“ข้าก็ได้ยินไม่ต่างจากเจ้าหรอกกุ้ยหลิน แต่ข้าอยากเห็นกับตาว่าเป็นอย่างที่ข้าคิดหรือไม่” ไป๋ฟู่หยุดเท้าเดินพร้อมกับเอี้ยวตัวหันหน้ามากล่าวกับสาวใช้ที่เดินตามหลังนางมาติด ๆ
“ถ้าเป็นอย่างเจ้าคิด และนายหญิงเฟยฮวาล่ะ นางจะเป็นเช่นไร ข้าสงสารนางเหลือเกิน มาอยู่จวนสกุลลู่ได้ไม่กี่วัน ก็มีเรื่องให้นางต้องเจ็บปวดใจ” ใบหน้าของกุ้ยหลินสลดลงเมื่อคิดถึงจิตใจของสตรีด้วยกันว่าต้องเจออะไรบ้าง เมื่อชายคนรักหรือบุรุษที่แอบชอบนางมาทำเช่นนี้กับนาง ไม่ต่างอะไรที่บุรุษเห็นสตรีเป็นแค่ดอกไม้ไว้เชยชม พอหมดความหวานก็หายไป
“เจ้าปิดปากให้เงียบเสีย” ไป๋ฟู่ว่าพลางนำฝ่ามือมาปิดปากกุ้ยหลินเอาไว้ เพราะสิ่งที่ประจักษ์ต่อหน้าของคนทั้งสองคือ เลี่ยงหรงและซูเม่ยกำลังเสพสุขกันอย่างเร่าร้อนท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่อง
ถึงแม้ว่าไป๋ฟู่และกุ้ยหลินมองเห็นแค่ราง ๆ ก็ตาม เพราะพวกนางทั้งสองมาตัวเปล่า ไม่ได้หยิบโคมไฟมาด้วย เนื่องจากกล
