Kara'nın hayatı, beş yaşındaki kızı ve daha 30 yaşına bile ulaşmadan bu dünyadan göçen eşinin katilinin evine girip onları hunharca öldürmesiyle altüst olmuştu. O gece, gölgeler altında saklanmış bir cani, masum hayatları karartmış, mahkeme ise bu dosyayı yüzeysel bir şekilde kapatmıştı. Kara, sevdiklerinin katili bulunmadığı ve adaletin sağlanmadığı için derin bir boşluk içinde kalmıştı. Üç yıl boyunca, yasın ve öfkenin koynunda yaşamış, adeta bir ruhi boşluğa çekilmişti.Ancak, Kara'nın öfkesi dinmemişti. Bu süre zarfında, eski mesleğine dönme kararı alarak avukat olarak çalışmaya başlamıştı. Ancak bu karar, yalnızca bir maskeden ibaretti. Kendisini avukat olarak gösterirken, ardında titizlikle planladığı bir intikam öyküsü gizleniyordu. Üç yıl boyunca, titizlikle yürüttüğü bir araştırmanın sonucunda, sevdiklerinin katilini bulmayı başarmıştı. Ve o an geldiğinde, Kara adaletin kendisine ait olduğunu hissetti. Katilini, yalnızca kanunların değil, kendi ellerinin hükmü altında bıraktı. " Eşimin ve kızımın kanları ne yazık ki senin ellerinde. Ama merak etme ben senin gibi günahsızları öldürüp kaçmıyorum. Sadece senin gibi piç şerefsizleri öldürüyorum " diyen Kara nefretle soludu ve yerde yatan adamın yüzüne tükürdü." Kim.. kimsin s..sen? " diye korkudan tutreyerek sordu ölmek üzere olan katil" Ben ecelin. Senin gibi tüm şerefsiz pisliklerin eceli. Gerçeğin eli." Karanlık gecelerde, adaletin gölgesinde, Kara'nın içsel savaşının sonucu olarak, zalim cezasını bulmuştu. Her adımında, adaletin kendine ait olduğunu bir kez daha kanıtladı ve bu mücadele onun içindeki öfkeyi ve acıyı bir nebze olsun hafifletmişti. Ama bu son değildi...

Tam köşeyi döndüğüm anda ona çarptım. Gözlerim istemsizce yukarı kalktı ve karşımdaki adamın keskin bakışlarına kilitlendim. Ali... Beni Baku’de görmüştü. Ama şimdi, burada, farklı bir yüzle ona bakıyordum. Farklı bir benle. Oysa o gözler... Sanki içime kadar işliyordu. Onun yüzünde de bir şaşkınlık vardı; tanıyormuş gibi ama çıkaramıyormuş gibi. Ama bilmediği bir gerçek vardı ki o beni gerçekten tanıyordu. Hem de kalbini kaptıracak kadar."Affedersin," dedim, erkek gibi sert bir sesle. Kalbim deli gibi atıyordu. İçimden sadece bir dua geçiyordu: Lütfen beni tanıma. Lütfen bu yüzü hatırlama.Ali bir adım geri çekildi, kaşlarını hafifçe çattı. Gözlerini yüzümde gezdirdi. "Bir yerden tanıyor muyum seni?" dedi, sesi dikkatle doluydu. Beni baştan aşağı süzmesi, boğazıma bir düğüm oturttu. Derin bir nefes alıp, bakışlarımı ondan kaçırarak cevap verdim."Sanmam," dedim, gözlerim hâlâ kaçak, "Ben... sizi daha önce hiç görmedim." Hemen uzaklaşmaya çalıştım ama Ali duraklamıştı. Onun bakışları sırtımda ağır bir yük gibi dururken, sokak boyunca adımlarımı hızlandırdım. Ne yaparsam yapayım, o beni fark edecek diye içimden geçen bu korku, her adımda beni yutuyordu.Umarım bir daha karşılaşmazdık, umarım bir daha onu görmezdim. Yoksa gerçek kimliğim ifşa olur ve ben...

TANITIM "Özür dilerim, Mira. Seninle evlenemem ve bu çocuk da doğamaz," dedi ve son bir itişle, beni aşağıya doğru savurdu. O an, o itişle bedenim bir kez daha kırıldı. Ama ruhum, içimdeki annelik sevgisiyle hiç olmadığı korkuyla kaplanmıştı. Yaşamak mı, yoksa çocuğumun yaşaması mı? Sadece birini seçmek zorunda kalsam, kesinlikle çocuğumun yaşamasını isterdim. Ama işte, benim gözlerim kapandı. O an, hissettiğim tek şey acıydı. Affet beni, bebeğim, dedim içimden, Seni koruyamadım ama… İntikamını alacağım.

