Intro… ผู้ชายที่ฉันหิ้วกลับห้องทุกครั้งที่ไปดื่ม ฉันเข้าใจมาตลอดว่าเขาคือหนุ่มบาร์โฮสต์ แต่แท้จริงแล้วเขาเป็นหมอและหุ้นส่วนผับ ประกาศ! หาคนรับจ้างเที่ยว ฟิวแฟน จับมือได้ โอบได้ กอดได้ ไม่มีเรื่อง18+ คุณสมบัติ เพศชาย โสด หน้าตาดี สะอาดสะอ้าน ส่วนสูงไม่ต่ำกว่า 180 เซนติเมตร ค่าจ้างตามที่ตกลง สามารถเดินทางไปต่างจังหวัดได้หนึ่งสัปดาห์ ลุคค์ ศัลยแพทย์หนุ่ม ที่เกิดมาพร้อมรูปร่างหน้าตาเพอร์เฟคสมบูรณ์แบบกับไอคิวและอีคิวที่สูงลิ่ว ลุคค์มือซ้ายคนสนิทของชาร์วี ฉายา ชาร์วีกล้องร้อยตัว ลุคค์เป็นมือซ้ายของชาร์วีจะดูแลในส่วนของผับและธุรกิจสีขาวค่อนไปทางเทาทั้งหมดในเมืองไทย และยังเป็นแพทย์ประจำของฮาร์เปอร์อีกด้วย ดีไซน์เป็นเพื่อนสนิทของดีไนซ์และซีไนซ์นั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องของลุคค์ ลุคค์ตกหลุมรักดีไซน์ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แต่ไม่สามารถพัฒนาความสัมพันธ์ได้เพราะตอนนั้นดีไซน์มีแฟนอยู่แล้ว ลุคค์คอยดูแลดีไซน์อยู่ห่าง ๆ ตลอดระยะเวลาเกือบ 6 ปี ไม่เข้าไปก้าวก่ายความสัมพันธ์ของเธอและแฟนหนุ่ม หลายครั้งที่ลุคค์จับได้ว่าแฟนหนุ่มของดีไซน์นั้นนอกกายนอกใจเธอลุคค์ก็พยายามมองข้ามและให้โอกาสแฟนหนุ่มของดีไซน์เสมอ แต่ครั้งนี้เป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้าย เมื่อโยธา แฟนหนุ่มของดีไซน์ที่คบกันมา 6 ปี คบชู้กับผู้หญิงที่ทำงานอยู่ที่เดียวกันกับเธอและเขาและดูเหมือนว่าการนอกกายนอกใจครั้งนี้จะจริงจัง จึงทำให้ลุคค์ตัดสินใจเปิดเผยเรื่องนี้ให้ดีไซน์รู้ ร้านอาหารหรูสไตล์อีตาเลี่ยนที่โยธาพาชู้สาวไปทานหลังจากที่ยกเลิกนัดกับดีไซน์ ลุคค์จึงจัดฉากให้ซีไนซ์ชวนดีไซน์มาทานข้าวที่ร้านอาหารนั้นด้วย ซึ่งแน่นอนว่าต้องเจอกับโยธาแฟนหนุ่มกำลังนั่งทานมื้อค่ำกับชู้สาวอย่างเอร็ดอร่อย เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจเพียงเสี้ยววิเมื่อเห็นว่าแฟนหนุ่มของตัวเองกำลังนั่งทานข้าวอยู่กับรุ่นน้องผู้หญิงที่ทำงานอยู่ที่เดียวกันกับเธอ และจุดจบของความสัมพันธ์ก็เกิดขึ้นทันทีหลังจากนั้น ลุคค์เข้าหาดีไซน์ในหลายบทบาท แต่ไม่ได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของตัวเอง ทั้งเป็นเพื่อนคุยในแอปหาคู่ ทั้งเป็นหนุ่มโฮสต์ที่ยอมให้เธอหิ้วกลับบ้านบ่อยครั้ง ทั้งยอมเป็นเพื่อนให้เธอเช่าไปเป็นเพื่อนเที่ยว แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อดีไซน์โดนลูกหลงโดนยิงจนต้องผ่าตัดครั้งใหญ่ สถานะของลุคค์จึงถูกเปิดเผยว่าเขาเป็นหมอและเขาคือหุ้นส่วนผับไม่ได้เป็นหนุ่มบาร์โฮสต์ที่เธอเข้าใจ แต่สถานะลูกเจ้าของโรงแรมชื่อดังที่ภูเก็ตยังไม่ถูกเปิดเผย ลุคค์เดินหน้าจีบดีไซน์อย่างหนัก ความสัมพันธ์ทางร่างกายที่พัฒนาไปได้ไกลมากแล้วไม่ได้ช่วยให้สถานะของเขาและเธอพัฒนาไปไกลตาม ต้องย้อนกลับไปนับหนึ่งใหม่เพียงเพราะความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นเกิดขึ้นจากเงินที่เธอจ่ายเพื่อซื้อมา

