จางอ้ายเหม่ย หญิงสาวในยุค 2023 ที่มีร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก เธอป่วยด้วยโรคหัวใจรั่ว จนวันหนึ่งเธอจากไปอย่างสงบ วิญญาณที่ควรจะได้ต่อแถวไปเกิดใหม่ แต่กลับย้อนเวลามาเข้าร่างของคุณหนูตัวร้ายในยุค 70-80 เสียอย่างนั้น.. หลิวอ้ายเหริน คุณหนูตัวร้ายที่เทิดทูนความรัก เธอร้ายกับทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ครอบครัวตัวเอง วันหนึ่งเธอถูกชายคนที่เธอรักมาตั้งแต่เด็กพูดจาตัดสัมพันธ์ จนเธอตรอมใจหนักและเสียชีวิตลง เขาชื่อ ฉางเฉินหลงเป็นนายทหารยศร้อยเอก ที่มีอนาคตไกล จนจางอ้ายเหม่ยมาเข้าร่าง และสัมผัสความคิดของเจ้าของร่างได้ จางอ้ายเหม่ยจึงตั้งจิตไว้ว่า “เอาละหลิวอ้ายเหริน เธอวางใจได้ ในเมื่อฉันมาอยู่ในร่างของเธอแล้ว ฉันจะใช้ชีวิตให้ดี และจะทำให้ผู้ชายคนที่ทำให้เธอตรอมใจตายต้องเสียใจและตามตื๊อเธอและรักเธอ และฉันจะสร้างชื่อเสียงที่เธอเคยทำไม่ดีให้กลับมาให้เป็นคนดีและมีคนรักเธอให้ได้” ในชีวิตก่อนของจางอ้ายเหม่ยเปิดร้านอาหาร และชอบการออกแบบและวาดรูป แต่เธอไม่สามารถทำความฝันที่อยากจะเปิดแบรนด์เป็นของตัวเองได้ เพราะขีดจำกัดของร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย แต่ตอนนี้เธอมาอยู่ในร่างที่แข็งแรง ไหนจะมิติร้านอาหารและบ้านหลังใหญ่ของเธอที่ติดตัวมาอีก ชีวิตใหม่ในยุคเจ็ดสิบนี้ เธอจะทำตามความฝันของตัวเองให้สำเร็จจงได้…

เขาคือ ราชันคนหน้านิ่งและเสือยิ้มยาก ที่ต้องมาปราบสาวน้อยที่แสนแสบ “นี่มันปีศาจน้อยชัดๆ” เธอคือ สาวน้อยที่พกพาความสวยน่ารัก และสุดแสบไม่ยอมใคร “ใครบอกว่าหนูเป็นปีศาจ หนูคือแมวน้อยต่างหาก ก่อนอื่นฉันขอแนะนำตัวก่อนละกัน สวัสดี ฉัน เหมย เมลิษา ธรรมคุณ เป็นนักศึกษาปีหนึ่งมหาวิทยาลัย M และทำงานอยู่ที่ร้านกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ไม่ต้องรู้ประวัติฉันมากหรอก ฉันก็แค่คนธรรมดาไม่ได้รวยเลยต้องทำงานทั้งที่เรียนไปด้วย ฉันอยู่กับยายตั้งแต่พ่อแม่แยกทางกันไปมีครอบครัวใหม่ แล้วยายก็มาเสียตอนฉันอายุสิบเจ็ด พอยายจากไปฉันก็อยู่คนเดียวตลอด ไม่ต้องถามถึงพ่อแม่ฉันนะทำไมไม่ไปอยู่กับพวกเขา เพราะพวกเขาก็มีครอบครัวใหม่ไม่มาสนใจฉันหรอก และนี้คือที่มาที่ไปที่ฉันต้องหาเงินส่งตัวเองเรียนหนังสือ ฉันเรียนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ เพราะชอบวาดรูปมาก ตอนนี้ก็เปิดเรียนมาได้ประมาณสองสัปดาห์แล้ว ซึ่งแรกๆ มันไม่มีอะไรหรอก เรียนปรับพื้นฐานก็แค่นั้น แล้วตอนเย็นก็รับน้อง ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่สองคนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก คนแรกคือกอบัว เป็นเพื่อนที่บ้านอยู่ซอยเดียวกันสนิทกันมาก คนที่สองคือเฟิร์นเป็นเพื่อนตั้งแต่ประถม และขอ บอกว่าสองคนนี้ไปไหนไปกัน เคยได้ยินคำว่า เพื่อนกันก็ต้องนิสัยเหมือนกันปะ และสำหรับเพื่อนฉันนี่ใช่เลย ส่วนโต๊ะที่ฉันเพิ่งไปรับออเดอร์มานั่นคือโต๊ะของรุ่นพี่ในคณะ ที่ฮอตมาก ไปไหนก็มีแต่คนสนใจและพูดถึง คนแรกคือพี่พาสต้า เท่าที่ฉันดูคนนี้เจ้าชู้ไม่เบา เพราะเห็นเพื่อนๆ รุ่นเดียวกับฉันโดนพี่แกขอเบอร์ไปเยอะ เพื่อนฉันยังโดนเลย คนที่สองคือพี่วิน ดูเป็นคนง่ายๆ แต่แกไม่ค่อยพูด คนที่สามคือพี่เต คนนี้ก็ดูเงียบๆ แต่ดูแล้วแกก็ดูเฟรนด์ลี่ดี และคนสุดท้ายที่ตอนนี้ยังมองฉันไม่เลิกเลย น่าจะชื่อพี่ราชัน เพราะเห็นพี่ๆ เรียกเขาว่าชา รุ่นพี่ที่ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าเพราะพี่แกไม่เข้ากิจกรรมรับน้องเลย และคนนี้แหละที่เขาว่ากันว่าอันตรายเงียบ ซึ่งฉันก็เห็นด้วย เขาดูเป็นคนเงียบๆ เข้าถึงได้ยาก และดูอันตรายจริงๆ ด้วยแหละ ได้ยินมาว่ากลุ่มนี้ไม่ได้มีแค่พี่ๆ เพราะเพื่อนเขาเยอะ มีทั้งแพทย์ วิศวะ ซึ่งดีกรีแต่ละคนนั้นไม่ธรรมดาเลยสักนิด

