“อย่าคิดมาก” “แล้วคิสมั้ย” ขอโทษที่เธอปากไวไปหน่อยนะ จะเขินย้อนหลังก็ไม่ทันแล้วมั้ง “หือ?” “คิสมั้ย” นี่แน่ะ! ย้ำให้มันชัดเจนกันไป ก็แค่พูดเฉยๆ นี่นา ไม่เป็นไรหรอกน่า “แน่ใจนะว่าอยากให้คิส” -------------- “โบนัสพนักงานดีเด่น” คงอยากตอบแทนที่เธอมาทำความสะอาดห้องให้ตลอดช่วงที่เรียนมาด้วยกันสินะ แม้จะดีใจมากแค่ไหนแต่ก็อดแซวเขาไม่ได้ “โบนัสมันก็ต้องเป็นตังค์สิ” “จะเอามั้ยล่ะ อยากได้กี่แสน” “อ่า เยอะไป จ้าวขอแค่ยี่สิบ” พูดจบก็ยื่นมือแบออกไปตรงหน้าเขา ก็เลยโดนฟาดฝ่ามือเบาๆ “ไปอาบน้ำได้นะ” จ้าวจันทร์ทำท่าทางครุ่นคิด พลันหวนนึกไปถึงเมื่อครั้งที่หลับคาทีวีแล้วน้ำไม่ได้อาบก็เลยพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องของเขาอย่างว่าง่าย พอเข้ามาถึงก็ต้องแปลกใจที่เห็นว่าที่อ่างล้างหน้ามีผ้าขนหนูและแปรงสีฟันวางทับกันไว้ และมีโพสต์อิตแปะไว้ด้วยว่า “จั่นเจา” แม้เป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ทำไมถึงทำให้เธอยิ้มกว้างได้มากขนาดนี้นะ โธ่เอ๊ย ที่แท้ก็แอบชอบเราเหมือนกันแน่ๆ เตรียมของส่วนตัวให้ขนาดนี้ไม่ใช่แฟนจะทำแทนได้อ่อ ไม่ชอบกันตรงไหนเอาปากกามาเคาะหัวเลยดิ ที่ผ่านมาคือมีใจชัวร์ ฟันธง! ---------------- ฝากหมูตุ๋นลูกแม่อวบพ่อคิง น้องชายของหมูน้อยไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะค้า ขอบคุณมากๆ เลยค่า

ดันรัก สักวาหวานอื่นเป็นหมื่นแสน ไม่เหมือนแม้นคานทองของอยู่สูง ขึ้นได้ง่ายแต่ลงยากลำบากจุง หลายคนมุ่งจะลงมาแต่ช้าไป... “สบายใจแล้วก็กลับไปได้แล้ว” ไล่เขา หลังจากที่ลงมายืนด้วยขาตัวเองได้แล้ว แม้จะยังตกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงอยู่ก็ตาม “ไม่กลับ จะนอนนี่” เฮ้อ เด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ ---------------- ดันรัก 2 “เจ้านายคะ!” เรียกเขาเสียงดุพร้อมกับพยายามบิดตัวหนีอ้อมแขนแข็งแกร่งที่รัดแน่น “ว่าไงครับ” “ปล่อยค่ะ อย่ามาทำอะไรแบบนี้ในนี้นะ” เปรมยุดาตีมือเขาพลางบ่นพลาง “แล้วถ้าไม่ได้อยู่ในนี้ ทำแบบนี้ได้ใช่ป่ะ” รัตนทัตถามเสียงทะเล้น ก่อนจะยกตัวเธอขึ้นแล้วแกล้งหมุนๆ ให้เปรมยุดาวี้ดว้ายเล่น “อ๊าย คิกๆ” จากที่หน้ามุ่ยสาวน้อยก็อดหัวเราะคิกคักไม่ได้ เมื่อเขาหยอกเอินโดยการจี้เอวแรงๆ “คิดถึงพี่เหรอคะ” “เปล่าค่ะ หนูแค่เอางานมาส่งให้ รบกวนเจ้านายเซ็นด้วยนะคะ”

