้าของคุณบดขยี้หัวใจของฉันทุกครั้งที่มีโอกาส ฉันเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ ทำไมคุณถึงไม่รักฉันบ้าง แต่พอแล้ว พอแล้วจริงๆ กลับชาติมาเกิดครั้งนี้ฉันจะไม่รักคุณ

จื่อรั่ว จากคุณหนูตระกูลขุนนาง เหตุเพราะถูกถอนหมั้นหมายจากคุณชายหลายตระกูล ทำให้บิดาและมารดาตัดขาด โดนหักเบี้ยหวัด จัดพลัดจับพลูอีกท่าไหนก็ไม่รู้ถูกจ้างให้มาเป็นสายลับสืบข่าวในวังหลวง

บทนำราตรีสวรรค์ คือชื่อของเธอ แต่เลือดเนื้อและกายหยาบในตอนนี้กลับไม่ใช่ของเธอ ราตรีสวรรค์แม้มริมฝีปากแน่นพยามยามข่มน้ำตาเอาไว้ เพราะรู้ตนว่าสิ่งที่ตัดสินใจทำลงไปนั้นผิดจริง แต่นาง“ลูกขอรับโทษทัณฑ์ทั้งหมดแทนเพชรพญานาคราชเจ้าค่ะ ขอเพียงท่านพ่อปล่อยเขากลับเมืองบาดาน” ราตรีสวรรค์น้อมตัวก้มลงกราบแทบเท้า“เจ้าจะลงไปอยู่ที่คุกใต้เขาไกรราชแทนเยี่ยงนั้นหรือ” “หากทำเช่นนั้นท่านพ่อจะปล่อยเขาไป ลูกยินดี” นางยินดี“ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าอีก แต่ให้ข้าลงโทษเจ้าที่เป็นพระธิดาองค์เดียวจากนางอันเป็นที่รักของข้าโดยการขังเจ้าไว้ในคุกเน่าเหม็นนั้นข้าก็ตัดใจทำไม่ลง แม่เจ้าฝากฝังเจ้าไว้ก่อนตาย เจ้าเพ้อฝันถึงความรักต่างชนชั้น งั้นข้าเจ้าลงไปอยู่บนโลกมนุษย์ เป็นเพียงผีพรายที่ชักจูงมนุษย์ให้บรรลุสิ่งที่ข้าต้องการ” ท้าวปชาบดีเทวราชข่มตาลง คนรู้เห็นมากนักเขาเป็นถึงผู้คุ้มกฏบนสวรรค์แห่งนี้ หากไม่ลงโทษนางเลยก็คงจะถูกครหาเอาได้“ลูกยินดี ท่านพ่อจะให้ลูกรับโทษนานเพียงใดจึงจะปล่อยเขา” ราตรีสวรรค์น้อบรับ แต่ก็ไม่ลืมถามให้แน่ใจว่าบิดาจะปล่อยชายคนรักเมื่อใด“เมื่อเจ้านำพามนุษย์ไปสู่ดินแดนสุขาวดีครบ 100 คน ข้าจะปล่อยนาคตนนั้น” 100 คน ใช้เวลาเท่าใดไม่รู้แต่ล่ะคนก็คงจะใช้เวลาไม่เท่ากัน แต่นั้นไม่สำคัญ อาจจะ100 ปี 500 ปี หรือ 1000 ปี อาจจะดูว่ามากแต่สำหรับชาวสวรรค์นั้นเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น แต่ก็คงจะพอสอนบทเรียนแกนางได้บ้าง“หากลูกทำสำเร็จ ลูกขอเพียงได้พบเขาเป็นครั้งสุดท้าย”

