รักนะคะคนเถื่อนของฉัน

คฤหาสน์หลังใหญ่ไพศาลกลางเมืองหลวง หญิงสาวอายุราวๆ ยี่สิบปี ในชุดเสื้อแขนกระบอกและผ้าถุงสีกรมไม่มีลวดลายกำลังเช็ดราวบันไดอย่างขะมักเขม้น โดยไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียวตามลำพังแล้ว ด้วยเข้าใจว่าบรรดาเจ้านายและลูกๆ ออกไปข้างนอกกันหมด คนงานในบ้านคนอื่นๆ ก็ต้องแยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ สาวใช้มือใหม่ที่เพิ่งได้มาร่วมงานเป็นวันแรกจึงไม่คิดจะสนใจสิ่งใด นอกจากทำหน้าที่ของตนเองให้ดี ท่ามกลางชีวิตอันระหกระเหิน เดินทางรอนแรมมาไกล ไร้ที่พักพิง การได้มีโอกาสเข้ามาทำงานในบ้านมหาเศรษฐีนับว่าเป็นบุญอยู่มาก ไม่คิดว่านี่คืองานอันต่ำต้อยด้อยศักดิ์ วุฒิการศึกษาแค่มัธยมปลายอย่างเธอ ได้งานตรงนี้ก็นับว่าดีมากแล้ว จะเป็นไรไปในเมื่อได้ทำงานสุจริต จะหนักจะเหนื่อยก็ช่างเถอะ เพราะถึงอย่างไรก็ไม่อดไม่อยากอยู่แล้ว มีที่ซุกหัวนอนพร้อมอาหารครบสามมื้อฟรีๆ ไหนจะค่าจ้างเดือนละหลายพันบาท แลกกับที่ต้องขยันขันแข็งใช้แรงงานเท่านั้นเอง งานทำความสะอาดคืองานหลักของเธอ โดยเฉพาะบริเวณชั้นล่างของคฤหาสน์ เธอได้รับมอบหมายให้ดูแลตรงบันได ด้วยความที่มันกว้างใหญ่และมีหลายขั้น ทั้งราวจับก็หรูหราราวปั้นเสก และจะปล่อยให้มีฝุ่นจับไม่ได้ ดังนั้นงานแรกของเธอจึงต้องมาขัดๆ ถูๆ อยู่ตรงนี้ เธอค่อยๆ ทำความสะอาดจากขั้นบันไดบนสุด ไล่ต่ำลงมาเรื่อยๆ จนมาถึงชั้นล่าง เจ้าของใบหน้าแสนหวาน พวงแก้มแดงปลั่งเอิบอิ่มด้วยวัยเต็มสาว เผลอเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งอก เมื่อสามารถทำความสะอาดได้จนเสร็จหมดทุกขั้นแล้ว ต่อไปก็คงต้องไปทำความสะอาดห้องของ 'คุณเล็ก' สินะ คุณเล็กเป็นทายาทคนสุดท้องของตระกูลนี้ และเป็นคนเดียวที่มีห้องพักอยู่ด้านล่าง ต่างจากคุณท่านทั้งสองและพี่ชายอีกสองคนที่มีห้องพักอยู่ด้านบน จะด้วยเหตุผลใดก็สุดจะรู้ เดาว่าคงเพราะอยากมีความเป็นส่วนตัวมากกว่าใครกระมัง จึงทำให้คุณเล็กเลือกที่จะพักอยู่ด้านล่าง หรืออีกอย่างก็อาจจะไม่ค่อยลงรอยกับพี่ชายทั้งสองก็เป็นได้ หญิงสาวไม่คิดสงสัยต่อ ว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น คิดเพียงว่าเสร็จจากงานทำความสะอาดบันได ก็ควรจะไปทำความสะอาดห้องพักให้เจ้านายคนเล็กต่อเลย ประเดี๋ยวจะมืดค่ำแล้วจะไม่ทันไปช่วยงานแม่บ้านใหญ่ในครัว ทว่าจังหวะที่หันหลังกลับมาพร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาด ก็ต้องตกใจจนแทบจะหวีดร้อง เมื่อกายเล็กอ้อนแอ้นปะทะเข้ากับกายหนาแน่นกำยำที่มายืนซ้อนหลังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ “…...” ริมฝีปากบางเกือบจะหลุดเสียงกรี๊ดออกมา แต่กลั้นไว้ทันจึงเม้มปากไว้แน่น