“เป็นอะไร” เธอหันไปมองหน้าเขาด้วยใบหน้าบึ้งตึง ยังจะกล้ามาถามอีก! “พิมพ์ต่างหากที่ต้องถามคุณว่าคุณเป็นอะไร ทำไมต้องทำกับพิมพ์แบบนี้ พิมพ์ทำอะไรผิด” “ก็แต่งด้วยแล้วก็น่าจะพอใจ ยังจะต้องการอะไรอีก ทำไมแค่นี้ก็ต้องคิดเล็กคิดน้อย” “พิมพ์ไม่เคยคิดเล็กคิดน้อย พิมพ์แค่ไม่เข้าใจ” “แล้วต้องการเข้าใจแบบไหน คิดเองเออเองจบแล้วนี่” เขาสวนกลับรวดเร็วจนเธออ้าปากค้าง ก็จริง เธอไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย ไม่เลยจริงๆ ตอนนี้เขาเหมือนคนแปลกหน้า ไม่ใช่คนที่เธอเคยรู้จักมาตลอดอีกแล้ว “งั้นเราก็คงไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีกแล้วค่ะ” เธอว่าก่อนจะลุกเดินหนีเขาเข้าไปในห้องนอน “ฮันนี่ ฟังผมก่อน” เขาตามมากระชากแขนไว้ให้เธอหยุดเดิน แต่เธอก็สะบัดออกและถอยห่างจากเขา “ไม่! พิมพ์จะกลับบ้าน พิมพ์ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแม้แต่วินาทีเดียว ฮือๆ” เธอตะโกนใส่หน้าเขาพร้อมอาการสะอึกสะอื้นที่ตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง หันหลังเตรียมจะเดินไปที่โซนแต่งตัว เพื่อเก็บเสื้อผ้า ของที่เป็นของของเธอจริงๆ ที่ไม่ใช่สิ่งที่เขาซื้อให้ พิมพ์อรตั้งใจว่าจะขนกลับไปที่บ้านให้หมด ให้มันจบๆ กันไป แต่โซนิคที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้า เดินมากระชากข้อมืออีกครั้งและตวาดด้วยความฉุนเฉียว “จะไปไหน!” “ปล่อยพิมพ์นะ อย่ามาทำกับพิมพ์เจ็บๆ แบบนี้ คุณไม่มีสิทธิ์” คำพูดของเธอทำให้เขาตาลุกวาว

"จะออกไปไหนน่ะเล่ย์ ข้างนอกอากาศเย็น เล่ย์ไม่สบายอยู่นะ" เธอบอกเสียงอ่อนโยน "เรื่องของเล่ย์ เล่ย์ก็จะไปตามประสาคนโสด" เขาตอบอย่างงอนๆ "เป็นอะไรอีกฮะ อย่ามาเอาแต่ใจกับลินนะ ลินไม่ชอบ" บอกเสียงเข้ม พลางจ้องหน้าเขาเขม็ง "ใครจะไปดีเหมือนไอ้นพล่ะ" "หยุดพูดถึงนพแบบนั้นนะ ทำไมเล่ย์ต้องพาดพิงถึงเค้า" "เล่ย์เป็นเพื่อนลิน เล่ย์ก็ต้องพูดถึงแฟนลินได้สิ ทำไม หรือเพื่อนคนนี้มันไม่มีสิทธิ์ ใช่สิ เล่ย์มันก็แค่เพื่อนนี่ เพื่อนที่ลินไม่เคยเห็นอยู่ในสายตา" เขาว่าเธอระรัวอย่างที่ไม่เคยทำมานานแล้ว "นี่เล่ย์ไปกันใหญ่แล้วนะ นพเค้าไม่ใช่แฟนลิน นพเค้ามีคนรักอยู่แล้ว ทำไม เป็นเพื่อนลินมันไม่ดีตรงไหน หรืออยากจะเปลี่ยนจากเพื่อนเป็นผัวหรือไง ฮะ" พัฒนะอ้าปากค้าง หน้าขึ้นสีเข้มขึ้นมาทันใด เมื่อเจอคำพูดตรงไปตรงมาแบบนั้น ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นเรียบเฉย เมื่อเข้าใจว่าเธอแค่หวง กลัวเขาจะไปเที่ยวเตร่เดินควงสาวอื่นๆ เหมือนที่แล้วๆ มา ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งมากมายกว่านั้น

ดารณาขยับลุกขึ้นมานั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนที่นอน ดวงตาแป๋วสบกับดวงตาคมกริบของคนตัวใหญ่ที่ยืนเท้าสะเอวมองเธออย่างเอาเรื่องก่อนจะเดินกระฟึดกระฟัดมานั่งหันหลังให้บนเตียงอย่างโกรธๆ และก็เป็นเธอที่ยอมเอ่ยออกมาก่อน ด้วยรู้ดีว่าเขา 'งอน' เพราะ 'อยากให้ง้อ' “หึงใช่ไหมคะ” ถามเขายิ้มๆ “ไม่!” เขาปฏิเสธทันควัน “อ้าว ก็ทำเหมือนหวง ถ้าไม่ใช่หึงแล้วคืออะไรล่ะคะ” ถามพร้อมกับที่ใบหน้าสวยหวานแสดงอาการงงงวยไปด้วย “ไม่มีอะไรทั้งนั้นโว้ย” เขาตะคอกออกมาอย่างดุดัน แต่นั่นไม่ได้ทำให้คนที่คุ้นเคยกับเขามากกว่าใครรู้สึกกลัว “จอมอย่าโวยวายได้ไหมคะ หนูถามจอมดีๆ นะ” เธอยังตะล่อมเขาเสียงหวาน “ไม่มีอะไร! แกล้งทำดีให้ตายใจเท่านั้นแหละ” “คิกๆ” เธอมองหน้าเขาด้วยประกายตาแสนหวาน ก่อนจะก้มหน้าลงหัวเราะคิกๆ ราวกับขบขันนักหนา ทำให้คนที่กำลังอารมณ์คุกรุ่นยิ่งโมโหหนักกว่าเดิม ไม่ติดว่ารัก พ่อจะเตะกระเด็นไปติดฝาบ้านเลยจริงๆ !!!

งี่เง่าเอาแต่รัก (ภาคต่อ อวบอยู่ไหนจ๊ะ) เป็นเรื่องของเดอะแก๊งสี่หนุ่มเพื่อนพี่คิงและอวบค่ะ #คนงี่เง่าก็มีหัวใจ #คนเอาแต่ใจก็รักจริง “ลุงเย็กๆ ๆ” อุ้ยอ้ายหรือเด็กหญิงขนิษฐายังคงเรียกวรฤทธิ์แบบนั้นไม่หยุด “บอกให้เรียกอาๆ ๆ ๆ” “ฮี่ๆ” หมูน้อยไม่สะทกสะท้านซ้ำยังยิ้มแฉ่ง “เดี๋ยวตีเลย” วรฤทธิ์ขู่เด็กพร้อมกับทำตาโตดุๆ แล้ววางเจ้าตัวกลมให้ยืนบนพื้น ขณะที่เขาก็หย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้รับแขกในสวนข้างๆ ขุนพล “ลุงเล็กอย่าตี อย่าตีน้อง” คราวนี้ยัยตัวกลมเรียกชื่อเขาชัดแจ๋วเสียงอ้อนน่าสงสารเชียว ก่อนจะหันไปหาคุณพ่อที่กำลังนั่งจิบกาแฟและมองมาพร้อมรอยยิ้ม “พ่อขา...”

