ร้ายขังรัก

“เลิกยุ่งกับพี่ฉัน ถ้าเธอไม่อยากเดือดร้อน!” แววตาดุดันผสมผสานกับน้ำเสียงที่แข็งกร้าวบ่งบอกว่าร่างสูงตรงหน้ากำลังอยู่ในอารมณ์ที่เดือดดาด แต่ใครสน? “ไม่เลิก! คนอย่างนายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน คนที่นายต้องพูดประโยคนี้มันคือเพื่อนนายต่างหาก ไม่ใช่ฉัน!” “ญดา!!” “ก็หรือไม่จริง เพื่อนนายน่ะร้ายจะตาย ใช้วิธีสกปรกมาอ่อยพี่โรมคิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ โอ้ย!” พลั่ก! แรงกระแทกที่เกิดขึ้นจากแผ่นหลังส่งผลให้ฉันถึงกับต้องเบ้ปากเพราะความปวดร้าวที่แล่นเข้ามาเล่นงาน หลังจากที่ฉันเพิ่งจะโดนไอ้บ้าล่ามมันผลักร่างฉันอย่างแรงจนหลังไปชนเข้ากับกำแพงอย่างเต็มๆ “หุบปากเน่าๆ ของเธอซะ ก่อนที่ฉันจะหาอะไรมายัดถ้าเธอยังไม่หยุดใส่ร้ายเอวา!!” “เหอะ! ปกป้องกันดีจังนะ คงหลงมันหัวปักหัวปำแล้วล่ะสิ!” “หยุดความคิดต่ำๆ ของเธอไว้แค่นั้น เอวาน่ะสูงส่งมากกว่าผู้หญิงอย่างเธอไม่รู้กี่ร้อยเท่า!!!” เพลี๊ยะ! มือเล็กสะบัดเข้าไปที่ใบหน้าคมคายเข้าอย่างเต็มแรงจนเขาหน้าหันไปตามแรงตบ “นายต่างหากที่ต่ำ!!! ต่ำพอๆ กับเพื่อนนาย!” ฉันแผดเสียงด่าสุดเสียงด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเพราะเกิดจากความหัวเสียที่ล่ามเอาแต่ยกย่องยัยนั่น แถมยังพ่นคำพูดเสียดสีเหยียดฉันให้ต่ำลงอีกด้วย โคตรเกลียดผู้ชายคนนี้เลย!!! “กล้าตบฉันเหรอญดา!” “มากกว่านี้ก็กล้านะ ถ้าขืนนายยังเอายัยนั่นมาเปรียบเทียบกับฉันโดยไม่รู้ว่าอะไรจริง อะไรไม่จริง!” “อะไรที่ว่าไม่จริง เรื่องที่เธอเทียบเอวาไม่ติดน่ะเหรอ ใช้ตาตุ่มมองยังดูออกเลยว่าใครเพชรแท้ ส่วนใครเป็นกรวด!” “ล่าม!!” “เลิกเสนอตัวที่ไม่มีแม้แต่ราคาให้พี่ชายฉันซะ ไม่งั้นฉันนี่แหละจะเป็นคนสนองเธอเอง เผื่อจะหาย‘อยาก’ขึ้นมาบ้าง” “ไอ้บ้าล่าม!!!” “ด่าอีกคำคืนนี้เธอไม่รอดแน่” ฉันเผลอกัดริมฝีปากล่างแน่นอย่างเจ็บใจที่เถียงอะไรสู้กลับไม่ได้ เขาไม่ได้ขู่ เพราะที่ผ่านมาล่ามมักทำจริงอย่างที่พูดเสมอ เขามันเป็นปีศาจร้ายในคราบมนุษย์ดีๆ นี่เอง ขนาดไฟที่ว่าร้อนๆ ยังเทียบไม่ติดเมื่อมาเจอคนอย่างล่าม...