สวัสดีค่ะฉันชื่อ ‘ไวโอลิน’ และมีชื่อเล่นว่า ‘ไวน์’ มารู้จักกันคร่าวๆ พอเนอะ ฉันคือสาวน้อยหน้าตาลูกครึ่งเพราะแม่เป็นคนญี่ปุ่นส่วนพ่อเป็นคนไทย เป็นคนตัวเล็กสูงเพียงหนึ่งร้อยห้าสิบห้าเซนติเมตรเท่านั้น ฉันเรียนปีหนึ่งคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์เพราะว่าชอบวาดรูปมากแล้วครอบครัวของฉันก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับการออกแบบอีกด้วย ที่บ้านมีสตูดิโอถ่ายภาพเล็กๆ อยู่ที่จังหวัดชลบุรี พ่อกับแม่ของฉันไม่ใช่คนรวยแต่ก็ไม่ได้ขัดสนจนไม่มีเงินส่งฉันเรียนสูงๆหรอกนะ ท่านทั้งสองสนับสนุนให้ฉันเรียนในสิ่งที่รัก เพราะว่าเป็นลูกคนเดียวยังไงพวกท่านก็อยากให้ฉันสืบทอดกิจการอยู่แล้ว และฉันยังมีเพื่อนสนิทอยู่หนึ่งคนชื่อว่า ‘นาเดียร์’ ซึ่งฉันกับนาเดียร์เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมจึงพร้อมใจกันมาเรียนคณะเดียวกันแต่คนละสาขา.. สวัสดีครับผมชื่อ ‘ธีรเดช’ มีชื่อเล่นว่า ‘เอ็ม’ จุดเด่นของผมคือความหล่อแถมยังสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซ็นติเมตรและว้ากมาก ผมเรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิชาวิศวกรรมการบินปีสาม ครอบครัวของผมทำธุรกิจเกี่ยวกับสนามบินจึงทำให้ผมเลือกเรียนสายนี้ ผมมีเพื่อนสนิทอยู่สามคน คนแรกคือ ‘ไอ้ไทม์’ มันเรียนอยู่คณะเดียวกันกับผมแต่คนล่ะสาขา ส่วนอีกสองคนเรียนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์คือ ‘ไอ้ราชา’ และ ‘ไอ้พาสต้า’ ผมกับพวกมันเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ยังเด็กส่วนเพื่อนคนอื่นๆ อยู่ไปเดี๋ยวพวกคุณก็รู้จักพวกมันเองล่ะครับ..

เมื่อหญิงสาวชาวจีนแสนสวยที่ฝันถึงเรื่องราวในอดีตของตัวเองมาโดยตลอด 1 เดือน หลังจากที่สูญเสียคนสำคัญที่สุดในชีวิตไป และในที่สุดเธอก็ได้กลับไปแก้ไขอดีตที่แล้วร้ายนั้น พร้อมกับมิติที่ติดตัวเธอมา เธอเป็นนักธุรกิจชาวจีนที่ประสบความสำเร็จอย่างมากตั้งแต่อายุยังน้อย แต่ในวันที่เธอประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน เธอกลับไม่มีใครเหลืออยู่ข้างกายเลย แล้วไหนจะมีความฝันบ้าๆ นั่นอีกที่เข้ามากวนใจ แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า สิ่งที่เธอฝันถึงนั้นมันคืออดีตของเธอ และกรรมที่เธอทำจากอดีต ส่งผลมาทำให้ปัจจุบันเธอไม่เหลือใครยังไงล่ะ! และเมื่อมีโอกาสย้อนกลับไปได้ เธอก็ไม่ปฏิเสธเลยที่จะย้อนไปเพื่อแก้ไขอดีตที่เลวร้ายนั้น…

“ผมพิสุทธิ์พูดครับ” ชายหนุ่มไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครโทรมา แต่เขาก็กดรับแล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างแก้มทั้งที่ยังนอนหงายหลับตา “เก้าคะ? นี่มุกพูดค่ะ...” เสียงใสพูดลิ้นพันกันของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มลืมตาโพลงแล้วรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง เขารีบเปิดอินสตาแกรมเข้าแอคเคานต์ของคนที่โทรมาหา ดวงตาสีเข้มเบิกกว้างเท่าไข่ห่านมองภรรยาสุดดวงใจนั่งดี๊ด๊า มีผู้ชายหลายคนคลอเคลียอย่างใกล้ชิด “มุกอยู่ไหน นั่นคุณอยู่กับใครทำไมไม่กลับห้อง” พิสุทธิ์ถาม เพราะเวลาตีสามแบบนี้ภรรยาของเขาน่าจะกลับเข้าห้องพักได้แล้ว แต่นี่มันอะไรกัน ทำไมเธอยังนั่งดื่มอยู่กับพวกผู้ชายแปลกหน้าหลายสิบคน เขาโกรธเธอมากแต่เพราะรักมากจึงเลือกที่จะไม่สนใจมองภาพเคลื่อนไหวในโทรศัพท์ พิสุทธิ์รู้สึกเจ็บขั้วหัวใจสุดทานทน แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นพฤติกรรมอันโสมมของภรรยารัก “พรุ่งนี้มุกยังไม่กลับบ้านนะ มุกจะอยู่ที่นี่อีกสักสามสี่วัน...” “ทำไมเหรอ” พิสุทธิ์ถามภรรยา “ก็เจ้านายมุกน่ะสิคะ โทรมาเมื่อตอนบ่ายบอกว่ามีงานให้มุกทำต่ออีกสักสามสี่วันค่ะ” “...” พิสุทธิ์ไม่มีคำถาม เขาหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อรู้ว่าภรรยาสุดดวงใจโกหกและจะนอกกายนอกใจเขา ชายหนุ่มรู้ว่างานที่เธอไปทำนั้นเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว “แค่นี้ก่อนนะเก้า เดี๋ยววันมะรืนมุกจะโทรหาค่ะ...” “เดี๋ยวก่อนสิมุก” พิสุทธิ์บอกให้เธออย่าเพิ่งวางสาย “มีอะไรอีกคะ...” “มุกจำได้ไหม พรุ่งนี้เป็นวันของเราสองคนนะ” พิสุทธิ์ตัดสินใจถามเพราะตลอดสองปีที่แต่งงานกันมา ภรรยาของเขาไม่เคยจดจำวันสำคัญระหว่างเขาและเธอเลย “วันอะไรคะ มุกจำไม่ได้ค่ะ...” พิสุทธิ์ยิ้มสมเพชและหัวเราะเยาะตัวเองในใจเมื่อได้ยินคำถามของภรรยา ทำไมหัวใจของเขามันไม่เลวและคิดหักหลังเธอบ้าง ทำไมเขาจะต้องยอมรับในสิ่งที่เธอเป็นด้วย พิสุทธิ์เจอมุกดาครั้งแรกก็ตกหลุมรักเธอทันที พวกเขาทั้งสองคบกันได้เพียงแค่สองเดือน และนี่ก็ครบสองปีแล้วที่เขาแต่งงานกับเธอ “เมื่อกี้นี้เก้าว่าอะไรคะ มุกไม่ได้ยินค่ะ...” พิสุทธิ์ยิ่งหายใจไม่ออกเมื่อเห็นกิริยาของภรรยา เธอยอมให้ผู้ชายแปลกหน้าหลายคนที่ต่างรุมล้อมคอยเทเหล้าและป้อนน้ำเมาให้เธอดื่ม “ก็วะ...” เพราะรักมากพิสุทธิ์จึงยอมทำเป็นคนหูหนวกตาบอดมองไม่เห็นจุดบกพร่องของภรรยา เขาจะพูดว่า ‘ก็วันครบรอบแต่งงานของเราไง’ ภรรยารักของเขาก็พูดขึ้น “เก้าแค่นี้ก่อนนะคะ...” ตู๊ดด!!! “ฮัลโหลมุก เดี๋ยว อย่าเพิ่งวางสาย มุก! นี่มุกฟังผมอยู่ไหม” พิสุทธิ์ถูกภรรยาตัดสาย เขาล้มตัวนอนหงาย ดวงตาสีนิลสั่นสะท้านคลอน้ำตามองรอยด่างเป็นจุดดำ ๆ บนเพดานห้อง ช่างเหมือนเขาที่ถูกเท้าของภรรยาเหยียบขยี้หัวใจจนแตกละเอียดเลือดกระอักออกมาเป็นลิ่ม ๆ…

