ชีวิตของฟาอินกับน้องฟราน
“คุณพ่อครับ” เสียงใสกังวานของเด็กชายฟรานดังก่อนที่ตัวของเขาจะมาถึงเสียอีก
ฟราน ไมคาเบล วัยหกขวบ ลูกชายของ ฟาอิน ไมคาเบล เจ้าของธุรกิจหลายอย่างของเครือบริษัทไมคาเบลคอปเปเรชั่นจำกัด ที่โด่งดังคับราชอาณาจักรฮัชไมต์อิลลาเรนด์ ซึ่งอยู่ในตะวันออกกลาง เขาได้ชื่อว่าเป็นเจ้าพ่อการเงิน ฟาอินทำทุกอย่างที่ได้เงิน
ฟาอินเป็นผู้ชายวัยกลางคนที่ดูดีมาก ๆ ภูมิฐาน และมีใบหน้าหล่อเหลาเหมือนแขกขาว
ฟาอินหันไปมองเด็กน้อย แล้วย่อตัวลง เด็กชายตัวขาวใบหน้ากลมเกลี้ยง ขยับยิ้มจนเห็นฟันเรียงสวย ดวงตาสีเทาหม่นที่เหมือนกับคุณพ่อใสปิ๊งเป็นประกายพราวระยับ
ฟรานกระโดดเข้าสู่อ้อมแขนของคุณพ่อที่กางออก
“คุณพ่อ คุณพ่อกลับมาแล้ว”
ปลายจมูกแหลมเล็กหอมแก้มของคุณพ่อด้วยความคิดถึงมาก ๆ
“ผมคิดถึงคุณพ่อจังเลยครับ คุณพ่อครับ คุณพ่ออยู่กับผมนาน ๆ ได้ไหม อย่าไปไหนอีกเลยนะ ผมคิดถึงคุณพ่อ คุณพ่อไปเป็นเดือนเลย แล้วดูสิทิ้งผมไว้ให้อยู่คนเดียว ผมเหงาที่สุด” พูดไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
ฟาอินยกมือขึ้นลูบเรือนผมของเด็กชายอย่างแสนรัก
“พ่อก็โทรหาลูกตลอดนี่นา ลูกไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย” นีอาเดินเข้ามาใกล้
“คุณหนูแค่อ้อนคุณพ่อใช่ไหมคะ” นีอาแซว
ฟาอินจุ๊บไปที่หน้าผากของเด็กชายแรง ๆ “พ่อก็คิดถึง ฟรานเหมือนกัน” เขาจุ๊บแก้มของลูกทั้งซ้ายทั้งขวา
“แล้วคราวนี้คุณพ่อซื้อของฝากอะไรมาให้ฟรานด้วยหรือเปล่า” ที่ทำดีกับคุณพ่อก็เพราะว่าต้องการของฝากนี่เอง
“ว้า... ทำอย่างไรดี พ่อลืมเสียแล้ว”
ได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเด็กชายหงอยลงไปทีเดียว ยืนก้มหน้ามองมือของตัวเองที่จับประสานกัน ฟรานไม่ยอมมองสบตากับคุณพ่ออีก เด็กชายแสดงความเสียใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
ไมตี้ เลขาฯ ของฟาอินเดินเข้ามาพอดี
“มาแล้วครับ ของฝากของคุณหนู”
ฟรานได้ยินดังนั้นก็เงยหน้ามองไมตี้ทันที พอเห็นกล่องในมือของไมตี้ก็วิ่งเข้าหา ฟรานจับยึดเอาไว้ทั้งกล่อง แล้วหันมายิ้มให้กับคุณพ่อ
“นี่มันเป็นเลโก้ชุดที่ผมอยากได้เลย”
“ใช่ครับ เหลืออยู่ในร้านแค่ชุดเดียว พ่อเห็นปุ๊บพ่อก็ซื้อมาให้ลูกเลย ไง... ดีใจไหม”
“เย่... ดีใจครับ ฟรานว่าแล้วว่าพ่อจะไม่ลืม ไมตี้ นีอา คุณพ่อของฟรานใจดีที่สุด” คนช่างประจบสอพลอ อยู่ต่อหน้าคุณพ่อ ฟรานจะกลายเป็นเด็กขี้อ้อน และว่านอนสอนง่าย
“ฟรานขออนุญาตแกะเล่นเลยได้ไหมครับ”
“ได้สิ แต่ว่า... ถ้าถึงเวลากินข้าว ฟรานจะต้องหยุดเล่น แล้วมากินข้าวกับพ่อนะ”
“ได้ครับ” รับปากอย่างแข็งขัน หามุมที่นั่งจะได้เล่นแบบสบาย ๆ
“แล้วคุณพ่อจะทำอะไรเหรอครับ”
“พ่อเหนื่อยมาก พ่อขอไปอาบน้ำสักหน่อย รอพ่อแป๊บนึงนะครับฟราน”
“ครับผม”
ฟาอินเดินเข้าห้องนอนของเขาไป
“คุณไมตี้ฝากคุณหนูแป๊บหนึ่งนะ นีอาจะขอไปตั้งโต๊ะอาหารค่ะ และคุณไมตี้จะกินข้าวที่นี่ด้วยกันหรือเปล่าคะ”
“ไม่ล่ะครับ ขอบคุณมากครับคุณนีอา ผมก็จะกลับบ้านเหมือนกันครับ” สีหน้าดูเหนื่อย ๆ
“คุณเองก็คงเหนื่อยน่าดูเลยสินะคะ ไปถึงไหนมาคะเนี่ย”
ปากบอกว่าจะไป แต่ก็วกกลับมาคุยกับนีอาอีก
“ไปที่เกาะปาล์มาน่ะครับ”
“ไปทำอะไรคะ”
“คุณฟาอินกำลังตัดสินใจจะซื้อโรงแรมครับ”
“โอ้โฮ! ขนาดนั้นเลยเหรอคะ เอ่อที่คุณฟาอินมีอยู่ยังยุ่งไม่พอหรืออย่างไร” ไมตี้หัวเราะ แต่ก็บอกเหตุผลของฟาอิน
“คุณฟาอินบอกว่า ความสุขของเขาก็คือการได้ทำงานเยอะ ๆ จะได้ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น หรือว่าคิดมาก”
“คนอะไรวัน ๆ คิดถึงแต่เรื่องงาน หายใจเข้าหายใจออกเป็นงาน ที่จริงวัยขนาดนี้ต้องหาคู่ค่ะ เอ่อ... เคยได้ยินคุณฟาอินพูดถึงเรื่องแต่งงานใหม่บ้างไหมคะ”
ชักอยากรู้ ทั้งโสด และรวย แถมคุณสมบัติเพียบพร้อมอีก สาว ๆ ก็ต้องอยากตีตราจอง
“ผมไม่ทราบจริง ๆ ครับ”
“แล้วเวลาไปไหนมาไหนด้วยกัน คุณฟาอินได้มองผู้หญิงหรือเปล่า”
“มองแต่ผมนี่แหละครับ”
“หา!” ทำตาฉงน
“ก็คุณฟาอินน่ะเรียกผมทุก ๆ สิบนาทีนะสิ”
“โอ๊ย! คุณไมตี้ก็พูดตลกไปได้ค่ะ ทีแรกนึกว่าจะเป็นอย่างอื่น” จะพูดว่าเป็นเกย์ออกไปแล้ว
“อะแฮ่ม” ฟรานส่งเสียงกระแอมกระไอ คุณนีอาคงจะลืมว่าฟรานก็นั่งอยู่ที่ตรงนี้ด้วย
“อุ้ย! ฝากดูคุณฟรานสักแป๊บนึงนะคะ นีอาขอไปจัดโต๊ะอาหารก่อน”
“เดี๋ยวครับ ยังไม่มีพี่เลี้ยงคนใหม่มาดูแลคุณฟรานอีกเหรอครับ”
“ยังเลยค่ะ ก็คุณผู้ชายน่ะสิคะเลือกมากจะตาย” แอบบ่น
“ใครมาสมัครงาน ก็ไม่มีถูกใจสักคนเลยค่ะ บางคนก็สาวสวยนะคะ นีอายังชอบเลย แต่คุณฟาอินบอกว่า ไม่เอาจริง”
“หรือครับ” ไมตี้เลิกคิ้วสูง
“ตั้งแต่เลิกกับคุณแม่ของคุณหนูไป คุณฟาอินก็ไม่มองผู้หญิงอีกเลยค่ะ”
“ไม่เคยพาใครมาที่นี่เลยเหรอครับ”
“ไม่เคยค่ะ”
“อะแฮ่ม นีอาไปตั้งโต๊ะ” ฟรานเลียนเสียงพ่อของตัวเอง
“ไปค่ะ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ” นีอารีบเดินไป
