4
1487 คำ
สถานการณ์ภายในบ้านของเจ้าสัวชาญ...
เต้าอวบอิ่มของหนูนาอวดความงดงามจนทำให้ชายสูงวัยชะงัก จ้องเขม็ง สองมือของเขายังจับอยู่ที่แขนทั้งสองข้างของหญิงสาวตรึงแน่น
“โอ้ ฟ้า นมเธอยังสวยเหมือนเดิม ฉันดูดนะ”
“นมนะคะไม่ใช่ลูกอม” หญิงสาวปรี๊ดแตก “อีกอย่าง จะให้หนูบอกว่าไงคะคุณ”
“เห็นมั้ย... เวลาเธอโมโห เธอคือฟ้าของฉันชัด ๆ ฟ้าจ๋า... ฟ้าฉันต้องการเธอนะ”
หนูนาอยากจะกรีดร้อง ตอนที่เขาจ้องเขม็ง เต้าสด ๆ ของเธอยังไม่เคยมีใครได้เห็น เขาเป็นใครทำไมถึงได้สิทธิ์นั้น
ดูด...
จะมีใครดูดนมจากเต้าของเธอได้ล่ะ ยกเว้น...คนที่จะเป็นสามีในอนาคต บ้าสิ เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน อีกอย่าง...เธอไม่ได้มีรสนิยมชอบคนสูงอายุ
พยายามดิ้นเฮือกสุดท้าย
ทว่า... ดูเหมือนว่าจะไม่สำเร็จ เพราะเขาก้มเข้าใกล้ จวนเจียนจะถึงเม็ดบัวสีแดงเรื่ออมชมพูที่กำลังชูชันของหญิงสาวอยู่แล้ว
“อย่าค่ะ” หนูนาปรามเสียงเบา แต่หนักแน่น “หนูไม่ชอบวิธีการแบบนี้เลยนะคะ”
ได้ผล เขาชะงัก
“ว่าไงนะ”
“หนูไม่ชอบค่ะ”
“ไม่ เธอชอบ”
“เปล่าค่ะ หนูไม่ชอบความรุนแรง” หนูนาใจชื้นขึ้นเมื่อเห็นท่าทางอ่อนลงของเขา “จริง ๆ นะคะ หนูชอบความอ่อนโยน”
“แบบไหน”
“แบบไหนก็ได้ค่ะ แค่ไม่รุนแรงก็พอ”
“ไม่จริง เธอชอบความรุนแรงนะฟ้า”
“ก็หนูไม่ใช่ฟ้า”
“เธอโกหก”
เสียงของเขาเข้มขึ้น
“โธ่ หนูพูดความจริงค่ะ หนูไม่ใช่ฟ้า หนูจะให้ดูบัตรประชาชนก็ได้ค่ะ หนูชื่อ หนูนา หนูนา เป็นทั้งชื่อจริงและชื่อเล่นของหนูค่ะ”
“หนูนา...”
“ชื่อเชยเป็นบ้า”
“ใช่ค่ะ เชย ปล่อยหนูเถอะนะคะ”
“เธอไม่ใช่ฟ้าหรอกเหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่จริง ๆ หนูมาที่นี่แค่ช่วยดูแลคุณเท่านั้น”
“ดูแลฉัน... ทำไมต้องดูแลฉัน ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“จริงด้วยซีคะ คุณไม่ได้เป็นอะไรเลย ถ้างั้นปล่อยหนู หนูจะกลับละ”
สบตากับเขาตรง ๆ ประกายตาอันเต็มไปด้วยอาการหื่นกระหายที่หญิงสาวรับรู้ได้ในตอนแรกจึงเปลี่ยนไป
บทเขาจะปล่อย เขาก็ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ดูเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เป็นพิษเป็นภัยอะไร แต่หนูนาไม่มีวันยกโทษให้เขา...
ตั้งแต่เติบโตมาเป็นสาวเป็นแส้ ยังไม่เคยให้ใครได้เห็นถึงเนื้อในของเธอ เขาเป็นใครกันถึงกล้าทำกับเธอแบบนี้!
ควรรีบออกไปจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุด แต่จะออกไปอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อ...ประตูรั้วล็อกตาย มีเพียงคนที่รู้รหัสเท่านั้นจึงบังคับประตูไฟฟ้าอัตโนมัตินั้นให้เลื่อนออกได้ จะปีนขึ้นกำแพงก็ดูจะเกินความสามารถไปหน่อย
ระหว่างกำลังละล้าละลัง...