บทนำ ร่างบางนั่งมองสีฟ้าของทะเลที่ทอดไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา เธอหมดแรงนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่พระอาทิตย์ตรงกับศีรษะจนตอนนี้พระอาทิตย์คล้อยต่ำ เคยไหมที่รู้สึกแปลกแยก เหมือนเข้ากับใครยาก รู้สึกเหมือนไม่ใช่คนบนโลกนี้ เธอชื่อหยางจื่อ มีชื่อเล่นว่า นาเดีย แค่ชื่อก็รู้แล้วเนอะว่าเชื้อชาติไหน เธอเป็นคนจีน จีนแท้ๆ เลย พ่อแม่ของเธอเชื้อสายจีนทั้งคู่ หยางจื่อ เธอนั้นรู้สึกว่าตนเองเข้ากับใครก็ไม่ได้ อารมณ์แปรปรวน บางทีก็หดหู่ใจ บางทีก็รู้สึกเศร้าหมองขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ พออาการเป็นบ่อยๆ และหนักขึ้น จึงต้องเข้าพบแพทย์ตามความต้องการของบิดา หมอวินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้าอ่อนๆ ต้องรับยาต้านโรคซึมเศร้า อาการนี้เริ่มเป็นมาตั้งแต่เธอฟื้นจากอุบัติเหตุ เธอเดินทางตามบิดามารดาที่มาทำธุรกิจสัมปทานโรงแรมที่เกาะแห่งหนึ่งในประเทศไทย ระหว่างที่เดินทางมาครอบครัวของเธอประสบอุบัติเหตุ พ่อกับแม่บาดเจ็บเล็กน้อย ส่วนเธอนั้นได้รับการกระทบกระเทือนที่ศีรษะ จนทำให้ความจำหายไปไม่เหลืออะไรเลย ขนาดตอนที่ฟื้นขึ้นมายังจำบิดามารดาของตัวเองไม่ได้ อยู่โรงพยาบาลนานนับเดือนก็ยังจำอะไรไม่ได้ บิดามารดาจึงอยากให้เธอไม่ต้องสนใจความทรงจำเก่าๆและสร้างความทรงจำใหม่ๆ แทน ตอนนั้นเธออายุเพียง 17 ปี ต้องฝึกอ่านเขียนและฝึกพูดภาษาไทย ทักษะต่างๆ ก็ต้องเรียนรู้ใหม่ การศึกษาก็ต้องให้ครูมาสอนที่บ้านและสอบเทียบเอา หยางจื่อ ถูกพนักงานของโรงแรมของบิดา ขนานนามว่านางมารร้าย เพราะนิสัยเชิดๆ หยิ่งๆ ไม่เอาใคร ชอบซักสีหน้าใส่เวลาไม่พอใจ ทำให้ไม่มีใครชอบเธอเลย ใครจะรู้ว่าภายในของหยางจื่อนั้นไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ ก็หน้าตาของเป็นแบบนี้จะให้ทำอย่างไรเล่า ชีวิตในเกาะหยางจื่อจึงมีเพื่อนไม่กี่คน เพราะเวลาส่วนใหญ่ก็ต้องเรียนหนังสือ ตอนนี้เธอเรียนมหาวิทยาลัยออนไลน์อยู่ที่เกาะ มีเพียงช่วงสอบที่ต้องเดินทางไปสอบที่มหาวิทยาลัย เธอใกล้จะจบแล้ว ก็สะดวกดี บิดามารดาไม่ชอบให้เธอออกจากเกาะไปไหน หากจำเป็นต้องไปก็จะต้องมีคนคอยติดตามเสมอ เพื่อนๆ มักจะจิกกัดว่าเธอทำตัวราวกับคุณหนู เพื่อนพวกนี้เธอเองก็ไม่ได้สนิทใจที่จะคบนัก แต่ก็เพราะเกาะก็ไม่ได้ใหญ่มากนัก สกิวการเข้ากับคนของเธอก็มีต่ำเรี่ยดิน ระหว่างเดินทางกลับจากไปสอบเทอมสุดท้าย เรือที่โดยสารกลับเกาะถูกฟ้าผ่า ใช่ค่ะฟังไม่ผิดถูกฝ้าผ่ากลางทะเลโอกาสมีเท่าไหร่กัน ทำไมเธอซวยได้ขนาดนี้รู้ตัวอีกทีก็มานอนเกยตื้นอยู่ที่ชายหาด

สัญญาแต่งงาน 100 ล้าน พันธสัญญาที่ติดตัวไอรินตั้งแต่วันที่ลืมตาดูโลก เธอรู้จักเขาดีเลยล่ะ แต่สำหรับเขาแล้วเธอเป็นเพียงคู่หมั้นที่ไร้ตัวตน "ไอ้คุณเหมต์ ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้เลวววว" ไอรินกรีดร้องออกมาสุดเสียงหลังจากจำเรื่องราวทั้งหมดได้

เจียวเอินจวิ้น ฮองเฮาผู้เลอโฉม การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นในวังหลังนั้นเป็นมาทุกสมัย และเจียวเอินจวิ้นคือผู้กุมอำนาจนั้น ฮึก!! กระบี่เรียวยาวบักลงที่กลางอกพระนาง ผู้ที่ถือกระบี่นั้นไม่ใช่ใคร องค์รัชทายาท โอสรพระองค์เดียวของนางอำนาจมันหอมหวานขนาดนั้นเลยเหรอ บุตรถึงลงมือสังหารมารดาได้อย่างเลือดเย็นขนาดนี้ เหนื่อยเหลือเกินกับการแย่งชิง เหนื่อยเหลือเกินกับการยื้ออำนาจเอาไว้ในมือ หาได้มีใครรักนางด้วยความจริงใจขนาดคนที่นางคลอดเลี้ยงดูอุ้มชูมาด้วยสองมือยังทรยศ หักหลัง หากชาติหน้ามีอยู่จริง ขอเกิดเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาที่ไม่ต้องแก่งแย่งชิงกับใคร

พรนับพัน นักบัญชีวัย 30 ปี ถูกแฟนที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยเด็กนอกใจ เธอจึงเก็บตัวห่างไกลเพื่อนฝูงไม่ใช่ประชดรักแต่เอาเวลาที่เหลือมาอ่านนิยายต่างหากล่ะ แนวที่เธอชอบอ่านมักจะเป็น นิยายรักหรือโรมานซ์ วันหนึ่งเกิดไปสะดุดตากับภาพหน้าปกหนังสือนิยายจีนเล่มหนึ่งจึงหยิบซื้อติดมือกลับบ้าน เป็นนิยายจีนโบราณเรื่องแรกที่อ่านก็ว่าได้ ถือว่าเปิดประสบการณ์ของตัวเองไปในตัว แต่ใครเลยจะคิดว่าพอตื่นขึ้นมาตัวเองจะหลุดเข้ามาเป็นนางเอกในโลกของนิยายที่อ่าน เนื้อเรื่องนิยายนั้นดี แม้สุดท้ายนางเอกในเรื่องตอนจบจะได้ครองรักกับพระเอก จบแบบสุขนิยม แต่กว่าจะได้ครองรักกันนั้นไม่ง่าย นอกจากจะต้องสู้รบกับนางร้าย หนีตัวร้ายที่มาหลงรักและคอยแย่งชิงนางเอกจากพระเอกแล้ว กว่าผ่านเคาะห์รักแต่ละด่านมาได้เรียกว่า น่วมอ่วมอรทัย ที่พีคที่สุดคือก่อนจะแฮปปี้เอนดิ้ง พ่อพระเอกคนดีดันตกม้าตายนอกใจนางเอกซะงั้น นางเอกบ้าบออะไร ในเมื่อเธอได้เป็นนางเอกจะให้เดินเนื้อเรื่องแบบเดิมเหรอไม่เอาหรอก ผู้ชายที่มันนอกใจไปแล้วเธอไม่ขอยุ่งเกี่ยว ‘นางเอกคนนี้พอแล้ว’ ชี้แจง นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของไรท์เอง ไม่ได้อ้างอิงตัวละครใดในประวัติศาสตร์จีน อาจมีบางเหตุการณ์ไม่สาเหตุสมผลในบางช่วงบางตอน ฝากนักอ่านที่น่ารักทุกท่านเม้นอย่างสุภาพ เพื่อสังคมที่ดีใต้ร่มราชินีค่ะ เริ่มอัพ 30/11/65