“พี่เรียวดุไหมคะ” เขาชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อได้ยินเธอถามขึ้นมาอย่างนั้น “ดื้อไหมล่ะ ถ้าไม่ดื้อก็ไม่ดุ” “น้องไม่ดื้อค่ะ” อ้อมแอ้มบอกเขาเสียงแผ่วเบา “จริงเหรอ...ดื้อเงียบล่ะไม่ว่า” พอพูดจบเขาก็จ้องหน้าเธอด้วยสายตาดุๆ อย่างจับผิด นั่นทำให้หญิงสาวรีบก้มหน้าหลบตาทันที แต่ครั้นรับรู้ได้ว่าเขายังคงจ้องอยู่อย่างนั้น เลยจำต้องช้อนสายตาขึ้นมองเขา แล้วจึงได้เห็นว่าแววตาคมดุในตอนแรกตอนนี้มีความขบขันเจืออยู่ในนั้น ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นยีผมเธอเบาๆ แล้วเอ่ย “รีบกลับบ้าน เริ่มมืดแล้ว”

“โอ๋ๆ เจ็บหรอ งั้นทีหลังต้องเป็นเด็กดี ห้ามเถียงรู้มั้ยคะ หืม...” นิรดาสอนเด็กโข่งเสียงอ่อนเสียงหวาน ก่อนจะจับแก้มสากหันไปมาแรงๆ แววตาสะใจสบกับแววตาโกรธแค้นของชายหนุ่มอย่างไม่ยี่หระ ----------------- “ก็หนูชอบว่าพี่โรคจิตหื่นกามไม่ใช่เหรอ พี่ก็อยากลองเป็นแบบที่หนูว่าอยู่เหมือนกัน หนูไม่ชอบคนใจดีนี่ ใช่ไหม” เขาย้อนถาม ---------------- “นุ่มจ๋า...” “อาราย นุ่มง่วงแล้วน้า...” ว่าเสียงยานคาง พร้อมทั้งปัดป่ายมือบางไปมาบนอกแกร่ง “หม่ำๆ ทีสิคะ” “หือ!” นิรดาตาสว่างขึ้นมาทันใด ความงัวเงียหายไปเป็นปลิดทิ้ง “ไม่เอา!” “น่านะ นิดเดียว” “ไม่เอา นุ่มขี้เกียจ” หญิงสาวพลิกกายหนีไปอีกด้านอย่างคนงอแง แม้ในใจกำลังลุ้นระทึกตึกๆ อยู่ก็ตาม “นิดเดียวนะ ให้พี่หม่ำหน่อย” “เดี๋ยวก็เป็นตาแก่บ้ากามจริงๆ หรอก” “บ้าก็บ้าสิ หันมานี่สิคะคนดี” ธารนทีพยายามดึงผ้าห่มหนาที่กลายเป็นที่ซ่อนตัวให้คนตัวเล็กออกไป แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่ออีกคนงอแงไม่ยอมท่าเดียว “อย่า ตัวหม่ำไปเยอะแล้ว” “ก็วันนี้ยังไม่ได้หม่ำเลยนี่ น่า นิดเดียว เอ้! หนูนุ่มนี่ อย่าดื้อสิคะ” เขาจับเธอพ้นออกมาจนได้ สายตาตรึงบังคับไม่ให้ขยับหนี แล้วพ่อตัวดีก็ค่อยๆ...

