ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวสวน

ตอนที่ ๑ บทบาทใหม่ของนางเอก          “5 4 3 2 1 แอคชั่น อย่างนั้นแหละดีมาก” เสียงของผู้กำกับกำลังสั่งให้นางเอกสาวแสดงฉากบู๊ที่วันนี้น่าจะเป็นวันสุดท้ายของการถ่ายทำและน่าจะปิดกองถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด          นักแสดงและทีมงานตั้งใจทำงานกันทุกคนเพื่อให้ผลงานออกมาดีที่สุด “เชอรี่เอาน้ำเย็น ๆ มาให้ฉันสิฉันร้อนจะตายอยู่แล้ว” ‘ไอรีส’ หญิงสาวที่แสดงเป็นนางเอกของละครเรื่องนี้กำลังนั่งหน้าหงิกอยู่ในบริเวณที่นั่งพักของเธอสั่งให้ผู้ช่วยผู้จัดการส่วนตัวของเธอหาน้ำเย็น ๆ มาให้เธอดื่มหลังจากที่เธอใช้พลังงานในการเล่นฉากบู๊สั้น ๆ เมื่อสักครู่            “ได้ ๆ เดี๋ยวหนูหามาให้นะคะ” เชอรี่หญิงสาวที่เป็นดั่งคนรับใช้เพราะเธอทำทุกอย่างให้กับไอรีสมาเป็นเวลานานหลายปีตั้งแต่ไอรีสเริ่มมีชื่อเสียงที่โด่งดัง            “เร็ว ๆ ด้วยฉันจะเป็นลมแล้วเนี่ย พี่จีจี้นะพี่จีจี้บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่รับละครบู๊มันเหนื่อยก็ไม่รู้จักฟังกันบ้างเลย” ไอรีสบ่นพึมพำอยู่คนเดียวแต่สาวประเภทสองที่ถูกพาดพิงก็เข้ามาได้ยินและสวนกลับไปว่า            “มันก็ใกล้จะจบแล้วไม่ใช่หรือไงไม่เห็นต้องบ่นเลยอีกฉากเดียวแกก็จะได้พักยาว ๆ แล้วเพราะละครเรื่องใหม่ที่แกต้องถ่ายก็อีกหกเดือนข้างหน้าหลังจากนี้ก็มีงานที่ไม่หนักแล้วอย่าบ่นไปหน่อยเลยก็แกเองไม่ใช่หรือไงที่เป็นคนบอกว่าถ้าพระเอกคนนี้ไม่ว่าเนื้อเรื่องจะเป็นยังไงแกก็จะเล่น” จีจี้พูดยาวเหยียดจนไอรีสต้องเอามือบอกให้หยุดพูดได้แล้ว            “โอเค ๆ ไม่บ่นแล้วอีกฉากเดียวไอรีสก็สบายแล้ว พี่จีจี้ว่าแต่พี่ไหนมาแล้วยัยเชอรี่ไปเอาน้ำถึงไหนแล้วเนี่ยทำไมถึงไปนานขนาดนี้ใจคอมันจะให้ฉันหิวน้ำตายเลยหรือไง” ไอรีสบ่นเรื่องอื่นต่อได้อีก            “นั่นไงมาแล้วไอรีส ยัยเชอรี่ถือน้ำมานู่นแล้ว” จีจี้ชี้ไปที่เชอรี่ที่วิ่งหน้าตั้งถือน้ำมาให้ไอรีส            “มาแล้วค่ะพี่ไอรีสมีทั้งน้ำอัดลมและน้ำเปล่าเย็น พี่ไอรีสเลือกดื่มได้เลยนะคะ” เชอรี่วางถาดน้ำที่เธอเตรียมมามากพอที่จะกินอิ่มได้ถึงห้าคน            “แล้วเอามาทำไมเยอะแยะเนี่ยตัวฉันก็แค่นี้ใครจะไปกินหมดแล้วอีกอย่างฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่กินน้ำอัดลมพูดมาหลายปีแล้วยังจำไม่ได้อีกหรือไงกันเนี่ย” ไอรีสหาเรื่องมาบ่นได้ทุกวันแต่ถึงไอรีสจะเป็นคนขี้บ่นแต่เธอก็ใจดีมาก