เตชินท์ แต่งงานใหม่ มีชีวิตที่สวยงาม ทางเดินรักครั้งใหม่โรยไว้ด้วยดอกกุหลาบ แต่ในหัวใจของเขาก็ยังเจ็บแค้นน้องอยู่ตลอดเวลา เกวลิน ชีวิตเธอตกต่ำที่สุด เมื่อสามีทิ้งไปพร้อมกับกล่าวหาว่าเธอสารเลว แพศยา คบชู้ ทั้งๆที่ในชีวิตนี้เธอไม่เคยเอาเปรียบใคร แต่ทำไม ทุกคนต้องทำร้ายเธอไม่มีที่สิ้นสุด เจ็บที่สุดคือการโดนหลอกให้เซ็นยินยอมยกลูกชายที่เธอรักที่สุดให้กับคนใจร้าย ซึ่งเธอจะไม่ยอมอีกต่อไป... ภาพวงแขนแข็งแรงที่เคยโอบกอดเธอนั้นแปรเปลี่ยนไปกอดร่างของเจ้าสาวของเขา และริมฝีปากหยักที่เคยจูบและบอกรักเธอนั้น ก็แปรเปลี่ยนไปบรรจงจูบลงบนพวงแก้มของเจ้าสาวของเขา ช่างเป็นภาพที่ทรมานเจ็บร้าวหัวใจอย่างแสนสาหัสของหญิงสาวที่ยืนแอบมองความสุขและความสำเร็จในหน้าที่การงานของสามี “ต่อไปนี้เราสองคนจะไม่มีเขายืนเคียงข้างอีกแล้วนะลูกแม่ เราสองคนต้องอยู่กันให้ได้นะคะ แม่จะพยายามทำทุกอย่างเพื่อเราสองคน” ทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะสามีที่ทิ้งเธอไปแต่งงานกับคนอื่น เพราะฉะนั้น ‘โปรด(อย่า)ทวงรัก please don’t ask for love’ จากเธอเลย

กาแล็กซี [ ซีแลค ] “น่าเบื่อ น่ารำคาญ” คำติดปากของผู้ชายมาดนิ่งนิสัยเย็นชาเหมือนน้ำแข็งที่กุมหัวใจของสาว ๆ ทั้งมหาลัยแต่ไม่มีใครเลยที่เคยเห็นรอยยิ้มของเขา “ถามจริงพี่ยิ้มไม่เป็นเหรอ” "......" เรนโบว์ [ ซีเรน ] ผู้ชายหน้าหวานขี้เล่นใช้ปากเก่ง? กวนตีนคนอื่นไปวัน ๆ แต่แล้วอยู่ ๆ โลกก็เหวี่ยงให้เขาพบกับผู้ชายหน้านิ่งแถมยังพูดน้อยเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปาก”ชีวิตโคตรไร้สีสัน” “พี่กาแล็กซีรอด้วย” "......" “พี่กาแล็กซีหยุดก่อน!” "......" “ซีแลคหยุด!!” “น่ารำคาญ” ค่ะ.....และนี่คือบทสนทนาแรกที่เขายอมพูดกับฉัน _______________________________

รัฏฐากิต วรเกรียติไพศาล ( เดย์ ) “ถ้ายังไม่เลิกดื้อฉันจะเอาเธอตรงนี้” “พี่กล้าเอากับตรงนี้เหรอว่ะ?” “แล้วเธออยากลองไหมล่ะ” สิริกาญจน์ อัศววงศ์ ( สไมล์ ) “พี่แม่งเหี้ย !!” “แต่เธอก็ได้เหี้ยเป็นผัว” “พี่มายุ่งกับฉันทำไมเนี่ยยย!!” “ก็เธอเมียฉัน” ________________________________________________

หยุดร้ายถ้าอยากให้รัก เรื่องราวภาคแยกของเพื่อนน้องสไมล์เมียพี่เดย์ในเรื่อง”เด็กผมช่างร้าย”ส่งต่อมาถึงน้องเจ้านายคนเท่นแต่ได้ผัวเป็นคนเถื่อนแบบพี่อัศวิน “มีผัวเป็นดาวคณะมันดีนะคะพี่” “ฉันมากกว่าที่จะเป็นผัวนาย” เด็กมันยั่ว ไม่ได้มั่วแต่ของมันได้ อัศวิน วัชรเมธี ( วิน ) นักศึกษาคณะวิศกรรมศาสตร์ ปี3 ตำแหน่ง : เฮดว๊าก “อย่าปากดี” “ฉันมีดีมากกว่าปากอีก!” “ฉันจะรอดู” นันทยาสกุลกิตไพศาล ( เจ้านาย ) นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ ปี1 ตำแหน่ง : ดาวคณะวิศกรรม สเปคในฝันเคยเป็นแบบ สวย ขาว หมวย อึ๋ม แต่ทำไมอยู่ๆดันไปมีอารมณ์กับไอ้เฮดว๊ากหน้าเถื่อนนั่นว่ะ เชี่ยยเอ้ยยย...แล้วอะไรคือมีอารมณ์ตอนนี้ห๊ะ!! “ไอ้เหี้ยพี่วิน!” “มีหน้าที่แค่ครางเธออย่าพูดมาก” “พี่่วิน...ฉัน..เจ็บ...อ๊ะ..." __________________________

“เพื่อนกูเป็นบ้าไปแล้ว” เดย์นั่งลงข้างอิทหรืออิทธิพลเพื่อนสนิทของตัวเองที่ถ่อมาหาถึงที่ในเวลาตีสาม เวลาที่ใครหลายคนต่างกำลังตกอยู่ในห้วงของความฝัน แต่สำหรับตัวเขานั้นมันคือเวลางาน เดย์เป็นเจ้าของสถานบันเทิงขนาดใหญ่ใจกลางเมือง ที่นี่มีทุกอย่างตั้งแต่โซนร้านอาหารไปจนถึงแห่งอบายมุขทั้งหลาย เว้นเพียงแต่การค้าประเวณีและยาเสพติดซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยยุ่งเกี่ยว “มึงพูดถูก กูกำลังเป็นบ้า แม่งเอ๊ยย....รักฉิบหาย ทำไมน้องต้องน่ารักขนาดนั้นด้วย” คิ้วหนาขมวดกันจนยุ่งเยิง ใบหน้าหล่อเหลาสมกับเจ้าของฉายานักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่สาว ๆ ครึ่งประเทศต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอยากได้เป็นพ่อของลูก ทั้งหล่อ ฐานะดี มีการศึกษา อิทธิพลเรียนจบคณะวิศวกรรมศาสตร์และรับช่วงงานต่อจากผู้เป็นบิดา แม้ไม่ได้เรียนบริหารมาโดยตรงแต่ภายในเวลาแค่สามปีเขากลับทำกำไรให้บริษัทได้อย่างมหาศาลจนหุ้นส่วนหลาย ๆ คนที่เคยดูถูกเขาต่างยอมรับในความสามารถ ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาสามารถจัดการแก้ไขปัญหาได้ทุกอย่าง มันไม่เคยมีคำว่าพลาดอยู่ในพจนานุกรมของผู้ชายคนนี้ แต่สิ่งเดียวที่เขาไม่เคยทำสำเร็จและมักจะแพ้อยู่เสมอคือเรื่องเกี่ยวกับน้อง “ล่าสุดหมดคาบนักธุรกิจกลายเป็นหมาไปแล้วเพื่อนกู” เดย์มองอิทที่กำลังอัดมะเร็งปอดเข้าปากเป็นมวนที่สอง เรามาเสี่ยงดวงกันว่าระหว่างเพื่อนมีเมียกับติดไรวัส COVID-19 อะไรมันจะเกิดขึ้นก่อนกัน “ร้องเอ๋งแล้วกูอะ” “เล่นตัวเองเจ็บน้อยกว่าว่างั้นเถอะ?” เลิกคิ้วถามเพื่อนตัวเองที่แม้จะพูดเหมือนไม่คิดมากอะไรแต่ในใจคงกำลังร้อนเป็นไฟ เพราะติดสถานะพี่น้องโซน “รำคาญมึง เบื่อไอ้พวกมีเมีย” ว่าจบก็ลุกขึ้นจับสูทให้เข้าที่ แต่ก่อนที่จะเดินออกจากห้องทำงานของเดย์ ก็ได้ชูนิ้วกลางกลับไปเพราะคำพูดที่มันแทงใจดำสุด ๆ “เขาให้เป็นได้แค่พี่ชายก็ทำใจหน่อยนะครับ5555” “บัดซบ!” ใช่! นี่มันเรื่องบัดซบที่สุดตั้งแต่ที่ผมเกิดมาแล้ว พี่ชาย เหอะใครบอกว่าผมอยากเป็นพี่ชาย อยากเป็นผัว!! เข้าใจไหมว่าอยากเป็นผัว!! พี่น้องมีเยอะแล้วไม่ต้องการเว๊ยยยยย แต่พอเจอหน้ากันผมก็ทำได้แค่.... "เดี๋ยวพี่ชายคนนี้ช่วยนะครับ" พูดพร้อมยิ้มหวานส่งไปให้หนึ่งที! บัดซบที่สุดแม้ปากผมจะพร่ำบอกว่าตัวเองเป็นพี่ชายแต่ในใจร้องดังมากว่าพี่อยากเป็นผัว พี่อยากเป็นผัวน้องได้ยินไหมครับ!! “ไม่เป็นไรแค่นี้ปังทำเองได้ อาศัยอยู่กับพี่อิทมาสามวันก็เกรงใจจะแย่แล้ว” น้องยิ้มให้ผมพร้อมหันหลังกลับไปทำอาหารต่อ ทุกคนคงรู้แล้วใช่ไหมครับ ว่าเพราะอะไรผมถึงไม่ได้นอนมาสามวันเต็ม ๆ คือตัวผมน่ะไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไรนักหนาหรอก แต่กลัวว่าถ้านอนกับน้องแล้วผมจะอดใจไม่ไหว ต้องปล้ำนอนจมเตียงเป็นแน่ คอนโดผมมันมีสองห้องก็จริง แต่อีกห้องมันเต็มไปด้วยของสะสมพวกโมเดลรถเต็มไปหมด เหลือเพียงห้องเดียวที่ผมใช้นอนเป็นประจำ ส่วนไอ้ตัวต้นเหตุคือเพื่อนตัวดีที่แม่งไม่รู้ห่าไรเลย เพราะวัน ๆ เอาแต่นอนกกเมีย ล่าสุดพากันไปเที่ยวยุโรปแล้วฝากฝังน้องสาวสุดแสนจะน่ารักไว้ที่ผม เพราะมึงเลยเปอร์!! กูไม่ได้นอนเพราะน้องขนมปังนิ่มฟูที่เวลานอนพลิกตัวที ชายเสื้อก็เลิกขึ้นมาจนเห็นพุงขาว ๆ เห็นแล้วอยากฝากไว้สักรอยสองรอย “พี่อิทคะ!” “ครับ..ครับ” สงสัยมองหน้าน้องแล้วคิดอะไรเพลินไปหน่อย ก็ดูสิ...ใครใช้ให้เกิดมาน่ารักขนาดนี้ล่ะ พ่อแม่ให้กินอะไรเป็นอาหารเเหรอครับ ถึงได้น่ารักน่าฟัดขนาดนี้ “พี่อิทไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ จะได้ออกมากินข้าวต้ม” “ครับ” ผมมองน้องที่กำลังตักข้าวต้มใส่ถ้วย ผ้ากันเปื้อนสีชมพูเหมาะกับน้องจริง ๆ ถ้ามันไม่มีชุดนักศึกษามาเกะกะ น้องคงจะ...ดูดีมากแน่ ๆ โอเคครับ ผมยอมรับว่าตัวเองมีความคิด18+ทุกครั้งที่อยู่ใกล้น้อง แต่จะให้ทำยังไง ก็น้องมันชอบยั่วผม อะ ไม่สิ....เออเอาเป็นว่าต่อให้น้องยืนอยู่เฉย ๆ แล้วใส่กางเกงขายาวเสื้อคอเต่า ผมก็ยังมองว่าน้องยั่วอยู่ดี

สิงห์ราช หรือนายสิงห์ แห่งไร่สิงห์ราช เขาถูกเทจากเจ้าสาวในวันแต่งงาน เจ้าสาวหนีไปกับผู้ชายคนอื่น ทำให้เขาต้องบังคับให้น้องสาวของเจ้าสาวเข้าพิธีแต่งงานแทน อัญชัน หรือ ครูอัญ ผู้อ่อนหวาน เรียบร้อย เธอเป็นน้องสาวของอิงฟ้า เมื่อพี่สาวทิ้งงานแต่งงานไป เธอจำเป็นต้องเข้าพิธีแทนเพราะไม่อยากให้พ่อแม่เป็นคนเนรคุณ แต่เธอรู้ดีว่าเธอเป็นได้แต่ หนี้รักตัวแทน...เท่านั้น ชีวิตแต่งงานทั้งสองเป็นไปด้วยดีเพราะสิงห์ราชมองเห็นความเรียบร้อยน่ารักของเมียตัวแทนคนนี้ จนเขาตกหลุมรักเธอในที่สุด แต่เมื่ออิงฟ้ากลับมาเพื่อทวงคนรักคืน อัญชันจะทำยังไงได้....เมื่อเจ้าของหัวใจเขามาทวงคืน สิงห์ราชจะจัดการยังไง....เมื่อถูกยั่วยวนจากแฟนเก่า “พี่กำลังจะมาทวงพี่สิงห์คืนจากทุกคนที่แย่งเขาไป แล้วเด็กจืดๆอย่างหนูอัญ..ไม่ใช่คู่ต่อสู้กับพี่หรอก พี่ไปก่อนนะ ฝากดูแลพี่สิงห์ด้วย อีกไม่นานพี่จะกลับมาทวงคืน”

“ทหาร!!! ลากตัวคนแพศยานี่ออกไปให้พ้นทางข้า!!”ฮ่องเต้ของแคว้นตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด “พวกเจ้าไม่ต้องมาจับตัวข้าพวกเจ้าก็รู้ว่าข้าคือผู้ใดต่อให้พวกเจ้าทั้งหมดรุมข้าก็อย่าหวังว่าจะแตะต้องได้แม้แต่เพียงปลายเล็บ” ฮองเฮาได้เชิดหน้าแล้วกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย่อหยิ่ง เมื่อเหล่าทหารได้ยินเช่นนั้นก็ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก “พวกเจ้าออกไปให้หมดถ้าต้องการคุยกับฝ่าบาทเพียงลำพัง” ฮองเฮาได้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งและเยือกเย็น เมื่อเหล่าทหารได้ยินเช่นนั้นก็พาทำการคารวะแล้วรีบวิ่งออกไปทันที “ฝ่าบาทข้าว่าพวกเรามาคุยกันให้จบภายในวันนี้ดีกว่าพวกเราปล่อยเวลาให้ร่วงเลยมานานถึง 10 ปีแล้วข้าว่ามันถึงเวลาที่ต้องจบได้แล้ว” “นี่เจ้าเอ่ยอันใดออกมารู้ตัวหรือไม่” “ข้ารู้ตัวดีทุกอย่าง และข้าก็คิดดีแล้วเรื่องนี้ตั้งแต่วันนั้นที่ท่านพี่ของข้าตาย ข้าก็ได้รู้แล้วว่าตัวของเจ้านั้นมันเลวทรามขนาดไหน” เพี้ยะ!!! เสียงตบดังสนั่น แล้วร่างของฮองเฮาก็ล้มลงพื้น “เจ้ากล้าด่าข้าอย่างนั้นหรือช่างไม่เจียมตัวเสียจริงเป็นเพียงแค่เมียกล้าดียังไงมาด่าข้าที่เป็นผัวเช่นนี้ไม่กลัวข้าปลดจะออกจากตำแหน่งหรืออย่างไร!!!!” “ไม่ต้องลำบากให้เจ้ามาปลดข้าหรอก ข้านั่งตำแหน่งนี้มาจนเหนื่อยหน่อยเต็มทีแล้ว สำหรับชาวแมนจูการตัดผมเปรียบเสมือนตัดความสัมพันธ์ใช่หรือไม่”เมื่อกล่าวจบเขาก็ได้หยิบมีดที่อยู่ใกล้มือขึ้นมาแล้วทำการตัดไปที่ผมของตน “นี่เจ้าทำอะไรของเจ้า!!!!!” ฮ่องเต้ตะโกนออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายตัดผม “หลี่หยางนับแต่นี้ต่อไปข้ากับเจ้าถือว่าตัดขาดกัน เจ้าจงรู้ไว้ทุกวันนี้ที่ข้าทนนั่งอยู่บนตำแหน่งนี้ก็เพราะเพื่อลูกของพี่สาวข้า และทุกวันนี้เด็กเหล่านั้นเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ข้าก็ไม่มีเหตุผลอันใดที่จะต้องทนอีกต่อไป” เมื่อกล่าวจบฮองเฮาก็ได้ลุกขึ้นแล้วปล่อยเส้นผมที่ถูกตัดลงตรงหน้าของฮ่องเต้ “เส้นผมนี้แด่หลี่หยางและชิงอี้ที่จากไปแล้ว” “เจ้าบ้าไปแล้ว เจ้าจะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใช่ข้ามันบ้าไปแล้วที่มาหลงรักคนที่ต่ำช้าและเลวทรามเช่นเจ้า ถ้าข้าและพี่สาวไม่ได้มาเจอคนเช่นเจ้าป่านนี้พวกเราสองพี่น้องคงมีชีวิตที่สงบสุขอยู่ที่เมืองหน้าด่านแล้ว” เมื่อกล่าวจบนางก็ได้เดินออกไปด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลายราวกับความทุกข์ทั้งหมดถูกปลดปล่อยออกไปแล้ว “และนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปพวกเราทั้งสองคนนั้นจะอยู่กันในฐานะบิดาและมารดาแห่งแผ่นดินเท่านั้นไม่ใช่สามีภรรยา และการที่เจ้าตบข้าในครั้งนี้ได้นั้นก็เพราะว่าข้ายอมให้เจ้าถือว่าเป็นการตัดความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ของพวกเรา” ก่อนที่นางจะเดินออกไปนางได้เอ่ยออกมาแล้วตั้งหน้าดั่งพญาหงส์แล้วเดินออกไปอย่างสง่างามทิ้งให้ฮ่องเต้ยืนหงุดหงิดที่ทำสิ่งใดก็ไม่ได้ดั่งใจอยู่กับที่

น่านฟ้า เวย์สัน (น่าน) อายุ 30 ปี เขาเป็นนักแสดงหนุ่มหล่อเจ้าของฉายา เจ้าชายเวย์สัน ที่ทุกคนไม่กล้าที่จะยุ่งวุ่นวายกับเขามากนัก เขาไม่แยแสโลก ไม่สนใจสาวคนไหน เพราะมันเหมือนอะไรที่ติดอยู่ในใจ ทั้งที่ไม่คิดจะมีแฟน แต่ใครจะไม่ตกใจเมื่อ จู่ ๆ แม่ก็มาบอกเขาว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว และอีกไม่นานก็ต้องแต่งงานกับคนที่แม่เลือกไว้ให้ โดยการอ้างสัญญาในตอนที่เขายังเด็ก ว่าแต่ใครกันที่จะมาเป็นเจ้าสาวของน่านฟ้า แพรไหม (แพร) อายุ 25 ปี เธอเป็นนางแบบปลายแถว ที่เป็นเพื่อนกับเหนือเมฆ น้องชายของน่านฟ้า คนที่อยู่ในความทรงจำของเธอมาตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ และเมื่อถูกคุณหญิงแม่ขอร้องให้แต่งงานกับเขา แล้วเธอจะปฏิเสธได้ยังไง แต่การแต่งงานจะราบรื่นเหรอ ในเมื่อว่าที่เจ้าบ่าวของเธอพูดว่า.. “หวังว่าคุณจะทำตัวให้เหมาะสมกับการเป็นเจ้าสาวของน่านฟ้า นะครับ” นั่นคือคำพูดของน่านฟ้า ในวันที่แพรไหมได้เจอกับน่านฟ้าในฐานะว่าที่เจ้าบ่าวเป็นครั้งแรก“สัญญากับเราได้ไหม ว่าโตขึ้นพี่ต้องแต่งงานกับเรา ห้ามมีคนอื่นเด็ดขาด” นิ้วก้อยเล็ก ๆ ยื่นไปตรงหน้าพี่ชายตัวสูง น่านฟ้ามองมือขาวอยู่สักพักแล้วยื่นมือไปเกี่ยวก้อยสัญญา วันนั้นเป็นวันที่น่านฟ้าได้มอบของขวัญให้กับแพรไหม มันคือภาพวาดเด็กหญิงที่กำลังอุ้มแมวตัวน้อยอยู่แนบอก แล้วทอดมองมันด้วยสายตาอ่อนโยน นั่นคือภาพที่น่านฟ้าตั้งใจวาดที่สุดในชีวิต แต่นั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่น่านฟ้าได้เจอกับแพรไหม เพราะหลังจากวันนั้น แพรไหมก็ย้ายบ้านไปพร้อมกับคุณแม่ของเจ้าตัว นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้น่านฟ้าซึมไปหลายวัน จนคุณหญิงเพียงฟ้าได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ มันคือความทรงจำวัยเด็กที่สวยงาม และเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน... ผ่านมาหลายปี น่านฟ้าเริ่มโตขึ้นแล้วก้าวเข้าสู่วงการบันเทิงอย่างเต็มตัว งานที่มีผู้คนมากหน้าหลายตาเข้ามาในชีวิต มันทำให้ความทรงจำ วัยเด็กนั้นค่อย ๆ เลือนลางหายไปตามกาลเวลา น่านฟ้าจำไม่ได้แม้แต่ชื่อหรือหน้าตาของเด็กคนนั้นเลย แต่แล้วก็เหมือนพรหมลิขิตกำลังเล่นตลกกับชีวิตของน่านฟ้า เมื่อ อยู่ดี ๆ เขาก็ได้รับข่าวว่าตัวเองกำลังจะแต่งงานกับใครบางคนที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน ความอคติเริ่มเกิดขึ้นมาตั้งแต่ตอนนั้น จนวันหนึ่งน่านฟ้าได้มีโอกาสเข้าไปในห้องของว่าที่เจ้าสาว แล้วเขาก็ได้พบกับภาพที่ตัวเองเคยวาดในวัยเด็ก ซึ่งมันถูกอัดใส่กรอบเก็บวางไว้อย่างดีบนโต๊ะ น่านฟ้าจำได้ว่าตัวเองมอบภาพวาดนี้ให้เป็นของขวัญกับเด็กผู้หญิงตัวขาวคนหนึ่งและ เด็กคนนั้นก็เป็นคนเดียวกับเจ้าสาวของน่านฟ้า แพรไหม...พี่ทำตามสัญญาแล้วนะครับ ขอบคุณที่เธอกลับเข้ามาในชีวิตพี่อีกครั้ง ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี เธอก็ยังเป็นคนเดียวที่จะได้เป็นเจ้าสาวของพี่ ...เจ้าสาวของน่านฟ้า “พี่ขอบคุณแพร สำหรับทุกอย่างเลยนะครับ” น่านฟ้ากดจูบเบา ๆ ไปที่หน้าผากมนของภรรยาคนสวยที่ลืมตาขึ้นมามองหน้าเขา ตอนนี้เขากับแพรไหมนอนอยู่บนเตียงกว้างที่มีแสงสว่างส่องผ่านผ้าม่านเข้าเล็กน้อย ช่วงนี้แพรไหมชอบนอนกลางวันมาก “หืม ขอบคุณเช่นกันนะคะที่พี่น่านดูแลแพรมาอย่างดี ว่าแต่ตอนนี้แพรเหมาะที่จะเป็นเจ้าสาวของน่านฟ้าแล้วใช่ไหมคะ” แพรไหมถามกลับไปด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เพราะเธอยังจำคำพูดของเขาได้ดี ‘หวังว่าคุณจะเหมาะสมกับการเป็นว่าที่เจ้าสาวของผมนะครับ’ นั่นคือคำพูดของน่านฟ้า ในวันที่แพรไหมได้เจอกับน่านฟ้าในฐานะว่าที่เจ้าบ่าวเป็นครั้งแรก แต่ตอนนี้ผู้ชายที่แสนเอาแต่ใจและปากร้ายคนนี้ ได้ยอมศิโรราบให้แก่แพรไหม โดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ แล้ว “เหมาะสมที่สุดแลยแพรไหม เธอคือเจ้าสาวของน่านฟ้า คือภรรยาของพี่ และยังเป็นแม่ของลูก ๆ พี่อีกด้วย” น่านฟ้าหยุดคำพูดไว้ตรงนั้นแล้วลุกขึ้นนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ สบสายตากับเธอ แล้วเอ่ยบอกอีกครั้ง “พี่รักเธอนะ แพรไหม”

|| ล่าม X ญดา || “นายมันต่ำ!!!” “ก็ถูกแล้วนี่ คนต่ำๆ อย่างฉันก็เหมาะกับผู้หญิงต่ำๆ อย่างเธอแล้ว” ≪•◦ ❈ ◦•≫ แนะนำตัวละครหลัก ล่าม (อายุ25) อาชีพ : เจ้าของผับ คาสิโน (ซึ่งเป็นคู่แข่งกับพี่ชายตัวเอง) งานอดิเรก ชอบทำอะไรที่มันท้าทายในชีวิต นิสัย : เลวเปิดเผย ไม่แคร์สื่อ สันดานดิบ อื้อฉาวคืองานถนัด รักแรง เกลียดแรง พร้อมทำลายทุกคนที่ขวางทาง เจโรม/โรม (อายุ27) อาชีพ : เจ้าของผับหรูใจกลางเมือง งานอดิเรกคือ แข่งรถ ยิงปืน ฝึกต่อสู้ นิสัย : สุขุมนุ่มลึก ดูเหมือนเย็นชาแต่ก็มีมุมโอนโยน (กับบางคน) เดาใจยาก ไม่สุงสิงกับใคร ใจเย็นแต่อารมณ์ร้าย สามานย์ไม่มีใครเกิน ญดา / เยล (อายุ25) อาชีพ : เนตไอดอล นางแบบ นิสัย : สดใส น่ารัก มีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามดีเกินคาด ภายนอกไม่มีพิษภัย แต่ข้างในร้ายลึก เธอเลือกร้ายกับบางคน และดีกับแค่บางคน

"คอยดูนะ สักวันนึงกูจะมองมึงเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งให้ได้...เสือ!!" -แคลร์- "กูว่า...กูเริ่มชอบแคลร์แล้วว่ะ!" -เสือ- หวัดดีค่ะ ฉันมีนามว่า'แคลร์'ฉันไม่ใช่คนดี ไม่ใช่คนเรียบร้อยพูดจาก็หยาบๆ นิสัยเป็นคนแรงๆ ตรงๆ ชอบก็บอกว่าชอบ เกลียดก็บอกว่าเกลียด ไม่ชอบทำตัวเสแสร้งไม่ชอบเฟคออกจะปากร้ายด้วยซ้ำไป ฉันถูกเลี้ยงดูมาอย่างตามใจตั้งแต่ยังเด็กแล้ว ไม่แปลกที่ฉันจะมีนิสัยที่ค่อนข้างเอาแต่ใจ และฉันตอนนี้ฉันอยากได้เพื่อนมาเป็นแฟน

“คนที่มีสิทธิ์แตะตัวเธอ คือพี่คนเดียวจำไว้!!” || เกียร์ X ชิงชิง || เมื่อเขาอยากได้น้องสาวของเพื่อนสนิท อย่างไอ้‘ฌินณ์’ ที่ขึ้นชื่อว่าหวงน้องสาวซะยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ ถ้าได้เมีย ก็ต้องเสียเพื่อน แต่คนทรามอย่างเขาเลือกที่จะไม่ยอมเสียอะไรสักอย่าง เขาจึงวางแผน‘โกงความรัก’ ใช้ความ‘เลว’ชนะความ‘รัก’ !! ≪•◦ ❈ ◦•≫ แนะนำตัวละครหลัก เกียร์ คีศนัยย์ วชิรหัตถ์ (อายุ27) อาชีพ : เจ้าของอู่ซ่อมรถขนาดใหญ่ รวมไปถึงสนามแข่ง และโชว์รูมซุปเปอร์คาร์และรถสปอร์ต นิสัย : ดิบเถื่อน ใจทราม เลวเกินต้าน ร้ายกับทุกคนยกเว้นคนที่รัก เขาพร้อมจะเป็นไฟแผดเผาทุกอย่างที่ขว้างหน้าให้มอดไหม้!! ชิงชิง ชนิกานต์ พหลโยธิน (อายุ19) อาชีพ : นักศึกษาปี1 คณะนิเทศศาสตร์ นิสัย : ดื้อเงียบ เดาใจยาก พูดน้อยแต่ต่อยหนัก มีความคิดเป็นของตัวเอง เป็นคนหยิ่งๆ ซึ่งตรงข้ามกับใบหน้าสวยหวานของเธอ

คุณสี่สุดแกร่งแห่งจวนเจ้าเมืองหฤโหด สงครามเมื่อหลายพันปีก่อนระหว่างทั้ง 6 แคว้น ได้กินเวลายาวนานหลายปี แคว้นฉีถูกรุกรานโดยแคว้นหมิงอันเกรียงไกร ชีวิตผู้องค์หญิงผู้อาจหาญแห่งราชวงศ์ฉีจบลงพร้อมกับจักรพรรดิหมิงอู่ โดยการระเบิดพลังเฮือกสุดท้ายในการสังหารกองทัพแคว้นหมิง พร้อมกันกับร่างที่ร่วงหล่นลงสู่ท่ามกลางซากปรักหักพังของแคว้นฉีที่ล่มสลายลง ทว่าวิญญาณที่ควรกลับสู่สังสารวัฏกลับหลงมาอาศัยอยู่ในร่างนุ่มนิ่ม อ่อนแอ แห่งจวนเจ้าเมืองเสียได้ “อา…พี่น้องของข้าช่างวุ่นวายยิ่งนัก”

เซียนโอสถเยว่หลัน หลังจากใช้ชีวิตมานานหลายพันปี ตลอดระยะเวลาหลายพันปีมานี้ นางทำการรักษาผู้คนโดยไม่แบ่งแยกเผ่าพันธุ์ ทั่วทั้งสามภพต่างทราบซึ่งในคุณงามความดี หลังจากหมดสิ้นอายุขัยลง วิญญาณของนางที่แต่เดิมควรดับสูญ ก็ถูกจ้าวนรกช่วยเหลือให้นางได้ไปเกิดใหม่ในร่างของเด็กสาวที่ตายก่อนถึงเวลาอันควร “ได้เกิดใหม่ทั้งที ทำไมข้าจะต้องมาปรุงโอสถอยู่อีกเนี่ย!” ณ แดนเซียน ตำหนักเซียนโอสถ “ถึงวาระสุดท้ายของข้าแล้วงั้นหรือ?” เซียนโอสถสาวผู้มีใบหน้างดงามสะพรั่งประหนึ่งนางฟ้านางสวรรค์กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนบัลลังก์สีขาวงดงามวิจิตร ดวงตาสีฟ้าประหนึ่งทะเลทอประกายความเศร้าหมอง เมื่อรู้ว่าวาระสุดท้ายของตนเองมาถึงแล้ว อารมณ์ทุกอย่างของหญิงสาวล้วนนิ่งสงบไม่เหมือนกับคนที่กําลังเผชิญหน้ากับความตายเลยแม้แต่น้อย…ดวงตาสีฟ้าทะเลคู่นั้นกลับเศร้าหมองลงยิ่งกว่าเดิม คล้ายกับว่าภายในใจยังมีสิ่งที่ยังคงอาลัยอาวรณ์อยู่ สิ่งที่นางถวิลหามาโดยตลอดหลายพันปีนับตั้งแต่ขึ้นมาแดนเซียน คือความสุขในการใช้ชีวิตดั่งคนทั่วไป นี่...เป็นสิ่งที่เซียนโอสถผู้เลื่องชื่อในแดนเซียนเช่นนางใฝ่หามาโดยตลอด ตลอดหลายพันปีมานี้ หญิงสาวทุ่มเท แรงกายแรงใจ อุทิศตนเพื่อรักษาและช่วยเหลือผู้คนทั้งสามภพ ไม่ว่าจะเป็นเซียนหรือปีศาจตนใด ล้วนแต่เคยได้ความช่วยเหลือจากหญิงสาวมาแล้วแทบทั้งสิ้น ภพภูมินรก เป็นดินแดนหลังความตาย เป็นสถานที่แห่งความทุกข์ระทมมีไว้สำหรับตัดสินบาปกรรมสำหรับดวงวิญญาณ โดยผู้ทำหน้าที่ตัดสินทว่าความปรารถนาของหญิงสาวที่ต้องการใฝ่หาความสุขในชีวิต…ก็เป็นเพียงความปรารถนาสุดท้ายก่อนที่จะตายก็เท่านั้นเอง “ลี่เอ๋อร์ เจ้าอย่าร้องไห้” เซียนโอสถกล่าวเสียงอ่อนโยน มือขาวนวลประดุจหยกงามลูบศีรษะเด็กสาวตัวเล็กที่กำลังร้องไห้อยู่เบื้องหน้าด้วยความเอ็นดู “อาจารย์ อย่าทิ้งลี่เอ๋อร์ไปนะเจ้าคะ” เด็กสาวตัวเล็กที่ถูกเซียนโอสถสาวลูบศีรษะอย่างเอ็นดู เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสะอื้น เบ้าตาของเด็กสาวมีหยดน้ำใสๆ ไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน “ความตายหาใช่สิ่งที่น่ากลัว บางทีความตายสำหรับอาจารย์อาจจะเป็นการหลุดพ้นอย่างหนึ่ง...” น้ำเสียงอ่อนโยนดังขึ้น ใบหน้างามของเซียนโอสถยิ้มอย่างมีความสุขขณะจ้องไปยังเด็กสาวที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่เบื้องหน้า “ถึงเวลาที่อาจารย์จะต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองให้ดีนะเด็กน้อย…” และแล้วก็มาถึงช่วงสุดท้ายในชีวิตของเซียนโอสถผู้ยิ่งใหญ่แห่งแดนเซียน ดวงตาสีทะเลคู่งามค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ สติของหญิงสาวค่อยๆ เลือนรางและสุดท้ายก็หมดสติลงพร้อมกับร่างงามที่ค่อยๆ สลายหายราวกับเมื่อครู่เป็นเพียงภาพมายา “ฮือ อะ...อาจารย์” เด็กสาวตัวเล็กทรุดลงกับพื้น ใบหน้าจิ้มลิ้มเอ่อหนองไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาสีเขียวมรกต