คนไข้ของหมอ ภาค Love you to the moon and back

ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน เป็นบ่ายวันที่แสงแดดจ้า ช่างต่างจากอารมณ์ขมุกขมัวของ chief resident หนุ่ม นายแพทย์เหนือนที อัศวนันท์ธาดาแพทย์ประจำบ้านสาขาประสาทวิทยาชั้นปีสูงสุด ประตูห้องไอซียูถูกผลักออก ช่วงขายาวของเจ้าของร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์สั้นสีขาวกับกางเกงสแลคสีดำดูภูมิฐานเดินออกมา ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้ท่าทีสงบนิ่ง แต่น้อยคนนักจะรู้ว่าเขาไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนักกับเรื่องการรักษาที่ผิดพลาดแม้จะด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของแพทย์รุ่นน้องในทีมที่ทำเอาไว้ “เอ็งก็ใจเย็นๆ หน่อย น้องมันไม่ได้ตั้งใจ ขบหัวคนเดียว แต่นี่มันกลัวทั้งทีมหัวหดกันหมดแล้ว” ดีที่เพื่อนรั้งเอาไว้ไม่อย่างนั้นเจ้าตัวก่อเรื่องได้หัวหายมากไปกว่านี้ และนั่นเป็นสาเหตุที่เขาต้องอัปเปหิตัวเองออกมาก่อนจะได้กินหัวใครเพิ่มเป็นอาหารแทนข้าวเสียก่อน บรรยากาศในโรงพยาบาลยังคงเซ็งแซ่วุ่นวาย ก่อนระยะทางหลายร้อยเมตรที่ก้าวผ่านไปจะทำให้บรรยากาศรอบตัวดูเงียบสงบลงบ้าง เหมือนกับอารมณ์ของเขา… เจ้าของร่างสูงโปร่งผ่อนลมหายใจยาว เดินผ่านประตูเชื่อมระหว่างโรงพยาลเข้ามาในเขตคณะวิทยาศาสตร์ของมหาวิทยาลัย ก็ดีเหมือนกัน สี่สิบแปดชั่วโมงติดต่อกับการทำงานไม่ได้หยุด แล้วยังต้องมาตามจัดการเรื่องที่เอ็กเทิร์นทำทิ้งไว้อีก มาลงตรวจคลินิกนักศึกษาแทนอาจารย์อย่างน้อยตรวจโรคไข้หวัดปวดท้องธรรมดาทั่วไปไม่ต้องใช้สมองมากได้มีเวลาพักสักงีบตื่นมาคงจะดีขึ้น ในระหว่างช่วงขายาวก้าวเดินเพื่อตรงไปยังจุดหมาย แขนแข็งแรงยกขึ้นมาพลิกดูนาฬิกาบนข้อมือ ยังพอมีเวลาอยู่บ้าง นึกได้ดังนั้นนายแพทย์หนุ่มจึงเลือกที่จะเปลี่ยนไม่ทำตามแผนการที่วางไว้แล้วเดินตรงไปทางร้านกาแฟ คาเฟอีนน่าจะช่วยทำให้เขาดีขึ้น แต่วันนี้ดวงของเขาคงไม่สมพงษ์กับเด็กจริงๆ โครม!! เฮ้ย!! อะไร “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย เพื่อนหนูเป็นลม!!” เสียงใครสักคนตะโกนว่าอย่างนั้น เร็วทันกัน เหนือนทีหันกลับไปตรงที่เขาเพิ่งเดินผ่านมาได้ไม่กี่ก้าว จากเมื่อกี้ไม่มีอะไรเลย แต่คงเพราะเสียงร้องตะโกนขอความช่วยเหลือที่เรียกความสนใจจากคนแถวนั้น “คนที่ไม่เกี่ยวออกไปก่อน อย่ามุงครับ คนป่วยต้องการอากาศถ่ายเท” …สัญชาตญาณเขาสันนิษฐาน และสิ่งที่เห็นก็เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ ทันทีที่วงล้อมถูกเปิดทาง มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอคงทรุดตัวลงกับพื้น โดยมีเพื่อนข้างๆ ที่ตัวเท่าเมี่ยงพอกันหิ้วปีกประคองไว้ ร่างสูงรีบปรี่เข้าไป ชำเลืองมองใบหน้าซีดจัด