“อืม...” เสียงร้องครางของนางโอดครวญขึ้นมา ทำให้เลี่ยงหรงที่นั่งฟุบหน้าลงบนตั่งของนาง ต้องสะดุ้งตัวตื่นขึ้น
“เจ้าฟื้นแล้วหรือ” เขาถามนาง ในขณะที่ฝ่ามือหนาของเขากุมฝ่ามือบางของนางเอาไว้ “พวกเจ้าไปเอาชาร้อนและสำรับมาให้ข้าพร้อมกับยาที่ท่านหมอสั่งเอาไว้” เลี่ยงหรงตะโกนบอกสาวใช้ที่ยืนเฝ้าและรอปรนนิบัติอยู่หน้าประตูเรือนนอน
“เจ้าค่ะ” เสียงไป๋ฟูและกุ้ยหลินรับคำพร้อมกัน ก่อนจะไปเตรียมของตามที่เขาสั่ง
“นี่ฉันเป็นอะไรไป” เฟยฮวาถามพลางก่อนจะค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง ในจังหวะเดียวกันเขาก็ได้ประคับประคองนางไม่ห่างกาย
“สาวใช้ของเจ้า ไปพบเจ้านอนสลบอยู่ในตรอก จึงรีบวิ่งไปตามข้าว่าเจอเจ้าแล้ว ข้าจึงอุ้มเจ้ามานอนบนตั่ง” เขาว่าพลางรับสำรับที่สาวใช้ยื่นให้เขา หากแต่นางสะบัดหน้าหนี
“ฉะ… ฉันไม่กิน” ใบหน้าของนางช่างไม่มีความสุขเอาเสียเลย แถมร่างกายของนางก็ขาวซีดด้วย
“เจ้าอย่าดื้อนักเลย ถ้าเจ้าดื้อ ข้าจะลงโ
