“เจ้าอย่าคิดว่าเจ้าจะได้ท่านแม่ทัพไปเป็นของเจ้าเพียงผู้เดียว ท่านแม่ทัพเคยมีใจให้ข้า เจ้าก็เป็นแค่สตรีที่ท่านแม่ทัพไปพบเจ้ามา ท่านสงสารเลยนำเจ้ามาพักในจวน เจ้าอย่าสำคัญตัวผิดไป ในเมื่อมีข้า ข้าจะไม่ยอมให้ท่านแม่ทัพเป็นของเจ้าแค่เพียงคนเดียว รวมไปถึงอนุของท่านแม่ทัพ เจ้าคิดผิดเสียแล้วที่เข้ามาอาศัยอยู่ที่จวนสกุลลู่”
ว่าแล้วนางก็ชายตามองเฟยฮวาด้วยสายตาเย่อหยิ่ง ก่อนจะสาวเท้าเดินจากไป
“พวกเจ้าออกไปตามท่านหมอมาแล้วหรือไม่ อย่าทำให้อนุของข้าเป็นอะไรไปเป็นอันขาด” น้ำเสียงตะโกนถามสาวใช้ในเรือน เพราะตอนนี้อนุของเขาทั้งสองดันมาป่วยพร้อม ๆ กัน
ในตอนนี้เขาอยู่ในเรือนของลิ่วอี้หยา ที่นอนขดตัวอยู่บนตั่งด้วยใบหน้าอย่างเจ็บปวด เหงื่อไคลไหลออกมาไม่หยุดหย่อน เขาได้นำผ้าผืนบางมาซับเหงื่อบนใบหน้าให้ภรรยาของตน เมื่อทราบข่าวจากซูเม่ย
“ตามท่านหมอมาแล้วเจ้าค่ะ ทั้งเรือนของนายหญิงลิ่วอี้หยา และนายหญิงอู่ไท่เ
