อาญารักเจ้าพ่อกาสิโน นิโคลาส อัครวินธ์ ปีเตอร์สัน แทบอยากแหงนหน้าหัวเราะก้องฟ้าเมื่อได้ยินถ้อยคำจากผู้หญิงตัวเล็กเท่าเมี่ยงที่เป็นเพียงลูกจ้างตำแหน่งกระจอกๆ ในโรงแรมหรูติดอันดับโลกของเขา... หล่อนกล้าพูดได้อย่างเต็มปากว่า เขาเป็นผู้ชายที่ห่วยไม่น่าเอามาทำพันธุ์เป็นที่สุด พูดต่อหน้าเขาเสียด้วย โอ้พระเจ้า... หล่อนช่างกล้า หรือว่านั่นจะเป็นเพียงการเรียกร้องให้คนอย่างเขาสนใจหล่อนมากขึ้นกันแน่ เมื่อสาวค่อนโลกไม่ได้คิดว่าเขาห่วยอย่างที่หล่อนคิด ผู้บริหารโรงแรมและกาสิโนในเครือปีเตอร์สันกรุ๊ปที่ได้รับเชิญเป็นอาจารย์สอนพิเศษที่เคมบริจด์ซ้ำยังมีมีรูปร่างหน้าตาระดับนายแบบระดับท๊อปเท็นของอเมริกันอย่างเขาจะเป็นผู้ชาย ห่วย ได้อย่างไร “ผมขอโทษที่ผมห่วยครับคุณผู้หญิง แต่ผมก็ต้องการบอกให้คุณทราบว่าถึงผมจะห่วย แต่ผมก็มีมารตรฐานสูง สูงมากกว่าคุณหลายเท่า... ไม่มีทางที่ผมจะเข้าไปข้องแวะกับคุณให้คุณต้องปฏิเสธผมแน่นอนเบบี๋ ได้โปรดอย่าใฝ่ฝันถึงวันนั้น เพราะมันไม่มีทางมาถึง” ถ้อยคำตอกกลับที่เหมือนจะเหยียบย่ำพนักงานระดับล่างสุดของโรงแรมเขาให้เลิกใช้วาจาของหล่อนล่วงเกินเขาอย่างเหิมเกริมนั้นกลับกลายมาเป็นเหตุให้เขาต้องกลืนน้ำลายตัวเองอย่างเสียไม่ได้ เมื่อมีเหตุให้ต้องไปตอแยหล่อนถึงเนื้อถึงตัวหลายหน แต่นั่นไม่ใช่เพราะว่าเขาพิศวาสหล่อนแม้แต่น้อย แต่เพราะความจำเป็นที่หลีกเลี่ยงไม่ได้มันบังคับ ไม่อย่างนั้นเขาไม่ลงทุนไปคลุกคลีกับผู้หญิงที่ห่างไกลสเป็คเขาเป็นล้านโยชน์เช่นหล่อนแน่นอน เขาเอาใจหล่อนราวกับหล่อนเป็นเจ้าหญิงได้ไม่กี่วันหรอก ได้สิ่งที่ต้องการแล้วเขาจะสลัดหล่อนทิ้งเหมือนรองเท้าเก่าๆ ให้ได้เป็นผู้ชาย ห่วย สมใจหล่อนแน่

"คะ คุณ จูบฉันอีก ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าคุณจูบฉันอีก ฉันจะ ฆ่าคุณ" "รสชาติใช้ได้ แต่ลีลาต้องปรับปรุง" เขาพูดขึ้นมา... มันไม่ได้หมายความถึงอะไรมากมายหรอก ก็เรื่องจูบเธอนี่แหละ... "จูบครั้งที่สองห่างจากครั้งแรกตั้งนาน ฝีมือไม่พัฒนาเล้ยยย" เขาแกล้งลากเสียงยาว เมื่อเธอคิดทันเขาก็แทบกรี๊ดแต่กรี๊ดไม่ได้ ร่างบางตัวสั่นเทิ้มคว้าได้หมอนก็จับมาฟาดเขาตุบตับๆ จนขนนกในหมอนกระจุยออกมา... "เฮ้ย ทำร้ายร่างกายกันเหรอ อย่างนี้ต้องสั่งสอน" เขาดึงหมอนกระชากมา ร่างที่ยืนฟาดเขาอยู่นั้นจึงล้มตามหมอนมาเกยอยู่บนตัวเขา... เพียงแค่เขาจับเอวเธอยกมานิดเดียวเธอก็นอนคว่ำบนตัวเขาเต็มๆ "ปล่อยนะ ไอ้คนบ้า... เลว รังแกคนไม่มีทางสู้" "ตาลหยุดดิ้น" เขากระซิบบอก น้ำเสียงแสนทรมานนั้นทำให้เธอหยุดแล้วทำหน้างงใส่เขา "ลุกแล้วรีบออกไปก่อนที่ผมจะ... ทำอะไรมากกว่าจูบ"

กรรณิการ์และราชาวดี คือ สองสาวที่งดงามดั่งดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานเรียกหมู่ภมรจากทุกสารทิศมาดอมดม จนพวกเขาต้องแย่งชิงเพื่อครอบครอง เพราะฐานะซวนเซของบิดาทำให้สองดรุณีต้องออกเรือนแต่งงานเพื่อให้ครอบครัวอยู่รอด ทั้งที่ไม่เคยคิดจะเต็มใจ พวกหล่อนจึงพยายามพยศเพื่ออิสระ แต่มันจะง่ายหรือ เมื่อพวกหล่อนต่างอยู่ในอุ้งมือมารที่จะไม่ยอมปล่อยพวกหล่อนจากการดอมดมสักวินาที

"ถ้าพี่รู้ว่าแพทชอบพี่แต่แรก เราคงไม่เสียเวลากันทั้งสองฝ่าย" "เสียเวลากันทั้งสองฝ่าย หมายความว่ายังไงเหรอคะ" แพททริเซียถามด้วยเสียงสั่นๆ เธอกลัวคำตอบ แต่ก็ต้องถาม เพราะได้เดินหน้ามาขนาดนี้แล้ว เธออยู่ในจุดที่ถอยไม่ได้อีกต่อไปแล้ว "เราสองคนไม่เหมาะกัน แพทเป็นนักแสดงในสังกัดของพี่ พี่ไม่คบกับเราแน่นอน" "แล้วถ้าแพทย้ายค่าย หรือไปเป็นผู้บริหารร้านพารันกับคลินิกเสริมความงามอย่างเดียว พี่คิดว่าแพทยังเหมาะกับพี่ไหมคะ" "ถึงเราเป็นคนนอกค่าย พี่ก็คงไม่คบ เพราะพี่ไม่ได้คิดอะไรกับเรา" ........... แพททริเซียวิ่งตามณพลมาเนิ่นนานเพราะความรัก จนวันหนึ่งที่เธอรู้ว่ายิ่งวิ่งไล่ เขาก็ยิ่งอยากเดินหนี เธอจึงตัดสินใจที่จะหยุดทุกการกระทำ แล้วมูฟออน

ชีคซาอิดถือจอกน้ำผึ้งหวานมานั่งที่ริมขอบเตียง เขาจะจ่อมันที่ปากของคนหลับอยู่ แต่ก็เปลี่ยนใจยกจอกนั้นมาดื่มแทนแล้วก้มลงมอบจุมพิตหวานให้หล่อน เพื่อถ่ายเทน้ำหวานเชื่อมในอุ้งปากป้อนหล่อน... ไอยวรินทร์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพร้อมกับน้ำหวานๆ ในปาก ริมฝีปากหนาที่บดจูบอยู่บนนั้นไม่เปิดโอกาสให้หล่อนได้คลายจังหวะการหายใจ ทำให้หล่อนกลืนน้ำผึ้งหวานกลิ่นลาเวนเดอร์ลงคอ... แต่ยังไม่ทันที่หล่อนจะเคลิ้มกับรสจูบ ความรู้สึกที่รับรู้ได้ว่าหน้าอกของตัวเองกำลังถูกสัมผัสอย่างจาบจ้วงก็ทำให้หล่อนผลักเขาออกสุดกำลัง แม้ขนาดตอนที่เขาจะก้มลงมาจูบใหม่ หล่อนก็ยังสะบัดตบเขาหน้าหันถึงสองรอบ “พอมีแรงขึ้นมาก็เอาเรื่องทีเดียวนะ...” เขาคำรามใส่หล่อน “รู้ไหมว่าการที่เธอตบหน้าฉัน อาจจะทำให้เธอหัวขาดได้ง่ายๆ... อย่าเก่งกับฉันให้มาก ทำอะไรเท่าที่ควร” สิ้นคำพูดของเขา มือเล็กหากน้ำหนักมากก็ฟาดที่ปากของเขาจนเลือดซึมซิบๆ “ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก” เขาคำราม ก่อนจะช้อนอุ้มร่างหล่อน ไม่สนว่าหล่อนจะดิ้นพล่านสักแค่ไหน เขาจับหล่อนโยนลงสระน้ำขนาดใหญ่ที่มีน้ำอยู่เต็มแลดูใสสะอาด ไอยวรินทร์โผล่ขึ้นมาเหนือน้ำแล้วร้องด่าเขาเป็นพัลวัน และก็ต้องว่ายน้ำหนีเมื่อเขากระโดดตามลงมา... พอกระโดดพ้นไปเกาะที่อีกฝั่ง มือหนาก็รั้งสะโพกหล่อนเอาไว้ได้ ทำให้ปีนขึ้นสระจากไม่ได้และตกลงมาในสระอีกครั้ง

เพราะเขาเดินเข้าผิดห้อง... จากนั้นแล้วชีวิตเธอกับเขาก็ผูกพันกันยุ่งเหยิงอิรุงตุงนัง!!! เมื่อคืนเธอฝันว่าโดนข่มขืน และตื่นเช้ามาแล้วรู้สึกเจ็บที่ตรงนั้น ตรงกลางของร่างกาย... หรือว่านี่จะไม่ใช่ฝัน.....

