รวมเรื่องสั้น เน้นเนื้อเรื่องอิโรติก มีด้วยกันทั้งหมด 3 เรื่อง 1.เรื่องน้องเขยฝาแฝด 2.เรื่องเมื่อคุณหนูอยากเป็นสาวไซด์ไลน์ 3.เรื่องตบสวาทบาดใจ ทั้งสามเรื่องไม่ได้มีเนื้อเรื่องเกี่ยวกันเป็นเพียงการรวมเรื่องสั้นเท่านั้น

ท่านคิดว่าข้าอยากแต่งงานกับเจ้านักหรือไง ข้าเองก็ไม่อยากมีชายาเช่นเจ้า การเป็นชายาของชินอ๋องที่แสนเย็นชาผู้นี้จางลู่หลินไม่ได้ต้องการมันเลยสักนิดแต่ข้าจะทำให้ท่านเลิกเย็นชาด้วยตัวของข้านี่แหละ (เมื่อต้องทะลุมิติมาอยู่ข้างกายชินอ๋องแสนเย็นชา) หญิงสาวที่ถูกเลือกให้ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้เธอตัดสินใจลาโลกนี้ไปแต่การตายของเธอไม่ง่ายเมื่อต้องมาเกิดใหม่ในร่างสตรีที่มีสามีตาบอดซึ่งมันเป็นเรื่องราวของนิยายที่เธอเพิ่งอ่านจบแต่เธอกลับจำอะไรไม่ได้ (เกิดใหม่ทั้งทีได้สามีตาบอด)

ตายแล้วเกิดใหม่เพราะโดนผู้ชายหลอกแล้วขับรถจนเกิดอุบัติเหตุจนตายแต่พอมาเกิดใหม่ก็ไม่ได้เป็นสตรีอันดับหนึ่งของใครเป็นได้แค่สตรีอุ่นเตียงเท่านั้นท่านแม่ทัพหนุ่มรูปงามอยากได้ข้าเป็นสตรีอุ่นเตียง (เกิดใหม่ครานี้ได้เป็นสตรีอุ่นเตียง) ผิงผิงนักศึกษาเอกภาษาจีนที่ชอบซีรีย์แต่นางไม่ชอบคนเจ้าชู้อย่างที่ฮ่องเต้ในหลาย ๆ เรื่องเป็นแต่เธอต้องทะลุมิติมาเป็นฮองเฮาที่กำลังเข้าหอกับฮ่องเต้ นางไม่อยากเป็นฮองเฮานางต้องหาวิธีเลิกเป็นฮองเฮาให้ได้ (ข้ามิอยากเป็นฮองเฮาของตัวร้าย)

รวมนิยาย 3 เรื่อง 1. เรื่องพ่อที่ดีคือพ่อเลี้ยง 2. เจ้านายคะ 3. อาจารย์ครับผม ซึ่งทั้งสามเรื่องเป็นเนื้อหาแยกไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกัน สามารถแยกอ่านเป็นเรื่อง ๆ ได้นะคะ เนื้อหาทั้งหมดไม่ได้เน้นเนื้อเรื่องแต้เน้นไปในเรื่องบนเตียงล้วน ๆ ค่ะ

จากแฟนในวันนั้นสู่คุณเลขาตัวร้ายของท่านประธานเมื่อพวกเขาต้องจากกันเพราะแม่ของเขาไม่ชอบเธอแต่แล้วเธอต้องโคจรกลับมาเจอเขาอีกครั้งแต่การเจอกันครั้งนี้มันไม่อ่อนหวานเหมือนครั้งนั้นเพราะมันเร่าร้อนกว่าเดิม

เวหาชายหนุ่มผู้ที่ต้องอยู่ด้วยความเดียวดายเมื่อครอบครัวของเขาตายจากไปหมดด้วยน้ำมือพ่อของขนมเทียนหญิงสาวที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยแต่เธอต้องมาชดใช้ด้วยร่างกายของเธอให้กับเวหาด้วยการเป็นเมียบำเรอให้กับเวหา

“คัพเค้กอาบอกแล้วใช่มั้ย ว่าไม่ให้ไปกับผู้ชายคนนั้น ที่อาพูดหนูไม่เคยฟังเลยใช่มั้ย” ภามที่ไปรับคัพเค้กกลับบ้านที่มหาวิทยาลัยแล้วเห็นหญิงสาวเดินกับนักศึกษาชายหน้าตาดีคนหนึ่ง ภามก็เกิดความไม่พอใจไม่รู้ว่าไม่พอใจเพราะเป็นห่วงหรือเพราะเป็นหวงกันแน่ “ก็เพื่อนของเค้กอาภามจะมาห้ามให้เค้กมีเพื่อนอย่างนี้มันไม่เกินไปหน่อยหรอคะ เราเป็นเพื่อนกันไม่มีอะไรเกินเลยกันสักหน่อย” คัพเค้กพูดพร้อมกับทำหน้าบึ้งใส่ภาม “ก็อาบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้อย่าให้อาเห็นอีกนะว่าไปไหนมาไหนกับไอ้คนนั้นอีก” ภามที่อยู่ๆ ก็อารมณ์เสียขึ้นมาจนคัพเค้กต้องงงว่าทำไมต้องห้ามเธอด้วย ตอนนี้เธอก็อายุ 21 แล้วไม่ใช่เด็กๆ ที่จะมีแฟนไม่ได้ “แล้วถ้าคัพเค้กมีแฟนล่ะ” ภามหันขวับมองหน้าของคัพเค้กทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ไม่ อาไม่ให้พี่แฟน” ภามพูดช้าๆ ชัดๆ อย่างเสียงดังฟังชัด “ทำไมคัพเค้กจะมีไม่ได้ก็แค่มีแฟนถ้าหนูจะมีอาก็ห้ามหนูไม่ได้” คัพเค้กพูดพร้อมกับหน้าบึ้งๆ ใส่ภาม “ทำไมเป็นเด็กดื้ออย่างนี้คัพเค้ก” ภามพูดพร้อมกับจ้องมองหน้าของคัพเค้กทันที

อัญชันลูกสาวนักธุรกิจที่ตอนนี้ธุรกิจกำลังจะล้มเหลวเธอจึงต้องมาแต่งงานกับคีย์ลูกชายมหาเศรษฐีที่จอมเจ้าชู้เพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ แต่อัญชันเธอมีแฟนอยู่แล้วเป็นชายหนุ่มรูปหล่ออัญชันจะแก้ปัญหานี้อย่างไร

ขิมถูกแม่โทรเรียกให้กลับบ้านเธอจึงต้องกลับบ้านทั้ง ๆ ที่เธอกับวาฬยังทำกิจกรรมอย่างว่าไม่เสร็จทำให้ทั้งสองต่างฝ่ายต่างอารมณ์ค้างด้วยกันทั้งคู่ “ขิมยังไม่กลับไม่ได้หรอ เนี่ย! แม่ก็ออกไปข้างนอกเหลือแค่เราสองคนแล้วนะ เรามาต่อกันดีกว่ามา” วาฬกำลังจะจับขิมนอนบนเตียงแต่เธอรีบลุกขึ้นก่อนจะบอกกับวาฬว่าแม่ของเธอโทรมาตามให้เธอกลับบ้านตอนนี้ “ขิมต้องกลับแล้วพี่วาฬถ้าช้าขิมต้องโดนแม่บ่นหูชาหนูขี้เกียจทะเลาะกับแม่ ขิมกลับบ้านก่อนนะ” วาฬได้แต่พยักหน้า ขิมเดินไปจุ๊บที่หน้าผากวาฬก่อนจะเดินออกจากห้องไป เมื่อขิมมาถึงบ้านก็เห็นมาอยู่กับผู้ชายหน้าตาดีอายุน่าจะมากกว่าเธอไม่กี่ปีซึ่งเดาไม่ผิดน่าจะเป็นผู้ชายที่แม่หามาปรนเปรอตัวของเธอเหมือนกับผู้ชายหลาย ๆ คนที่แม่พามา “ว่าแต่ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้หล่ออย่างนี้เนี่ย ขนาดฉันยังสาวยังสวยยังหาหล่อได้ไม่เท่าแม่เลย” ขิมได้แต่คิดในใจก่อนจะเดินผ่านแม่ไปโดยไม่ได้เอ่ยอะไร “ขิมแกไปทำอะไรมาทำไมผมเผ้ายุ่ง ๆ” ละออทักท้วงลูกสาวของเธอ “กิจกรรมที่มหาวิทยาลัยยุ่ง ๆ ขิมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ขิมพูดพร้อมกับกำลังจะเดินขึ้นบ้านไปเพื่อที่จะได้ไม่เป็นก้างขวางคอแม่กับผู้ชายคนใหม่ของแม่ “อย่าพึ่งมาทำความรู้จักกับพี่เขาก่อน” ละออชี้ไปที่ผู้ชายหน้าตาดีคนนั้นที่เธอคิดว่าเป็นผู้ชายคนใหม่ของแม่ “แคมป์นี่ขิมลูกสาวคนเดียวของป้านะ ขิมนี่พี่แคมป์ลูกชายของเพื่อนแม่ต่อจากนี้เขาจะมาอยู่กับเราจนกว่าเขาจะหาที่อยู่ใหม่ได้ ยังไงก็ทำความรู้จักกันไว้นะ” ขิมยกมือไหว้ก่อนจะเดินขึ้นห้องไปส่วนแคมป์ยิ้มบาง ๆ ให้เธอพร้อมกับคิดในใจคนเดียวว่า “เด็กคนนี้นี่มันยังไงนะดูทำหน้าเข้าไปเรียนต้องเหนื่อยขนาดนี้เลยหรือไง” “อย่าไปสนใจยัยขิมเลยนะแคมป์ ยัยขิมมันผีเข้าผีออกเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อยู่ที่นี่ก็ตามสบายเลยนะคิดซะว่าเป็นบ้านของตัวเองก็แล้วกัน ป้าออกไปซื้อกับข้าวมาทำกินเย็นนี้ก่อนนะ” ละออพูดพร้อมกับเดินออกจากบ้านไป แคมป์จึงเอาของขึ้นไปเก็บซึ่งห้องของแคมป์อยู่ตรงข้ามห้องของขิม แคมป์เดินไปเกือบถึงหน้าห้องก็เห็นขิมเดินออกมาในเสื้อสายเดี่ยวสีแดงตัวบางกับกางเกงขาสั้นสีเดียวกันกับเสื้อ แคมป์เห็นอย่างนั้นถึงกับตาโตเพราะผิวขาว ๆ ของเธอกับชุดสีแดง ๆ ดูแล้วมันช่างยั่วยวนอารมณ์ชายเหลือเกินแต่เขาก็ยังไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นเพราะขิมพูดขึ้นมาหยุดความคิดนั้นก่อน “มองอะไรมารยาทนิดหนึ่งนะคะมาอยู่บ้านคนอื่นก็หัดทำตัวดี ๆ หน่อยไม่ใช่มาทำตัวรุ่มร่ามใส่เจ้าของบ้านอย่างนี้” แคมป์ได้ยินอย่างนั้นก็ไม่ได้นึกถือสาเธอเพราะคิดว่าเธอยังเด็กและมันก็จริงอย่างที่ขิมพูดเขาเผลอไปมองรูปร่างของเธอจริง ๆ

เมื่อปุยนุ่นอยากหารายได้เสริมเพื่อมาใช้หนี้ให้กับแม่เธอต้องไปเป็นผู้ช่วยผู้จัดการดาราแต่งานครั้งนี้ของเธอไม่ง่ายเพราะปุยนุ่นต้องไปดูแลดารา 24 ชั่วโมงและดาราที่เธอต้องดูแลเป็นซุปตาร์ที่เธอไม่ชอบหน้า

สวัสดีกับนิยายเรื่องใหม่ที่มีชื่อว่า รักร้อน อ้อนใจ เป็นเรื่องราวความรักที่เกิดจากความผูกพัน พี่ชายที่ไม่ได้แปลว่าพี่ชาย เมื่อความรักที่เกิดขึ้นอาจดูไม่ถูกต้องในสายตาของใครหลายๆ คน แต่สำหรับคนสองคนไม่มีทางที่ทั้งสองจะหยุดรักกันได้ คำเตือน นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหา คำพูดที่ชัดเจนเรื่องเพศโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ ความรักที่เกิดจากความใกล้ชิด เธอเป็นน้องสาวบุญธรรมของพี่ชายแล้วเธอจะทำอย่างไรดีกับเรื่องนี้ พี่ชายที่ไม่ได้แปลว่าพี่ชาย

สวัสดีนักอ่านที่น่ารักทุกท่านค่ะ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการก่อนนะคะ นักเขียนมีนามว่า หว่านเม่ย ที่แปลว่า กลางคืนที่สวยงาม นิยายเรื่องนี้มีชื่อว่า ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวบ้าน นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่ไรท์ได้ทำการแต่งขึ้นมาอาจจะยังไม่เก่งเรื่องการใช้ภาษาอยากให้นักอ่านทุกท่านติชมเพื่อที่จะได้นำไปปรับปรุง ข้อสำคัญ นิยายจีนโบราณเรื่องนี้ไม่ได้อิงประวัติศาสตร์แต่อย่างใด นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของไรท์ล้วน ๆ คำเตือน นิยายเรื่องนี้ไม่ได้มีสาระ ประวัติศาสตร์ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน มือใหม่ของอภัยด้วยนะคะ

เมื่อมิติของภพถูกเรื่องวุ่นวายปนความฮาก็เกิดขึ้นรวมไปถึงความรักของหญิงสาวกรุงเทพมหานครที่มีให้กับสาวชาวอโยธยาที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นท่ามกลางความสับสน "ก็ใช่ไงกรุงเทพมหานครหรือที่ฝรั่งเรียกว่า Bangkok ไงล่ะ อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จัก" เมื่อคนหนึ่งมาจากอโยธยาต้องมาใช้ชีวิตในปี 2564 กับสาวชาวกรุงเทพมหานครต้องไปอยู่อโยธยาจะเกิดอะไรขึ้นต้องติดตาม

อลินดาหญิงสาวที่อดทนทุกอย่างเพื่อความรักที่มีให้เปมิกามาโดยตลอดครั้งนี้มันสุดจะทนอีกต่อไปอลินดาต้ดสินใจที่จะบอกเลิกเปมิกาแต่แล้วเธอต้องมาเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตด้วยโชคชะตาจากสวรรค์ทำให้เธอกลับมาใหม่เพื่อแก้แค้นเปมิกาที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอต้องตาย

