#“โง่... ขี้แย... บ่อน้ำตาตื้น...” ต๊อบ“ห้ามหอม... ห้ามกอเป็นเด็กของต๊อบมีแต่ได้กับได้ด... ห้ามจูบ...ก็บอกว่าห้ามไง.... พี่ต๊อบ” ชมพูใครล่ะจะไปคิดว่าจะหลงรักเขาจนหมดหัวใจ ห่ามก็ห่าม หยาบจะตาย แต่ทำไมถึงเป็นเขาตลอดล่ะ ที่ปกป้องฉันจากทุกๆ เรื่อง...

>>> นางมิล กับ ชายวะ <<< “ไอ้วะ... ฝากน้องสาวกูด้วย มันพึ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก” ดูพี่ชายกู ฝากกูไว้กับผู้ชายเนี่ยนะ แล้วไอ้คนนี้ก็หน้าตาดูเลวด้วย ชีวิตกูจะรอดปลอดภัยตลอดการศึกษาไหม หนีผู้ชายของแม่มาเจอผู้ชายที่พี่ชายเอามาฝากเนี่ยนะ น้องเป็นผู้หญิงนะเห้ย! “อะไรของพี่วะ บ้านนอกขนาดนั้นเลยอ๋อ” ดูปากมัน ว่าฉันบ้านนอกเลยเรอะ ไอ้หน้าแหลม “มึงลองนึกภาพตอนมึงไปเที่ยวต่างจังหวัดละกัน น้องกูมันซิ่วมา ดูหน้ามันแล้วจำ ฝากดูเวลาไปเรียนหน่อย มันอยู่ห้องเดียวกับมึง” หน้าตาพี่ชายโคตรจริงจัง อีมิลจะเป็นบ้าตาย ลงจากรถทัวร์ตอนตีสอง พี่ชายมารับด้วยสภาพกึ่งเมา ทั้งยังพามาที่ไหนก็ไม่รู้อีก มาเจอไอ้หน้าแหลมหัวฟูอีก คิดถูกคิดผิดเนี่ย หนีเสือมาเจอจระเข้ชัดๆ “เออ...เดะดูให้ แล้วเรื่องอะไรมึงต้องมาปลุกกูตอนนี้เนี่ยพี่ไมล์ ไปเรียนพรุ่งนี้ค่อยบอกก็ได้ปะ” ไอ้หน้าแหลมคางยาวเสยผมอย่างหงุดหงิด มันคงง่วงมาก ดูจากสภาพใต้ตา ที่แทบจะเรียกหาที่นอนได้อยู่แล้ว “กูเมา ขับรถไม่ไหว ขอนอนนี่นะ” แล้วพี่ชายฉันก็เดินไป ถอดรองเท้าเตะไปที่ไหนสักมุมในห้อง ก่อนที่มันจะถอดเสื้อแล้วเลื้อยลงไปกับโซฟาตัวหนึ่งซึ่งตั้งเด่นอยู่ในห้องคับแคบนี้ แล้วก็ปล่อยให้น้องยืนอยู่อย่างนี้เนี่ยนะ “เวรกรรมกูแท้ๆ มาจีบพี่สาวกูไม่พอ เสือกเอาน้องมาเป็นภาระกูอีก เอ้า...เข้ามา” เป็นการเชิญเข้าห้องที่โคตรจะไม่เต็มใจเลยเว้ย นินทากันซึ่งหน้าเลยเหอะ “จะอาบน้ำก็อาบ หรือจะนอนก็หาผ้ามาปูเอา หรือไม่ก็ถีบพี่ไมล์ลงจากโซฟาแล้วดึงกางออกมาเป็นเตียงค่อยนอนก็ได้ ในห้องไม่ให้เข้าเว้ย ไม่สนิทอย่าได้คิดว่าจะเห็นห้องนอนกู” แล้วไอ้หน้าแหลมก็เดินไป หน้าฉันเหมือนอยากเห็นห้องมันตายแหละ ฉันยืนมองพี่ชายสักพัก ก่อนจะหันไปมองประตูห้องที่ผู้ชายคนนั้นเดินเข้าไป นี่หรือชีวิตพี่ชาย ผู้ที่รับปากเสียดิบดีว่าชีวิตฉันต้องดีกว่าที่เคยเป็น มันดีตรงไหนวะ?

“ เมื่อไหร่ที่ใจเราตรงกัน เมื่อนั้น... คือเขารักฉัน ไม่ใช่แค่ที่ฉัน ฝันเฟื่องไปเองคนเดียว ” 'อยู่เป็นเพื่อนกัน แบบนี้ตลอดไปได้ไหม' คำ ๆ นี้ ดังกึกก้องในโสตประสาทหูของฉัน วันละหลาย ๆ รอบ อย่าชอบเพื่อนเด็ดขาด สมองด้านดีออกคำสั่ง รักไปเถอะ พังค่อยถอย ส่วนเลวร้ายบอกสั่งให้ลุย ------- “สาวคนนี้ล่ะ” ชายผู้ปารองเท้าตั้งข้อสงสัย “หน้าไม่คุ้นว่ะ” ชายที่โดนตบศีรษะส่ายหัวพรืด “หึ... ” คนหลังกลองส่งเสียงแบบนั้นหมายความว่ายังไง “อะไร... ก็เพื่อนกูไง” แววตาล้อเลียนถูกส่งไปยังต้นเสียงของคนพามา อืม... ล้อเลียนทำไม ก็เพื่อนกันไง! ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อนกับเขาก็ตาม แต่ก็... ช่างมันเถอะ!

ฉันไม่ใช่เลสเบี้ยน ฉันมีความรักให้คนเพียงคนเดียว ฉันตั้งมั่น จะรักชมพูคนเดียว แต่พอฉันอยู่กับเขา ฉันกลับหลอกตัวเองมาเรื่อย ๆ ฉันไม่พูดว่ารักหรือชอบ แต่ในใจฉันมันกลับมีแต่เขาคนเดียว Cake..... ผมต้องชนะเธอ ผมแค่เปลี่ยนเธอ ตามที่แม่ของเธอต้องการ แต่นานเข้า เมื่อเราได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจริง ๆ เธอพิเศษกว่าใคร ที่ทำให้ผมยอมแพ้ได้ โดยที่เธอไม่เคยร้องขอ ผมไม่รู้ระหว่างเราคืออะไร แต่ทำไมผมไม่อยากให้เค้กไปรักใคร ถ้าเธอไม่รักผม ให้เธออยู่กับผม เท่านั้น ผมก็ดีใจแล้ว Dyne.....

HE Says... แอบรักมานานแสนนาน นานจนพบและจบด้วยจาก ผมก็ยังไม่มีปัญญาปากกล้าไปบอก 'ลิน' ว่ารัก นานเกินจนสวรรค์เมตตา พารักของเธอพังจนผมได้โอกาส “แต่งงานกับกูไหม แค่หลอกแม่ก็ได้” เอ่ยมาแบบนี้ ทำไมผมต้องรอช้า “เอาสิ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ไปตีหรี่ที่ไหน” SHE Says ผู้ชายที่ฉันรักและลักลอบคบหา กลับมาเปิดเผยสถานะว่ากำลังดูใจอยู่พี่สาวของฉัน “นานรึยัง” เสียงฉันโคตรจะสั่น “สองปีแล้ว” ฉันยิ้มเยาะให้กับความโง่เง่าของตัวเองทันที ฉันเลือกจะลืมโดยวิธีสิ้นคิด สมองมันเหมือนไม่ทำงานไปชั่วขณะ พอเจอหน้าเพื่อนเก่า ฉันก็เลยปากไวไปขอเขาแต่งงาน แล้วมันก็ดันตกลงซะด้วย