“เมื่อผมโดนยัดเยียดตำแหน่งเพื่อนที่ดีที่สุดให้ ทั้งที่ใจผมคิดกับเธอมากกว่าเพื่อนตั้งแต่แรก วันนี้ผมต้องการจะข้ามเส้นจากเพื่อนไปเป็นคนรัก” เรย์ & วิริน นักศึกษาคณะบริหารธุรกิจ สาขาธุรกิจระหว่างประเทศ ก้าวแรกที่เธอก้าวเท้าเข้าเขตมหาวิทยาลัยในฐานะนักศึกษาปีหนึ่ง รถยนต์คันหรูหักเลี้ยวเข้ามาในมหาวิทยาลัยและขับด้วยความเร็วจนเกือบชนเข้ากับ วาริน หญิงสาวที่กำลังเดินข้ามถนนมาฝั่งที่มีฟุตบาท คู่กรณีคนขับรถไม่แม้แต่จะลงมากล่าวขอโทษเธอเลยสักนิด เรย์ เอาแต่มองใบหน้าจิ้มลิ้มของหญิงสาวจนรถที่ขับตามหลังมาจอดติดยาวหลายสิบคัน และก่อนที่เขาจะถูกสาปแช่งไปมากกว่านี้ควรต้องรีบขับรถออกไปจากตรงนี้โดยเร็วที่สุด เขาหักพวงมาลัยเลี้ยวออกพร้อมกับเหยียบคันเร่งเร่งเครื่องขับออกไปด้วยความเร็วทิ้งไว้เพียงกลุ่มควันและกลิ่นน้ำมันเหม็นคลุ้ง ลานกิจกรรมเป็นที่ที่ให้เรย์และวารินมาเจอหน้ากันเป็นครั้งที่สอง ชายหนุ่มเริ่มวางแผนให้เธอมาอยู่ใกล้ตัวมากที่สุดนั่นก็คือ สถานะเพื่อน เพื่อนที่เขาไม่เคยคิดกับเธอแค่เพื่อนตั้งแต่วินาทีแรกจนถึงตอนนี้ “เราสองคนมาช้า เดินมาด้านหน้าเลยค่ะ” เท้าเล็กเดินไปด้านหน้าตามคำสั่งของรุ่นพี่ มือสองข้างประสานกันแน่นอยู่หน้าขาเกิดอาการประหม่า “วันนี้เปิดเทอมวันแรกทำไมถึงมาสายคะ” “เอ่อคือ..คือหนูพึ่งเคยเดินทางในกรุงเทพฯ วันแรกค่ะเลยกะเวลาเดินทางไม่ถูก” วารินตอบกลับไปตามความจริงเพราะวันนี้มหาลัยต่าง ๆ ก็เริ่มเปิดเทอมรถจึงติดมากกว่าปกติ ขนาดวันนี้เธอเผื่อเวลาเดินทางเกือบสองชั่วโมงยังมาสาย “โอเคค่ะพี่เข้าใจ พวกเราหลายคนอาจจะเป็นเด็กต่างจังหวัดยังไม่คุ้นชินกับการเดินทางในกรุงเทพฯ สักเท่าไหร่ วันหลังก็เผื่อเวลาเดินทางกันด้วยนะคะ เข้าไปนั่งรวมแถวกับเพื่อนได้ค่ะ” เมื่อได้รับคำอนุญาตจากรุ่นพี่วารินและเพื่อนอีกคนก็ไม่รอช้ารีบเดินดุ่ม ๆ มานั่งลงต่อจากเรย์ที่นั่งอยู่ท้ายแถว “เธอเราชื่อไนร่านะ เธอชื่ออะไรเหรอ” หญิงสาวที่นั่งถัดจากวารินสะกิดด้านหลัง “เราชื่อวารินน่ะ” วารินตอบกลับน้ำเสียงเป็นมิตร “นายชื่ออะไรเหรอ เราชื่อไนร่าส่วนนี่ชื่อวาริน” ไนร่าเอื้อมมือไปสะกิดแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าวาริน จนเจ้าของแผ่นหลังกว้างเอี้ยวตัวหันมา “สวัสดีค่ะ” เสียงหวานเอ่ยทักทายชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้ม “อืม” ใบหน้าเรียบนิ่งตอบกลับสั้น ๆ สายตาคมเหลือบมองหน้าวารินแวบหนึ่ง สายตาทั้งสองประสานกันโดยไม่ได้ตั้งใจก่อนที่เรย์จะหันหน้ากลับไปทันที ทุกคนนั่งฟังรุ่นพี่ชี้แจงกฎระเบียบและแนวทางปฏิบัติเกือบครึ่งชั่วโมงก็ถูกปล่อยแยกย้ายไปตามสาขาของแต่ละคน “วารินเธอเรียนสาขาไหนเหรอ ฉันเรียนสาขาธุรกิจระหว่างประเทศ (International Business)” ไนร่าเอ่ยถามวารินขณะที่ทั้งสองเดินแยกแถวออกมา “สองสาวเรียนคณะเดียวกันกับพวกเราเลย สนใจมาเป็นเพื่อนกับพวกเราไหมครับ” ยังไม่ทันที่วารินจะตอบคำถามของไนร่า เทมป์ที่เดินอยู่ด้านหลังก็พูดแทรกเข้ามาดื้อ ๆ “ได้สิ พวกเราก็ยังไม่มีเพื่อนเหมือนกัน” ไนร่าตอบกลับพร้อมจูงมือวารินเดินไปทางสามหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกล “ถ้างั้นขอแนะนำตัวก่อนเลย ฉันชื่อเทมป์ คนนี้ชื่อโซน ส่วนไอ้นั่นชื่อเรย์” “ฉันชื่อไนร่า ส่วนนี่วาริน” สายตาเรียบนิ่งมองหน้าวาริน ทั้งสองมองหน้ากันอยู่นานและเป็นวารินที่ต้องเบนหน้าหลบสายตาไปทางอื่น “อีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเข้าคลาสแรก พวกเราไปหาอะไรกินที่โรงอาหารกันดีกว่า” นี่คือความสัมพันธ์ที่ชายหนุ่มตั้งใจสร้างมันขึ้นมา คือความสัมพันธ์แบบเพื่อนที่ มากกว่าเพื่อน "นายทำแบบนี้ ฉันถามนายจริงๆ เถอะ นายเคยเห็นฉันเป็นเพื่อนนายไหม" "ก็ไม่คิดอยากเป็นเพื่อนตั้งแต่แรก" "นายหมายความว่าไง" "หายโง่เมื่อไหร่ก็จะรู้เองแหละ" ระยะห่างที่พยายามรักษามานานหลายปีกำลังจะพังลงเพียงเพราะความหึงหวงที่เพิ่มมากขึ้นทุกวัน กำแพงที่สร้างไว้กำลังพังลง กำแพงคำว่าเพื่อนและจะกลายเป็นมากกว่าเพื่อน