“สวัสดีค่ะ แม่ค่ะหนูเคยบอกแม่แล้วไงคะว่าหนูชอบผู้หญิง หนูจะแต่งงานกับผู้หญิงหนูไม่แต่งงานกับผู้ชายแม่จำไม่ได้หรือไงคะ” ปาลิกาพูดพร้อมกับทำท่าจะลุกเดินหนีไป “นั่งลงเดี๋ยวนี้เลยนะน้ำขิงแกจะมาทำนิสัยเสียต่อหน้าแขกของแม่อย่างนี้ไม่ได้นะ แกนั่งเดี๋ยวนี้ได้ยินที่ฉันบอกมั้ย” พิมพาสั่งปาลิกาให้นั่งลงแต่มีหรือคนอย่างเธอจะฟัง ปาลิกาเดินออกไปจากตรงนั้นโดยไม่ฟังเสียงที่แม่เรียก “นี่แกกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ น้ำขิง แกนี่มันไม่รักดีจริง ๆ เลยนะ” พิมพาได้แต่กุมขมับเมื่อลูกสาวของเธอไม่ได้ดั่งใจที่เธอหวัง ปาลิกาเดินออกจากร้านด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีเท่าไร เธอรู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องมาเจอเหตุการณ์อย่างนี้ตั้งแต่เธอเรียนจบ เธอไม่เคยอยากแต่งงานกับผู้ชายแม้แต่ครั้งเดียว เธออยากแต่งงานกับผู้หญิงแต่ผู้หญิงที่ปาลิกาอยากแต่งงานตอนนี้เธอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศอีกสามปีเธอถึงจะเรียนจบทำให้เธอยังไม่สามารถแต่งงานกันได้ ปาลิกามีแฟนสาวชื่อว่า อติมา ‘โอลีฟ’ ทั้งสองคบหาดูใจกันตั้งแต่อติมาเรียนอยู่ปี 2 จนตอนนี้อติมากำลังเรียนปริญญาโทที่ต่างประเทศ ปาลิกาตั้งใจที่จะแต่งงานกับอติมาแต่ด้วยสถานการณ์ตอนนี้มันยังไม่สามารถที่จะทำอย่างนั้นได้ แต่เธอก้รำคาญแม่ที่ชอบหาผู้ชายมาให้เธออยู่ไม่เว้น “พี่ขิงทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ ใครทำอะไรให้ท่านประธานน้ำขิงไม่พอใจอีกล่ะเนี่ย” กรชวัลที่กลับจากมหาวิทยาลัยแล้วเห็นพี่สาวกำลังนั่งทำหน้าหงิกหน้างอเป็นปลาทูแม่กลองอยู่คนเดียว “ก็จะใครล่ะ ก็แม่ของแกไง ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะเลิกยุ่งเรื่องหาผู้ชายมาให้พี่แต่งงานด้วยสักที” ปาลิกาพูดพร้อมกับใช้มือกุมศีรษะไว้ราวกับว่าเธอปวดหัวอย่างรุนแรง “แล้วทำไมพี่ไม่แต่งงานกับแฟนพี่ล่ะคะ” กรชวัลช่วยพี่สาวของเธอคิดหาทางออก “ถ้าพี่แต่งวันนี้พี่แต่งแล้ว ก็เพราะแต่งไม่ได้นี่ไง พี่โอลีฟอยากเรียนให้จบโทก่อนค่อยแต่งซึ่งพี่ก็เห็นด้วยนะ แต่แม่สิไม่รู้อะไรนักหนาพี่เบื่อจนจะทนไม่ไหวแล้วเนี่ย” ปาลิกาพูดพร้อมกับเอนตัวพิงโซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรงที่จะคิดต่อไป “ถ้าเป็นอย่างนั้น พี่ก็หาคนมาแต่งงานด้วยสิคะ พี่ก็แค่จ้างใครก็ได้มาแต่งงานด้วยไปก่อนเพื่อที่แม่จะได้เลิกยุ่งกับชีวิตพี่ไงคะ” กรชวัลเสนอความคิดให้แก่พี่สาวของเธอซึ่งปาลิกาฟัง ๆ ดูแล้วเธอก็เห็นเข้าท่าดีเหมือนกัน “แล้วใครละจะมาแต่งงานกับพี่” ปาลิกาพยายามนึกแต่นึกเท่าไรเธอก็นึกไม่ออกว่าใครที่จะมาแต่งงานกับเธอ “ถ้าหนูมีคนมานำเสนอให้ล่ะ พี่จะว่ายังไง” กรชวัลยิ้มอย่างพอใจเมื่อเธอนึกออกว่าจะเสนอให้ใครมาแต่งงานกับปาลิกา “ใคร ค่าตัวเท่าไรพี่ไม่เกี่ยงขอแค่ช่วยให้พี่หลุดพ้นจากผู้ชายที่แม่สรรหามาให้” “เพื่อนกลอยเอง เดี๋ยวกลอยจัดการให้พรุ่งนี้รู้เรื่องแต่ตอนนี้กลอยของตัวก่อนนะจะไปดูซีรีย์ล่ะ” กรชวัลพูดพร้อมกับเดินขึ้นห้องไปปล่อยให้ปาลิกาสงสัยว่าเพื่อนของน้องสาวของเธอคือใครแล้วจะยอมมาแต่งงานกับเธอจริง ๆ หรอ พิมพากลับมาถึงบ้านก็เดินมาต่อว่าปาลิกาชุดใหญ่ที่ทำตัวไร้มารยาทเมื่อตอนกลางวัน “น้ำขิงทำไมแกเป็นคนอย่างนี้แกรู้มั้ยว่าแกทำอะไรลงไปแกทำฉันเสียหน้า ดีนะที่พี่เขาไม่ว่าอะไร แกนี่มันไม่รักดีจริง ๆ” พิมพาพูดก่อนจะตีไปที่แขนปาลิกาไปหนึ่งที “แม่มาตีหนูทำไมหนูทำผิดอะไรหนูแค่ไม่อยากแต่งงานกับผู้ชาย” ปาลิกาบอกกับแม่ของเธอด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ “แกมันคนไม่รักดี ผู้ชายดี ๆ ที่จะดูแลแกได้แกกลับไม่ชอบแล้วใครจะดูแลแกในวันที่ไม่มีแม่” พิมพาพูดไปตามที่เธอคิดซึ่งก็มาจากความห่วงใยของเธอที่มีต่อลูกสาวคนโตของเธอ “หนูดูแลตัวเองได้แม่ ไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอก ตอนนี้หนูก็เป็นถึงประธานบริษัทที่ดูแลลูกน้องไม่รู้กี่ชีวิตแล้วหนูก็สามารถดูแลแม่ดูแลน้องได้เป็นอย่างดี แม่ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก” ปาลิกาพูดพร้อมกับกอดแม่ของเธอ “ถึงอย่างนั้นก็เถอะแม่ก็อยากให้แกเป็นฝั่งเป็นฝาสักที” พิมพาพูดพร้อมกับมือของปาลิกาไว้ “แม่คะ การที่เราจะเป็นฝั่งเป็นฝาหรือเป็นครอบครัวมันไม่จำเป็นว่าหนูต้องแต่งงานกับผู้ชายนะคะ” ปาลิกาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินขึ้นห้องไปปล่อยให้พิมพานั่งคิดทบทวนคำพูดของปาลิกาอยู่คนเดียว

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นพราวด์รู้ดีว่าเธอจะเจออะไรต่อให้เธอโดนไล่ออกเธอก็จะทำเพราะมันคือหน้าที่แฟนที่ดีที่จะปกป้องคนรักของเธอ ห้องอธิการบดีของมหาวิทยาลัย “คุณภาวิดา คุณรู้ใช่มั้ยว่าคุณทำอะไรลงไป คุณเป็นถึงอาจารย์มหาวิทยาลัยทำไมคุณถึงทำแบบนั้น คุณไม่อายเด็กบ้างหรือไง” “ขอโทษท่านอธิการบดีด้วยนะคะที่ดิฉันทำอะไรลงไปโดยไม่ได้ทันได้ย้ำคิด แต่ดิฉันคิดว่ามันก็ไม่ได้เสื่อมเสียอะไรขนาดนั้น คนเรารักกันมันผิดด้วยหรือคะที่จะแสดงความรักให้แก่กันถ้าดิฉันทำให้เสื่อมเสียดิฉันก็ขอยอมรับผิดแต่เพียงผู้เดียว” ซึ่งตอนนี้ข่าวที่อาจารย์กับลูกศิษย์คบหากันก็รู้กันไปทั่วแต่ผู้คนส่วนมากก็ไม่ได้มองว่ามันเลวร้ายอะไรเพราะสังคมยุคนี้ส่วนมากก็เข้าใจว่าความรักคือสิ่งที่ดีรักกันดีกว่าเกลียดกัน “ผมขอแค่อย่าให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกเพราะผมถือว่าครั้งนี้ผมเตือนคุณแล้วนะ” “ขอบคุณค่ะ...จะไม่ให้เกิดขี้นอีกค่ะ” หลังจากเหตุการณ์วันนั้นพราวด์ยังไม่มีโอกาสได้คุยกับมะนาวเพราะเธอติดประชุมทุกวัน วันนี้เธอถือโอกาสนัดมะนาวทานข้าวและพูดคุยกันหลังจากที่ไม่ได้คุยกันมาหลายวัน ณ มหาวิทยาลัย มะนาวขับรถมารับพราวด์ที่มหาวิทยาลัย เพราะวันนี้มะนาวไม่มีเรียนเนื่องจากอาจารย์ยกคลาส “รอนานมั้ยคะ…” มะนาวขับมาจอดตรงที่พราวด์ยืนรออยู่แล้วลดกระจกลง “ไม่นานค่ะ...ไปกันเลยดีกว่าเนอะพี่คิดถึงหนูจะแย่อยู่แล้วเนี่ย” พราวด์พูดจาออดอ้อนสาวน้อยที่นั่งยิ้มหน้าบานอยู่บนรถ “ให้พี่ขับให้มั้ยคะ” “ไม่เป็นไรค่ะ…วันนี้พี่พราวด์คงเหนื่อยมากแล้ว ขึ้นมาเลยค่ะ…นาวก็คิดถึงพี่มากเช่นกัน” ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง “วันนี้หนูอยากกินอะไร…สั่งเลยนะคะเดี๋ยวพี่เลี้ยงเองค่ะ” “ถ้าหนูอยากกิน…พี่พราวด์ล่ะคะ…จะเลี้ยงหนูไหวมั้ย” “พี่ให้หนูกินได้ทั้งชีวิตเลยค่ะ…เพราะหนูก็ต้องให้พี่กินทั้งชีวิตเช่นกัน…” ระหว่างที่ทั้งคู่พูดคุยหยอกล้อกันตามประสาคู่รักอยู่นั้นก็มีสาวๆ เดินเข้ามาหาพราวด์อย่างที่ทั้งคู่ไม่ทันตั้งตัว “อุ้ยนี่อาจารย์พราวด์หรือเปล่าคะ…ตัวจริงน่ารักกว่าในคลิปอีกนะคะ…หนูอยากเป็นคนที่ถูกอาจารย์จูบจังเลยค่ะ” หญิงสาวเซ็กซี่อกตู้มกับเพื่อนอีกสองคนมาถึงก็มาจู่โจมพราวด์จนมะนาวรู้สึกไม่ชอบใจ “ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ” พูดจบสาวนิรนามสุดเซ็กซี่ก็เอาหน้าอกตู้มเข้ามาเบียดพราวด์อย่างใกล้ชิดเพื่อถ่ายรูปคู่ เมื่อเธอถ่ายเสร็จเธอพึ่งจะสังเกตเห็นมะนาวนั่งหน้าบึ้งอยู่กันข้าม “อุ้ย!!!นี่ใช่แฟนของอาจารย์หรือเปล่าคะ โชคดีจังได้แฟนน่ารักแบบอาจารย์พราวด์…ถ้าเบื่อแล้วยกให้ฉันก็ได้นะคะ…ไม่ถือค่ะ” มะนาวได้แต่ข่มใจไว้ไม่ให้ด่ายัยร่านคนนี้ แต่เธอก็แอบจิกกัดเธอเบาๆ “ต่อให้ฉันเบื่อ…หรือเลิกกัน...ก็ไม่รู้ว่าพี่พราวด์จะเอาเธอมั้ย...เรื่องนั้นก็ถามพี่พราวด์ดูเอาเองละกันนะคะ” หลังจากโดนมะนาวแขวะหล่อนก็หน้าเสียก่อนจะบอกลาพราวด์แล้วเดินออกไป “ไว้เจอกันใหม่นะคะ…อาจารย์พราวด์…ที่รักของ…” พูดจบเธอก็โบกมือบ๊าย...บายพราวด์พร้อมกับส่งจูบให้พราวด์” มะนาวไม่พอใจเป็นอย่างมากที่พราวด์ส่งยิ้มให้ยัยนมตู้มคนนั้น “สั่งอาหารได้ยังคะ จะยิ้มอีกนานไหมคะ ถ้าไม่สั่งจะได้กลับ” “สั่งๆ สิคะ…โกรธอะไรเนี่ย” “ใครโกรธ…ไม่ได้โกรธ…ก็คนมันเสน่ห์แรงอ่ะเนอะ...สาวๆ รุมล้อม” “อะไรกันคะ…เขาก็แค่อยากทักทาย…หนูหึงหรอ” “จะหึง…ทำไม...ไม่คุยด้วยแล้วสั่งอาหารดีกว่า…แต่ก็อย่าให้นาวแจกใบเตือนนะคะ…แล้วจะหาว่ามะนาวไม่เตือน” “ไม่ค่อยจะหึงเลยเนาะ…ทีหนูก็อย่าให้พี่แจกใบเตือนเหมือนกันนะ...หนุ่มๆ ตามจีบจนได้เรื่อง” “ไม่เอาแล้วไม่คุยด้วยแล้ว…” มะนาวทำทีเป็นไม่สนใจแล้วก็สั่งอาหารเหมือนไม่ได้ยินที่พราวด์พูด “ทีเรื่องตัวเองทำเป็นเฉไฉ…เดี๋ยวจะลงโทษให้เข็ดเลย”