“หนูนา”
“คะ...”
หมุนร่างกลับไปเผชิญหน้ากับเขาอย่างตระหนก ก่อนจะค่อย ๆ สงบลงเมื่อเห็นท่าทีของเขา
แต่ประโยคต่อมานี่น่ะสิ หนูนากระอักกระอ่วนใจเหลือเกิน...
“อาบน้ำให้ฉันหน่อยได้ไหม”
“อะ...อาบน้ำ...เอ้อ...”
“ใช่ ฉันอยากอาบน้ำ”
มันใช่หน้าที่ของเธอหรือเปล่า... ถามตัวเอง ก็ได้รับคำตอบในบัดดลนั้นเองว่า ใช่ นี่เป็นหนึ่งในหน้าที่ต้องทำ
แต่เป็นการกระทำกับคนที่อยู่ในสภาพช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ไม่ใช่ผู้ชายที่ยังเต็มไปด้วยพละกำลังเหมือนเขา
“ไปซี่หนูนา อย่าทำให้ฉันโมโหนะ”
“เอ้อ... ค่ะ ได้ค่ะ พาหนูไปสิคะ ห้องน้ำอยู่ตรงไหน”
เขายิ้มกว้างดีใจ
บ่ายแล้ว ชีวินมารับหนูนา... ก่อนเวลานัดหมาย
“คุณพ่อฉันเป็นไงบ้าง” เขาถาม
“ก็...ปกตินี่คะ” หญิงสาวตอบเสียงเรียบ “พรุ่งนี้ฉันจะไม่มา”
“ขึ้นรถก่อนสิ”
น้ำเสียงของเขาราบเรียบ ต่างจากอารมณ์ความรู้สึกข้างใน เวลานี้แม้แต่เขาเองก็แทบไม่สามารถสะกดให้เย็นลงได้
เมื่อรถเคลื่อนออกจากบ้าน ชีวินจึงได้เหลือบมองเธอ พร้อมกับเอ่ย
“ได้กับพ่อฉันหรือยัง”
“คะ?”
“ฉันถามว่าได้กับพ่อฉันหรือยัง ไม่เห็นต้องเสียงสูงเลยนี่นา”
น้ำเสียงเยาะหยัน กระตุกอารมณ์ของหญิงสาวให้ฉุนเฉียวขึ้น “จอดรถเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะลง”
“ฉันพูดจี้ใจดำเธอหรือไง ฮึ ก็แค่ถามดี ๆ”
“คุณมันแย่มาก ทั้งพ่อทั้งลูกเลย”
ชีวินซ่อนยิ้ม แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกเบิกบาน เพราะท่าทางแบบนี้ของหญิงสาว ฟ้องได้เรื่องเดียวว่า เธอยังไม่ตกเป็นของพ่อ...
“ไปเที่ยวไหม ฉันว่าเธอควรจะปลดปล่อยบ้างนะ ชีวิตไม่ได้มีแค่งาน มันยังมีอะไรสนุก ๆ ให้ทำอีกเยอะแยะไปหมด”
“ไม่ค่ะ ฉันปวดหัว อยากกลับที่พัก นอนให้เต็มอิ่ม”
“เชื่อเถอะน่า เธอกำลังเครียด”
“ค่ะ ยอมรับ เครียดมากกกก” หนูนาลากเสียงยาว เหลือบมองเขานิดหนึ่ง ใจเผลอคิดไปว่า ผู้ชายคนนี้ ถ้าไม่หื่นซะจนน่าเกลียด ก็ดูดีมีเสน่ห์ไม่น้อย ผู้หญิงน่ะนะ ต่อให้เร่าร้อนสักแค่ไหน ก็ไม่มีใครตะกรุมตะกราม เพื่อจะกินผู้ชาย เหมือนอย่างที่ผู้ชายอยากจะมีอะไรกับผู้หญิงหรอกนะ
“ถ้าเครียดก็ต้องปลดปล่อย เชื่อฉัน”
“ไม่ค่ะ”
เสียงแข็ง แต่เขากลับมองอย่างเอ็นดู
“เธอดื่มเป็นไหม”
“ดื่มน้ำค่ะ”
“ฉันไม่ได้หมายถึงดื่มน้ำ พวกของมึนเมาน่ะ”
“ไม่ค่ะ”
เห็นท่าทีขึงขังของหญิงสาวแล้ว ชีวินจึงไม่อยากจะฝืนใจเธอ พาไปส่งถึงหน้าหอพัก ไม่ใช่แค่เท่านั้น หากยังเปิดประตูก้าวออกจากรถ ตามเธอไปจนถึงหน้าห้อง
ภาพของชายหนุ่ม เพียงแค่ขับรถหรูก็เกินพอที่จะทำให้ผู้คนเหลียวมองจนคอเคล็ด แต่นี่เขาเดินตาม...
