ความสนใจเรื่องความสวยความงามในตัวของรพิชาแทบไม่มีเลย เธอจะทาแค่ครีมกับกันแดดเท่านั้น อย่างมากก็แป้งตลับกับลิปสติกมันเปลี่ยนสี
เธอเห็นเพื่อนบางคนฝึกจนถนัดและช่ำชอง รพิชาเคยลองแล้วแต่มันไม่ใช่แนว ถ้าจะให้แต่งแบบจัดเต็ม สู้ไปแบบหน้าโล้น ๆ ดีกว่า มันมั่นใจมากกว่า
รพิชาเปิดประตูออกมา
“จ๊ะเอ๋” ฟรานนั่นเอง
“ว้ายตกใจหมด” เธอสะดุ้งโหยง
“เป็นยังไงบ้างครับ ฟรานหล่อไหม”
“หล่อมากครับ แต่ว่า...” รพิชาก้มลงไปจัดคอเสื้อที่ยังไม่เรียบร้อย ทั้งสองคนแต่งตัวคล้าย ๆ กัน คือเสื้อเชิ้ตสีขาว และกางเกงยีนสีน้ำเงิน
“แบบนี้สิ ฟรานของน้าหล่อที่สุด ไปกันเถอะ ไปกินข้าว เดี๋ยวคุณพ่อจะดุเอา”
“น้าทอฟฟี่กลัวคุณพ่อหรือครับ”
“พ่อชอบทำหน้าดุ”
“ที่จริงคุณพ่อไม่ดุหรอก คุณพ่อชอบทำหน้าเข้ม ๆ แบบนั้นเองแหละ ฟรานดูในทีวี พระเอกที่หล่อ ๆ เขาก็ทำหน้าเข้มกันทุกคน”
“ใช่จ้ะ” รพิชาหัวเราะ ยิ้มหยักมุมปาก จับมือของฟราน พากันเ
