“นายหญิง นายหญิงเฟยฮวาเจ้าคะ ท่านอยู่ไหนกันเจ้าคะ ท่านออกมาเถิด ถ้าท่านยังหายไปเช่นนี้ พวกข้าและเหล่าสาวใช้คงถูก ท่านแม่ทัพโบยหลังลายเป็นแน่แท้” กุ้ยหลินตะโกนเรียกชื่อนายของตน อย่างร้อนรน พร้อมกับปรายสายตามองไปรอบ ๆ บริเวณ ซึ่งในเวลานี้เป็นยามโหย่ว อีกไม่กี่เค่อก็จะถึงยามซวีที่เลี่ยงหรงได้กำหนดเอาไว้
แต่ในจังหวะเดียวกัน หญิงสาวได้หลบซ่อนอยู่ใกล้พุ่มไม้แถว ๆ นั้น นางได้แต่คิดทบทวนว่าจะกลับไปดีหรือไม่ ถ้ากลับไปนางจะต้องออกเรือนกับชายที่นางไม่ได้ชอบและไม่ได้รัก ไหนจะเรื่องแก่งแย่งกันเป็นภรรยาโปรด
“อึก อึก ฮือ...” เสียงสะอื้นของนางดังเล็ดลอดออกมา พลางนำแขนมากอดตนเองเอาไว้จนแน่น เพื่อปลอบประโลมและให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายที่กำลังเผชิญกับอากาศเหน็บหนาวของที่นี่
นางเพียงแค่อยากกลับบ้านของตนที่นางจากมา จนแล้วจนรอดนางก็หาทางกลับบ้านไม่ได้ จนชาวบ้านต่างก็ซุบซิบนินทาว่านางสติฟั่นเฟือน อาภรณ์ของนางก็
