ทักษกรพยักหน้าเห็นด้วย
“ถ้าอย่างนั้นแกมองอย่างเดียวห้ามกินนะเจตน์”
“แหม เรื่องอะไรจีจี้จะทำอย่างนั้นล่ะคะ ก็อยากจะลิ้มลองขนมชาววังดูบ้างว่าอร่อยจริงอย่างคำเล่าลือหรือเปล่า” เจนจิราพูดก่อนจะหันไปทางขนมอีกจานที่วางใกล้ๆ กัน “นี่คงเป็นบุหลันดั้นเมฆาละสิจ๊ะ”
พนิดาอมยิ้ม นึกขำคำพูดของคนถามที่ชอบพูดเสียงสูงเสียงต่ำฟังแล้วเพลิดเพลินดี แล้วเมื่อกี้เธอได้ยินคนรูปหล่อเรียกอีกฝ่ายว่าเจตน์
ผู้หญิงอะไรชื่อเจตน์...ชื่อยังกับผู้ชาย
“ขนมชื่อบุหลันดั้นเมฆค่ะ”
“แหม...เมฆากับเมฆก็ความหมายเดียวกันนั่นแหละ มองแล้วเหมือนดวงจันทร์ที่ลอยอยู่บนฟ้านะคะบอส”
ทักษกรจ้องขนมสีฟ้าสดใสตรงกลางเป็นสีเหลืองลออ คล้ายกับดวงจันทร์ที่ลอยอยู่บนฟ้าอย่างที่เลขาฯ เขาว่าจริงๆ
“คุณพลูบอกกับหนูว่าขนมชนิดนี้จัดว่าเป็นขนมเสี่ยงทาย ของคนสมัยก่อนเกี่ยวกับหน้าที่การงาน
หากใครหยอดสีเหลืองตรงกลางนึ่งออกมาแล้วเป็นรูปดวงจันทร์ที่สวยงาม