เมื่อคุณเป็นไฟ ฉันจะเป็นน้ำมันเอง เอาให้วอดวายกันไปเลย หลงทางเสียเวลา หลงผู้บ้าๆ เสียทั้งเวลาเสียทั้งหัวใจ "ไอ้บ้า เจอหน้าแต่ล่ะที่มีแก่จิกกัด เป็นไก่หรือไง เอ้หรือเป็นหมา" นานาไฮโซสาวสวย ธุรกิจที่บ้านพวกพี่ชายก็ช่วยกันดูแล ให้เธอไปนั่งโต๊ะกับกองเอกสารมันไม่ใช่แนว ด้วยความชอบเที่ยวตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย เลยเอาเงินปันผลจากหุ้นในส่วนของเธอมาเปิดผับ Venus เพื่อสาวๆ จะได้เที่ยวอย่างปลอดภัย ทุกอย่างไปได้สวยค่ะ แต่ติดตรงไอ้เจ้าของผับข้างเจอหน้าที่ไรชอบเจ้ามาจิกกันเธอ คุยกันที่ไรได้ทะเลาะทุกที ผู้ชายอะไรปากแซ่บ เดี๋ยวแม่ช่วยผ่าสุนัขออกจากปากให้เอง

นางคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อกับแม่ จริงอยู่ที่นางตกลงปลงใจที่จะอยู่ยุคนี้ เป็นหลิวอี้เฟย แต่นางก็ตัดไม่ขาด นางไม่รู้ในเงามืด มีคนแอบมองนางอยู่ อ๋องหยางชงอวี้ เดินออกมาจากเรือนอนุมี่ฮวา อนุอีกนางหนึ่งของเค้า มองเห็นหลิวอี้เฟย เดินไปทางสระบัว สีหน้าไม่ค่อยดี เค้าจึงแอบเดินตามนางมา ไม่คิดว่าจะเห็นนางในมุมนี้ "อยู่ที่นี่ ทำเจ้าเศร้าโศกขนาดนั้นเลยหรือ หลิวอี้เฟย" แววตาขี้เล่น เจ้าเล่ห์ ทำเค้าสนใจในตัวนาง ตอนอยู่จวนราชครูแล้วก็ตอนที่อยู่ในห้องหอด้วยกัน ทำไมตอนนี้มีแต่ความเศร้า หลิวอี้เฟย ไม่รู้ถึงคนที่มายืนข้างหลัง เนื่องจากนางเหม่อมองจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พอหันหลังจะกลับเรือน ก็ปะทะเข้ากับอกแข็ง กำลังจะร้องกรี๊ดพอหงายหน้าขึ้น" ท่านอ๋อง" ซวยจริงๆ อี้เฟยเอ้ย แถมหยางชงอวี้ยังกอดนางเอาไว้ไม่ยอมปล่อยอีก "พระชายา ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนอีก" ถามแปลกตานี้ ถ้านอนมามายืนให้เจ้ากอดอยู่แบบนี้หรือไง "กำลังจะกลับเรือนนอนเพคะ ท่านอ๋องโปรดปล่อยหม่อมชั้นก่อน" ปล่อยสิปล่อยโจรแต๊ะอั้ง เสียงหลิวอี้เฟยหวาน แต่นางกับมองตาเขียวใส่หยางชงอวี้ "เปิ่นหวางกอดชายา ผิดตรงไหน'' หยางชงอวี้ ไม่พูดป่าว ก้มลงไปหอมแก้มอี้เฟย คนถูกหอม ช๊อคตัวแข็งไปแล้ว "ยังกับข้าอยากแต่งกับท่านนักนี้" เนื่องจากอารมเศร้ายังคลุกกรุ่นใจใน แล้วยังมาถูกปล้นหอมแก้มไปอีก หลิวอี้เฟย ระเบิดอารมณ์ออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ พอรู้สึกตัวรีบเอามือปิดปากตัวเอง ยัยโง่เอ้ยยยย หาเรื่องตายไวจนได้ ได้แต่ด่าตัวเองในใจ "ในเมื่อแต่งมาแล้ว เจ้าก็เป็นคนของเปิ่นหวางแล้ว เป็นพระชายาของเปิ่นหวาง ไม่ว่าเจ้าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม"