สุดท้ายก็รักเธอ

DYNE ♡ CAKE ฉันไม่เข้าใจในวันที่ฉันหมองหม่นคนเดียว พ่อกับแม่ถึงไม่อยู่กับฉันเลย ฉันพึ่งอายุสิบแปดย่างสิบเก้า แต่มารู้ว่าต้องหมั้นหมายกับผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้เต็มใจจะหมั้นด้วย ประเด็นคือฉันไม่ได้รู้สึกพิเศษกับเพศตรงข้ามน่ะสิ! “แม่คะ... ” หลังจากที่ฉันนั่งเสียใจกับการกระทำของตัวเอง ที่ทำไปโดยไม่ตั้งใจ นั่นคือการล่วงล้ำ ล้ำเส้นระหว่างเพื่อนไปปล้นจูบ ชมพู... “ว่าไงจ๊ะ ลูกรัก” แม่ยังคงตั้งหน้าดูแบบเพชร ยังคงไม่ถามไถ่ฉันว่ารู้สึกยังไงในการที่แม่บีบบังคับในวันนี้ “เค้กไม่หมั้นได้ไหมคะ” ท่านวางทุกอย่างลงบนโต๊ะทำงาน แม่เงยหน้ามามองฉันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป “ขอเหตุผลดี ๆ ในการปฏิเสธของลูกได้ไหม” ฉันฟังจากน้ำเสียงที่แม่ใช้แล้ว ท่านคงจะไม่มีทางรับฟังฉันแน่นอน ฉันอาจต้องจำยอม แล้วค่อยไปคุยกับผู้ชายคนนั้นเพื่อตกลงกัน “แม่ไม่ชอบความรู้สึกของลูกในตอนนี้” “แม่คะ... ” “ถึงวันนี้ไม่ใช่ดายน์ วันหลังแม่ก็จะหาคนอื่นมาเปลี่ยนความคิดของลูกอยู่ดี” น้ำตาฉันรื้นขึ้นมาเสียดื้อ ๆ แม่รู้ทุกอย่าง และ พร้อมขัดขวางทุกอย่างเช่นกัน ฉันเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง ไม่อย่างนั้นจะอดทนมานานหลายปีแบบนี้เหรอ? ฉันจูบชมพู เพราะฉันรู้ว่ายังไง ชมพูก็ไม่ได้มีความคิดแบบเดียวกับฉัน ฉันยังรักชมพูแบบที่ฉันรักมาตลอด แม่ต้องการเปลี่ยนแปลงฉัน ก็เลยบังคับตั้งแต่เนิ่น ๆ ฉันก็จะยอมทำตาม เพราะตอนที่แม่พูดคุยกับผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของคู่หมั้นนั้น ลูกชายเธอทำหน้านิ่งพอ ๆ กับฉัน เขาเองก็ไม่ได้เต็มใจ..... “ฉันไม่อยากหมั้นกับเธอ” ดายน์พูดออกมาเสียงแข็ง เรานั่งกันที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง โดยวันนั้นเราสองคนแลกเบอร์กันตามที่ผู้ใหญ่ต้องการ ฉันก็เลยส่งสารนัดเจอกับเขา “ฉันก็ไม่อยาก” “แต่เราก็ปฏิเสธไม่ได้” ฉันกับดายน์ส่งเสียงออกมาพร้อมกัน ดายน์เล่าให้ฟัง ว่าแม่ของเขาจะตัดทุกช่องทางการเงิน หากว่าดายน์ไม่ยอมทำตามสั่ง ดายน์เองก็กำลังโดนดัดนิสัยเช่นกัน เขาทำทุกอย่างเกินอายุมากไปหน่อย พ่อเขาก็ขี้เกียจจะพูด เพราะดายน์ทำให้ท่านขายขี้หน้ามากพอสมควร ดายน์เลยไม่มีสิทธิคัดค้าน การหมั้นหมายในครั้งนี้ “เราต้องย้ายไปอยู่ด้วยกัน แต่ฉันขอไว้ ว่าเอาคอนโดสองห้องนอน” ฉันบอกให้เขาสบายใจ เรื่องนี้ฉันขอแม่เขาเองกับตัว โดยขอให้แม่ดายน์ห้ามบอกกับแม่ฉันอีกด้วย “ก็ดี แต่เธอคงอยู่คนเดียว เพราะฉันจะไปอยู่หอกับแฟน” ดายน์เอ่ยบอก ฉันว่าแล้ว ผู้ชายหน้าตาดี ฐานะดีอย่างเขา แน่นอนว่าต้องมีสาว ๆ วนเวียนในชีวิตมากมายอยู่แล้ว ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่ไว้ใจดายน์อยู่ดี “เสร็จรึยัง เจนรอนานแล้วนะ” แฟนของดายน์เดินมาจากไหนไม่รู้ เธอมองหน้าฉันแบบไม่พอใจ สายตาจิกกัดที่ส่งมา ฉันรู้สึกไม่ชอบ แต่ก็ต้องนิ่งไว้ เพราะฉันไม่ใช่คนใจร้อนขนาดนั้น ฉันไม่ได้พิศวาสดายน์แม้แต่นิด แต่ถ้าเธอคิดทำร้ายฉัน ก็ต้องลองเจอกันสักตั้ง มองอีกมุม ก็คงไม่มีใครชอบใจหรอก ที่แฟนตัวเองโดนบังคับให้หมั้นกับผู้หญิงคนอื่น ก็ได้แต่หวัง ว่าเธอจะไม่มายุ่งกับฉัน..... “นายไปเถอะ” ฉันบอกเขา เขาก็เลยลุกแล้วพาแฟนของเขาเดินออกไป หลายวันผ่านไป แม้ฉันจะเคลียร์ใจกับชมพูแล้ว แต่ความรู้สึกของฉันที่มีต่อชมพูก็ยังเหมือนเดิม ฉันแค่เหยียบมันไว้ให้ลึกที่สุด ใช้ความอดทนเป็นอย่างมากเวลาเห็นพี่ชายคนนั้นหยอกล้อกับชมพู สายตาพี่ต๊อบที่มองชมพู มีแต่ความเอ็นดู ความรัก ที่ฉันรู้ และ ดูออก เพราะฉันเองก็ใช้แววตาแบบนั้นมองชมพูเช่นกัน แต่ความสุขเพียงหนึ่งเดียวของฉัน คือการมองคนที่รักนั้นมีความสุข แล้วฉันก็เห็นว่าชมพูมีความสุขมาก ๆ แค่นั้น... มันก็เพียงพอสำหรับฉันแล้ว แค่การที่ชมพูยังพูดคุยกับฉัน มันก็ดีมากแล้ว!