บังเอิญเธอมีหน้าตาที่คล้ายคนรักเก่าของเขา เธอจึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่จะถูกส่งเข้าไปล้วงความลับของเขา ไม่ใช่แค่หน้าตาที่ดึงดูดให้มาเฟียหนุ่มสนใจเธอ แต่มารยาของเธอสามารถทำให้มาเฟียหนุ่มหลงรักทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าเธอคือผู้หญิงที่ถูกจ้างเข้ามาล้วงความลับสำคั

“สัญญาของเธอ อ่านแล้วเซนต์ซะ” กระดาษสีขาวที่มีข้อความพิมพ์เต็มหน้ากระดาษขนาด A4 ถูกดันไปตรงหน้าเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม เป็นผู้หญิงในความลับ สามารถมาหาได้ตลอดเวลาเมื่ออีกฝ่ายต้องการโดยไม่มีข้อแม้ ตลอดระยะเวลาที่อยู่ในสัญญาห้ามนอนกับผู้ชายคนอื่นหรือใกล้ชิดกับผู้ชายอื่น ห้ามแสดงความเป็นเจ้าของต่อเจ้าของสัญญาไม่ว่าด้วยวิธีใด ๆ และทำตามที่เจ้าของสัญญาต้องการตามเงื่อนไขที่ตกลงกัน โดยจะได้รับเงินค่าจ้างจำนวน 4 ล้านบาทแลกกับอิสระตลอด 4 ปี เมื่อสิ้นสุดสัญญาทั้งสองฝ่ายจะไม่มีพันธะผูกพันต่อกัน

เธอเป็นของฉัน..ไม่มีสิทธิ์มองผู้ชายคนอื่น" ลีออนประกาศกร้าวเสียงดังให้หญิงสาวที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงรับรู้ถึงสถานะของตัวเอง "แต่หนูเป็นน้องคุณนะ คุณจะทำแบบนี้กับหนูไม่ได้" เด็กสาวร้องบอกย้ำสถานะของตัวเองกับมาเฟียหนุ่มเสียงสะอื้น "แม่ฉันมีลูกคนเดียว"

“ทำไมคุณปล่อยข้างใน ทำไมไม่ป้องกันล่ะคะ” “เอาออกไม่ทัน” คำตอบที่คนฟังรู้อยู่เต็มอกว่าเขานั้นตั้งใจแช่ไว้จังหวะสุดท้ายไม่ยอมถอดออกเอง ไม่ใช่ถอดออกไม่ทันเหมือนที่ให้คำตอบเธอ “แล้วถ้าเกิดพลาดแล้วท้องขึ้นมาล่ะ” “เด็กหนึ่งคนจะเลี้ยงให้โตได้ในสังคมที่มีคุณภาพใช้เงินไม่เกินร้อยล้าน เพราะฉะนั้นผมเลี้ยงเด็กได้มากกว่าสิบคน จะกังวลทำไม” ธาราตอบเหมือนเป็นเรื่องง่ายราวกับว่าเด็กที่กำลังจะเกิดมานั้นไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง “เด็กจะโตมาอย่างมีคุณภาพไม่ใช่แค่เงินอย่างเดียวที่สำคัญ ครอบครัวสมบูรณ์ที่มีพ่อและแม่อยู่ก็สำคัญ” “คุณก็ยังไม่ตาย ส่วนผมก็ยังไม่รีบตายตอนนี้” “ฉันหมายถึงครอบครัวที่พ่อแม่ลูกอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเป็นครอบครัว”

(สมภารย่อมไม่กินไก่วัด..เดี๋ยวจะเสียการปกครอง) “ในนิยายมาเฟียเป็นแบบไหน” “หล่อค่ะ ตัวสูง ๆ กล้ามแน่น ๆ และรวยมากด้วยค่ะ” พลอยใสถึงกับกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะตอบกลับชายหนุ่มออกไป มาเฟียในจินตนาการที่เธอเคยอ่านมาจากนิยายถูกบรรยายลักษณะชัดเจนให้ชายหนุ่มฟัง “แล้วมาเฟียมีเมียไหม” มุมปากหยักกระตุกยิ้ม ขยับใบหน้าคมเข้าใกล้มากขึ้น “มีค่ะ แต่ส่วนใหญ่จะชอบใช้อำนาจบังคับขู่เข็ญนางเอกให้มาเป็นเมีย พวกนี้นิสัยไม่ดีมากเลยค่ะ” “แล้วไม่คิดว่าผู้หญิงพวกนั้นจะยอมเสนอตัวมาเป็นเมียมาเฟียเองหรอกเหรอ” “คงไม่มีหรอกค่ะ เพราะมาเฟียมีแต่พวกใจร้าย ไม่มีผู้หญิงคนไหนหลงรักหรอกค่ะ” พลอยใสพูดจากใจที่เธอคิด “อาจจะมีก็ได้นะ เพราะมาเฟียหล่อและรวยมากไม่ใช่เหรอ ผู้หญิงส่วนมากชอบคนหล่อและรวยกันทั้งนั้น” ชาร์วีโต้แย้งในมุมของเขา “มันก็มีส่วนจริงค่ะ แต่ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะชอบคนหล่อและรวยเสมอไป..ปะ..ปลดกระดุมทำไมคะ” ถึงกับตะกุกตะกักเมื่อจู่ ๆ คู่สนทนาก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ออกเผยให้เห็นแผงอกแกร่งที่มีไรขนอ่อนขึ้นอยู่เต็ม “แล้วฉันล่ะ คิดว่าผู้หญิงจะชอบฉันไหม” เสื้อเชิ้ตราคาแพงถูกถอดออกและโยนลงไปกองอยู่ที่พื้นอย่างไม่ไยดี “มะ..ไม่รู้ค่ะ เพราะผู้หญิงแต่ละคนชอบผู้ชายไม่เหมือนกัน” สมองหยุดทำงานชั่วคราวเมื่อร่างกายกำยำหน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามโชว์เด่นอยู่ตรงหน้า “แล้วเธอล่ะ”

“เธอเป็นเหมือนเส้นเลือดใหญ่ที่ลำเลียงเลือดจากหัวใจไปหล่อเลี้ยงร่างกาย ถ้าไม่มีเธออวัยวะทุกส่วนของร่างกายจะล้มเหลว..รวมทั้งหัวใจของผมด้วย”

ผมที่ไม่ชอบให้คนอื่นเข้ามาวุ่นวายในชีวิตส่วนตัว แต่วันนี้ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเธอเข้ามาในชีวิตผมแบบไม่รู้ตัว จากชีวิตที่เงียบสงบ..วันนี้กลับมีเสียงเจื้อยแจ้วของใครอีกคนคอยถามโน่นถามนี่อยู่ตลอดเวลา จากความสงบสุขกลายมาเป็นความวุ่นวาย และเปลี่ยนมาเป็นความเคยชิน..เคยชินที่มีเธออยู่ในชีวิต

“พระเจ้าทรงประทานเธอกลับมาให้ผมแล้ว มีเหตุผลอะไรที่ผมจะปล่อยเธอหลุดมือไปง่ายๆ” เด็กผู้หญิงถักเปียเมื่อ5ปีก่อน ตอนนี้เธอกลายมาเป็นคนไข้ฉุกเฉินของผม อุบัติเหตุเป็นเรื่องที่ทุกคนไม่อยากให้มันเกิดขึ้นแต่วันนี้ผมรู้สึกขอบคุณอุบัติเหตุครั้งนี้ที่ทำให้ผมเจอเธออีกครั้ง ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ…. “คนไข้เกิดอุบัติเหตุรถชนมา ศีรษะกระแทกพื้นและมีบาดแผลถลอกครับ” “ห้องฉุกเฉินคุณหมอไม่พอ ติดเคสอุบัติเหตุหลายราย” ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นทางเดิน ขณะที่ไรเดอร์สาวนอนตะแคงอยู่บนเตียงคนไข้โดยมีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะ เนื้อตัวเปรอะเปื้อนฝุ่นและมีเลือดไหลซึมออกมาบริเวณแผลที่ล้มกระแทกพื้น “พาคนไข้เข้าห้องฉุกเฉินเลยครับ เคสนี้ผมดูเอง” “ค่ะ ศาสตราจารย์”

เวลา5ปี​ที่เราต้องห่างกันมันมากเกินพอแล้ว​ ต่อจากนี้ไปฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอให้หายไปไหนอีก ปอร์เช่หรือพอร์ชหนุ่มหล่อพ่อรวยเทพบุตรแห่งคณะวิศวะหรือสมบัติของมหาลัยกำลังศึกษาอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่4ทำธุรกิจนำเข้ารถหรูหรือซุปเปอร์คาร์แบรนด์ดังจากทั่วโลกทั้งยังทำธุกิจด้านอสังหาและมีทรัพย์สินมากมายทั้งในและต่างประเทศ ปอร์เช่มีเพื่อนด้วยกัน3คนคือ โปรแกรม ลายเส้นและนาโน ทั้งหมดนี้คบกันตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงปัจจุบัน นิรินสาวสวยแห่งคณะแพทยศาสตร์นักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่4ด้วยรูปร่างหน้าตาที่สวยและโดดเด่นทำให้มีคนชื่นชอบเธอทั้งมหาวิทยาลัยไม่ว่าจะหญิงหรือชายแต่นิรินมีบุคลิกภาพที่เงียบแม้จะมีคนตามจีบแต่เธอก็ไม่สนใจมักจะปฏิเสธกลุ่มคนเหล่านั้นด้วยถ้อยคำที่สุภาพตรงไปตรงมา"ใจเรามีคนอยู่ในนั้นแล้ว" "พอร์ชรินขอโทษที่ไม่ได้เอ่ยลาต่อหน้ารินไม่กล้าแม้แต่จะเจอหน้าพอร์ชเป็นครั้งสุดท้ายไม่กล้าแม้แต่จะกอดลารินคนขี้ขลาดคนนี้ขอโทษและหวังว่าพอร์ชจะให้อภัย ตอนนี้รินอยู่ที่สนามบินกำลังจะบินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศและไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมืองไทยอีกหรือเปล่ารินมีความจำเป็นที่ต้องไปขอร้อง…พอร์ชอย่าโกรธรินเลยนะและอย่าเสียใจกับอดีตจงก้าวเดินต่อไปข้างหน้าถ้าเรามีวาสนาต่อกันคงได้พบเจอกันอีกและได้กลับมารักกันอีก ลาก่อนพอร์ช หัวใจของริน"

เหตุผลที่ผมมาเป็นเฮดว๊ากเพราะผมอยากอยู่ในทุกๆช่วงเวลาของเธอ​ ผมอยากเดินและใช้ชีวิตในทุกๆวันไปพร้อมกับเธอ​ คนสำคัญของผมคนนั้นเธอก็ยืนอยู่ตรงนี้​ เวลานี้เช่นกัน เชน​ หนุ่มวิศวะปี3​ พ่วงตำแหน่งเฮดว๊าก​ หญ้าสาวน้อยน่ารักเฟรชชี่ปีหนึ่งคณะวิศวกรรมศาสตร์​แฟนสาวของเชน​ พ่วงด้วยตำแหน่งดาวคณะและดาวมหาวิทยาลัย​ เอ​ แลคซีน​ เชนและหญ้า​ เป็นพี่น้องที่รักกันมากถึงแม้ว่าจะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ​ หญ้าน้องเล็กที่สุดในกลุ่มและเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มทั้ง4คน​ เจอกันที่สนามแข่งรถ​ พัฒนาความสัมพันธ์​พัน​จนกลายเป็นพี่น้องที่รักกันมาก​ คอย​ช่วยเหลือ​ สนับสนุน​ และเป็นกำลังใจให้กันในทุกๆเรื่อง​ โดยเฉพาะหญ้าที่โดนตามใจประคบประหงม​ราวกับไข่ในหิน​ เชนเริ่มหลงหญ้าตั้งแต่เจอกันครั้งแรก​ แต่ก็พยายามรักษาระยะห่างความสัมพันธ์​เพียงแค่พี่น้องเสมอมาเพื่อรอเวลาที่เหมาะสม​ ซึ่งทุกคนต่างรับรู้ความรู้สึกของเชนที่มีต่อหญ้าตั้งแต่ต้นรวมทั้งหญ้าเองก็มีความรู้สึกพิเศษให้เชนเช่นกัน​ แต่ด้วยความที่ยังเด็กการที่จะมีความรักแบบหนุ่มสาวคงยังไม่เหมาะสม​ ทุกคนต่างดำเนินชีวิตในฐานะพี่น้องมาตลอด6ปี​ จนถึงช่วงเวลาที่เหมาะสมเมื่อหญ้าอายุครบ18ปีบริบูรณ์​ และกำลังจะจบชั้นม.ปลาย​ เชนจึงขอหญ้าเป็นแฟน​ และขอนุญาต​เอและแลคซีนซึ่งทั้งสองอนุญาต​ เพราะเชนให้เหตุผล​ว่า​ "น้องจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย​แล้วต้องพบเจอผู้คนมากมาย​ ​ ถ้าวันหนึ่งน้องเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาเชนคงใช้ชีวิต​ต่อไปไม่ไหวถ้าไม่มีหญ้าเดินอยู่ข้างๆ