"ปะป๊า" อยู่ดีๆ ก็มีเด็กที่หน้าเหมือนตัวเองมาเกาะแข้งเกาะขาแล้วเรียกว่าปะป๊า แล้วจะให้คีรินเข้าใจว่ายังไง "บอกฉันมาซิว่าแม่ของหนูคือใคร!" "แม่ของหนูคือหม่าม๊า" "..." .................. แสงดาว... คุณปกปิดอะไรเอาไว้" เขาย้ำเธออีกครั้งเพราะอยากได้ยินจากปากเธอเอง "ปกปิดอะไรคะ?" แสงดาวมองเขาด้วยสายตางุนงง ที่ผ่านมาก็คุยกันจนเข้าใจทุกอย่างแล้ว เธอไม่เข้าใจว่าคีรินจะมาคาดคั้นเอาอะไรอีก "เรื่องเกี่ยวกับไคร่า มีอะไรที่คุณบอกผมไม่หมด" "ฉันพูดความจริงไปหมดแล้ว "ถ้าไม่พูด ผมจะลงโทษคุณ" เขาบอกพร้อมๆ กับสาวเท้าเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นคล้ายจะข่มขวัญ ลงโทษที่ว่านี่คงไม่ใช่กอดไว้แน่นแล้วปล้ำหอมแก้มให้จั๊กจี้เหมือนที่ทำกับลูกหรอกนะ หญิงสาวจินตนาการเล่นๆ แต่พอเงยหน้าขึ้นมาเห็นใบหน้าคนที่อยู่ห่างจากตัวเองไม่ถึงคืบแล้วก็ต้องกะพริบตาปริบๆ เพราะดูท่าทางเขาจะทำแบบนั้นจริงๆ "ลงโทษอะไร คุณไม่มีสิทธิ์นะ!" แม้จะพูดอย่างนั้นแต่ท่าทางคุกคามของเขาก็ทำให้แสงดาวต้องถอยไปหลายก้าวจนหลังเธอชนฝา แล้วเขาก็ค้ำมือกับผนัง เพื่อกักกันเธอไว้ในวงแขน "ผมเป็นพ่อของไคร่า ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ลงโทษแม่จอมปากแข็งของแกล่ะ" ชายหนุ่มจดจ้องแสงดาวไม่วางตา... ดวงตาของคนตรงหน้าเหมือนกับดวงตาของเจ้าตัวน้อยที่เธอฟูมฟักตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยราวกับเป็นดวงตาคู่เดียวกัน แต่ก็นั่นล่ะ ถึงเขาจะเหมือนยัยหนูไคร่าของเธอทุกอย่าง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำอะไรกับเธอตามอำเภอใจได้นี่นา... พรึ่บ... ยังไม่ทันที่เธอจะได้ห้ามปราม คีรินก็คว้าตัวเธอไปแนบชิดกับกายแกร่งแล้วก้มหน้าลงมาจูบปิดปากเธอเอาไว้ แม้เธอจะดิ้นขลุกขลักเพื่อถามว่าเขาทำอย่างนี้ทำไม แต่เหมือนคนตัวโตจะไม่เปิดโอกาสให้ เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเขาโมโหแล้วลงโทษเธออย่างที่ว่าจริงๆ หรือว่านั่นเป็นแค่ข้ออ้าง ริมฝีปากอุ่นที่บดขยี้ดูดดึงกลีบปากของเธอเอาไว้ไม่ให้พูดฟ้องว่าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า... แสงดาวค่อนข้างแน่ใจว่าคีรินหาเรื่องรังแกเธอชัดๆ ถึงจะเป็นพ่อของลูก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำอย่างนี้กับเธอได้นะ! หญิงสาวพยายามดันอกเขาแล้วเบี่ยงหน้าหนีการรุกล้ำที่เริ่มจะกลืนกินสติสตังของเธอไป แต่นอกจากจะไม่ทำให้เขาไหวติงแล้วเธอก็ยังเบี่ยงหน้าหนีไม่พ้นการปล้นจูบของคนตรงหน้าเลย บ้าจริง!

การมีอยู่ของเธอช่างขัดตาผู้มีอิทธิพล จนเขาพาลพาโลอยากสั่งเก็บเธอให้ไปพ้นๆ หน้า แต่ความกลัวสุดขีดกลับทำให้เธอพาตัวไปอยู่ใกล้ๆ เขาเพราะเชื่อว่าที่ที่อันตรายที่สุด คือที่ที่ปลอดภัยที่สุด สุดท้ายโยธกาก็ค้นพบว่าเธอคิดผิดมหันต์ !

มือเล็กๆ ดันไหล่ชื้นเหงื่อของคนที่ทั้งซบและทิ้งน้ำหนักลงบนตัวเธอจนเธอแทบจมไปกับโซฟาหลังจากทุกอย่างสงบลง เธอสาบานได้ว่าต้องการแค่มาคุยกับเขา ไม่ได้ต้องการให้ความใกล้ชิดถึงขั้นนี้เกิดขึ้นแม้แต่สักนิดเดียว แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว... "หายใจไม่ออก" เธอพึมพำด้วยเสียงแหบพร่า จนไม่อยากเชื่อว่าเป็นเสียงตัวเอง ใบหน้าที่ซุกอยู่แถวแอ่งชีพจรและริมฝีปากที่แตะอยู่แถวนั้นค่อยๆ ถอยห่างไปจากเธอพร้อมการขยับเขยื้อนของคนตัวโตกว่า แต่ทว่าเขาไม่ได้ถอยไปจากเธออย่างที่คิด แต่การขยับของเขาทำให้ตัวเธอหมุนเหวี่ยงตามแรงดึงไปนอนทาบทับโดยมีเขาอยู่ใต้ร่างแทน อย่างนี้ก็ไม่ได้ดีไปกว่าเก่า แย่กว่าเดิมเสียอีก "ปล่อยก่อนค่ะ" แขนที่ล็อกตัวเธอคลายออก หญิงสาวรีบลุกถอยออกมาลนลานคว้าเสื้อผ้ามาสวม ไม่ตวัดสายตาไปมองคนที่ขยับลุกขึ้นนั่ง เนื้อตัวเธอร้อนผ่าวไปหมด ใส่เสื้อผ้าไม่สะดวกเท่าปรกติแต่กระนั้นก็รีบสวมเนื้อตัวสั่นไปหมด เธอหันกลับไปมองคนที่นั่งมองเธออยู่ ตวัดสายตาไม่พอใจมองไป ก่อนจะคว้าเสื้อผ้าเขาโยนไปบนโซฟาข้างตัวเขา "เหมือนคราวที่แล้วไม่มีผิด ได้ผมแล้วก็หน้าเชิดใส่ เป็นใบโพล่าร์รึไงคุณ ตอนอยากได้ก็จะเอา พอได้แล้วก็ทำเหมือนผมไปข่มขืน" คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธอโกรธจนปากสั่น ที่ไม่ยอมสวมเสื้อผ้านั่นอีก หลายอย่างที่เป็นเขาตอนนี้กวนโมโหจนเธอพูดไม่ออก "ฉันไม่เคยอยากได้คุณ" เธอแหวลั่น "ฉันมาเพราะว่ามีเรื่องจะคุย แต่คุณไม่ฟังฉันเลย ไม่ให้โอกาสได้พูด" "ก็นี่ไง ให้พูดแล้ว พูดสิ" "หึ" เธอมองค้อนคนฉวยโอกาส กับคนอื่นที่คบค้ากับเขาคงกินกันไม่ต้องพูดต้องจาแบบนี้ เพราะเขาคิวงานเยอะมีเวลาไม่มาก พอเธอมาหาก็ถูกเหมารวมทั้งที่บอกปาวๆ ว่าไม่ได้ต้องการเขาเลยต่อให้เขาจะติดโผหนุ่มหน้าหล่อชวนฝันแห่งปีมาหลายปีติดก็ตามทีเถอะ "หัดเข้าใจความต้องการของตัวเองบ้าง คุณอยากเข้าหาผม แต่ไม่ต้องทำมาเป็นเหมือนไม่อยากได้ ไม่เต็มใจ ผมไม่ชอบ ถ้าอยากก็แค่บอก ผมไม่ได้หวงตัวคุณก็เห็น" "คนบ้า" หญิงสาวยังไม่มีโอกาสพูดเขาก็พูดเข้าข้างตัวเองรัวๆ จนหาช่องไฟแทรกไม่ทัน เธอโกรธจนหาคำพูดมาเถียงเขาไม่ทันแล้ว เธอทำท่าเหมือนไม่อยากมองเขาเลย และเชิดหน้าจนกลัวคอจะเคล็ด เลยหยิบบ็อกเซอร์ที่เธอโยนมาสวมเข้าอย่างเชื่องช้า แตกต่างจากเวลาถอดผ้าเธอยิ่งนัก "สวมเสื้อด้วย ฉันจะรีบคุยธุระ จะได้ไม่เสียเวลา" "ไม่สวมคุยไม่ได้รึไง" "ไม่ได้!" หญิงสาวหันหน้าหนี ก็ไม่อยากมองซิกแพกซ์ ไม่อยากมองแขนล่ำๆ ไม่อยากมอง!

ปานมาศตื่นตามเวลาของแสงอาทิตย์ เมื่อสัมผัสได้ถึงแสงแห่งอรุณรุ่ง เปลือกตาของเธอก็ขยับเบาๆ ก่อนจะเปิดขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือเพดานที่ไม่คุ้นตา สิ่งที่สองที่รู้สึกคือ ปวดข้อมือน้อยๆ แต่ที่ปวดหนักๆ น่าจะเป็นหัว เธอเมาค้างอย่างไม่ต้องสงสัย... หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มร่วงไปกองที่เอว พอเห็นว่าตัวเองสวมแค่บรากับแพนตี้ก็เลิกคิ้ว... นี่ฝันว่าแอบแซ่บกับผัวในมโนจนถอดผ้าผ่อนอีกแล้วเรอะปาน... แกนี่มันจริงๆ เลย หญิงสาวเอ็ดตัวเอง "ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มคุ้นหูของผัวทิพย์เอ่ยขึ้น หัวคิ้วของปานมาศย่นเข้า ก่อนที่ดวงตาเธอจะเบิกโพลง หันหลังกลับไปทางต้นเสียงช้าๆ เห็นลูกครึ่งหนุ่มหล่อผู้มีผมสีน้ำตาลยุ่งๆ นั่งพิงพนักหัวเตียง ส่วนอกนั้นเปลือยจนเผยให้เห็นมัดกล้ามชัดๆ ทุกองศาและที่สะดุดตาที่สุดคือหัวนมสีชมพูน่าดูด ตะ ตะ แต่.... ผัวทิพย์ควรจะอยู่แค่ในฝัน เขาเป็นของเธอได้แค่ตอนที่เธอมโน ไม่ใช่คนที่จะมานั่งอยู่ด้วยกันในตอนตื่นใช่ไหมล่ะ... เขายักคิ้วให้เธอข้างเดียว ก่อนจะยิ้มมุมปาก ปานมาศที่เริ่มจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร หวีดร้องสุดเสียงขึ้นในบัดดล... "แว้กกกกกกกก" ............................. หมอดูบอกว่าจะมีสามี ปานมาศไม่เคยเชื่อ จนวันหนึ่งเธอตื่นขึ้นมาบนเตียงของผัวทิพย์ ที่เคยแอบแซ่บกับเขาในฝัน หญิงสาวไม่ได้กรีดร้องโวยวาย แต่คำถามแรกที่หลุดจากปากก็คือ... "เอ่อ... เมื่อคืน เราแซ่บกันไปหรือยังคะ" ก็คนมันอยากรู้นี่ว่าเธอสานฝันไปหรือยัง

เพราะเพื่อนหนีไปมีผัวกันหมด เธอจึงตกเป็นสาวโสดคนสุดท้ายของแก๊ง ความเหงาทำให้อุดมการณ์ที่เคยตั้งมั่นไว้ว่าชีวิตนี้จะไม่ยอมมีผัวพังครืน จากที่ไม่เคยมองใคร เธอก็เปลี่ยนไปถึงขั้นขอความร่วมมือกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์เพราะอยากได้อยากโดน แต่ใครจะรู้ว่าที่สู้อุตส่าห์มูเตลูแล้วบินข้ามน้ำข้ามทะเลไปตามหาสามีมารอบโลก สุดท้ายพ่อของลูกกลับอยู่ใกล้แค่เอื้อม... โชคชะตาของเธอมันช่างน่ากลัวจริงๆ

“นาย... ฉันขอร้องล่ะนะ ช่วยทำให้ฉันท้องทีเถอะนะ นายไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น ทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นฉันรับผิดชอบเอง” สายไหมย่อตัวลงมากอดเขาเขาไว้แน่นหนาจนสะบัดไม่หลุด กันตชัยคิดหนัก ใช่ว่าเขาจะไม่ได้อยากทำ เรื่องทำให้คนท้องเขาถนัดแต่เรื่องความรับผิดชอบพร้อมห่วงที่จะตามมาทำให้เขาคิดไม่ตกเลย... เขาจะทำให้เด็กคนหนึ่งเกิดมาแล้วจะไม่ดูดำดูดีทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นลูกนั้นก็คงไม่ได้แน่... ชายหนุ่มมองคนที่กอดเข่าเขาร่ำไห้อยู่ สงสารเธอก็สงสารอยู่หรอก ยิ่งเห็นหน้าอกหน้าใจเธอจากมุมสูงนี่ยิ่งเห็นใจใหญ่ เขามองใบหน้าเนียนที่เขาเพิ่งเห็นความสวยนั่นแล้วก็ต้องถอนหายใจ... “เอาก็เอา ไหนๆ ก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว... ฉันตกลงช่วยเธอก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าต่อจากนี้ไปทุกอย่างที่เหลือให้ฉันตัดสินใจเอง เข้าใจมั้ย” เขาบอก สายไหมเงยหน้ามองอย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอโผเข้ากอดเขาไว้แน่นด้วยความดีใจอย่างสุดกำลัง กันตชัยรู้ได้เลยว่าลาพักร้อนนี้ของเขาต้องไม่ใช่วันหยุดแน่อีกต่อไปแล้ว เพราะเขายังต้องทำงานเป็นพ่อพันธุ์ผลิตลูกกับเธอ... “ว่าแต่เธอมีรอบเดือนวันไหนเหรอ” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นมา เธอมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจจนเขาบอกว่าจะเอามาคำนวณวันไข่ตกเธอจึงยอมบอกเขาไป “จากวันนั้นมาวันนี้เป็นช่วงกลางไซเคิลของรอบเดือนพอดี งั้นไข่เธอก็ตกวันนี้น่ะสิ... ถ้าเราเริ่มวันนี้เธอจะพร้อมมั้ย” “ฉะ... ฉัน เอ่อ พร้อม ฉันพร้อม” เธอบอก กล้าๆ กลัวๆ แล้วจึงมั่นใจในตอนท้ายเมื่อคิดได้ว่ายิ่งท้องเร็วยิ่งดี “ฉันก็พร้อมเหมือนกันงั้นเราไปอาบน้ำกันเถอะนะ” เขาบอกสีหน้ากรุ้มกริ่ม พลางดึงมือเธอให้เดินตามมาที่ห้องน้ำของห้องนอนเธอ “ดะ เดี๋ยวค่ะ... คือฉันทำอะไรแบบนี้ไม่เป็นเลย มันจะเป็นอุปสรรคสำหรับการทำลูกของเรามั้ย ฉันหมายถึงเรื่องบนเตียง ฉันไม่เป็นเลย...” เธอบอกสีหน้ารู้สึกผิดมากที่ไม่มีประสบการณ์มาก่อน แต่เขากลับแหงนหน้าหัวเราะอย่างไม่ยี่หระ “ไม่เห็นต้องกลัวอะไร มีฉันซะอย่าง ของอย่างนี้สอนรอบเดียวก็รู้เรื่องแล้ว เผลอๆ แป๊บเดียวเธออาจจะเก่งกว่าฉันก็ได้นะ”

ขีดแดงๆ สองขีดบนแถบที่ตรวจการตั้งครรภ์ทำให้ก้อนแข็งๆ จุกที่ลำคอของเธอ ดวงตาคู่สวยกะพริบปริบๆ ภาพนั้นก็ยิ่งเด่นชัดกว่าในคราแรก ก่อนมันจะพร่าเลือนเพราะหยาดน้ำตาของคนที่กำลังช็อกสุดขีดกับสิ่งที่เกิดขึ้น ขาของเธออ่อนแรงจนต้องเผลอถอยไปนั่งที่เก้าอี้ เธอยังไม่พร้อม... ไม่พร้อมเลยจริงๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น นอกจากเธอแล้ว ศลิษาก็คิดว่าพ่อของลูกเธอก็คงยังไม่พร้อมจะยอมรับเลือดก้อนนี้เช่นกัน หญิงสาวนึกถึงภาพที่เขาควงผู้หญิงอีกคนเดินกะหนุงกะหนิงผ่านหน้าเธอไป ทำให้เธอมือสั่นเทาจนแถบตรวจการตั้งครรภ์หลุดมือลงไป ศลิษาคิดว่าการเป็นแค่นางบำเรอขัดหนี้ของเขามันก็เลวร้ายพออยู่แล้ว แต่เธอไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งเธอรู้ทีหลังว่าเธอจะท้องกับเขา ก้อนแข็งๆ จุกในลำคอ หยาดน้ำตาที่รินไหลอยู่ตลอดเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ปลอบประโลมหัวใจที่มอบให้เขาไปทั้งดวง แต่เขาไม่เคยเห็นค่าบีบบี้มันแหลกสลายไม่มีชิ้นดี... ถึงเธอจะรักเขาแค่ไหน... แต่เธอจะรักศักดิ์ศรีให้มากกว่า เพราะเธอไม่อยากให้ลูกของเธอต้องเติบโตมาพร้อมกับความอับอาย เธอจะก้าวเดินออกไปจากชีวิตเขา วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็คงต้องยอมรับมัน!

สำหรับเขา เธอเป็นน้องข้างบ้านที่เขามีความสัมพันธ์ด้วยเพราะพลั้งเผลอ แต่สำหรับเธอ เขาคือโลกทั้งใบ .............. "บอกมาตามตรง ตอนนี้เราท้องกับพี่แต่กำลังปกปิดอยู่ใช่ไหม" หญิงสาวอ้าปากค้างก้มมองชุดเดรสแบบโอเวอร์ไซซ์ของตัวเองแล้วเงยหน้ามองเขาโกรธๆ "รินะไม่ได้ท้องค่ะ รินะแค่อ้วน"

"แม่ครับ ถ้าคนนี้เป็นพ่อไนน์ไม่อยากมีพ่อแล้ว แคนเซิลพ่อได้ไหมครับ" นีนนีรายิ้มกว้าง คำพูดนี้หลุดออกมาจากปากคนที่เรียกร้องหาพ่อจนเธอลำบากใจเอ่ยประโยคที่ปลดล็อกให้หัวใจของเธอหลุดพ้นจากพันธนาการต่างๆ การเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ไม่ต้องง้อผัวเก่าเพื่อสภาพจิตใจลูกคือลาภอันประเสิรฐที่สุด! อัครวัตรขมวดคิ้ว เขาเคยคิดว่านีนนีราร้ายแล้ว ดีเอ็นเอยังส่งต่อผ่านไปยังลูกชายได้ขนาดนี้เชียวหรือ เขาถึงได้เขม่นเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองเหมือนที่เคยชังน้ำหน้าของแม่เด็กมันไม่มีผิด "แคนเซิลพ่องั้นเหรอ เลือดในตัวของนายครึ่งหนึ่งมาจากฉัน ถ้าไม่อยากได้ฉันเป็นพ่อก็ตัดตัวนายครึ่งหนึ่งแบ่งมาคืนฉัน" เขาบอกเสียงดุ เด็กชายอ้าปากค้าง ตัดตัวออกไปครึ่งหนึ่งงั้นเหรอ เขาจะไม่เจ็บจนตายหรือไง แค่ขอบหนังสือนิทานบาดมือเขาก็เจ็บมากแล้ว ให้ตัดครึ่งตัว เขารับไม่ไหวแน่ ฮือ..... เด็กชายวิ่งไปกอดมารดาแล้วร้องไห้

ชีวิตอันสงบราบเรียบของเธอต้องสะดุด เมื่ออยู่ๆ เธอก็ตกหลุมรักเขาเข้าเต็มเปา แม้ว่าเขาจะกระด้าง เย็นชา ไม่มีทีท่าว่าจะมีใจให้เธอเลย แต่กระนั้นเธอก็ตั้งใจว่าจะแต่งงานกับเขาให้ได้ และมันก็เป็นโชคร้ายของเขา ที่จะต้องมาเจอกลเม็ดพิชิตใจของเธอโดยไม่รู้ตัว ก็เมื่อเธอใช้ทั้งเล่ห์กล เวทย์มนต์คาถา หรือแม้แต่พละกำลัง แล้วหัวใจที่ด้านชาของเขา จะต้านทานความต้องการของเธอได้อย่างไร..... เมื่อวันหนึ่งที่เขากำลังจะยอมรับหัวใจว่ารักเธอ เขาก็พบความจริงบางอย่างเกี่ยวกับเธอ ที่เขารับมันไม่ได้ ความรักที่จะมอบให้ จึงกลายเป็นความเกลียด ความห่วงใย จึงกลายเป็นความเฉยชา เขากลายร่างจากเทพบุตร....เป็นซาตาน แล้วเธอจะทำอย่างไร เพื่อให้ได้ดวงใจของเขากลับคืนมาอีกครั้ง ในเมื่อครั้งนี้เธอถูกเดิมพันด้วยหัวใจ หากเธอทำให้เขากลับมารักไม่ได้ นั่นคือเธอต้องเดินจากเขาไป ตลอดกาล

ในเมื่อหล่อนกล้าดีทำลายชีวิตของเขาให้หมดความสงบสุข... เขาก็ต้องเอาคืนจากหล่อนทั้งตัว... และหัวใจ ............................................................................................. นาถลดายอมลงทุนหาว่า เควิน คลากสันปลุกปล้ำเพื่อแบล็กเมล์จนได้แต่งงานกับเขา หากแต่คืนวันเข้าหอ หล่อนกลับขอทำสัญญาวิวาห์ปลอมๆ และไม่ยอมให้เขาแตะต้องและขอร้องให้เขายอมตกลง... หล่อนหาได้รู้ไม่ว่าเสือร้ายที่ถูกต้อนให้จนมุมเพราะถูกแบล็กเมล์อย่างเขากำลังได้ทีแก้แค้นหล่อน... อะไรที่หล่อนไม่ต้องการ มันคือสิ่งที่เขาต้องทำ... เพราะเขารอคอยวันที่เขาจะได้เอาคืนผู้หญิงใจร้ายที่ทำตัวดีน่าตายใจแล้วฉุดเขาลงนรก เควินสาบานว่า... ชาตินี้ทั้งชาติ ถ้ายังมีลมหายใจ หล่อนไม่มีวันพ้นเงื้อมมือเขาแน่

เพราะเขามองว่าเธอร้าย และคอยจ้องจะเข้าหาเขาอยู่ตลอด เธอจึงพยายามหนีห่างสุดกำลัง แต่ก็เหมือนยิ่งหนีไปไกลแค่ไหนก็ยิ่งใกล้คนอันตรายอย่างเขาไปทุกที ..................... เสียงโทรศัพท์ดังอยู่ใกล้ๆ หู คนที่อยู่ให้ห้วงนิทรานิ่วหน้า เพราะต้องการพักผ่อนมากกว่าที่จะตื่นมาคุยกับใครในวันนี้... แต่เสียงนั้นคงจะแผดดังก้องไม่หยุดแน่ๆ ถ้าเธอไม่กดรับสาย ชลนทีพลิกกายเพื่อหันไปทางต้นเสียง ดวงตาที่กำลังพยายามลืมมามองหาเจ้าวัตถุที่กำลังแผดเสียงอยู่หรี่เข้ามากกว่าเดิมเมื่อพบกับแสงจัดจ้า... ปรับสายตาแล้วมองออกไปอีกครั้งก็เห็นท้องทะเลสีฟ้าสดใส และผู้ชายตัวสูงกับแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่ไม่คุ้นตา ก้มลงเพื่อดึงกางเกงยีนขึ้นสวม... หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ อ้าปากค้าง... เรื่องที่หล่อนฝันว่าตัวเองโรมรันพันตูอย่างเร่าร้อนกับผู้ชาย มันไม่ใช่แค่ฝัน... เขาหันหน้ากลับมามอง เหยียดยิ้มเหมือนเย้ยหยัน เพียงแค่นั้น หล่อนก็คุ้นตาขึ้นมาทันที รอยยิ้มหยันกับแววตาที่มองหล่อนอย่างเกลียดชัง มีอยู่คนเดียวเท่านั้นที่เคยเจอในชีวิตนี้... ชานป๋อเสียน! “พอรู้ทันแล้ว ก็ไม่อายที่จะยั่วแล้วสินะ” กวาดตามองมาแล้วก็เอ่ย เสียงโทรศัพท์ดับไปแล้วเหลือเพียงแต่เสียงเยียบเย็นของเขาเอ่ยขึ้นยามที่ทอดมองมายังหล่อน ยั่วเขา? ก้มหน้ามามองตัวเอาตามสายตาเขาก็เบิกตากว้าง เมื่อเห็นว่า เรือนร่างเปลือยเปล่าไม่มีสิ่งใดปกปิดกำลังเปิดเปลือยท้าสายตาของเขา... มืออันสั่นเทารีบควานหาผ้าห่มมาปกปิดเรือนกายของตัวเอง... “อะ ออกไป ฉันจะแต่งตัว” กลั้นสะอื้นเอ่ยบอกเขา อยากจะไปให้ไกลจากตรงนี้... ท่าทางของหล่อนไม่ได้รับความสงสาร กลับได้รับเสียงหัวเราะจากเขา.... “ไม่ทันแล้วมั้ง”เขาเดินเข้ามาบีบต้นแขนของหล่อนแน่น... อีกมือเชยคางหล่อนให้เงยหน้ามองเขา แม้หล่อนจะต้านแรงเขาด้วยการเบือนหน้าหนี แต่เขาก็บีบให้หล่อนต้องจ้องหน้าเขาตอบอย่างไม่ปรานี... “จะแสดงอะไรอีก... นี่มันห้องฉัน ห้องที่เธอก้าวมาเอง ยั่วเสร็จแล้วคิดจะไป มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนะ” เข่นเขี้ยวบอก แล้วก็ผลักร่างบางให้หงายลงไปกับที่นอน แล้วล้มตัวทาบทับตามลงไปติดๆ... ................

ด้วยพันธะสัญญาแห่งการเป็นนางบำเรอข้อที่ว่า ไม่มีการเเต่งงาน ไม่มีการเปิดเผยเรื่องการคบหาต่อผู้อื่น ทำให้ไมเคิลและพราวตะวันอยู่ด้วยกันมาได้ช่วงระยะเวลาหนึ่ง หากเเต่ความเปลี่ยนเเปลงอันเลวร้ายก็เกิดขึ้นเมื่อเธอรักเขา ในขณะที่เขาไม่เคยศรัทธาในคำว่าความรัก และพร้อมจะเฉดหัวเธอไป ถ้าคิดจะจับเขา แล้วพราวตะวันจะทำอย่างไร เมื่อความรักที่มีมันล้นทุกอณูใจจนไม่อาจเก็บได้อีกต่อไปอีกแล้ว เรื่องที่คุณน่าจะสนใจ

เธอทำให้คนที่เขารักเจ็บปวด เขาจึงเอาคืนให้เธอเจ็บกว่าร้อยเท่า ในวันที่เขาแก้แค้นเธอสำเร็จจนเธอเจ็บปวดเจียนตาย เขากลับค้นพบว่าเขารักเธอ การเดินเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้งหนึ่งเพ่ื่อตามหาหัวใจตัวเองจึงเกิดขึ้น แต่มันไม่ง่ายอย่างที่คิดเมื่อเธอเจ็บแล้วจำเธอเลยไม่ให้โอกาสซ้ำยังเอาแต่จะหนีไปจากชีวิตเขา เพื่อให้ได้เธอกลับคืนมา เขาจึงต้องทำทุกทางและทุกอย่างเพื่อได้หัวใจเธอมาเป็นของเขาเหมือนเดิม

เพราะรักเขาตั้งแต่แรกเห็น หล่อนจึงยินยอมแต่งงานกับเขา เพราะถูกบังคับเขาจึงเห็นหล่อนเป็นเศษธุลีดินไร้ค่า แม้เป็นเมียแต่ง หล่อนคิดว่าสักวันหนึ่งเขาอาจจะรักหล่อนตอบกลับมา ไม่มาก... ก็น้อย แต่ไม่นึกว่าเมื่อเขาหลอกให้หล่อนรักเขาสุดหัวใจ เขากลับขับไล่หล่อนออกมาจากชีวิตด้วยเหตุผลว่า เขาไม่รักหล่อน... "เธอเข้ามาในชีวิตฉันง่ายๆ ก็ช่วยออกไปง่ายๆ ด้วยเถอะ" ถ้อยคำเจ็บปวดทำร้ายที่ตามมาหลอกหลอน แม้ในยามที่หล่อนหลีกลี้จากเขามาได้นานเนิ่น ในวันที่หล่อนเข้มเเข็งและอยู่ได้โดยไม่มีเขา ลูกในท้องที่หล่อนปกปิดเขาเอาไว้ กำลังจะทำให้หล่อนกับเขาหวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง ในวันที่หล่อนไม่ได้รักเขาอีกต่อไปแล้ว ................................................................ “การแต่งงานของเราเกิดขึ้นเพราะฉันถูกบังคับ การที่ฉันไม่ได้รักเธอ มันไม่ใช่ความผิดของฉัน ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจ” ธีภพ วิชญ์วิศิษฐ์ “ความรักของมนอาจจะดูไร้ค่าแต่มันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสิ่งเดียวที่มนพอจะให้คุณธีร์ได้ ที่ผ่านมาคุณธีร์แสดงออกเสมอว่าคุณธีร์ไม่ต้องการและทิ้งขว้างมันมาตลอด มันก็ไม่ใช่ความผิดของมนที่สุดท้ายมนจะหมดรัก มนหวังว่าคุณธีร์จะเข้าใจ เหมือนที่มนเคยเข้าใจคุณธีร์” มนพัทธ์ สว่างโชติ

“คุณยังไม่ได้รู้เรื่องเลยกวินตรา... ผมต้องการทายาท คุณแต่งงานเพื่อมาทำหน้าที่นี้แต่คุณไม่ยอมทำ ไม่ยอมให้ผมแตะต้อง ผมไม่ชอบการบังคับใคร เราต้องพูดกันให้รู้เรื่อง” “แต่ว่าฉันไม่ได้ตกลงแต่งงานเพราะเรื่องทายาทนะคะ” “ผมถึงต้องตกลงกับคุณให้รู้เรื่องยังไงล่ะ... เราจะแต่งงานกัน ทำหน้าที่สามีภรรยากัน มีทายาทกัน” “เดี๋ยวค่ะเดี๋ยว” กวินตราแทรกเสียงหลง เมื่อมันจะเลยเถิดไปกันใหญ่ “ เราแต่งงานกันแค่หลอกๆ อีกไม่นานก็จะเลิกกัน” “เราจะไม่เลิกกัน เราจะแต่งงานกันตลอดไป คุณก็รู้ว่าผมยังรักคนรักเก่าของผม ผมจะไม่แต่งงานกับใครอีกแล้วในชีวิตนี้ แต่ผมต้องแต่งงานกับคุณเพื่อช่วยคุณและก็ช่วยเจ้าชาย ดังนั้นผมจึงอยากให้คุณช่วยผมด้วยเรื่องการมีทายาท เพราะคงดูไม่จืดหรอกนะหากแต่งงานไปแล้วจะแยกห้องกันจนแก่ตายผมก็ไม่มีทายาทแล้วใครจะมาสืบทอดตำแหน่งชีคแห่งคอรีเยาะห์” เขาพูดรัวเร็วขึ้นมาจนหญิงสาวเถียงไม่ทัน จะเอ่ยแทรกก็เอ่ยไม่ได้ ซ้ำตอนที่เขาหยุดพูด เธอก็ไม่มีโอกาสได้พูด เพราะเขาถือโอกาสลุกขึ้นมาประคองดวงหน้าที่มีสีหน้างุนงงของเธอเอาไว้แล้วบดจูบลงมาเป็นอันยุติการตกลง เพื่อจะทำให้ข้อตกลงบรรลุผลและดูเหมือนเป็นการยินยอมทั้งสองฝ่าย... กวินตราดิ้นอึกอัก เธอยังไม่ได้คิด ไม่ได้ตัดสินใจ ไม่ได้ตกลง... แต่เขาก็ใช้วีการบังคับเธอ โดยไม่เปิดโอกาสให้ปฏิเสธเลยสักนิดเดียว... นี่หรือคือคนไม่ชอบบังคับ กวินตราไม่เชื่อ...

รอยราคีที่มาเฟียอย่างเขาฝากฝังไว้ในเรือนกาย แสนยากเย็นที่จะลบเลือน ยิ่งพยายามลืมเท่าไหร่ ยิ่งต้องจดจำมากมายเท่านั้น .......................... "เอ๋... ปล่อยฉันก่อนค่ะ ห้ามจับตัวฉัน ฉันแค่ชงเหล้าให้คุณดื่มเท่านั้นนะ" เสียงบอกคนที่กำลังกอดและซบหน้าหล่อเปี่ยมเสน่ห์กับร่องอกอวบอิ่มของหล่อน... เควินยิ้มที่ความรู้สึกของหล่อนช้าเหลือเกินที่เพิ่งจะมาสั่งห้ามเขาตอนที่หล่อนอยู่บนตัวเขาได้เป็นนาน จนเขากอดรัดฟัดเหวี่ยงกับร่างแน่งน้อยของหล่อนไปถึงไหนต่อไหน... "ต้องย้อมใจอีกสักแก้วหน่อยไหมสาวน้อย... ถึงจะได้เลิกเล่นตัว" บอกพึมพำ ก่อนจะกระดกบรั่นดีในแก้วเข้าปากก่อนจะโน้มดวงหน้าสวยของหญิงสาวเข้าหาเขา เพื่อบรรจงจูบหล่อน ร่างบอบบางถูกรั้งให้นอนลงไปพร้อมกับบรั่นดีขมแสบร้อนคอที่ส่งผ่านเรียวปากของเขาถูกกลืนไปในลำคอจนแทบสำลัก... หลังจากนั้น... ความรู้สึกล่องลอยเหมือนฝันที่วาบหวามก็บังเกิด... ผิวกายสัมผัสได้ว่ามีมือร้อนที่ไล้ลากไปตามผิวกายทุกตารางนิ้วนั้นหญิงสาวไม่ได้รับรู้ได้ชัดว่า คือความฝันหรือความจริง... รู้เพียงแต่ว่าหล่อนดิ้นพล่านเร่าร้อนทรมาน ภายใต้ริมฝีปากเจือกลิ่นแอลกอฮอล์และฝ่ามือร้อนรุ่มของเควินที่สำรวจนวดเคล้นไปทั่วทั้งกาย จะว่าเขากำลังโรมรันหล่อนแต่มันก็ดูรางเลือนจนแทบแยกไม่ออกว่านี่คือความจริงหรือความฝันกันเเน่... รู้แต่ว่าหล่อนกำลังเมามันและวาบหวามยิ่งกว่าเมารสเมรีเสียอีก มุกลดาภาวนาด้วยสติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดว่าให้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้เป็นเพียงแค่ความฝัน แต่...ทำไม มันถึงรู้สึกเหมือนเกิดขึ้นจริงเหลือเกิน

เพราะ ริตา คือผู้หญิงร้ายกาจที่อ้างตัวว่าเป็นคู่หมั้นของ ภควัต จนทำให้เจ้าสาวของเขาทนไม่ได้ต้องหนีไปจากงานแต่ง ภควัตโกรธแค้นเธอแทบกระอักที่ผู้หญิงแสนร้ายกาจคนนี้ทำให้ชีวิตครอบครัวของเขาพังลงตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม ทั้ง ๆ ที่เขาไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน ภควัตจึงวางแผนที่จะแก้แค้นเธอให้สาสมกับความชั่วร้ายที่เธอได้ทำไว้ เขาใช้เล่ห์เหลี่ยมจนได้ริตามาครอบครอง ปรนเปรอเธอด้วยคำหวานและการกระทำที่เหมือนกับความรัก แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าในใจเขานั้นมีเพียงความแค้นสุมอกรอวันประทุ ริตาจะต้องเจ็บปวดทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น เขาสาบาน

เขาคว้าต้นแขนของเธอให้ลงมาในอ่างพร้อมกัน รำคาญสายตาที่เห็นเธอเหมือนจะทำอะไรไม่ถูก เหมือนอยากจะปิดเรือนร่างตัวเองจากสายตาเขา เขาเลยดึงตัวเธอมากอดเอาไว้อย่างต้องการกลั่นแกล้ง แม้เธอจะโอนอ่อนตามมาโดยง่าย แต่ก็มีความเกร็งที่สัมผัสได้อยู่ เขาอมยิ้มนิดๆ ในตอนที่เธอสะดุ้ง เพราะเขาดึงเธอมานั่งตักแล้วสะโพกของเธอชนกับบางอย่างที่ตื่นตัวเต็มที่ อันที่จริงมันตื่นตั้งแต่เธอถอดบราแล้ว แต่เธอไม่ทันสังเกต มือหนาคว้าขวดสบู่เหลวอาบน้ำกลิ่นดอกลิลลี่แห่งหุบเขาของห้างแบรนด์ดังในอังกฤษมาวางให้เธอ "เมื่อวานนี้เป็นบทเรียนแรกสอนให้รู้จักตั้งรับ วันนี้บทเรียนที่สองจะสอนให้เป็นฝ่ายรุก" เขาเอ่ยบอกเธอ ผสานสายตากันอยู่ครู่เดียว เขาก็พูดต่อ "เริ่มจากถูสบู่ให้ผมก่อนแล้วกัน"

ชีวิตที่เคยสงบราบเรียบของ เสือ อัครินทร์ มาร์คัส พงษ์ภวเมธากุลต้องปั่นป่วนราวพายุดีเปรสชันพัดผ่าน เพราะรุ่งอรุณ แม่พี่สาวของแฟนเก่าเขา กระทำการอันน่าแปลกใจด้วยการถ่อสังขารเรียบๆ กับปากร้ายๆ ของหล่อนมาอ่อยเขาถึงเกาะรังนก ผู้หญิงอะไรหน้าด้านไร้ยางอายไร้ซึ่งความเป็นกุลสตรีจนทนทำดีด้วยไม่ได้ ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป ซ้ำยังตั้งท่าจะปักหลักจะอยู่เอาเรื่องเขาไม่ไปไหน... สุดท้ายเขาก็ไม่อาจทนถูกกล่าวหาหรือว่าโดนกระทำฝ่ายเดียวอีกต่อไป... เขาจะสำแดงฤทธิ์เจ้าพ่อเสือดุให้หล่อนได้เห็น ในเมื่อให้โอกาสไปแล้วไม่ไป เขาจะจะไม่ปล่อยหล่อนไปไหนอีกตลอดชีวิต คราวนี้ถ้าเกิดอยากเปลี่ยนใจออกไปจากเกาะนี้ล่ะก็ เขาจะหักคอหล่อนจิ้มน้ำพริกแน่

“ผมก็ไม่ได้อยากบังคับข่มขืนอะไรคุณหรอกนะ อย่าได้หลงตัวเองไปหน่อยเลย ผมไม่ได้ขาดแคลนขนาดนั้น” ภาคินบอกเสียงเข้ม “อ้อ แล้วก็อย่าหวังนะว่าจะหนีพ้น ก่อกรรมแล้วก็รับมันไว้เถอะ” เขาบอกก่อนจะสวมเสื้อคลุมแล้วเดินออกไปข้างนอกไปตามด้วยเสียงปิดประตูดังโครม เพียงแค่พ้นหน้าเขาเท่านั้นน้ำตาของอมาวดีก็ไหลมาเป็นสาย เธอขบริมฝีปากแน่นอย่างเจ็บช้ำ นี่แหล่ะคือธาตุแท้ของภาคิน ที่เขาเคยทำดีกับเธอมาช่วงหนึ่งมันก็แค่แสดงละครเท่านั้น แล้วเขาก็เปิดเผยตัวจริงออกมาให้เธอได้เห็นเพื่อให้เธอเจ็บช้ำแก้แค้นที่เธอทำลายเขา... สิ่งที่เขาทำมันได้ผลดีเกินคาดเสียด้วยสิ เธอเจ็บจนใจจะขาดเลยทีเดียว แต่ไม่มีวันที่เธอจะแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็น ไม่มีวัน... มือบางๆ นั้นป้ายน้ำตาแห่งความเจ็บปวดทิ้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วควานหาเสื้อคลุมมาใส่แล้วเข้าอาบน้ำ... ในสมองของเธอตอนนี้ท่องได้คำเดียวว่าเธอจะไม่ยอมอยู่กับเขาอีก ไม่ว่าใครจะบอกอย่างไร ใครจะว่าอย่างไร หรือใครจะไม่ยอม อมาวดีจะไม่สนอีกต่อไป เธอจะไม่อยู่ให้หัวใจเจ็บช้ำมากกว่านี้อีกต่อไปแล้ว...

เพราะความเชื่องมงายเรื่องดูดวงแท้ๆ ทำให้สาวจอมยุ่งอย่างอนามิกาต้องพยายามทำให้เพื่อนสมหวังในความรัก เพื่อที่หล่อนจะมีเนื้อคู่ตุนาหงันกับใครเขาบ้าง... แต่เพราะความจุ้นของหล่อนนั้นกลับไปทำให้คนสองคนที่เคยเจ็บเพราะรักต้องรื้อฟื้นเรื่องราวที่อยากลืมขึ้นมา ความหวังดีที่จะให้คนที่เคยคบกันกลับมารักกันนั้นกลับกลายเป็นว่าทำให้คนสองคนเกลียดและเข้าใจผิดกันกว่าเก่า ซ้ำร้ายยังประชดประชันห้ำหั่นกันจนต่างฝ่ายต่างเจ็บปวด... จนเกิดเป็นความแค้นในรอยพิศวาสขึ้นมา เมื่อคนที่หล่อนอยากให้รักกัน กลับคั่งแค้นและลงทัณฑ์กันให้เจ็บปวดจนหัวใจโชกเลือด เดือดร้อนอนามิกาต้องเป็นฝ่ายเชื่อมให้ทั้งสองเพลาๆ การทำลายล้างกันลง แล้วหันมาปรองดองกันบ้าง แต่ว่าความเกลียดที่ฝังรากลึกแทนที่ความรักของคนสองคนจนแปลเปลี่ยนไม่ได้ ก็ทำให้หล่อนแสนจะอ่อนใจ โอ๊ย แล้วมันจะสำเร็จหรือเปล่า... จะมีวี่แววว่าหล่อนจะหาพ่อของลูกได้ไหมนะ

แพรวพิมพ์ เป็นได้แค่เครื่องบำเรอความใคร่ ของคนเย็นชาปราศจากหัวใจอย่างกาจน์ นอกจากร่วมเตียงแล้วหล่อนก็ไม่มีความหมายใดมากกว่านั้น เขาแสดงให้เห็นเสมอมาว่าหล่อนเป็นได้แค่นางบำเรอที่เขาเก็บไว้เพียงหลังบ้าน ไม่ควรคู่ ไม่เคยคิดยกย่องเชิดชู หล่อนรู้ดีว่าเมื่อวันหนึ่งหากต้องเลือก เขาก็เลือกที่จะแต่งงานกับคนอื่นที่คู่ควรและหันหลังให้หล่อน... เพราะสิ่งที่ได้จากเขาตลอดมาคือ อ้อมกอดที่ไม่เคยมีความรัก จึงหักห้ามใจเสมอว่าห้ามไปรักเขาเพราะเหตุผลเพียงแค่ความชิดใกล้ แต่ใจเจ้ากรรมก็ไม่เคยฟังเลยสักนิดเดียว หล่อนกลับรักเขาเพราะความใกล้ชิด ความเจ็บปวดจึงบังเกิดอย่างเสียไม่ได้

บุษกรเคยได้ยินแค่คำว่า มีลูกกวนตัวมีผัวกวนใจ แต่สำหรับเธอน่ะเหรอ คำว่า ไม่มีลูกให้กวนตัวแต่มีผัวกวนตีน สิ่งนี้น่าจะเข้ากับเธอมากกว่า เฮ้อออ!!!! สำหรับ บุษกร คุณอุ่น ผู้จะต้องมาแต่งงานเป็นสามีของเธอ เป็น ชายหนุ่มหล่อล่ำ ตัวสูง น่ากอดอุ่นสมชื่อ นั่นแค่ภายนอกหรอก แต่พอได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้ว เขามันกวน และร้ายกาจที่สุดเท่าที่เคยเจอมาเลย

คีท คชา คอร์เนล : ไหนบอกว่ารักอา อยากเป็นเมียอา... ถ้าได้เป็นจะไม่เสียใจทีหลัง แล้วนี่อะไร เป็นเมียอาข้ามคืนมาหรือยังถึงได้อิดออดตอนอาจะแตะต้อง อยากเปลี่ยนใจแล้วหรือไง พราวดาว พลอยบัญชา : ดาวรักอาคีทสุดหัวใจ ไม่เคยเสียใจสักนิดที่เราแต่งงานกัน แต่ดาวไม่คิดว่าอาคีทจะหื่นขนาดนี้! มันทั้งคืนมาแล้วนะ อาคีทจะหื่นมาราธอนมากไปไหม เอาอาคีทที่สุขุมเยือกเย็นของดาวคืนมานะ ดาวไม่เอาตาหื่นที่ไม่ยอมปล่อยเมียให้นอนมาทั้งคืนอย่างนี้! คีท คชา คอร์เนล : นี่ล่ะคือตัวตนที่แท้จริงของอา รู้ไว้ซะนะดาว ยังไงก็เปลี่ยนใจไม่ทันอยู่แล้ว คำพูดของเขาเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม ในขณะที่พราวดาวหน้างอลงทุกขณะ แล้วก็แทบจะงอแงเหมือนเด็กอายุหกขวบให้ได้เมื่อเขากระดิกนิ้วเรียก “มานี่ อาจะสอนให้รู้ว่าเป็นเมียอาแล้วอาจะหื่นมากกว่าที่หนูคิด!”

เหตุการณ์เริ่มต้นระหว่าง ปาลิดา กับ คีรากร บังเกิดขึ้นเมื่อเธอพบว่าตัวเองตื่นขึ้นมาบนเตียงเขา ตอนแรกเธอก็นึกว่าตัวเองฝันเพราะตอนเข้านอนเธอนอนที่ห้องตัวเองไม่คิดว่าจะตื่นขึ้นมาในสถานที่ใหม่พร้อมคนแปลกหน้า แต่มันเกิดขึ้นแล้ว คนที่นอนเปลือยอย่างหน้าไม่อายตรงหน้าเธอมีอยู่จริง "ตื่นแล้วเหรอยายขี้เซา มาทำหน้าที่ตัวเองเดี๋ยวนี้" "หน้าที่ หน้าที่อะไร" "นอนกับฉันเพื่อขัดดอกไงล่ะ" นอนกับเขา หัวคิ้วของเธอย่นเข้า ดวงตาเบิกโพลง เธอไปเป็นหนี้เขาตอนไหนล่ะ ยังไม่ทันที่จะได้ถาม เธอก็พบว่าตัวเองถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว เนื้ออุ่นที่แนบชิดกันทำให้สัมผัสได้ว่าเสื้อผ้าของเธอนั้นไม่มีอยู่บนตัวเธอเลย "ยะ อย่านะ" เธอร้องห้ามเมื่อมือเขาแตะหมับมาที่หน้าอกอวบใหญ่ของตัวเอง เขาดูเหมือนเชื่อฟัง เอามือออก แต่กลับกลายเป็นว่าเขาสอดขาดเข้าไประหว่างขาของเธอ แล้วล้วงมือไปที่ตรงนั้นที่เธอหวงแหนไม่เคยให้ใครแตะต้อง ดวงตาของเธอเบิกกว้าง เมื่อสัมผัสว่านิ้วของเขาเสียดสีกลีบเนื้อนุ่มอย่างจาบจ้วง เงยมองหน้าเขาที่จ้องหน้าเธอแล้วยิ้มน้อยๆ เธอก็กรี๊ดออกมาดังลั่น เขาช่างบังอาจนัก .........................................

“ผมเคยบอกแล้วนี่ถ้ารังเกียจผม ไม่อยากเป็นเมียผมก็บอกยกเลิกงานแต่งงานซะ แต่คุณเลือกที่จะไม่ทำ” คำพูดของเขาทำให้มือเล็กที่ดันหน้าอกแกร่งของคนที่ทำท่าเหมือนจะรุกล้ำเข้าไปในความสาวของเธอทุกขณะนั้นดันอกเขาให้ห่างตัวมากกว่าเก่า แม้จะแทบไม่ขยับเขยื้อนใดๆ เลย “ถ้ายกเลิกโดยฝ่ายฉัน บ้านฉันก็เสียค่าปรับอ่วมน่ะสิ” “อ้อ ตกลงว่าอยากแต่งอยู่ แต่งกับน้อง แต่เป็นเมียพี่ จะเอาแบบนี้เหรอ” “มันไม่ใช่ความผิดของฉัน คุณต่างหากที่จะต้องเลิกยุ่งกับฉันเพราะฉันไม่มีวันยกเลิกงานแต่งงานก่อนแน่นอน” “ยังไงก็จะดึงดันแต่งกับไอ้ไวท์ ทั้งที่ผมบอกแล้วว่าแต่งไม่ได้” “คุณก็รู้ว่าฉันไม่ได้ตัดสินใจเอง” เธอพยายามจะบอกให้เขาเข้าใจว่าเธอไม่สามารถกำหนดได้ว่าจะแต่งหรือไม่แต่งเมื่อใบสั่งจากเบื้องบนบอกว่าต้องแต่ง “ผมให้โอกาสคุณตัดสินใจแล้วนะ อย่าหาว่าผมไม่ถามก็แล้วกัน” เสียงทุ้มๆ ของเขาฟังดูเยือกเย็นจนศรุตาหนาวไปทั้งไขสันหลัง ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรในหัวสมองเขาก็แทรกเข้าหาเธอเต็มตัว ความรู้สึกอัดแน่นทำให้ดวงตาเธอเบิกโพลง ช้อนหน้าขึ้นมาเห็นแววตาสะใจของจอมมารร้ายผู้ทำลายพรหมจรรย์ของเธอ ริมฝีปากบางสั่นระริก น้ำตาไหลปริ่มจากขอบตา “คุณมันเลว” บอกเสียงสะอื้น แต่คนใจร้ายที่คร่อมเธออยู่หาได้แคร์ไม่ เขายิ้มมุมปาก และจดจ้องเธอด้วยสายตาแห่งผู้ชนะ ก่อนจะขยับสะโพก “ถ้าเลวแล้วเสียวอย่างนี้ ผมยอม” เขากระซิบข้างหูของเธอ

รัศมีดาราถูกน้ำเงินบีบบังคับให้แต่งงานกับเขาเพราะแค้นที่พี่ชายของหล่อนแย่งคู่หมั้นของเขาไป... พันธะวิวาห์ขาดสะบั้นทั้งที่หล่อนเป็นเจ้าสาวของเขาได้ไม่กี่คืนเพราะเจ้าสาวตัวจริงของเขาย้อนกลับมา แม้ว่าจะแยกกันแต่ว่าพันธะทางการแต่งงานก็ยังคงอยู่เพื่อรักษาหน้าตาและสถานะทางสังคม แต่เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมที่จะต้องปลดพันธะจอมปลอมที่เขาและหล่อนต่างไม่แยแส... มันกลับไม่ง่ายอย่างที่คิดเพราะคนที่เคยเมินเฉยกับหล่อนกลับเข้ามาวุ่นวายในชีวิตอย่างน่าฉงน...

“เธอตบเขาหน้าหัน เขาตอบกลับด้วยจูบดูดวิญญาณ” ถ้อยคำนิยามของดาราคู่ขวัญแห่งละครตบจูบ อย่างศตายุและอิงกมล ที่ไม่ใช่เพียงแค่รักในจอ หากนอกจอความรักของทั้งสองก็สวยงามเบ่งบาน เป็นคู่หวานที่ใครก็ต่างอิจฉา แต่มีไม่กี่คนในโลกเท่านั้นที่รู้ความจริงว่ารักระหว่างทั้งสองนั้นล้วนจอมปลอม เพราะความจริงนั้นคือต่างฝ่ายต่างเกลียดกันเข้าไส้ ทุกวันนี้พวกเขาต้องหลอกประชาชนว่ารักกันปานจะกลืน เพราะเหตุผลโลกแตก การแสดงละครทั้งในชีวิตจริงและหน้ากล้องทำให้ต่างฝ่ายต่างอึดอัด และหาทางทำให้ทุกอย่างแตกหักในเร็ววัน มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเลยนี่สิ ให้ตายเถอะ!

หล่อนหนีการถูกคลุมถุงชนมาสุดหล้า ที่นี่ หล่อนต้องแต่งงานกับใครสักคนเพื่อให้หนีพ้นการบีบบังคับของมารดา เขา คือผู้ที่มาช่วยเเต่งงานหลอกๆ กับหล่อน หญิงสาวเคยรู้สึกว่าเขาอันตราย เจอกันครั้งแรกก็เกิดเรื่องให้ต้องปวดหัว หากแต่ก็ต้องแต่งงานกับเขาอยู่ดีเพราะทางเลือกมีไม่มาก แล้วสุดท้าย เขาเองก็ทำให้หล่อนรู้สึกว่า การหนีการคลุมถุงชนแล้วมาแต่งงานหลอกๆ นั้น มันคือการหนีเสือปะจระเข้ดีๆ นี่เอง ............................................. “ฉันไม่เต็มใจ อย่ามาบังคับฉัน เราจะแต่งงานกันแค่หลอกๆ ตอนนี้ฉันจะให้อภัยคุณถ้าคุณออกจากห้องนี้ไป แต่ถ้าคุณยังยืนยันที่จะมาล่วงเกินฉันอีก อย่าหาว่าฉันใจร้ายนะ ฉันจะเอาคุณให้ตาย” หล่อนขู่เขาฟ่อ ร่างเล็กนั้นต่อต้านเขาอย่างขึงขัง จนเขาแหงนหน้าหัวเราะ เพราะรู้ว่าเขาต้องเอาชนะอาการต่อต้านหล่อนได้ด้วยชั้นเชิงของเขาแน่ “เอาผมให้ตาย เอาแบบไหนล่ะ จูบให้ใจขาด หรือว่ารีดแรงผมจากตัวจนผมเหนื่อยตาย แต่ผมบอกไว้ก่อนนะว่าคุณไม่มีทางสำเร็จหรอก เพราะนอกจากผมจะจูบเก่งแล้ว ผมยังอึดไม่หมดแรงง่ายๆ หรอก” เขาบอกแล้วก็แหงนหน้าหัวเราะอีก “ลามก คุณมันลามกที่สุดในสามโลก ฉันเกิดมาเจอคนที่แย่ๆ แบบคุณได้ไง ผู้หญิงเค้าไม่เต็มใจยังจะมาขืนใจ” “ขืนใจเหรอ อย่าปากไม่ตรงกับใจเลย ที่ดิ้นหนีอยู่ตอนนี้นี่เพราะอยากให้ผมเมคเลิฟจนใจจะขาดละสิ โธ่ ไม่ต้องอายผมหรอกตระการตา ผมน่ะเข้าใจผู้หญิงดี ผมไม่เคยให้ใครที่ได้ขึ้นเตียงกับผมต้องขัดใจสักคน มีแต่จะทรมานและทรมานกับความสุขที่มากเกินไปเท่านั้นแหละตระการตา” “ไม่ใช่นะ ฉันไม่มีทางที่จะชอบสัมผัสคุณหรอก ฉันไม่พอใจอย่างถึงที่สุด จูบจืดชืดเหมือนน้ำยาเย็นอย่างนั้นน่ะไร้รสชาติสิ้นดี” “งั้นเหรอ ขนาดจืดชืดผมยังเห็นว่าคนบางคนรั้งคอผมไว้แทบแย่ ถ้าผมตั้งใจจูบกว่านี้เห็นทีคุณคงเพ้อถึงผมไปอีกสามวัน” “คุณมันบ้าที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา ให้ตาย โอ๊ย ปล่อยฉันนะ ฉันไม่อยากเป็นเมียคุณ ฉันอุตส่าห์หนีการแต่งงานมาเพราะไม่อยากนอนกับใครที่ไม่รัก แล้วนี่ฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด” “เสียใจนะ เพราะคุณได้ก้าวเข้ามาแล้ว ผมจะไม่ปล่อยคุณไปหรอกที่รัก ผมปล่อยให้คุณบ่นมานานแล้ว ผมว่าเรามาทำอย่างอื่นกันดีกว่านะ” “ไม่เอ๊า” ตระการตาร้องเสียงสูง เบี่ยงหลบใบหน้าคมที่ฉกวูบลงมา แต่ก็หนีไปไหนไม่พ้น...

ถ้าเพียงแต่พี่ชายของจันทร์เจ้าขาไม่ได้ตกหลุมรักน้องสาวของคมเพชรและหนีไปด้วยกัน ชีวิตของจันทร์เจ้าขาคงไม่ได้ไปเกี่ยวพันกับคนรักที่เลิกรากันแบบจบไม่สวยอีก เพราะว่าหล่อนเป็นฝ่ายบอกเลิกเขาก่อน รวมทั้งสนับสนุนให้น้องสาวเขาหนีการแต่งงาน ทำให้เขาหวนกลับมาแก้แค้นหล่อนในคราเดียวให้สาสม.. . เมื่อคนยังรักกันสองคนมีหัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด หากแต่เส้นทางที่ขนานกันไม่อาจทำให้เขากับหล่อนหวนมาดีต่อกันได้ ความโกรธแค้นที่ต่างฝ่ายต่างมีล้วนทำให้เขากับหล่อนฟาดฟันกันจนกว่าจะมีใครตายไปข้าง... ################ “นี่คุณจะเอาตัวเข้าแลกเพื่อพี่ชายอย่างนั้นเหรอ คุณคิดว่าตัวคุณมีค่าพอขนาดนั้นหรือไง... ผมไม่ได้ใจดีขนาดอยากมีอะไรกับคุณแทนการฆ่าคนหรอกนะ” “...” คนที่เสนอทุกอย่างให้เขาไปเงียบนิ่ง... ก้อนขมปร่าก่อตัวขึ้นในอก ในใจอัดแน่นด้วยความเสียใจ... น้ำตาที่กลั้นได้ดีเสมอเจียนไหลอยู่รอมร่อ... แต่คมเพชรไม่สงสารหล่อน ไม่เลยสักนิด... ชายหนุ่มรู้ว่าหล่อนเจ็บปวดกับการกระทำและคำพูดเขา แต่ก็ดี หล่อนจะได้รู้ว่าตอนที่หล่อนเคยทำเขา เขาเจ็บแค่ไหน

เพราะรักรามิลมากมาย วชิตารีย์จึงทำทุกทางแม้กระทั่งบังคับเขา เพื่อให้ได้แต่งงานกัน... แต่คำว่าฝืนก็คือฝืน... เพราะเขาไม่ได้รัก จึงไม่เคยมีท่าทีใดๆ ตอบกลับมานอกจากความชาเฉย หล่อนพยายามเอาชนะทุกวิถีทาง ด้วยเล่ห์กล ลูกล่อลูกชนมากมาย ถอนใจก็หลายครั้งเมื่อไม่เคยได้อะไรกลับมา... แต่พอจะถอยห่างออกไปจากชีวิตของเขาหล่อนก็ทำใจไม่ได้ แล้วจะต้องทำอย่างไรถึงจะได้ใจของเขามาครอบครอง... หรือว่าครานี้จะต้องใช้ทั้งเวทย์มนต์ กลคาถา และพละกำลังเข้าช่วย ถึงจะทำให้คนชาเฉยได้บอกสิ่งที่อยู่ในใจให้ได้ยินบ้าง

“ปล่อยฉันนะ” “ไม่ เก่งมากไม่ใช่เหรอ ทำไมจะต้องหนี” “ฉันจะอยากอยู่กับพวกนายทำไม ไอ้พวกมาเฟีย อย่าให้เครื่องร่อนลงนะ ฉันจะแจ้งตำรวจจับพวกนายตั้งแต่ยังไม่ออกจากสนามบินเลย” “ก็ลองดูสิ อย่างน้อยถ้าคุณหลุดออกจากห้องน้ำนี้ไป... รับรองว่าผมจะให้ลูกน้องผมเวียนเทียนคุณครบทุกคน... เลือกเอาสิ ว่าจะยอมผมคนเดียว หรือว่า อยากไปเรียกร้องหาลูกน้องผมให้เป็นสามีด้วย” “อย่าพูดบ้าๆ นะ” รินรดาไม่รู้ตัวเลยว่าใบหน้าหล่อนซีดเผือดจนไม่มีสีเลือดแล้วยังพูดตะกุกตะกักอีกต่างหาก “อย่าคิดจะทำอะไรฉันด้วย ไม่งั้นพ่อฉันเอานายตายแน่...” “ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าตายเป็นยังไง... ยังไม่เคยลองสักที แต่ก่อนที่พ่อคุณจะเอาผมตาย ผมขอเด็ดปีกนางฟ้าลูกสาวแสนสวยของพ่อคุณก่อนดีไหมหืม” เขาบอกก่อนจะก้มหน้าลงมาใกล้หล่อน รินรดาผงะถอยแต่จะไปทางไหนก็ไม่ได้เพราะว่าแขนเขาค้ำผนังอยู่ทั้งสองข้างกักกันหล่อนไว้ในวงแขนนั้น... วันนี้มันวันซวยของหล่อนจริงๆ ซวยมากจนขนาดโคตรอภิมหาซวยเลยก็ว่าได้ ไม่น่าไปเล่นกับพวกนี้เลยทั้งๆ ที่ดูท่าก็ไม่น่าไว้ใจแล้วแท้ๆ “มะ ไม่ดีหรอก คุณจะทำอย่างนั้นไปทำไมกัน” หล่อนเริ่มพูดกับเขาดีๆ เพราะเห็นว่าไม่เป็นการดีที่หล่อนจะยั่วโมโหเขา “เพราะคุณทำให้ผมโกรธนะสิ... การที่คุณเทน้ำรดหัวผมมันหยามผมแค่ไหนรู้ไหม...แล้วคุณยังมาตบหน้าผมทั้งๆ ที่ไม่มีใครกล้าทำ ผมสามารถฆ่าคุณให้ตายคามือกับการกระทำที่ไม่คิดหน้าคิดหลังของคุณได้เลย” เขาขู่คำราม ดวงตาคมกริบวาวโรจน์ขึ้นมาเมื่อนึกถึงสิ่งที่หล่อนทำ... หล่อนช่างกล้าจริงๆ เลยให้ตาย “ฉันขอโทษ” หล่อนบอกเสียงแผ่วๆ ราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าควรจะกลัวเขา “ขอโทษ” เขาทวนคำหล่อน... “ แค่นี้คิดว่ามันจะพอเหรอ” “แล้วคุณจะต้องการอะไรเล่า... เดี๋ยวฉันขอให้คุณพ่อไม่คิดเงินคุณในเที่ยวบินนี้ก็ได้ พอใจไหม” “ผมไม่ต้องการส่วนลดบ้าอะไรนั่นหรอก เงินผมมีมากกว่าที่จะมาคิดเรื่องนี้” เขาตวาดกลับ... หน้าเขาเหมือนพวกยาจกงกเงินขนาดนั้นเชียวหรือหล่อนถึงเอาเรื่องเงินมาล่อนัก เห็นท่าทางเอาเรื่องกับดวงตาเรืองรองของเขาแล้วรินรดาก็เริ่มกลัว... เขาไม่ต้องการเงิน แล้วจะต้องการอะไรกันล่ะ ชีวิตหล่อนอย่างนั้นหรือ “ถ้าไม่อยากได้อะไรก็ปล่อยฉันไป ฉันจะออกไปข้างนอก มันอึดอัด” ใบหน้าหวานเริ่มงอขึ้นมาอีก ห้องแคบๆ นี้อยู่คนเดียวก็หายใจไม่ออกแล้ว ยิ่งมีร่างสูงโย่งของเขามาเบียดเสียดแย่งพื้นที่หายใจด้วยแล้วยิ่งทำให้บรรยากาศมันย่ำแย่ขึ้นไปอีก... “ใครบอกว่าผมไม่อยากได้อะไรล่ะ” ดวงตาคมสีน้ำตาลอ่อนจ้องหน้าหล่อนไม่วางตา... ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่แต่แววตาเขามันทำให้ขนลุกได้เลยทีเดียว “ถ้าอยากให้ผมปล่อยคุณไปล่ะก็” เขาพูดแล้วก็หยุด... “ก็อะไร” หล่อนถามขึ้นมาเพราะทนรอไม่ไหว... เขาช่างมีความสามารถในการยั่วโมโหหล่อนเหลือเกินเชียว “จูบผม”