“บีมเขาเป็นพี่เธอหลายปี เรียกเขาดีๆ หน่อย” ศิลาปรามคนตัวเล็กที่เริ่มหน้างอเสียงขรึม “อีบีม!” ถ้าเขาจะแคร์อีนั่นมากกว่าเธอล่ะก็นะ! “ยัยข้าวเหม็น!” “ฮึ! แค่ชื่อก็แตะต้องไม่ได้ แคร์เขามากสินะคะ แล้วไปเอาตัวข้าวมาทำไม ปล่อยข้าวไปตามยถากรรมสิ” “โอ๊ย พูดจาแต่ละอย่าง น่าสงสารจริง” เขารู้สึกขำมากกว่าจะสงสาร คนอะไรน่ามันเขี้ยวและน่าหมั่นไส้ มีเมียเด็กนี่มันปวดหัวแบบนี้สินะ ข้าวหอมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ ก่อนจะขยับกายหนีห่างจากเขาอย่างแง่งอน “ฉันก็แคร์ประสาคนรู้จักมักคุ้น ไม่ได้แคร์เท่ากับที่แคร์เธอเสียหน่อย เธอเป็นเมียฉันนะ บีมก็แค่คนอื่น เธอจะอิจฉาคนที่ไม่เคยได้เห็นขาอ่อนผัวเธอไปทำไม” ข้าวหอมหันขวับมามอง ก่อนจะส่งค้อนให้เขาวงใหญ่ ไม่ปฏิเสธว่ารู้สึกดีที่ได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เคยได้เห็นขาอ่อนเขา “ข้าวไม่ได้อิจฉาซะหน่อย ข้าวได้เห็นมากกว่าขาอ่อนซะอีก”

อวบอยู่ไหนจ๊ะ ข้อความธรรมดาๆ ที่ส่งมาทางไลน์ ทำเอาอาทิตยายิ้มกริ่ม เขินจนตัวแทบบิด ไม่น่าเชื่อว่าแค่คำพูดเรียบง่ายของผู้ชายธรรมดาๆ จะทำให้โลกของเธอสว่างสดใสได้ขนาดนี้ เริ่มชอบคำว่าอวบขึ้นมาแล้วสิ อยากให้เขาเรียกแบบนี้ไปเรื่อยๆ แค่เขาคนเดียวก็พอ

“ดีจัง” ซีลีนาผงกหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้เขา พร้อมทั้งคำพูดแปลกๆ เหมือนจะเป็นคนละเรื่อง ทำให้คิ้วเข้มได้รูปขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ “ซินนี่ดีใจจังที่คุณห่วงซินนี่ คราวหลังถ้าซินนี่น้อยใจคุณอีก ซินนี่จะแกล้งกลับบ้านดึกๆ คุณจะได้รอและก็เป็นห่วง” ป้าบ! มือหนาฟาดลงบนสะโพกเด้งๆ นั้นทันทีที่หญิงสาวพูดจบ กวนประสาทจริงๆ ทำให้ชาวบ้านเขาอดหลับอดนอนยังไม่สำนึกอีก “อื้อ เจ็บ อย่าตีสิคะ จับตรงนี้ดีกว่า” มือบางจับมือหนาลงมาวางแหมะลงบนภูเขาก้อนใหญ่ ก่อนที่ฝ่ายสามีจะรีบชักมือออกหนี ไม่ต่างจากเจอของร้อน ตกใจเพื่อ? พิลึกจริงเชียว ก็จับอยู่ทุกวัน “ไปอาบน้ำได้แล้ว ดึกแล้วนะ จะได้นอนซะที” บอกพลางพยายามผลักร่างที่ทำท่าจะยั่วเขากลางดึก แต่ดูท่าทางแม่นางจะพยศขึ้นมาอีก กระทั่งตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าซีลีนาโกรธงอนอะไร “เอ็ดรังเกียจเหรอคะ ซินนี่เข้าใจว่าคุณชอบกลิ่นกายซินนี่เสียอีก ทุกทีซินนี่เห็นคุณหอมไปทุก...” “พอเถอะน่า” เขารีบหยุดคำพูดวาบหวิวที่พาให้ใจวาบหวาม ยามจินตนาการลงลึกไปในรายละเอียดตามคำเย้าที่เธอว่า

