ฟางเฟยเทียน สามีเถื่อน

ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นที่ประตูที่นางลงกลอนไว้เมื่อครู่ นางไม่สนใจและไม่ได้ขานรับ วันนี้นางลงกลอนหน้าต่างประตู อีกทั้งยังเลื่อนโต๊ะดันที่ประตูไว้อีกด้วย และย่อมรู้ว่าเขามีวรยุทธอันสูงส่ง แต่นางไม่มีวรยุทธที่จะป้องกันตัว ดังนั้นนางต้องทำทุกวิถีทางที่จะไม่ให้เขาเข้ามาด้านในห้องได้เด็ดขาด

“หลิวเอ๋อ เปิดประตูให้พี่หน่อยนะคนดี” เสียงตอบรับเงียบสงัด

“ภรรยาคนดี พี่ขอโทษ ต่อไปพี่ไม่ไปกับพี่ใหญ่แล้ว” เขารอเสียงตอบรับ และเงียบอีกเช่นเคย

“เถาม่านหลิว ภรรยารัก พี่รักเจ้า ได้โปรดเถอะพี่ขอร้อง” เอ่ยออกมาหมด ด้วยสภาพที่ยืนเคาะประตูแต่ไร้เสียงขานรับของภรรยาตัวน้อยด้านใน เขาไม่รู้ว่านางทำอะไรอยู่ด้านในไม่เปิดประตูให้เขาสักที

เขาใช้มือเคาะไปหลายครั้งแต่ก็ไร้เสียงตอบรับ “พี่ผิดไปแล้ว ต่อให้ตายพี่ก็ไม่หย่ารู้หรือไม่เจ้าเป็นของพี่ ตายก็เป็นภรรยาของพี่ หลิวเอ๋อพี่รักเพียงเจ้าผู้เดียว” ไร้เสียงตอบรับอีกเช่นเคย เขาเริ่มที่จะโมโหแล้วทีนี้

“หลิวเอ๋อจะเปิดดีๆ หรือจะเปิดด้วยน้ำตาห๊ะ” คราวนี้เขาตวาดนางเสียงดังลั่นทีเดียว บ่าวไพร่ทั้งหลายก็จรลีหนีหายไปหมดจากทางเดินหรือห้องโถงบริเวณใกล้เคียง

ด้านในก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมแล้วและนางหมายเป้าเอาไว้แล้ว หากเขาเปิดเข้ามาได้ก็ไม่มีทางที่จะหลบหลีกอาวุธของนางได้ทัน แม้ว่าจะไม่มีวรยุทธแต่นางก็มีอาวุธประจำกาย เข็มพิษ มีดอาบยาพิษ เพราะนางแม่นมากหากเมื่อใช้ของสองสิ่งนั้น

หรืออาวุธที่จะเป็นเหล่าแจกันหยกใบพอดีมือ รูปปั้นพยัคฆ์ขนาดเท่าฝ่ามือกำลังพอเหมาะพอดีสำหรับมือของนางยิ่งนัก นางมิใช่เป็นลูกไก่ในกำมือของเขาและอย่าหวังว่าสตรีเช่นนางจะยอมเดินตามหลังสามีเช่นสตรีนางอื่น

ในเมื่อเขาทำกับนางเช่นนี้ กี่ครั้งกี่หนที่นางเอ่ยขอร้องเขาดีๆ แต่คำตอบก็คือได้แต่ก็ยังทำอีกเช่นเคย และเห็นว่าทำเช่นนี้ก็ไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันได้แน่ นางรักเขามากแต่ก็ต้องรักตนเองให้มากด้วยเช่นกัน

สตรีไม่ใช่สิ่งของที่ต้องรอให้บุรุษเบื่อหน่ายแล้วก็ทิ้งขว้างอย่างไม่ไยดี แต่นางเป็นผู้ที่ถูกอบรมสั่งสอนจากผู้ที่มีความคิดแตกต่าง สตรีก็สามารถทำงานได้เช่นบุรุษ หาเลี้ยงครอบครัวได้เช่นกัน ไม่ใช่งอมืองอเท้ารอเพียงสามีอย่างเดียว

ถึงนางจะอายุเพียงสิบเจ็ดปีแต่ก็ไม่ได้วัดกันที่อายุ นางมีความรู้และความสามารถที่ยังไม่ได้นำออกมาใช้ก็เท่านั้นเพราะบิดาสอนสั่งว่า คนฉลาดมักไม่โอ้อวดว่าตนเองเก่งกว่าใคร จงเก็บเงียบเอาไว้และวันหนึ่งจะได้ใช่มัน

สตรีเช่นนางมีหรือจะยอมไอ้บุรุษหน้าเหม็น ปากสุนัขนั่น วันนี้เสียใจมากมายนักอุตส่าห์ทำอาหารไว้รอแต่ก็ไร้คนที่จะมาร่วมโต๊ะกินข้าว แต่งงานกับเขามาก็เดือนกว่าเกือบจะสองเดือน

คราแรกเข้าหอก็ไม่เข้าหอกับนางปล่อยให้นอนรอยันเช้า เหอะรู้ถึงไหนอายถึงนั่น ศักดิ์ของบุตรีบุญธรรมของฮ่องเต้ไม่เหลือชิ้นดี เพราะเขาคนเดียว

