“ฟรานเรียนภาษาไทยด้วยตัวเองครับ” โอ้อวดความเก่งของตัวเองเสียเลย
(“โอ้โฮหลานยายสุดยอดจริง ๆ สุดยอดจริง ๆ”)
ท่านยกนิ้วโป้งให้ คนที่ไม่เคยได้รับคำชมจากคนอื่น ถึงกับยิ้มแก้มปริ ฟรานเงยหน้าขึ้นมองรพิชาด้วย
(“เก่งแบบนี้ เก่งเหมือนใคร”) น้ำตาไหลออกมาอีกอย่างปลื้มปริ่ม ทั้งที่อยู่คนเดียว แต่ก็ยังใฝ่หาความรู้
รพิชาขยับอ้อมกอดรัดเข้าไปอีก และชิดปลายจมูกลงไปกลางกระหม่อมของเด็กน้อย คุณกนกแก้วพูดอีก
(“ฟรานต้องเป็นเด็กดีนะครับ และให้น้าทอฟฟี่อยู่ด้วย น้าทอฟฟี่จะมาเป็นตัวแทนของคุณยาย รู้ไหมว่า... คุณยายเป็นคนส่งน้าทอฟฟี่ให้ไปดูแลฟรานเอง”) ได้ยินแล้วก็พยักหน้า แล้วเงยมามองหน้าเธออีกครั้งหนึ่ง ฟรานยิ้มเขิน ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะร่วน นึกถึงตัวเองที่แผลงฤทธิ์กับรพิชา
(“แล้วน้าทอฟฟี่เอาของฝากที่คุณยายฝากไปให้ ฟรานได้รับหรือยังครับ”)
“อุ้ยตายแล้ว หนูลืมไปเลยค่ะคุณป้า”
“คุณยายมีของฝากให้ฟรานด้วยหรือครับ
