พี่เกวโคนสวย คูณหมอเขาทำการบ้านบ่อยป่าว” คนเมาทำท่าคิดนิดๆ …”ม้ายอ่ะ” “แล้วคูณณณหมอเขา (เอว) ดุมั้ยยย” คนถามทำหน้าตามีเลศนัยน์ เธอฟังไม่ชัดว่าอะไรดุๆ เมียคุณหมอยานคางตอบ “มากกกกกก” …ก็ใช่ไง พี่นอสอ่ะชอบดุเธอประจำ เอะอะก็ขู่แต่จะจับฉีดยา จะจับฉีดยา เจ็บจะตาย “แล้ววว คูณณณหมอเค้าเข็มหญ่ายป่าวววว” คราวนี้เกวลินมั่นใจตอบเสียงแข็ง “ไม่!!” ห๊ะ!!! ... นายแพทย์เหนือนที อัศวนันท์ธาดา นายแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านสมองและระบบประสาท วันนี้เขาอยู่เวรคุมนักศึกษาห้องฉุกเฉินซึ่งก็ช่างวุ่นวายดีแท้ เทกระจาดไปหนึ่งคันรถ กับซีพีอาร์ไปสาม แล้วก็กำลังวินิจฉัยตัวเองว่ามีแนวโน้มที่จะเป็นโรคประสาทรู้สึกเหมือนความดันจะขึ้นทันตาเพราะดันมีคนท้าทายว่าเข็มไม่ใหญ่!! เป็นภาคต่อเรื่องราวหลังแต่งงาน ใต้เตียงพี่หมอ เรื่องราวความรักของผู้ชายที่ทั้งอบอุ่นและดุ ผู้ชายไทป์หายากกับไอ้ยัยตัวเล็กตัวน้อยของเขา อดีตคนไข้ สาวน้อยที่แสนแข็งแกร่งและดื้อมากเป็นได้ในคนคนเดียวกัน แต่เพราะอย่างนี้แหละถึงได้สะดุดตา สะดุดใจ ผู้ชายขรึมๆ ดุๆ เวลาละมุนมันดีต่อใจแบบนี้นี่เอง แต่อย่า!! อย่าให้พี่แกได้สวมวิญญาณแด๊ดดี้จอมโหดโหมดดุอีกนะ ตาย!! ตายแน่ๆ แก ยัยเกว!!

“ไปทำอะไรมา หืม” เสียงทุ้มถามไถ่เนิบๆ เหมือนดุแต่กลับสร้างความอบอุ่นในหัวใจให้เธอซะมากกว่า หลังจากเขาถาม ‘ผมหนักมือไปหรือเปล่า’ แล้วใช้สายตาคมๆ ไล่สำรวจความเสียหายทุกตารางนิ้วบนตัวเธออย่างจริงจัง ไม่ว่าส่วนไหนก็ต้องเปิดเผยต่อสายตาของเขา หญิงสาวหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยก่อนตอบ “สงสัยฐิสาคงทำงานเพลินจนลืมเวลาค่ะ” คุณหมอคีรพัทธ์ฟังเหตุผลเด็กดื้อ แถมอยู่ในอ้อมกอดใกล้มืออย่างนี้ น่าจับมาพาดตักแล้วตีก้นสักป้าบ “หลายครั้งแล้วนะ” เสียงเข้มคาดโทษ เกือบแล้ว เกือบไปแล้ว มือหนาเลื่อนลงมาหยุดตรงสะโพกนุ่มหยุ่นกลมกลึงแบบพอดิบพอดี ตั้งใจตบลงเบาๆ เนิบๆ ขู่คาดโทษให้เธอรู้ตัวเหมือนน้ำเสียง “เดี๋ยวเถอะ ถ้าไม่ขุนตัวเองให้น้ำหนักขึ้นมา เดี๋ยวผมกลับจากต่างประเทศคราวหน้าจะมาเช็ค ถ้าไม่ดีขึ้น จะจับนอนโรงพยาบาลให้หายซ่าเลย” เขาขู่ ตามด้วยฝ่ามือหนาที่ตีลงบนสะโพกขาวเนียนแต่ไม่แรงมาก แค่พอรู้สึกเจ็บแปลบๆ นิดหนึ่งมากกว่า วรฐิสาร้อง ‘อุ๊ย’ เพราะความเจ็บบวกไม่ทันตั้งตัว ก่อนจมูกโด่งจะไล่พรมจุมพิตไปตามแก้มนวล แล้วหยุดลงที่ปากสวยอย่างปลอบใจ แต่ยังไม่เลิกขู่ “ผมทำจริงนะ ถ้านอนโรงพยาบาล เขาจะปล่อยให้เธอนอนคนเดียว แล้วระวังไว้เถอะ” มือหนาลูบไล้ผิวนวลเนียนอย่างแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แต่น้ำเสียงมีเลศนัยนั่นชักทำให้เธอขนลุกตามไปด้วย “อะ…อะไรเหรอคะ” เสียงแผ่วตะกุกตะกักถาม คุณหมอหนุ่มยิ้มมุมปาก “สิ่งที่มองไม่เห็น จนกว่าจะได้พิสูจน์ด้วยตัวเอง” นิยาม คุณคีรพัทธ์ “หล่อ สปอร์ต ใจดี อบอุ่น กินเก่ง หิวบ่อย” วรฐิสา “ชีวิตเธออาจไม่โชคดี แต่เธอโชคดีที่ได้เจอเขา เขาคือรักแรก และรักเดียวของเธอ” เดหลี “เคยคิดว่าอยากให้น้องฐิสาเปลี่ยนไปเรียกคุณคีว่าพี่คี แต่เอาจริงทำไม่ได้เลยค่ะ เพราะคุณคีก็คือคุณคี คุณคีเป็นพ่อ เป็นพี่ เป็นเพื่อน เป็นผู้มีพระคุณ ทุกอย่างในตัวเขาบอกว่าเป็นแบบนั้น”

บ้านในนิยามแต่ละคนล้วนต่างกัน แต่สำหรับเธอ ‘อาธิป’เป็นเหมือนบ้านหลังไม่เล็กไม่ใหญ่ มีสนามกว้างด้านหน้า สวนดอกไม้และลำธารอยู่ข้างหลัง มีแสงอาทิตย์อ่อนส่องผ่าน แสงอ่อนๆ ที่ทำให้อากาศเย็นในหน้าหนาวไม่หนาวเหน็บจนเกินไปนัก แสงเริ่มต้นที่เป็นความหวังในฤดูร้อน เป็นไออุ่นส่องผ่านเมฆหนาลงมาช่วยบรรเทาและปลอบประโลมในฤดูที่ฝนหล่นมาเป็นหยดน้ำตา เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ชาย อาธิปคือทุกๆ ความหมาย เขาคือครอบครัว… หม่อมราชวงศ์ธนาธิป ธุวานนท์ นายแพทย์หนุ่มผู้เพียบพร้อมในทุกสิ่ง พรหมลิขิตทำให้เขาได้เจอสาวน้อยที่เธอยังติดตราตรึงอยู่ในใจแม้เวลาผ่านไปสองปี และโชคชะตาก็ได้นำพาเธอกลับมาพบ พร้อมกับชีวิตหญิงสาวที่ถูกขอร้องให้เขาช่วยดูแล คราแรกชายหนุ่มปฏิเสธ แม้รัก แต่เขาจะไม่ใช้เหตุผลนี้เพื่อบีบบังคับกุลญาดา เขาคิดจะดูแลเธอในฐานะผู้ปกครอง แต่ก็มีเหตุการณ์พาให้เขาต้องพาเธอเข้ามาอยู่ในวังธุวานนท์และจดทะเบียนสมรส เรื่องราวหลังจากนี้ เขาจะทำทุกอย่างเพื่อเธอ เป็นนิยายรักสีขาว เน้นความหวานละมุนละไม อบอุ่นหัวใจค่ะ

