“ขะ… ข้าขออภัยนะเจ้าคะ ขะ… ข้ารักของข้า และท่านแม่ทัพเองก็รักข้าด้วยเช่นกัน” ซูเม่ยกล่าวออกมาทั้งน้ำตาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พร้อมกับก้มศีรษะจนติดพื้นว่าตนไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดขึ้น หากทว่ากลับมีรอยยิ้มที่มุมปากผุดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“ท่านพี่!!!” เสียงอู่ไท่เฟยดังมาแต่ไกล และที่แย่ไปกว่านั้น ทั้งฮูหยินลู่และลู่เว่ยเซียนมากันพร้อมหน้า รวมทั้งสาวใช้ในเรือนรีบปรี่ เข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น
“นี่เจ้า” ลู่เว่ยเซียนชี้หน้าบุตรชาย “ข้าผิดหวังกับเจ้ายิ่งนัก” ว่าแล้วลู่เว่ยเซียนก็ก้าวเท้ากลับไปยังเรือน เขาทนเห็นภาพที่บุตรชาย ทำเช่นนี้ในจวนไม่ได้
“ละ… เลี่ยงหรง หะ… เหตุใดทำเยี่ยงนี้กับแม่...” สิ้นเสียง ฮูหยินลู่ก็เป็นลมล้มพับไป จนอู่ไท่เฟยเข้าไปรับตัวนางมาไว้ในอ้อมแขน
“ท่านแม่!!!” เลี่ยงหรงตะโกนเรียกมารดาของตน พร้อมกับปรี่เข้าไปหาฮูหยินลู่ที่นอนสลบบนตักของอู่ไท่เฟย
ถึงแม้ว่าตอนนี้ร่างกายของเขายังมี
