“คุณพ่อครับ แล้วฟรานจะได้เล่นน้ำตอนไหน”
“เอาเป็นว่า พวกเราไปดูก่อนดีไหมว่าอะไรอยู่ตรงไหน แต่อย่าหลงนะ ฟรานต้องจดจำ แล้วฟรานรู้ไหมว่าเราอยู่ห้องไหน จำได้ไหมเอ่ย”
“จำได้แล้วครับ ห้องหนึ่งสองสามสี่” พูดออกมาอย่างชัดเจน
“โอเคเยี่ยมมาก” ฟาอินยกนิ้วให้ รพิชาเดินออกมาจากห้องน้ำ ฟาอินใช้สายตาคมกริบมองเธอ ฟรานหมุนตัว
“รอฟรานแป๊บเดียวนะครับ ฟรานขอเข้าห้องน้ำ” ฟราน วิ่งสวนรพิชาเข้าไป เขาปิดประตูดังโครม กลายเป็นว่าเธอกับเขาอยู่ในห้องกันแค่สองต่อสอง
ฟาอินยื่นธนบัตรให้เป็นสกุลเงินดอลลาร์ และบัตรเครดิตอีกหนึ่งใบ
“เอาไว้เพื่อใช้จ่าย ทุกอย่างที่นี่ใช้เงินดอลลาร์”
“ถ้าฟรานอยากกินอะไร อยากได้อะไรก็จ่ายเงินให้ด้วย แล้วเธออยากได้อะไร เธอก็ซื้อได้นะ”
รพิชายกมือไหว้
“ขอบคุณค่ะ”
รพิชาเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมา เธอเอากระเป๋าเงินพร้อมกับบัตรเครดิตใส่ลงไปในกระเป๋าเงินอีกที
ฟาอินยังมองเธออย่างไม่ละส