“คนไข้ครับ” “คะ เมื่อกี้คุณหมอว่าอะไรนะคะ” “หมอบอกว่า เดี๋ยวนอนตะแคงหันหน้าเข้ากำแพงแล้วปลดซิปกางเกงหน่อยครับ” “ฮะ” “มาฮง มาฮะอะไร กลัวเข็มเหรอเรา หมอจะฉีดยาให้ครับ” แล้วอยู่ๆ โลกของเธอก็ดับวูบลงในพริบตา เหมือนอาการป่วยกลายเป็นหายป่วยกะทันหัน คนตัวเล็กมองซ้ายมองขวา แล้วก็ไปหยุดอยู่ที่ร่างสูงของนายแพทย์หนุ่ม เห็นเขากำลังสวมถุงมือ “หมอเหรอคะ” “อืม” เธอถาม ส่วนคนถูกถามตอบรับในลำคอแต่ยังโฟกัสอยู่กับเรื่องของเขาไม่หันกลับมาอยู่ดี แต่ไม่ได้นะ “แล้วพี่พยาบาลล่ะคะ” “เขาไม่ว่างน่ะ” คนป่วยถามอีก แต่เขากลับหันมาตอบหน้าตาเฉย มือหนึ่งถือเข็มฉีดยาขึ้นมา “เอ่อ…” “เป็นอะไร ไม่อยากหายเหรอ” “…” “หรือว่ากลัวเข็ม” “กลัวค่ะ กลัวมากๆ ด้วย ไม่ฉีดแล้วได้มั้ยคะ” “ไม่ได้ครับ” “เร็วสิครับ หมอมีคนไข้ต้องดูต่อนะ” เธอก็เลยจำเป็นต้องหันหลัง เงาจากร่างสูงที่ทาบลงบนตัวเธอ ขอบกางเกงที่ถูกร่นลงมา หญิงสาวหลับตา กัดริมฝีปากใบหน้าร้อนเห่อ บางครั้งเจ้ากรรมนายเวรก็มาในรูปแบบของหมอ ไม่แอบปลื้มแล้ว สองสามปีเจอกันที แต่กลับมาครั้งนี้ไม่ดีต่อใจเลย

“ไหนพี่น่านบอกว่าจะพาด้ายมากินข้าวไงคะ” “ก็กินข้าวไง เมื่อกี้พี่เห็นเธอกินไปตั้งสองจาน” “แต่ไม่จำเป็นต้องมากินที่บ้านก็ได้นี่” “ก็ทางผ่าน” “ทางผ่าน? ” “ใช่ ทางผ่าน แล้วพี่ก็คิดถึงแม่” “ด้ายไม่เชื่อพี่น่านได้ไหม” “ก็แล้วแต่เธอจะคิด” …แล้วที่ ‘ป้อนยาแบบนั้น’ ที่หาเรื่อง ‘จูบ’ กันล่ะ นี่ปากเธอยังบวมเหมือนกับไปกินหมามุ่ยมาเลย พี่รหัสเขาทำแบบนี้กับน้องรหัสเหรอ หมอเจ้าของไข้ทำอย่างนี้กับคนไข้ได้ยังไง ผิดจรรยาบรรณ เธอจะฟ้องให้ถึงสภาแพทย์จะเอาเรื่องหมอน่านนทีให้ถึงที่สุด!!

“แต่อาจารย์จะรับเด็กโก๊ะๆ ซุ่มซ่ามอย่างหนูได้หรือคะ” มีความลับของหัวใจที่เธอยังไม่เคยบอกให้เขาได้รับรู้ อาจารย์ดลวัฒน์จะรู้หรือเปล่าว่าเธออบอุ่นหัวใจและรู้สึกมั่นคงแค่ไหนทุกครั้งที่มีเขาอยู่ข้างๆ ให้พักพิง เธอชอบเสียงทุ้มๆ เวลาให้คำปรึกษา ชวนพูดคุยให้สบายใจเมื่อมีเรื่องทุกข์ใจและเดือดร้อน เธอแอบหลงรักในวงแขนกว้างที่ปกป้องและคอยปลอบโยน ทำให้รู้สึกปลอดภัย พร้อมวางทุกอย่างไว้ที่เขาอย่างไม่ต้องกลัวภัยอันตรายใดๆ บนโลกใบนี้ อาจารย์สุดเฮี้ยบดุแสนดุ แต่ทุกครั้งที่ชีวิตพบเจอเรื่องเลวร้าย เขาจะเป็นคนเดียวที่เข้ามาช่วยเหลือได้ทันเวลา เป็นเหมือนเทวดาประจำตัว แล้วอย่างนี้มีหรือจะไม่รัก… เธอรู้ตัวตั้งแต่โดนไม้เรียวเป็นรอยแดงบนสองมือว่าตกหลุมรักเขาไปแล้วเต็มหัวใจ ที่เหลือก็แค่… “ผมเต็มใจดูแลให้หายซุ่มซ่าม หรือถ้าทำไม่ได้ ผมก็เต็มใจดูแลไปตลอดชีวิต” หากปาฏิหาริย์มีจริง ญานิศาขอเรียกสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าว่าปาฏิหาริย์ในชีวิต

