ท่านร่ำสตรี ข้าร่ำสุรา

บทนำ ความรักอยู่คู่สตรีเพศมาทุกยุคทุกสมัย ไม่ว่าจะในยุคอนาคตที่นางจากมา หรือในยุคจีนโบราณที่นางทะลุมิติมาอยู่ในตอนนี้ ความรักอาจจะช่วยหล่อเลี้ยงจิตใจ แต่สำหรับข้าเงินเท่านั้นล่ะสาวที่หล่อเลี้ยงจิตใจ ความรักมันกินไม่ได้ ตัวเลขในบัญชีเท่านั้นที่ทำให้มีแรงสู้วันพรุ่งนี้ ดวงตากลมโตนั่งมองหยาดฝนที่โปรยปรายลงมา “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด” จื่อหยางหวีดร้องแข่งกับสายฝน นางกำนัลรีบวิ่งกรูเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายของตน “พระชายา” เสี่ยวอันเอ่ยเรียกเจ้านายของตนด้วยความร้อนรน นางกังวลจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ตั้งแต่พระชายาฟื้นกลับมาก็มีอาการราวกับคนเสียสติ หากองค์ชายโจวตงอวี่ละแคะระคายหรือล่วงรู้อาการประหลาดของพระชายาเข้า อาจมีหนังสือหย่าออกมาก็เป็นได้ แค่แต่งเข้ามาแล้วองค์ชายไม่โปรดพระชายา แค่นี้ก็ย่ำแย่มากพอแล้ว พวกนางกำนัลตำหนักจิ่วเฟิ่นช่วยกันปิดบังอาการป่วยของพระชายากันอย่างสุดกำลัง “ข้าไม่ได้เป็นอะไร แค่เบื่อ“ จื่อหยางโบมือไล่เหล่านางกำนัลให้ถอยกลับไปยืนที่เดิม มีกรรมที่จู่ๆ ก็ทะลุมิติมายุคโบราณ แต่ก็ยังถือว่ายังมีบุญ นางไม่ได้ทะลุมาอย่างคนไร้ความทรงจำ โชคดีความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมอยู่ในหัวของนางหมดแล้ว ”ถ้าเช่นนั้น เล่นหมากล้อมดีหรือไม่เพคะ“ จื่อหยางแบะปาก ก็บอกอยู่ว่า เบื่อ! ให้มานั่งเค้นสมองเล่นหมากล้อม บ่ๆ บ่เอาจ้า “นี่ๆ ตอนนี้องค์ชายทำอะไรอยู่” นางหันไปถามเสี่ยวอันเสียงหวาน “อ่อ” นางกำนัลคนสนิทอึกอัก “อยู่ตำหนักชมจันทร์สินะ” แค่เห็นอาการของคนสนิท จื่อหยางก็เดาออกว่าตอนนี้สามีของนางอยู่ที่ใดและทำอะไรอยู่ เจ้าของร่างนี้ตายไปถือว่าหมดเวรหมดกรรมแล้วล่ะ มีผัวผิดคิดจนตัวตาย ถึงขั้นดื่มยาพิษปลดชีพตัวเองเพื่อให้พ้นทุกข์ จิ๊ๆ ไปหลงใหลองค์ชายเสเพลเช่นนั้นได้อย่างไร บุรุษที่มักมากในกามหลงใหลสตรีคณิกา จนถึงกระทั่งไถ่พวกนางออกมาอยู่ในวังของตนเอง ไม่พอสร้างเรือนชมจันทร์ให้พวกนางอยู่อีกต่างหาก ที่จื่อหยางใช้คำว่าพวกนาง ก็เพราะว่าสตรีคณิกาที่อาศัยอยู่ที่ตำหนักชมจันทร์ไม่ได้มีเพียงหนึ่ง แต่มีถึงสิบสอง องค์ชายอะไรบ้าตัณหา ดูแล้วไม่ได้แก่ตายหรอก จะตายเพราะติดต่อโรคทางเพศสัมพันธ์มากกว่า จื่อหยางยกมือท่วมหัว โชคดีที่คืนเข้าหอ องค์ชายนั่นไม่ได้ร่วมหลับนอนกับพระชายาของตน ไม่เช่นนั้นนางคงกังวลใจไม่น้อย หากทะลุมิติมาแล้วต้องมาตายด้วยโรคเช่นนั้น คงมีชีวิตที่เหลืออยู่ไม่ต่างจากตกนรกทั้งเป็น ในยุคปัจจุบันถึงนางจะทำอาชีพเด็กนั่งดริ้ง แต่นางก็รักษาเนื้อรักษาตัวเองเป็นอย่างดี ให้ลูบ ๆ คลำ ๆสัมผัสได้เพียงภายนอกเท่านั้น นางจะไม่ขายตัวแลกเงินเด็ดขาด เพราะนั่นคือสิ่งที่รับปากยายเอาไว้