“อ้า... ถ้าอย่างนั้นเราต้องหามุมนั่งดี ๆ เราต้องจัดท่าจัดทาง เอ... แต่ว่าตรงนี้ของเล่นมันรกมากเลยนะ ถ่ายรูปก็คงไม่สวย ดีไม่ดีแบบนี้คุณยายจะต้องว่าแน่ ๆ เลยว่าฟรานทำไมเล่นอะไรเลอะเทอะมาก”
คนที่ตั้งใจฟังก็รีบจัดการหยิบของเล่นที่ตัวเองเทออกมาจับโยนลงไปในกล่องให้เหมือนเดิม ฟรานทำมันอย่างรีบเร่งและรวดเร็ว จนไม่กี่นาทีก็เสร็จ
รพิชาลอบขำ แทบจะกลั้นเสียงหัวเราะไม่อยู่
‘เด็กเอ๊ย เด็กน้อย ที่จริงฟรานไม่ได้ดื้อนักหรอก ถ้ารู้จักหลอกล่อ’ เธอเห็นฟรานเก็บของเล่นเรียบร้อยดีแล้ว ก็เอ่ย
“น้าว่า ฟรานมาถ่ายตรงนี้ดีกว่า” รพิชาชี้ไปที่โซฟา
ฟรานก็ว่าง่าย เขาเดินไปทิ้งตัวลงที่โซฟา พร้อมกับหยิบหมอนขึ้นมากอด รพิชาจึงได้ยกมือถือขึ้น แล้วถ่ายเก็บภาพ ใบหน้าของฟรานไม่ยิ้มแย้มเลย
“ฟรานจ๋า เราจะส่งไปให้คุณยายนะครับ ฟรานช่วยทำหน้ายิ้มแบบมีความสุขได้ไหม” แล้วรพิชาก็ฉีกยิ้มให้ดู
“เก่งมาก ต้องยิ้มแบบนี้สิ คุณยายเห็
