“น้องอรไหวนะครับ”
จอห์นถามขณะประคองร่างเอิบอิ่มมาที่รถ
“ไหวค่ะ… อรบอกไม่ถูกค่ะว่าเป็นอะไร”
หญิงสาวพยายามขืนกายออกจากอ้อมแขนของจอห์น เมื่อสังเกตเห็นว่าเขากอดหล่อนแน่นจนผิดสังเกต
“ให้พี่อุ้มนะครับ”
จอห์นไม่ยอมปล่อย รีบช้อนร่างเอิบอิ่มของเมียเพื่อนขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน
อรพิมรู้สึกว่าแขนขาอ่อนแรงจนต้องยอมให้เขาอุ้มเข้ามานั่งในรถง่ายดาย
จากนั้นหล่อนก็เกิดอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาวขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด
จู่ๆ ก็เกิดอาการใบหน้าร้อนวูบวาบราวกับว่าโลหิตในกายกำลังสูบฉีดอย่างแรง และสติที่ยังหลงเหลืออยู่… ก็ทำให้หล่อนฉุกคิดขึ้นได้ว่าอาจจะเป็นผลมาจากเบียร์ที่ดื่มเข้าไปหลายแก้ว
“อร.. อรเป็นอะไรไม่รู้”
“ไม่มีอะไร… ปล่อยตัวตามสบายครับ เดี๋ยวพวกพี่ๆ จะทำให้น้องอรจะมีความสุข… จะทำให้น้องอรหายเหงา”
แดนน์กระตุกยิ้มอยู่ในความมืดสลัวภายในรถ
“อะไรนะ… อย่าบอกนะว่าอรโดนมอมยา?”
เหยื่อสาวเค้นน้ำเสียงถาม
“อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ บอกตรงๆ ว่าพวกพี่แอบชอบน้องอรมานานแล้ว… อยากเอาน้องอรมานานแล้ว”
แดนน์สารภาพออกมาจนสิ้น
“อะไรนะ… ”
อรพิมตกใจแทบช็อก นึกเสียใจที่ไม่ได้ระแวดระวังเลยสักนิด ที่ยอมออกมางานวันเกิดทั้งที่เป็นช่วงเวลากลางคืนก็เพราะไว้ใจ
ใครจะคิดว่าเพื่อนสนิททั้งสามคนของสามีจะกล้าใช้วิธีเลวทรามต่ำช้าถึงเพียงนี้
“อย่าเพิ่งพูดอะไรในตอนนี้… เอนหลังพักสักครู่ เดี๋ยวดีเอง… ปล่อยอารมณ์ตามสบาย เดี๋ยวจะดีเอง”
แดนน์รีบปรับเบาะเอนนอน ความมึนงงแปลกๆ มือไม้ที่อ่อนแรง ทำให้อรพิมจำต้องเอนหลังลงนอนอย่างว่าง่าย
ในนาทีนี้ หล่อนรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังถูกสะกดด้วยเวทมนตร์อะไรสักอย่าง ให้เกิดร้อนรุ่มอยู่ลึกๆ ในอกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก