“คุณเป็นใคร? ” สาวน้อยเอ่ยถามเสียงแข็ง ใช่เธอเพิ่งเห็นใบหน้าคมชัดก็วันนี้เองเขาหล่อ มีกล้ามหน้าท้องที่แสนจะแข็งแกร่ง “จุๆ สาวน้อยต่อจบบทก่อนค่อยถามนะ” ชายนิรนามเอามือปิดปากสาวน้อยใต้ร่าง ก่อนร่างหนาจะเริ่มเบียดเสียดสีเข้าหาร่างเล็ก ร่างหนาบิดพลิ้วไปตามจังหวะรักเป็นท่วงทำนองเพลงรักที่เขาเป็นคนแต่งและควบคุมบทเพลงเอง ส่วนร่างเล็กใต้ร่างนั้นได้แต่บิดเร้าครวญครางไปตามกระแสความเสียวซ่านที่ชายหนุ่มเหนือร่างกำลังปลุกปั่นให้แก่ตน “โอว์!...ดีเหลือเกินเด็กน้อยจ๋า.....ชูว์!.....” เสียงเข้มคำรามก้องด้วยความสุขสม เมื่อตัวเองนั้นถึงปลายโค้งฟ้าแล้ว และไม่นานก็ตามมาด้วยเสียงร้องครวญครางเล็กของ “กรี๊ดดดด.....” สาวน้อยวัยกระเตาะกรีดร้องอย่างมีความสุข เธอกรี๊ดทุกครั้งที่คนเหนือรางส่งถึงวิมารดอกฟ้า ก่อนจะเผลอหลับหมดแรงไปอย่างเหนื่อยล่า

“อา! จิ๋มสวยแล้วต้องขอบคุณหมอยังไงครับ ไหนแยกจิ๋มกว้าง ๆ ให้พี่เผือกอีกทีหน่อยครับ” ......เขาหมอสูตินรีเวช นามว่า "นภสินธุ์" เป็นหมอที่ขยันทำงานและขยันทำรักในเวลาเดียวกัน...... .......ส่วนเธอคือคนป่วยที่ไม่ได้ตั้งใจป่วยนามว่า "ต้องตา" มาตรวจภายในเพื่อดูเชื้อมะเร็งปากมดลูก แต่สิ่งที่ได้กลับไปคือ "เชื้อราในช่องคลอด" ความบันเทิงจึงเกิดขึ้นระหว่างหมอสูตินรีเวชจอมหื่นกับคนป่วยแบบไม่ได้ตั้งใจให้ป่วยจึงเกิดขึ้น.......

ทอมโน (ลำดับที่ 1 ใน ซีรี่ส์ทอรักปักสวาท) “ก็แค่นางบำเรอถูกกฎหมาย อย่าสะเออะมาตีฝีปากกับฉัน” มโนยืนปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตทีละเม็ดอยู่หน้ากระจกโดยไม่ยี่หระต่อสายตาของคนที่นั่งบนเตียงด้านหลังตน“อย่างน้อยฉันก็มาแบบถูกกฎหมายไม่ใช่เหรอคะสามีขา...”