Yalnış katilin peşine düşmekle başlayan bir intikam hikayesi. Kardeşinin katilini bulup ondan intikam almak yerine katil olarak anılan kişinin kardeşinden acısını çıkan Çakır ve Leylanın acı ve bir o kadar da şehvet dolu hikayesi. " Boşanmak istemiyorsan bana hava hoş," dedi Çakır kanapeye sırtını yasladı. "Şartını söyle Allah’ın cezası," bıkkın şekilde Leyla konuştu. Çünkü bir dakika daha bu ikiyüzlü adamı görmek istemiyordu. Üç aydır tanıdığı, ona aşık adam gitmiş, yerine kaba saba biri gelmişti. Ama her şeyden önemlisi, Leyla bu adamla aynı odada nefes bile paylaşmak istemiyordu. Duyduğu ile yüzü güldü Çakır’ın. Çünkü onu boşanana kadar hayatından bezdirecekti. Leyla’nın sabrı test edilmek üzereydi. " Kolay, merak etme. İki yıl boyunca benim evimde hizmetçilik yapacak, bana yemek yapacak, bulaşıklarımı yıkayacak, misafirlerime hizmet edecek, kısacası evimin ve benim her ihtiyacımı karşılayacaksın." " Başka arzun kaldıysa söyle," dedi Leyla. Duyduklarının getirdiği sinirle gülmeye başlamıştı artık. " Hayır. Olursa yeni şart belirtirim." " Sen delirdin galiba. İki yıl daha senin yüzünü görmek istemiyorum ben." " Boşanmak istiyorsan kabul edeceksin. Yoksa abin o hapishanede geberip gider. Sence öldüremez miyim onu?" " Yapamazsın." dedi Leyla. Başını sağa sola döndürüp. Abisine bir şey olursa yaşamanın ne anlamı kalırdı ki. " Dene de gör. Ha bir de unuttum. Ben yalnız yaşamıyorum." " Bana ne kimle yaşıyorsun. Ayılarla yaşa sen. Dağ ayısı." " Yok. Ayı değil. Güzel biri. Sevgilimle yaşıyorum. Yani ikimize de hizmet edeceksin."

Ama keşke, keşke o kehaneti hiç duymamış olsaydım. O zaman başıma gelenlerin farkına bile varmazdım. Fakat işte, kehanet dediğin şeyin ne zaman gerçekleşeceğini bilemezsin. Bir dolunay gecesi, gökyüzünde bulutlar ağır ağır dağılırken, ay tüm haşmetiyle ortaya çıktığında her şey değişti. Dedemin söyledikleri birer birer gerçeğe dönüşmeye başladı." Eğer bir insana karşı haksızlık yaparsan ve Ay tanrıçası gazabına uğrarsan dolunay zamanı bedenin el değiştirir " Önce bedenimde tuhaf bir ürperti hissettim, sonra etrafımdaki her şey bulanıklaştı. O an anladım. Kehanet, sadece dedemin bunakça bir fantezisi değildi. Gerçekti. Ve ben, o lanetin pençesine düşmüştüm.

O gün kimse başına geleceklerden haberdar değildi. Her şey sıradan başlamıştı; ben, arkadaşlarım, ve diğer insanlar... Hepimiz günlük rutinlerimize devam ediyorduk. Ben de her zamanki gibi işe gitmiş, tamirhanede çalışıyordum. Hayatın bildiği gibi akıp gittiğini sanıyordum, ta ki o uğursuz ses duyulana kadar. O an ne olduğunu anlayamadan bir darbe hissettim ve yere yığıldım. Gözlerimi açtığımda, zamanın ne kadar geçtiğine dair en ufak bir fikrim yoktu. Etrafımda her şey dağılmış, parçalanmıştı. Yanımda arabalar darmadağın olmuş, etraf sessizlikle kaplanmıştı. Kendimi bir arabanın yanında buldum, ama ne olmuştu? Şok içindeydim. Arkadaşım, beni uyanmaya çalışıyordu, ama gördüğüm manzara karşısında kendime gelmek zor oldu. Burası tamirhane olduğu için, ilk başta hasarı alanların sadece arabalar olduğunu düşündüm. Fakat o anda fark ettim ki, zarar gören sadece metal yığını değildi. Arabalar bir şekilde tamir edilir, düzeltilirdi belki... Ama peki ya verdiğimiz hayat mücadelesi? İşte onu zaman gösterecekti. Her şeyin altüst olduğu o an, bizim de içimizde onarılmaz yaralar bırakmıştı.

(Tanıtım) Ben Firuze Arslanoğlu. İntihara kalkıştığımda 34 yaşım vardı. Kocamın beni aldatması üzerine intihar girişiminde bulundum, ama ölemedim. Ve dahası uyandığımda yıllar geri gitmişti.Aynı yaşta ve aynı pozisyonda değildim. Çünkü Mardinli bir ailenin evinde yaşayan genç bir kız olarak kendimi buldum. Evet, yeni bir hayatım olmuştu. Hayata yeniden başlamak için ikinci bir şansım vardı. Ama bu hiç kolay olmayacaktı. Hayatımın aşkıyla karşılacak ve zorlukların üstesinden gelmeli olacaktım. Eski hayatından fragman Bir odaya girdik ve evin sahibi beni içeri itekledi ve odanın tam ortasına yığıldım. Dizlerim çok acımıştı. Ardından kapını kapatıp anahtarı da cebine koydu ve üzerime doğru gelmeye başlamıştı. Hemen üzerime gelip dudaklarımı öpmeye başladı. Öyle ki hem bu adam ilk öpücüğümü çalmıştı, hem de beni nefessiz bırakmıştı. Ne kadar çabalasam da bu adama karşı koyamıyordum. Beni sürüyerek yatağa fırlatdı. Sırtım yatakla buluşunca o da üstüme abandı ve üstümdekileri çıkarmaya başlamıştı. Ne kadar karşı koysam da, debelensem de hiç bir faydası olmamıştı. Göz yaşlarımsa sel misali akıyordu. Bazen dudaklarını kendimden koparıp bağırıp yardım istiyordum. Ama bana kimsenin yardıma gelmeyeceğinin farkındaydım. Fakat bir ümit belki kimse insafa gelir diye altında çaresizce debeleniyordum. Ve o korkunç an gelmişti. O da pantolunun çıkardığında bana dokunan şeyle ürpermiştim. Hayatımda yaşayacağım ilk deneyimin böyle tecavüze uğrayarak olacağını hiç düşünmemiştim. Bu aşağılık herif benim ilklerimi çalıyordu üstelik iznim dahi olmadan... İntihar girişiminden sonra 10 yıl geri giderek kazandığı yeni hayat Odamdan çıkıp aşağı avluya doğru gitme kararı aldım. Ama merdivenleri düşerken aniden bir adama çarptım. Boyu uzun olduğu içim kafam göğsüne çarpmıştı. Kasla kaplı olan göğsü başımda sert bir zemine çarpma etkisi yaratmıştı. Yüzüne bakmak için başımı yukarı kaldırdığımda koyu kahverengi gözlerle bana bakan esmer tenli bir adam gördüm. Beni ilk defa gören biri gibi dikkatle izliyordu. Bu adam da kimdi? Acaba bu hangi akrabamdı? Kim olduğunu bilmiyordum, ama gerçekten de yakışıklı bir adamdı. Mardinin esmer güzeli de denilebilirdi. Bu adama bakıp hayallere dalmışken abimin sesini duydum. "Kardeşimle de tanışmışsın Boran." dedi ve ikimizin de yanına geldi. "Firuze bu benim arkadaşım Boran Kızılay. Uzun zamandır burada yoktu. Ama artık buralarda. Hatırlıyormusun küçükken bizimle oynardın" dedi ve hemen yüzüm  hatırlamadığımı belirten bir surat aldı. "Afedersin kardeşim. Hatırlamadığını unutmuşum. Evet Boran bu da benim kardeşim Firuze. Ama hafızasını kaybetmiş durumda"

1 yıl önce Yine 22 mart doğum günü için hazırlanmışdım. Üniversitede okuduğum için ailemden uzakda yaşıyordum. Okul çıkışı akşama doğru arkadaşlarımla doğum günümü kutlayacaktım. Güzelce hazırlanıb okula hazırlandım. Zamanında üniversiteye yetişdim. Derslerim bitdikden sonra arkadaşlarla sözleşdiyimiz yerdə buluşmak için kafeye gidicekdim. Fakat çıkışda birden karşımda biri durub gitmeme izin vermedi.Ne olduğunu anlamadan başımı yukarı kaldırdım ve uzun boylu, esmer tenli, küçük kıvırcık saçlı, yüzünde gülücükle bana bakan yakışıklı bir erkek elinde de bir buket çiçek gördüm.