ยังไม่พอตกเย็นก็ไม่ค่อยกลับจวน กลับมาทีไรก็มีแต่กลิ่นน้ำปรุงที่ฉุนเข้าจมูกนาง อาหารก็ไม่ค่อยจะได้รับประทานร่วมกัน หากว่าเขามีงานราชการก็บอกกล่าวกันก็ได้ นางเป็นคนใจกว้าง

หากอยากมีอนุภรรยา หรือฮูหยินรองก็ย่อมได้ แต่ก็ต้องหย่ากับนางไปเสียเขาจะทำอะไรก็เชิญเลย แต่นี่กระไรไม่ยอมหย่าแถมยังทำตัวเหมือนเช่นเดิม อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วทำตัวเช่นนี้จะเป็นบิดาของลูกได้เช่นไร

ดีที่ว่านางดื่มยาห้ามครรภ์ไว้มิเช่นนั้นคงหย่ากับเขาไม่ได้ง่ายๆ แน่นอน เสียงเอ่ยเรียกด้านนอกห้องก็ยังไม่ยอมหยุด นางนั่งอยู่บนเตียงตั้งท่ารอสามีตัวดีเปิดประตูเข้ามา

อาวุธทั้งหลายพร้อมแล้ว

สามีผู้ไม่รู้ชะตากรรมของตนเองก็พยายามไม่ใช้พลังปราณของตนเอง เขายกเท้าถีบประตูอย่างรุนแรงประตูก็ยังคงนิ่งอยู่เช่นเดิม เขายกยิ้มที่มุมปาก ภรรยาตัวดีเอาจริงแน่งานนี้

ไม่นานเขาก็ยกเท้ากระแทรกเข้าที่ประตูไปหลายครั้งจนประตูทะลุเป็นรอยกว้าง เขาส่องผ่านช่องนั้นที่เขาเพิ่งจะทลายมันลงด้วยฝ่าเท้าของเขา ก็พบว่ามีโต๊ะหลายตัวนำมาดันประตูไว้ เขาก็ลองมองดูภรรยาตัวน้อยก็เห็นนางนั่งนิ่งไม่ไหวติงดูเขาอยู่

“ภรรยารักพี่ขอโทษ พี่จะไม่ทำอีกแล้วนะ” คำอ้อนวอนส่งไปถึงภรรยาที่นั่งอยู่บนเตียง นางยกยิ้มหัวเราะอยู่คนเดียวบนเตียงนุ่มที่กว้างใหญ่ แต่ด้านหลังของนางนั้นมีแต่อาวุธมากมายหลายชิ้น อีกทั้งอยู่ใต้ผ้าห่มด้านข้างของนางที่คลุมซ่อนไว้

ไม่นานทุกอย่างก็กระจายออกจากประตูด้วยฝีมือของสามีนาง เขายักคิ้วหลิ่วตาใส่ภรรยาตัวดีที่นั่งเยาะยิ้ม

แต่ทันใดนั้นเอง

เข็มพิษหลายสิบเล่มก็พุ่งเข้ามาหาเขา เขาใช้เท้าตวัดและใช้แขนเสื้อของเขาปัดมันออกไปให้ห่างจากตัวเอง หนำซ้ำยังไม่พอ มีดทั้งหลายพุ่งมาไม่ขาดสาย

นางปามีดสั้นมือเป็นระวิงทีเดียว และก็หมดลงไป เขาหลับหลีกได้หมดไม่ถูกเขาสักนิดเดียว มีดหลายสิบเล่มก็ปักอยู่กับส่วนต่างๆ ภายในห้อง เขายกยิ้มเยอะเย้ยภรรยาของเขา

พลันใบหน้างดงามก็บึ้งตึง ส่งให้สามีตัวดี “ฝีมือภรรยายังห่างชั้นกับสามีนะ ว่างๆ เดี๋ยวสามีผู้นี้จะสอนเจ้าให้แล้วกัน” เขาเอ่ยเสมือนดูถูกฝีมือนาง จนเขาหลงลืมการแวดระวังตัวเดินอย่างทระนงตน

สองมือไพล่หลังใบหน้ายิ้มแย้มเย้ยหยันภรรยาตัวดี เขาเดินเข้าไปหาภรรยาที่ยืนอยู่บนเตียงดูท่าว่านางจะไม่ยอมลดละให้เขาเลยสักนิด ใบหน้าที่ปราศจากหน้ากากปีศาจเมื่อเขาถอดออกเมื่อถึงจวน

เถาม่านหลิวยืนอยู่บนเตียงสายตาแค้นเคืองก็ส่งไปให้สามีตัวดีอย่างต่อเนื่อง มือเรียวบางสองข้างอยู่ด้านหลังก็ยังมีอาวุธเหมาะมืออยู่เช่นกัน เพียงรอจังหวะเขาลดการระวังตนเท่านั้นเอง

นางหรือจะยอมเสียเปรียบไม่มีทางเสียหรอก

“ภรรยารักจะหย่าสามีมันไม่ง่ายหรอกนะ” เขาว่าพลางเดินไปหาภรรยาที่ยืนหน้าบึ้งอยู่บนเตียง นางตัวเล็กกว่าเขาตั้งเยอะ และสูงเพียงไหล่หนาของเขาเท่านั้นเอง กว่าจะได้นางมาไม่ใช่เรื่องง่ายๆ