“ทะ… ท่านพี่ มาได้เยี่ยงไรเจ้าคะ ท่านพี่ไม่อยู่รอเฝ้าท่านพี่ไท่เฟยหรือเจ้าคะ” ลิ่วอี้หยาที่นั่งทานยาอยู่บนเก้าอี้ไม้ เมื่อเห็นสามีของตนเข้ามาจึงได้เอ่ยปากถาม
“พวกเจ้านี่มันยังไงกัน ข้าคนเดียวเดินไปกลับ ระหว่างเรือนของเจ้าและเรือนของไท่เฟย ทำเอาข้าแทบไม่ได้พัก พอข้าไปหานาง นางก็ให้ข้ามาเฝ้าเจ้า พอข้ามาหาเจ้า ก็จะให้ข้าไปเฝ้านาง” เขาบ่นออกมา พลางเอื้อมมือหยิบจอกน้ำชาที่นางรินให้เขาเพื่อดับกระหาย
“ก็ช่วยมิได้เจ้าค่ะ ท่านพี่มีอนุถึงสองนาง หากท่านพี่มีแค่ผู้เดียว คงไม่ทำให้ท่านพี่ปวดหัวหรอกเจ้าค่ะ” สายตาของนางมองสามีของตนอย่างมีเลศนัย
“แล้วนี่เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง อาการดีขึ้นหรือไม่ หรือว่าจะให้ข้านอนเป็นเพื่อนเจ้า” เขาเอ่ยปากถามนางอย่างเป็นห่วง
“หามิได้เจ้าค่ะ น้องดีขึ้นแล้ว ท่านพี่ไปพักผ่อนเสียเถิดเจ้าค่ะ” นางเอื้อมมือไปลูบฝ่ามือสามีของตน
“หากเจ้าต้องการเช่นนั้น ข้าคงต้องไปหานางเสียแล้วล่ะ