ๆ จึงทำให้จีจี้และเชอรี่อยู่กับเธอได้นานขนาดนี้            “ไอรีสได้เวลาถ่ายซีนสุดท้ายแล้ว ซีนนี้เธอต้องขึ้นสลิงนะ” จีจี้เดินมาบอกกับไอรีสเพื่อให้เธอเตรียมตัว            ทีมงานจัดทุกอย่างให้พร้อมตอนนี้ไอรีสกำลังซ้อมฉากที่เธอต้องขึ้นสลิงจนในที่สุดก็ถึงเวลาถ่ายทำจริง ๆ ไอรีสถูกสลิงดึงขึ้นไปจนสูงเท่ากับตึกสองชั้นในขณะที่กำลังถ่ายทำอยู่นั้นอยู่ ๆ สลิงเส้นที่ดึงไอรีสขึ้นไปก็กระตุกและขาดในที่สุด เสียงกรีดร้องของไอรีสและทุกคนที่เห็นเหตุการณ์เสียงดังไปทั่วบริเวณไม่นานเสียงไอรีสก็จบลงร่างของไอรีส ตกลงมากระแทกเบาะที่เตรียมไว้เพื่อรองรับเมื่อเกิดอุบัติเหตุขึ้น ไอรีสที่ตกลงมากระแทกเบาะหนานุ่มขนาดใหญ่ซึ่งดูแล้วก็ไม่น่ามีอะไรน่าเป็นห่วงแต่เมื่อทุกคนเดินไปดูก็เห็นไอรีสนอนแน่นิ่งน้ำลายฟูมปากราวกับถูกวางยาพิษ                        หมู่บ้านหยู่มู่หลาง            “นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรือว่าฉันเผลอนอนหลับแล้วทีมงานเปลี่ยนฉากแต่ที่ฉันอ่านบทมันไม่มีฉากอะไรอย่างนี้นะหรือว่าเป็นบทพิเศษที่เขียนขึ้นมาใหม่แล้วนี่พี่จีจี้หายไปไหนอีกแล้วทำไมไม่เอาบทมาให้ฉันอ่านต่อ แล้วผู้คนพวกนี้ทำไมถึงได้แต่งตัวราวกับอยู่ในหนังจีนกำลังภายใน” ไอรีสพูดในขณะที่กำลังนอนอยู่บนที่นอนเล็ก ๆ เก่า ๆ ภายในบ้านหลังเล็ก ๆ ที่ตอนนี้มีผู้ชายกับผู้หญิงสูงอายุสองคนกำลังนั่งมองดูเธอด้วยความเป็นห่วง            “เป่าเป้ยเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ชายหนุ่มสูงวัยคนหนึ่งเอ่ยถามเธอด้วยความเป็นห่วงซึ่งเป็นพ่อของนางนั่นเอง            “เป่าเป้ยอย่างนั้นหรอแล้วทำไมมาเรียกฉันเป่าเป้ย” ไอรีสที่กำลังสับสนและมึนงงได้แต่คิดไปเองว่านี่คือการถ่ายละครแต่เมื่อเธอมองไปรอบ ๆ กลับมองไม่เห็นทีมงานแม้แต่คนเดียวมีแค่สองตายายเท่านั้น            ไอรีสที่กำลังครุ่นคิดว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธออยู่ ๆ เธอก็เกิดปวดหัวขึ้นมาอย่างหนักจนเธอต้องกรีดร้องออกมาด้วยความปวด เมื่อชายหญิงสองคนที่เป็นพ่อกับแม่ของเป่าเป้ยต้องรีบวิ่งไปตามคนมาช่วย            “เจ้าเป็นอะไรเป่าเป้ย เจ้าอย่าพึ่งเป็นอะไรนะ” แม่ของเป่าเป้ยร้องไห้ออกมาแทบขาดใจเมื่อเห็นลูกสาวของนางชักดิ้นชักงอด้วยความเจ็บปวด            “โอ๊ย ! ปวดหัวเหลือเกินช่วยข้าด้วย” ไอรีสในร่างของเป่าเป้ยร้องออกมาด้วยความทรมาน