“อาพงศ์ขา” เสียงเด็กที่ดังขึ้นด้านหลัง ทำให้ชายหนุ่มรีบหันกลับไปมอง ก่อนจะเปิดยิ้มกว้างอบอุ่น เมื่อเจอคนที่กำลังมองหายืนอยู่ตรงหน้า “ตาหวานอยู่นี่เองเหรอคะ อามองหาตั้งนาน กำลังจะเดินเข้าไปถามคุณครูอยู่พอดีเลย” ชายหนุ่มตอบ ก่อนจะขมวดคิ้วน้อยๆ เมื่อเห็นคนตัวเล็กกางแขนยื่นมาหาเขา ก่อนจะพยักหน้ารับพลางยิ้มกว้างให้กับความน่ารักของเธอ “อาพงศ์อุ้มตาหวาน” อักษิพรยิ้มให้เขาที่ช่วยอุ้มเธอ อย่างน้อยๆ ก็ทดแทนอ้อมแขนอุ่นของคุณพ่อไปได้บ้าง แล้วคุณพ่อไปไหน แล้วทำไมอาพงศ์ถึงมาหาที่นี่ “ตาหวานรอคุณพ่อมารับไปทานไอติมค่ะอาพงศ์ แล้วก็ต้องไปรับอากล้วยที่มหาลัยด้วยค่ะ” “อากล้วยหรือครับ…” ใครกัน ไม่เคยได้ยินชื่อ “อากล้วยเป็นคุณอาของตาหวาน เป็นน้องสาวของคุณพ่อค่ะ”

“อาบน้ำเสร็จแล้วออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างนอกก็ได้นะครับ เปลี่ยนในห้องน้ำอาจจะไม่ถนัดหรือเปล่า” “เอ่อ ค่ะ” หญิงสาวรับคำเขาเบาหวิว ไม่เห็นต้องกลัวเขาขนาดนั้นเลยนี่นา หรือว่าเขาดุไป สหัสวัตคิดอย่างขำๆ เมื่อเห็นเธอยืนมองเขาแบบเก้ๆ กังๆ ก็เลยอดพูดขึ้นมาไม่ได้ “เช็ดผมให้พี่ไหมครับ” สาวน้อยยืนอึ้งไป ก่อนจะค่อยๆ ขยับเข้ามาหาเขาช้าๆ แล้วเอ่ยตะกุกตะกัก “ดะ ได้ เหรอคะ” “ทำได้ หนูอยากทำอะไรให้พี่ก็ทำได้เลยครับ พี่ไม่มีปัญหา” ว่าจบสหัสวัตก็ยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กในมือให้ หญิงสาวเอ่ยขออนุญาตเบาๆ พร้อมกับที่มือน้อยยื่นออกไปรับผ้า จากนั้นก็พยายามเช็ดผมให้เขาอย่างเบามือ เขาเป็นผู้ชายที่ตัวสูงมากจริงๆ ขนาดเขานั่งอยู่ที่ขอบเตียง ในขณะที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าเช็ดผมให้เขา ใบหน้าเขายังอยู่ระดับอกเธอเลย ธมนไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กมากขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ “มนมือหนักไปหรือเปล่าคะ” ถามเขาอย่างเกรงใจ “ไม่ครับ กำลังดี” เขาว่าแค่นั้น ก่อนจะยกแขนขึ้นรวบกอดเอวคอดไว้ แล้วซบหน้าลงมาบนอกนุ่มนิ่มที่อยู่ตรงหน้า รับรู้ได้ว่าคนในอ้อมแขนสะดุ้ง แต่คนตัวเล็กก็ไม่ได้ดิ้นรนหนีหรือขืนตัวออกห่างแต่อย่างใด ฝากพี่ริวกับน้องมนไว้ในอ้อมใจด้วยนะค้า ขอบคุณมากค่า ละมุนอบอุ่นจริงๆ น้า อิอิ