“เมียผมเป็นชาวเขาชาวดอย ตัวน้อย ๆ หน้าตาขาว ๆ....” “เมียผมเป็นชาวเขาชาวดอย ตัวน้อย ๆ หน้าตาขาว ๆ....” ....................... “อาเมาะจะกลับดอยค่ะ ไม่กลับไปกับพวกคุณ” เธอตอบแทรกขึ้นทำให้ดาหวันกับเพ้อภพหันมามองเธอเป็นตาเดียว “ไม่ได้! กล้วยต้องกลับกับฉัน เธอกำลังท้องลูกของฉันอยู่” พ่อเลี้ยงหนุ่มค้าน ไม่ยอมเป็นอันขาด จนลืมไปเลยว่าดาหวันก็อยู่ในนี้ด้วย ด้านดาหวันถึงกับนิ่ง พูดไม่ออกเมื่อได้รู้เรื่องที่ไม่คาดคิด “ไม่ค่ะ! อาเมาะจะกลับไปอยู่บนดอย อาเมาะไม่ไปไหนกับพวกคุณทั้งนั้น ลูกอาเมาะเลี้ยงเองได้” เธอยังคงยืนยันคำเดิม “ไม่ได้! ลูกต้องเป็นของฉัน และเธอด้วย เธอเป็นเมียฉันนะกล้วย เธอเป็นเมียฉัน เราต้องพาลูกมาฝากท้องและตรวจโดยละเอียด เธอจะมีปัญญาเลี้ยงลูกของฉันเหรอ เธอจะทำอะไรกิน จะพาลูกไปขุดเผือกขุดมันขายบนดอยน่ะเหรอ” ตอนนี้พ่อเลี้ยงหนุ่มเริ่มควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เสียแล้ว กรามหนาขบเม้มแน่น “พี่เพ้อ หวันว่า...” “ไม่หวัน มันเรื่องของพี่กับเมีย หวันกลับบ้านไปเถอะ พี่จัดการกับกล้วยเอง” สั่งเสียงเข้ม “หมอด้วยครับ เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง ผมจะพาเมียกลับบ้านวันนี้” ดาหวันกับคุณหมอวัยกลางคนออกจากห้องผู้ป่วยไปตามคำสั่งของพ่อเลี้ยงหนุ่มอารมณ์ร้อน เมื่อเหลือกันเพียงลำพังเขาจึงกระชากเสียงใส่อาเมาะ “เธอบ้ารึไง! คิดจะเอาลูกฉันไปลำบากเหรอกล้วย” “ไม่ค่ะ อาเมาะไม่พาเขาไปลำบาก แต่อาเมาะไม่รู้จักคุณ และก็ไม่รู้ด้วยว่าที่คุณพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก” สาวเจ้าโต้ตอบเสียงสั่นกลัว แววตาของมัจจุราชกำลังจ้องมาทางเธออย่างเอาเรื่อง มือใหญ่บีบกดไหล่มนของเธอจนเจ็บแต่เธอก็ไม่ปริปากร้องออกมาให้เขาได้ยิน ทำได้แต่ฝืนทนความเจ็บไว้ข้างใน ......... "เพ้อภพ" พ่อเลี้ยงเมืองเหนือ กับเด็กดอยอย่าง "อาเมาะ" หรือกล้วย ผู้กำพร้าครอบครัวและความรัก แล้วพ่อเลี้ยงหนุ่มจะมอบความรักให้สาวน้อยผู้อาภัพได้หรือไม่?.......

“ปะ...เปล่าครับ” ชายหนุ่มรีบเช็ดน้ำตาที่หลั่งรินออกมาเป็นทาง พร้อมกับกลั้นก้อนสะอื้นของตนลงลำคอไป “ผมว่าเรารีบทาเล็บให้เสร็จดีกว่าครับ ข้างนี้แห้งแล้วเห็นไหม” พยายามยิ้มออกมาให้สดใส แต่ก็ไม่สามารถปิดบังศยามาศได้ แต่เธอก็ไม่อยากถามอะไรมาก เลยมองดูเท้าข้างที่ทาเล็บเสร็จไปเมื่อกี้ว่าเล็บแห้งจริงไหม และมันก็แห้งจริงๆ “เถื่อนเก่งมากๆ เลยนะ เก่งที่สุด และน่ารักด้วย ทาเล็บก็สวย นวดก็เก่ง น่ารักแบบนี้พี่รักตายเลยจ้ะ” “ผมก็รักพี่ครับ”

“ไปยิ้มให้มันทำไม?” แสงโสมกระชากเสียงห้วนถามคนตัวเล็กกว่าที่เดินเข้ามาหาตนเองทันทีเมื่ออีกฝ่ายเดินมาถึง “ก็เพื่อนกัน” ควอนตอบหน้านิ่งเหมือนกับว่าตนเองไม่ได้ทำผิด แต่ตรงกันข้าม หนุ่มหน้าหวานผิดมากทีเดียวที่ไปยิ้มให้คนอื่นแบบนั้น แสงโสมไม่ชอบ เขาหวงเพราะยิ้มนั่นเป็นยิ้มของเขาคนเดียว “เพื่อนกัน? แล้วไง ไม่ต้องไปยิ้มให้มันพี่ไม่ชอบ” คนขี้หึงเอ่ยบอกพร้อมกับคว้าข้อมือเล็กดึงรั้งเข้ามาใกล้ตัวก่อนจะเปิดประตูรถยัดอีกคนเข้าไปในรถด้วยความฉุนเฉียวไม่พอใจ “อะไรพี่บิ๊ก” อยู่ๆ ก็ถูกโกรธแถมโดนยัดเข้ามาในรถควอนก็มีสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาบ้าง เมื่อถูกคนเจ้าอารมณ์สาดอารมณ์ใส่ “กลับบ้าน กลับไปรับโทษของคนที่ยิ้มเรี่ยราด ปัง! ” พูดจบก็กระแทกปิดประตูรถเต็มแรงก่อนจะเดินอ้อมไปยังทางประตูรถคนขับของตนแล้วกระชากเปิดขึ้นไปนั่งติดเครื่องยนต์แล้วกระชากตัวรถออกไปด้วยความเร็วสูง......

“เธอยังไม่เคย? ทำไมโง่แบบนี้ ทำไมไม่บอกฉันเนตร!” ตวาดเสียงกร้าวกัดฟันแน่นด้วยความโกรธตัวเอง แต่ถ้าหล่อนบอกทำอย่างกับเขาจะหยุดอย่างนั้นแหละ ไม่มีทางเสียหรอก ของดีแบบนี้ปล่อยไปก็หม_แล้ว ตอนนี้เขาเองก็เจ็บไม่แพ้เธอหรอก ก็ในเมื่อภายในหล่อนกำลังตอดรัดเขาจนต้องกระตุกเกร็งร่างด้วยความอดทนอดกลั้น “อึก! ฉันเจ็บ! ได้โปรด...ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะคุณเหรียญชัย อึก! อะ! ฮือ!” หล่อนวอนขอความเห็นใจ ส่ายหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาไปมาด้วยความทรมาน ตอนนี้ร่างกายเหมือนถูกฉีกทึ้งออกเป็นสองชิ้น แล้วมีมีดนับพันเล่มทิ่มแทงเข้ามากลางลำตัวก็มิปาน “อย่าโง่หน่อยเลยเนตร! ใครจะปล่อยเธอไป เธอขาวสะอาดแบบนี้ เหมาะกับของสำส่อนแบบฉันมาก อ่า!” ยังคงไม่มีสำนึกดีจะห่วงใยคนตัวเล็ก จิตใจด้านชาของเหรียญชัยช่างแข็งกร้าวเหลือเกิน “สะใจฉันนัก ฮึฮึ!” หัวเราะเย้ยหยัน พลางขยับถอนแก่นกายร้อนของตัวเองออกมา แล้วถอดถุงที่ครอบแก่นกายตัวเองทิ้ง เมื่อเจ้าหล่อนสะอาดปลอดโรค เขาก็อยากสัมผัสเนื้อแท้ความหวานฉ่ำของหล่อน

