ที่โต๊ะอาหาร ในตอนเย็น
“สองคนนั้นไปไหนล่ะ”
“ขึ้นห้องไปแล้วค่ะ โอ๊ย! กินขนมกันเยอะ ดูหนังกัน ตอนนี้คงอิ่มมากนะคะ บอกว่าจะไปเก็บเสื้อผ้า เอ่อ... แล้วจะให้เรียกลงมากินข้าวด้วยกันหรือเปล่าคะ”
“ไม่ต้องหรอก ถ้าหิวคงจะลงมากินเอง ฉันขอเป็นซุปอุ่นสักถ้วยก็แล้วกันนะ ไม่กินเยอะเหมือนกัน”
“ได้ค่ะเจ้านาย” นีอาไปจัดการตามที่เจ้านายสั่ง
คืนนั้นสายฝนโปรยปราย และเริ่มลงหนาเม็ดหนักขึ้นเรื่อย แถมมีฝนฟ้าคะนองอีก ฟรานที่นอนอยู่บนเตียง เขาโผเข้ากอดรพิชา
“เป็นอะไรฟราน”
“ฟรานกลัวเสียงฝนและเสียงฟ้าร้องครับ”
“เมื่อก่อนอยู่คนเดียว ฟรานทำยังไงล่ะลูก”
“ก็ต้องนอนกลัว”
“โธ่เอ๊ย! ไม่มีอะไรทั้งนั้นครับ มันเป็นเรื่องธรรมชาติลูก เสียงฝน เสียงฟ้า แบบนี้เกิดขึ้นตอนฝนตก”
“แต่ฟรานกลัว”
“ไม่ต้องกลัวนะคะ น้าทอฟฟี่อยู่กับฟรานแล้ว” เธอโอบกอดเขา ที่จริงรพิชาเธอก็กลัวเหมือนกัน เวลาที่พายุฝนฟ้าคะนองแบบนี้
“ฝนตกแบบไม่มี