เธอไม่รู้จักผู้ชายตรงหน้า แต่เดาจากหน้าตาผิวพรรณและการแต่งกาย บ่งบอกได้ว่าเขาคงเป็นใครสักคนในบ้านหลังนี้ ก่อนที่สองตาอันหวาดหวั่นของเธอจะเบิกโตในเวลาต่อมา เมื่อหันมองหลุกหลิกไปรอบๆ บริเวณชั้นล่างแล้วพบกับกรอบรูปขนาดใหญ่ที่มีภาพของคนห้าคนอยู่ในนั้น สี่คนในภาพคือคนที่เธอได้เจอกับพวกเขาแล้วเมื่อเช้า ตอนที่แม่บ้านใหญ่พามาฝากงานให้ ซึ่งก็มีคุณท่านชายหญิง และคุณหนึ่ง คุณสอง ผู้เป็นลูกชาย แต่เธอยังไม่ได้พบกับเขาคนนี้ และแล้วหัวสมองก็ประมวลได้ทันที ว่าชายหนุ่มที่สุดแสนจะหล่อเหลาคนนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก... “คุณเล็ก” พึมพำเสียงแผ่วเบา แต่ไม่ได้รอดจากการได้ยินและสายตาคมกริบที่ลอบพินิจพิจารณาผู้หญิงแปลกหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า “เธอเป็นใคร” เสียงก้องกังวานเอ่ยถาม “เอ่อ...คะ คือ...หนู...” ริมฝีปากเธอสั่นระริก เอ่ยตอบเขาตะกุกตะกัก จนคนรอฟังต้องเลิกคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะเอ่ยถามออกไปโดยไม่รอให้เธอพูดต่อ เพราะไม่ชอบรอคอยคำตอบที่ไม่ฉะฉานแบบนี้ “เด็กใหม่หรือเธอน่ะ” “ค่ะ” รีบตอบเขาก่อนจะก้มหน้างุด ไม่กล้าสบสายตาแข็งกร้าวทรงอำนาจคู่นั้น “เอาน้ำมาให้ฉันด้วย เร็วๆ นะ” เขาบอกแค่นั้นก่อนจะเดินจากไป ท่ามกลางความโล่งใจของคนตัวเล็ก ที่ยืนกุมหัวใจที่เต้นระรัวราวกับจะทะลุออกมานอกอก... สาวน้อยเดินถือถาดเงินที่ใส่น้ำเปล่าเย็นเฉียบมาให้เขาอย่างระมัดระวัง มือน้อยสั่นนิดๆ เมื่อมาถึงหน้าห้องเขา ลังเลว่าจะยกมือเคาะหรือวางไว้ที่โต๊ะข้างประตูด้านหน้า แต่แวบหนึ่งเสียงของคุณแม่บ้านก็แว่วเข้ามาในหัวว่า “เวลาคุณเล็กเธอสั่งให้เอาอะไรไปให้ ไปถึงก็เคาะครั้งเดียวพอ แล้วก็เปิดประตูเอาเข้าไปวางไว้ได้เลย ไม่ต้องเคาะจนรอเธอออกมาเปิด ไม่งั้นเธอจะหงุดหงิด” เธอจึงค่อยๆ ประคองถาดไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนจะเคาะเบาๆ หนึ่งครั้ง แล้วแง้มเปิดเข้าไปทันที สายตากลมโตมองสังเกตไปรอบๆ อย่างหวาดๆ ก่อนจะเบิกโตด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเจ้าของห้องนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงไม่ใส่เสื้อผ้า มีเพียงปราการด่านสุดท้ายของท่านชายสีขาวตัวเดียวปกปิดจุดสำคัญที่สุดของเรือนกายหนั่นหนาตึงแน่นไว้ สิ่งที่เห็นทำให้สาวน้อยผู้ไม่เคยต้องมือชายแก้มแดงก่ำด้วยความอับอาย เธอรีบวางแก้วน้ำเย็นเจี๊ยบลงบนโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงของเขา หันหลังกลับ แล้วก้าวขาถี่ๆ เตรียมจะออกจากห้องไปทันที “ไม่รู้เหรอว่าฉันต้องกินน้ำอะไร” เสียงเข้มที่ดังขึ้นด้านหลังทำเอาเท้าเล็กๆ ชะงักกึก ก่อนจะหันกลับไปก้มหน้าตอบเขาเบาๆ