“คุณมันบ้า! ไปเลยนะ ไปให้พ้นหน้าฉัน ฉันเกลียดคุณ!” เหรียญทองสะฮึกกับคำว่า ‘เกลียด’ ของแม่ยอดดวงใจของตน ทำไมหล่อนมองไม่เห็นค่าความรักของเขาบ้าง ที่เขาทำลงไปทุกอย่างเพราะรักถึงได้ทำแบบนั้น เขารู้ว่ามันผิดแต่ก็ทำลงไปแล้ว แถมยังทำหลายครั้งเสียด้วยสิ ไม่แปลกที่เธอจะเกลียดเขา “เกลียด? เกลียดพี่นักใช่ไหม” เหรียญทองกำมือแน่นลุกขึ้นยืน พร้อมกระชากร่างเล็กเข้ามาปะทะอกตนด้วยความกรุ่นโกรธ "ว้าย!" “พี่ทำดีเท่าไรเธอก็ไม่เห็นค่า พี่พยายามเอาใจ แต่เธอกลับมองว่ามันน่ารังเกียจ ดี! งั้นลองอุ้มท้องลูกพี่หน่อยเป็นไง” ว่าแล้วก็ช้อนอุ้มร่างเล็กขึ้นพาดไหล่กว้างทันที "กรี๊ดดดด ปล่อยนะ ปล่อยนะคนเลว คนชั่ว!" ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ! ทั้งมือทั้งเท้าดีดดิ้นทุบตีชายหนุ่ม เผียะ! มือใหญ่ฟาดก้นเล็กแรง ๆ อย่างสั่งสอน พลางกัดฟันแน่นด้วยความเดือดดาล คนเราก้มหัวให้คนที่รักแค่ครั้งเดียวพอ เขาทำถึงขนาดนี้หล่อนยังไม่เห็นค่า งั้นก็อย่าหวังจะได้รับความอ่อนโยนเลย หลังจากนี้เขาจะสนใจแต่ตัวเองเท่านั้น เท้าใหญ่เดินก้าวยาว ๆ ไปยังรถที่จอดทิ้งไว้ไม่ไกลจากนี้เท่าไรนัก... ปล.ในที่สุดพี่หอกก็ออกมาเป็นผู้เป็นคนค่ะ ฝากด้วยนะคะ

“ปล่อยหยกนะคุณโตก คุณทำบ้าอะไรคะ” หญิงเรียบร้อยโวยวายทุบตีเขาและดิ้นรนให้เขาปล่อยแต่ก็ดิ้นเสียแรงเปล่าเมื่อเขากอดรัดเธอแน่นกว่าเดิม พร้อมกับฟาดตีก้นของเธอแรงๆ หลายครั้งติดต่อกันจนเจ็บน้ำตาเล็ด “อยากก็บอกผัวสิ ไปอ่อยไอ้หมอคมนั่นทำไม” ปัง! เท้าใหญ่ยกถีบประตูห้องทำงานตัวเองให้เปิดออก และเมื่อเปิดออกแล้วก็ถีบปิดแรงๆ กลับ ปัง! “พูดบ้าอะไรของคุณคุณโตก มันเรื่องส่วนตัวของหยก หยกจะอ่อยใครก็ได้ จะคุยกับใครก็ได้” “ไม่ได้! เธอเป็นเมียฉัน” “เมีย? คุณโตกกล้าบอกทุกคนไหมล่ะคะว่าหยกเป็นเมียคุณ” เธอโต้สวนกลับเมื่อถูกคนตัวโตยกจากไหล่ไปนั่งบนโต๊ะทำงานของเขาโดยมีสองแขนแข็งแรงเท้ายันขอบโต๊ะทำงานกักร่างเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน หึหึ “เมีย ไม่ได้หมายความว่าฉันต้องแต่งงานและกล้าบอกทุกคนว่าเธอเป็นเมีย ฉันบอกก็ได้ว่าเธอเป็นเมียที่จะอุ้มท้องลูกฉัน แต่ก็แค่เมียที่ทำหน้าที่อุ้มท้องลูก ถ้าคลอดลูกเมื่อไหร่ตอนไหนเธอก็เป็นอิสระ ตอนนั้นค่อยไปอ่อยไปร่านอ้าขาให้คนอื่น แต่ระหว่างนี้ ระหว่างที่เธอยังไม่ท้องลูกของฉันเธอห้ามไปอ่อยไปร่านอ้าขาให้ใคร ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร” เผียะ! มือเล็กตวัดใส่แก้มสากทันทีเมื่อเขาพูดจบ...... อีโรติก