เดินตามหญิงสาวที่ไม่เคยมีหนุ่ม ๆ มาติดพันเลย ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่หอพักแห่งนี้ อยู่แบบสาวโสดโดดเดี่ยว อย่างมีแค่เพื่อนหญิงแวะเวียนมา
จนหลายคนแอบคิดว่าเธอนิยมเพศเดียวกัน
การมาของหนุ่มร่างสูง ดูดิบเถื่อน แต่หรูสุด ๆ อย่างชีวิน จึงทำเอาตาลุกทั้งหอ
“ใจคอจะไม่ชวนฉันเข้าห้องหน่อยเหรอ”
ชายหนุ่มตื้อ
หญิงสาวหันมาขึงตาใส่ “นี่ ฉันไม่ใช่ของตายสำหรับคุณนะ”
ชอบเหลือเกิน!
ชีวินรู้สึกอย่างนี้จริง ๆ มันคือความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อนเลย เพราะคนอย่างเขาไม่เคยถูกขึงตาใส่
หญิงสาวหลายนางพร้อมจะกระโจนเข้าหา
“หนูนา... ฉันว่าเธอกำลังสับสนนะ”
“ใช่ค่ะ มากด้วย”
“ฉันไม่ดีตรงไหน หล่อก็หล่อ รวยก็สุด ๆ เธอไม่เห็นเหรอ แค่ฉันตามเธอเข้ามาในห้อง คนทั้งหอก็แทบอยากพังประตูตามเข้ามา”
“นั่นไม่ใช่ฉัน”
หญิงสาวตอบอย่างที่รู้สึก “อย่าหาว่าไล่เลยนะคะ ฉันเหนื่อยมาทั้งวัน อยากอาบน้ำ อยากหลับให้เต็มอิ่ม”
ชีวินมองสบตากับเธอ ไม่เห็นเป็นอย่างอื่น นอกจาก...เธอพูดออกมาอย่างที่เธอรู้สึก
“โอเค ฉันจะไปก็ได้”
“ขอบคุณค่ะ”
“พรุ่งนี้ฉันมารับเธอนะ”
“พรุ่งนี้...”
“ห้ามปฏิเสธ ไม่งั้นฉันไม่ไป จะนั่งอยู่นี่แหละ”
หญิงสาวนิ่งงันชั่วครู่ ก่อนพยักหน้ารับคำ “ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ ออกไปปิดประตูด้วยนะคะ”
มันเป็นการตัดบทรวบรัด เพื่อไล่เขาทางอ้อม
ชายหนุ่มขยับลุกขึ้น หมุนร่างก้าวออกไป...
หนูนาเป่าลมออกจากปาก ก่อนจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนี้อยากอาบน้ำมากที่สุด สมองจะได้ปลอดโปร่ง เจอเรื่องไม่คาดฝันมาทั้งวัน
ก๊อก ๆ ๆ
มีคนเคาะประตู ขมวดคิ้วสงสัย คิดเอาเองว่าอาจจะเป็นเจ้าของหอพักมาทวงค่าเช่า ไม่ได้หวาดระแวงอะไรจนเกินไปนัก
เปิดประตู...
กลายเป็นเขายืนอยู่
“คุณชีวิน”
“หน้าด้านจัง ฉันไล่นะคะ ไล่อย่างผู้ดี”
“ขอฉันเข้าไปนะ”
เต้าอวบทั้งคู่ ไม่ได้มีชั้นในประคอง มันพร้อมจะอวดโฉม เพียงแค่กระตุกผ้าขนหนูให้หลุดพ้น
“นี่คุณ ฉันจะอาบน้ำนะคะ”
“อาบซีครับ”
“ไม่ ไม่!”
หลุดปากห้าม แต่เขาสอดมือเข้ามาขวางประตู แล้วผลุบเข้ามา ก่อนจะล็อกกลอน หันมามองเธอด้วยดวงตาอันลุกวาว
หนูนาหน้าเสีย เพราะตอนนี้เธออยู่ในชุดกระโจมอก ผ้าขนหนูผืนใหญ่ก็จริง แต่ไม่สามารถปกปิดความอะร้าอร่ามเอาไว้ได้
- ผู้เขียน