ก่อนประคองร่างเล็กให้มาอยู่ในความดูแลของเขาแทน รีบจับข้อมือปวกเปียกอ่อนแรงขึ้นมาคลำหาชีพจร “คุณ!! ยังรู้สึกตัวอยู่หรือเปล่า ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมเป็นหมอ” เธอหายใจเหนื่อยอ่อน ชีพจรเต้นช้ากว่าปกติ… ตาเรียวคมกวาดสำรวจไปทั่วร่างบอบบางประเมินลักษณะภายนอกอย่างรวดเร็ว บอกให้เธอได้รู้พร้อมการถามเพื่อประเมินอาการไปด้วย คนในอ้อมแขนเขาพยักหน้ารับเชื่องช้า แต่พอเรียกอีกครั้งก็ไม่ตอบสนองอะไรแล้ว นาทีนั้นเหนือนทีตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน ก้าวตรงไปยังที่ที่จะทำให้เธอปลอดภัยได้เร็วที่สุด หน่วยพยาบาลของมหาวิทยาลัย ระหว่างทางเขาถามจากเพื่อนเธอ ได้ความว่าเธอมีโรคประจำตัวคือโรคกระเพาะ พักนี้มักปวดหัวเป็นลมบ่อยๆ พอถึงห้องตรวจเขาก็ให้พยาบาลไปหาว่ามีประวัติการรักษาของเด็กคนนี้บ้างมั้ย ปรากฏว่ามี เธอเพิ่งเข้ามาด้วยอาการคล้ายๆ กันนี้เมื่ออาทิตย์ก่อน ‘รู้ว่าตัวเองไม่สบายแล้วยังจะฝืนตัวเองอีก’ อย่าว่าแต่กาแฟ ในหัวเขาตอนนี้ไม่มีความคิดแม้แต่จะกินหัวเด็ก อ้อ… หรือถ้าจะมีก็เด็กตรงหน้านี้แหละ ชายหนุ่มนึกบ่นกับตัวเองขณะวางร่างบางไว้บนเตียง มือยื่นไปหยิบหูฟังที่พยาบาลส่งให้โดยไม่ได้หันกลับไปมอง เพราะความสนใจของเขาตอนนี้หยุดอยู่ที่คนตรงหน้ามากกว่า “รู้สึกหายใจลำบากหรือแน่นหน้าอกมั้ย” เสียงทุ้มถาม เขาไม่แน่ใจว่าเธอรับรู้หรือเปล่า อาจยังไม่รู้สึกตัวหรือพอรู้สึกตัวแล้วแต่ไม่มีแรงก็ได้ ทว่าสิ่งที่ได้กลับมาคือหัวคิ้วที่ขมวดนิดๆ เหมือนเธอจะหายใจกระชั้นขึ้น “ขอหมอตรวจหน่อยนะครับ” หูฟังถูกคล้องกับหูทั้งสองข้าง ก่อนปลายสเต็ทโตสโคปถูกวางแนบลงไปตรงตำแหน่งหัวใจไล่เรื่อยไปถึงปอดทั้งสองข้างของคนป่วย โดยปกติคนเป็นลมชีพจรจะเต้นเร็วหรือช้ากว่าปกติก็ได้ สำหรับเคสนี้เป็นไปในทางช้ากว่าปกติ ซึ่งเกิดขึ้นได้จากหลายสาเหตุ เช่น รู้สึกเหนื่อย อ่อนเพลีย ซึ่งก็มีความเป็นไปได้สูงตามที่เพื่อนบอกว่าพวกเธอเพิ่งสอบเสร็จ แต่เขาเป็นหมอเฉพาะทางจากประสบการณ์เขาว่ามันเป็นความปกติที่แปลกๆ ไปหน่อย “BP 90/60 นะคะคุณหมอ” “ครับ” นายแพทย์หนุ่มรับคำนางพยาบาล แถมความดันก็ต่ำ แล้วไม่ใช่ภาวะชั่วขณะหรือเพิ่งจะเริ่มเป็นดูจากประวัติการรักษาครั้งก่อน เธอเป็นมานานแล้ว ไม่ใช่แค่เป็นลม แต่มีความผิดปกติอย่างอื่นอยู่เบื้องหลัง นี่คือคำวินิจฉัยของนายแพทย์เหนือนที ไม่รู้ว่าอะไร แต่ที่เขากังวลเพราะมันค่อนข้างอันตรายคือพวกโรคหัวใจ Bradycardia มีความเป็นไปได้หลายโรคตั้งแต่ความดันต่ำ ไฮโปไทรอยด์ โลวโพแทสเซียม โรคเกี่ยวกับสารสื่อประสาท สมองและระบบประสาท แต่ทุกโรคล้วนรอได้หมดไม่ปุ๊บปั๊บเหมือนภาวะนี้ เร็วเท่าความคิด น้ำเสียงเครียดขรึมหันกลับไปทั้งถามและบอก “ที่นี่มีเครื่องอีเคจีมั้ยครับ ถ้าไม่มีผมจะพาสคนไข้ไปโรงพยาบาล”