“เจ็บเหมือนมดกัดนิดเดียว ไม่ร้องนะคะคนเก่ง” “ไม่เอา จะร้อง คุณหมอใจร้าย” จบประโยคตัดพ้อนั้น แทนที่คนถูกว่าจะโกรธ แต่กลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้าม เขากลั้วหัวเราะในลำคอด้วยท่าทีสบายๆ ไม่เป็นเดือดเป็นร้อนตามเธอไปสักกะนิด ไม่พอยังพูดล้อเธอเล่นอย่างอารมณ์ดีอีกตางหาก “ร้องไปอายเขาแย่นะคะ เด็กเจ็ดขวบห้องข้างๆ ก็เป็นไข้เลือดออกเหมือนมัดหมี่ โดนแบบเดียวกันเลย แต่เก่งมาก ไม่ร้องสักเอ๊ะ แต่เรารู้ว่ามัดหมี่เก่งกว่า อดทนหน่อยนะคะ แล้วเดี๋ยวหายเมื่อไร จะมีรางวัลให้คนเก่ง” หลังประโยคนั้น คนกลัวแต่ก็ถูกหลอกง่ายไม่แพ้เด็กค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองตาแป๋ว แพขนตายังชุ่มด้วยหยาดน้ำบาง แต่ก็ส่งสายตาแสดงความยากรู้ พอได้ยินรางวัลที่อีกคนบอกก็ถึงกับอดไม่ได้ที่จะดีใจตาโต “คูมะตัวโตเท่ามัดหมี่เลยเป็นไง เอาไปตั้งไว้ในห้อง” “หาได้จริงๆ เหรอ ” “คิดว่าหาให้ได้ ขึ้นอยู่กับว่าจะเป็นเด็กดีของหมอหรือเปล่า ว่าไง” จบประโยคนั้น ความกลัวก็มี แต่ความอยากได้ก็มาก ชั่งใจอยู่นาน ก่อนตัดใจพยักหน้ารับอย่างหงอยๆ ริมฝีปากอุ่นประทับลงบนกระหม่อมของคนในซุกหน้าแน่นกับอกอย่างต้องการปลอบขวัญ เข็มแหลมที่กดลงไปบนผิวบอบบางบนนิ้ว เพียงชั่วครู่ที่กรรณหทัยกลั้นใจสะดุ้งเฮือก ก่อนร่างเล็กที่เกร็งไปทั้งตัวจะค่อยๆ ผ่อนคลายลงมา เพราะความรู้สึกที่ไม่ได้เจ็บปวดมากอย่างที่คิด “ขอบคุณนะคะคนเก่ง ที่เป็นเด็กดีของหมอ” ขอบคุณที่คอยดูแลเอาใจใส่ผู้หญิงโก๊ะๆ คนหนึ่งให้กลายเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด ขอบคุณนะคุณหมอ

“มาหาผม” เขาเรียกให้เธอเข้าไปหา แต่กรกานต์กำลังลังเลใจที่จะเข้าไปใกล้เขา หญิงสาวส่ายหน้าหวือ เมื่อคนตัวโตเขม็งตามองมาเป็นคำสั่ง จนเขาย้ำประโยคเดิมเสียงเข้มอีกรอบ เธอจึงจำใจต้องเดินเข้าไปอย่างขัดไม่ได้ “หันหลัง” คนตัวเล็กส่ายหน้าปฏิเสธอีกรอบ เมื่อได้ยินอีกหนึ่งคำสั่งที่ตามมาของชายหนุ่ม ใบหน้าหวานแดงซ่านเมื่อเหลือบมองคนที่เตรียมพร้อมนั่งรออยู่บนเตียง กรกานต์ผลุบตาต่ำหลบเมื่อเห็นเขามองกลับนิ่งๆ เหมือนเริ่มชักรำคาญกับความเรื่องมากของเธอ สองมือเล็กกำเนื้อผ้าพลิ้วของชุดกระโปรงนอนที่สวมใส่อยู่แน่นด้วยความเขินอาย เจ้าของร่างสูงที่ชักจะหมดความอดทนจนลุกขึ้นยืน เขาทำให้ร่างบอบบางผวา “ไม่เอานะคะ ฉันอาย” เสียงใสร้องขอ แต่คนตัวโตไม่ฟัง แอนดริวจับร่างเล็กนอนคว่ำลงบนตักกว้าง หญิงสาวหวีดร้อง เมื่อมือข้างที่ยกขึ้นปิดบังเรือนร่างส่วนสงวน ถูกมือใหญ่สอดประสานแล้วจับออกไปจนพ้น

“แต่เฮียมีเรื่องจะเตือนเธอไว้อย่าง” “…” “ต่อไปให้เรียกเฮียว่าเฮีย” “…” “เพราะไม่อย่างนั้นเฮียก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าถ้าไม่มีสถานะพี่ชายอุปโลกน์นี้ค้ำคอ เฮียจะเผลอทำ อะไรกับแฟนอุปโลกน์อย่างเธอไปมากกว่านี้หรือเปล่า ยัยแก้มยุ้ย”

หมอเกรียน หมอหล่อมาก หมอไม่เหมือนใคร “เฮ้ย หยุด หยุด หยุด พอก่อน พี่บอกให้หยุด!! ” กรี๊ด หนอนน้อย ไม่ใช่สิ แค่เฉียดยังรู้สึกได้ว่านี่มัน ‘อนาคอนด้า’ ชัดๆ “เลิกแหกปากได้แล้ว พี่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายโวยวายไม่ใช่เธอ” “จะโวยวายให้คนอื่นเขามาดูหรือไงว่าเธอทำอะไรกับพี่เอาไว้บ้าง” “ใครว่า ตัวเองนั่นล่ะมาหาเรื่องเขาก่อน เขาไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” “ไม่ทำได้ยังไง นี่ไงหลักฐาน มือเธอกำลังยุ่มย่ามอยู่กับน้องชายของพี่ …หื่นนะเรา ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก”

ภาคินัย กุมารเเพทย์หนุ่มเเว่นฮ็อตเนิร์ด ภายใต้มาดอบอุ่น ข้างในเขาคือมาเฟียที่จะไม่ยอมให้ใครเเตะต้องผู้หญิงของตัวเองเเม้เเต่ปลายเล็บ ณัฐรดา แม่สาวเบเกอรี่หน้าหวาน ถึงแม้เธอเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไร ต้องพบเจอเรื่องราวหนักนามากมายในชีวิต แต่เธอโชคดีที่ได้มาเจอเขา คุณหมอหนึ่ง พี่หนึ่ง เบื้องหน้าเขาอบอุ่น อ่อนโยนต่อเธอเสมอ เเต่ไม่ใช่แค่เท่านั้น เบื้องหลังเขายังเป็นลมใต้ปีก คอยปกป้องและกำจัดปัญหาทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิตสาวน้อยคนนี้ ความรักยิ่งผูกพันธ์เมื่อมีเหตุจับพลัดจับผลูให้เเต่งงานกัน เธอลังเล แต่เขายิ่งกว่าเต็มใจ เพราะการแต่งงานจะทำให้เธอเป็นของเขาโดยสมบูรณ์ เขามีสิทธิ์ที่จะปกป้อง ดูเเลเธอยิ่งกว่าใครๆ

“เมื่อเช้าหลับสบายหรือเปล่าคะ” “พี่ภีมตื่นแล้วทำไมไม่บอกล่ะคะ” “แล้วใครทำพี่ตื่น” ว๊าย!! “หืม อยู่นิ่งๆ” “…” “ ไหนขอพี่ดูปากหน่อย” “อืม ก็ยังหวานอยู่เหมือนเดิม แต่ทำไมปากแข็งจังคะ”

เรื่องราวความรักที่เริ่มต้นขึ้นจากความผิดพลาด เอ้ย!! เข้าใจผิด จะเพราะอุบัติเหตุหรือความโก๊ะก็ไม่อาจแน่ใจ ทำให้ตรรกะความคิดของเธอแปรปรวนจนเปลี่ยนอาชีพให้คุณหมอเป็นคนส่งเอกสาร แต่อยู่ดีไม่ว่าดีโรคประจำตัวเจ้ากรรมกลับนำพาให้ได้รู้ว่าคนส่งเอกสารที่เข้าใจกลายเป็นคุณหมอเจ้าของไข้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น… “ว่าไงเรา สร่างเมาพอจะคุยกับพี่ได้หรือยัง” น้ำเสียงเย็นชาไม่คุ้นเคยที่ลอยมากระทบประสาทหู เรียกคนตัวเล็กที่กำลังก้มหน้างุดๆ ให้ต้องเงยหน้าขึ้นมาสบตาอย่างเสียไม่ได้ “มีอะไรจะแก้ตัวหรืออธิบายให้พี่ฟังกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมั้ย” “…” …ก็ใครอยากจะคุยด้วย พี่ภีมตอนนี้น่ากลัวจะตายไป “รู้มั้ยว่าถ้าพี่ไปไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น” อีกครั้งที่เขาถามเสียงเข้ม เรียกให้คนที่กำลังค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมองคนตัวโต อย่างประเมินสถานการณ์ต้องรีบงุดหน้ากลับลงมาอีกครั้ง เมื่อเผชิญเข้ากับดวงตาคมที่ฉายแววดุอย่างจริงจัง “สิ่งที่ลูกเกดทำ ผิดมั้ย” คราวนี้เขาหันมาถามเธอด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบอย่างใช้เหตุผล และในน้ำเสียงเรียบๆ นั้น เธอรู้สึกว่ามันแฝงแววบังคับให้เธอต้องตอบซะด้วย “ผะ…ผิดค่ะ” เธอตอบออกไปอย่างไม่เต็มปากเต็มคำนัก แอบเหลือบมองคนข้างๆ ก็พบว่าเขาหันมามองเธออยู่ก่อนแล้ว “เรื่องนี้ เราเคยคุยกัน เตือนกัน มาหลายครั้งแล้ว แต่เกดก็ไม่ฟัง คราวนี้พี่จะทำโทษ” เสียงนิ่งแต่ทว่าแฝงด้วยความเด็ดขาดที่กล่าวออกมา เรียกให้ดวงหน้าหวานที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตามองพื้นเงยขึ้นมามองเขาตาโตอย่างตกใจ ไม่รู้ว่าเขาจะลงโทษเธอยังไง แต่ยังไงซะจิตใต้สำนึกลึกๆ มันก็บอกออกมาว่า คงจะไม่ใช่เรื่องน้อยๆ แน่ และไวเท่าใจคิด หรือยังไม่ได้คิดอะไรให้มากมายไปกว่านี้ด้วยซ้ำ ดวงหน้าหวานที่ซีดเผือดอยู่แล้วก็ยิ่งกลับซีดเผือดลงไปอีก เมื่อรู้ว่าเขาจะจัดการกับความผิดครั้งนี้ของเธอยังไง “ไปหาไม้เรียวมา” ฮะ อะไรนะ เธอฟังผิดหรือเปล่า เมื่อกี้พี่ภีมพูดว่าอะไร ไม่เอาอ่ะ ไม่เอา เธอโตแล้วนะ ไม่อยากโดนตีด้วย นริศราส่ายหน้าอย่างไม่ยอมรับโทษ “พูดให้รู้เรื่อง ลูกเกด” เขาสั่งเสียงเข้ม เป็นการย้ำให้เธอรู้ว่า คราวนี้เขาไม่ได้พูดเล่นแน่ๆ “แต่เกดโตแล้ว พี่ภีมจะมาทำโทษเกดแบบเด็กๆ ได้ยังไง” “โตแล้วแต่ยังทำตัวเหมือนเด็กๆ ก็ต้องโดนทำโทษแบบเด็กๆ นั่นแหละ จะไปหยิบมาเองดีๆ หรือจะให้พี่ไปหยิบมา บอกไว้ก่อนว่าถ้าให้พี่ไปหยิบเอง เราโดนเพิ่มเป็นสองเท่าแน่” เสียงที่เอ่ยมาอีกครั้งเสียงเฉียบขาดนั่น ทำให้นริศรารู้ว่าไม่สามารถอิดออดต่อรองต่อไปได้ และไม่ควรเสี่ยงยั่วโมโหพี่ภีมไปมากกว่านี้ด้วย จึงทำได้เพียงก้มหน้าก้มตาหันหลังเดินไปทำตามที่เขาสั่ง