“ตื่นเดี๋ยวนี้นะหมอต่อ” เธอทุบอกเขาแรงๆ เพื่อปลุกเขาให้ตื่น “อือ...มานิดาอยากได้ผัวตอนเช้าเหรอ ได้สิ หมอต่อคนนี้ยังมีแรงเหลือเฟือ” เขาตอบทั้งๆ ที่หลับตาและกระชับกอดคนที่ทาบทับบนอกของตนเองเข้าหาแนบแน่นโดยไม่สนใจว่ามือน้อยๆ จะทุบตีรัวอกของตนเอง “อือ...ปล่อยมานิดานะหมอต่อ ปล่อยแล้วมาคุยกันให้รู้เรื่อง” ทั้งทุบทั้งตีและดันตัวเองออกจากอ้อมแขนแข็งแรงของหมอไร้จรรยาบรรณคนนี้ “อือ...ก็นึกว่าอยากได้ตอนเช้าอีก จะคุยอะไรก็คุยตอนนี้แหละ พูดมาเลย หมอต่อฟังมานิดาเสมอ” เขาลืมตาจ้องมองหน้าของคนที่นอนทับเกยอยู่บนอกตัวเอง และก็ได้เห็นสายตามองแรงกรุ่นโกรธมาทางตัวเอง เธอกำลังโกรธเขา แต่เขาไม่สนใจหรอกก็แค่โกรธเอง “ฟังแต่หมอต่อไม่เคยทำตามที่มานิดาบอกและขอร้องสักครั้ง” เธอบอกเขาและพยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดจากอ้อมแขนแข็งแรง “ก็หมอต่อฟังเสมอไง แต่ไม่รับปากว่าจะทำตาม” เขาบอกเธออย่างคนเจ้าเล่ห์ “หมอต่อ...” น้ำเสียงที่ดังและจริงจังกว่าทุกครั้งของมานิดาทำให้เขารีบปล่อยเธอทันที และทันทีที่ได้รับอิสระ มานิดาก็รีบถอยห่างเขาดึงผ้าห่มตามตัวเองมาด้วย เพราะตอนนี้เธอโป๊อยู่ ซึ่งหมอหนุ่มก็เช่นกัน “อ่ะ...มีอะไรก็ว่ามามานิดา หรือถ้าให้หมอต่อใช้เครื่องมือแพทย์ส่วนตัวตรวจตอนเช้าได้นะ หมอต่อพร้อม” “ทำไมหมอต่อทำอีก มานิดาบอกว่าห้ามแตะต้องมานิดาอีกยังไงคะ” คนได้ฟังก็ย่นคิ้วกลอกตาไปมากับคำพูดของมานิดา เขาทำเหมือนมันเป็นเพียงอากาศที่พัดผ่านแล้วก็ยิ้มทรงเสน่ห์ให้เธอโดยไม่พูดไม่จาโต้ตอบ “หมอต่ออธิบายมาสิคะ ว่าทำแบบนั้นทำไมเมื่อคืนนี้ อีกอย่างไปอ่างมาแล้วทำไมต้องมาทำแบบนั้นกับมานิดาอีก สกปรก!” เธอบอกเขาแล้วก็อดน้อยใจเสียใจเมื่อนึกว่าก่อนที่เขาจะมานอนกับตัวเอง เขาไปมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่น ให้ตายสิมานิดา เธอมีความคิดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ และคิดได้ยังไง เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน “ก็มานิดายังไม่ท้อง หมอต่อต้องขยันเพื่อที่ลูกของหมอต่อจะได้มาเกิดในท้องของมานิดาไวๆ ไง อีกอย่างหมอต่ออาบน้ำแล้ว สะอาดไม่สกปรก แถมที่อ่างน้องๆ หนูๆ ก็อาบน้ำขัดขี้ไคลให้หมอต่อทุกซอกทุกมุม ไม่สกปรกแน่นอน หรือหึงหมอต่อฮึ” เขาถามในท้ายประโยคพร้อมขยับตัวลุกขึ้นพิงหัวเตียงจ้องมองคนที่นอนหลบสายตาตัวเองอยู่ “ไม่ได้หึงสักหน่อย ......"

“อี๋! คุณใส่กางเกงซะสิ น่าเกลียดน่ากลัวแบบนั้นใครเขาอยากดู อี๋! นึกว่าปลิงทะเล ใหญ่ก็ใหญ่อีก หัดอายคนเขาบ้างสิคุณ” อะไรคือปลิงทะเลน่าเกลียด อะไรที่ทำให้ "กิ่งมณี" ขยะแขยง ส่วนเจ้าของปลิงทะเลตัวร้ายอย่าง "ขุนพิทักษ์" ผู้ชายยิ้มน้อยหรือแทบไม่ยิ้ม มีหน้าเดียว ไม่ว่าจะตอนร่วมรักเขาก็มีแค่หน้านิ่งเฉยไร้ความรู้สึกและอารมณ์ใดๆ ออกมา มาลุ้นไปกับความลับของผู้ชายหน้าตายและสาวผู้หลงในหุ่นสมบูรณ์แบบของหนุ่มวัย 40 ส่วนหล่อนน่ะเหรอ ย่าง 31 แล้วจร้า........คานทองลอยวนเป็นเงาตามตัว

เผียะ! “อย่ามาตบหน้าฉัน หล่อนมันก็แค่ของเล่น” พร้อมผลักร่างเล็กให้ล้มลงกับพื้น เดินมาเหยียบมือเล็กข้างที่ตบหน้าตนพร้อมบดบี้เท้าหนัก ๆ กับมือข้างนั้น "โอ๊ย! หนูเจ็บ...” หล่อนบอกเขาพลางพยายามดึงมือข้างที่ถูกบดเหยียบออก แต่ก็ไม่ได้ผล “จำไว้ อย่าคิดมาตบหน้าฉัน ถ้ายังอยากมีมือ อยากครบสามสิบสองก็อย่าคิดทำร้ายฉัน เข้าใจไหม” โน้มตัวมาหาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่กับพื้นห้องน้ำ พร้อมกับเอามือใหญ่เชยคางมนให้แหงนเงยขึ้นแล้วเช็ดคราบเลือดที่เกิดจากการตบของตัวเองมาไล้ปลายลิ้นสาก เลียชิมรสของมัน “หวานทั้งเลือดเลยนะหนู” "โอ๊ย!" ต้องหงายหลังนอนล้มไปกับพื้น เมื่อเขาผลักหัวของหล่อนด้วยแรงมหาศาล “สำออย! ออกไปรอฉันข้างนอก ฉันอาบน้ำเสร็จจะจัดการเธออีกครั้ง” ยกเท้าที่เหยียบมือเล็กขึ้น แล้วเดินไปใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำเย็น ๆ ให้ไหลอาบร่างตน โดยไม่สนใจพวงมาลาที่จ้องมาทางตนด้วยความเคียดแค้นแม้แต้น้อย “เกะกะลูกตา ไสหัวไปได้แล้ว อย่าลืมสิว่ายายตาบอดของเธออยู่ในกำมือฉัน จะตายตอนไหนก็ได้เพราะมันขึ้นอยู่กับคำสั่งฉัน และชีวิตของเธอก็ด้วย” บอกผ่านสายน้ำออกมาด้วยความหงุดหงิด ทำไมหล่อนต้องทำให้เขาโกรธด้วย ทำไมเด็กน้อยถึงได้น่ารำคาญแบบนี้กัน

อดีตร้าว.... “ผมมาลาคุณครั้งสุดท้ายแล้วนะหอม” มือใหญ่วางช่อดอกไม้จันทน์หน้าแท่นเมรุอย่างเบามือพร้อมหันไปมองรูปของภรรยาที่ตั้งอยู่ข้างๆ แท่นดอกไม้ แล้วมืออีกข้างที่ว่างก็ยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่กำลังจะหยดไหล