ฟรานมาได้ถูกจังหวะก่อนที่จะก่อเกิดสงครามย่อม ๆ
ฟาอินยังชักสีหน้าไม่พอใจไปกับคำพูดของเธอ แต่เขาก็หันไปหาลูกชาย
“คุณพ่อครับมาแล้วพ็อปคอร์น แล้วก็เบอร์เกอร์ครับ คุณพ่อต้องกินอาหารให้ตรงเวลานะครับ ทำงานเยอะ แต่กินน้อย คุณพ่อจะไม่มีแรง ที่สำคัญสมองคุณพ่อจะไม่แล่นด้วย”
“ช่างพูดขึ้นทุกวันน่ะฟราน” เขาขยับตัวเว้นที่ให้กับลูกชาย ฟรานวางถ้วยพ็อปคอร์น แล้วนั่งลงเหมือนเป็นกรรมการคั่นกลางระหว่างสองคน รพิชาถอนหายใจโล่ง ตอนนี้นึกอยากจะตบปากตัวเองนัก ไอ้นิสัยปากไม่มีหูรูดแก้ไม่หายสักที ดูหน้าตาของฟาอินบอกบุญไม่รับแล้ว
“น้าทอฟฟี่กินพ็อปคอร์น” ยัดถ้วยพ็อปคอร์นไปในมือของเธอ เพราะถ้วยแรกที่หมดไป ฟาอินกินเยอะที่สุด
“เดี๋ยวน้ามานะครับ ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน”
ฟรานพยักหน้า “รีบไปรีบมานะครับ” ตะโกนตามหลัง
พอรพิชาออกไปจากห้องแล้ว ฟาอินก็หันมาหาลูกชาย
“ฟรานลูกชอบน้าทอฟฟี่มากเลยหรือ”
“ครับคุณพ่อ น้าทอฟฟี่ดี
