ทะลุมิติ...มาเป็นภรรยาเอกของท่านแม่ทัพ

บทที่ 7 กักบริเวณ

ลู่เลี่ยงหรงสาวเท้าไปตามทางเดินที่เขานั้นจำเส้นทางได้เป็นอย่างดี หากแต่ว่าในฝ่ามือของเขาถือโคมไฟเอาไว้ที่ได้มาจากสาวใช้ในเรือน ว่าตนจะขอไปหานางที่เรือนเองโดยที่ไม่ต้องมีสาวใช้ติดตาม

เมื่อเขามาถึงเรือนของเฟยฮวากลับไม่พบสาวใช้ที่หน้าประตูเรือนของนาง เลี่ยงหรงขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนางหรือไม่

ความตื่นเต้นตกใจกลัวว่านางจะเป็นอะไร และก็กลัวใจของตนเองว่าจะเผลอทำอะไรผลีผลามกับนางด้วยเช่นกัน

เลี่ยงหรงเปิดประตูไม้ดังกล่าวและมองเข้าไปด้านใน กลับพบ หญิงสาวที่นอนฟุบหน้าลงบนโต๊ะไม้ใกล้ ๆ ที่ตั่งของนาง เมื่อเขาเห็นดังนั้นจึงเข้าไปใกล้ ๆ พร้อมกับปลดชุดนอกของเขาออกเพื่อคลุมกายของนาง ให้อุ่นขึ้น

ใจจริงเขาก็อยากปลุกนางให้ตื่นมาเสียมากกว่า แต่ถ้าหากนาง ลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นเขาบุกมาที่เรือนของนางมีหวังนางคงโกรธเขาเป็นแน่ เขาจึงได้แต่นั่งมองใบหน้าด้านข้างของนาง ทว่าสายตาของเขาเหลือบไปเห็นรอยแดงบนใบหน้าสลับกับยาที่วางอยู่บนโต๊ะ เพลิงโทสะพุ่งขึ้นทันควัน

“ใครทำเจ้า บอกข้ามาเดี๋ยวนี้” เลี่ยงหรงไม่พูดเปล่า เขาเขย่าตัวนางจนเฟยฮวาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย

“นี่นาย เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง” เมื่อนางตั้งสติได้ก็ผละร่างออกจากเขาทันทีทันใด พร้อมกับอาภรณ์ของเลี่ยงหรงตกลงบนพื้น

“ว่าแต่เจ้าเถิด ใบหน้าของเจ้าไปโดนอะไร ใครทำอะไรเจ้า เจ้าบอกข้ามาเดี๋ยวนี้” เขาไม่พูดเปล่า สาวเท้าไปหานาง หากทว่านางกลับสาวเท้าถอยหลังออกห่างเขา

“ฉันอยากกลับบ้าน นายได้ยินมั้ยว่าฉันอยากกลับบ้าน ฉันคิดถึงบ้าน คิดถึงเทคโนโลยีต่าง ๆ ที่สื่อสารกันได้ ฉันคิดถึงซีรีส์ คิดถึงผู้ชาย ทุกคนที่ฉันดู” เฟยฮวาร่ำไห้พลางกล่าวสิ่งที่นางต้องการ ก่อนที่นางจะ หมดสติลงไปกับพื้น ทว่าเลี่ยงหรงรับนางไว้ได้ทัน ปากก็เร่งเอ่ยเรียกสาวใช้ให้มาปรนนิบัตินางอยู่ใกล้ ๆ

“เหตุใดกับข้า เจ้าถึงไม่อ่อนโยนต่อข้าเลย แม่นางเฟยฮวา” เขาเหลือบสายตามองหญิงสาวที่นอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่บนตั่ง โดยที่มี สาวใช้ของนางอยู่ข้างกาย

“อู่ไท่เฟย” เสียงของเลี่ยงหรงดังมาแต่ไกล ก่อนจะถึงเรือนของนางเสียอีก

หญิงสาวที่โดนสามีของตนเรียกหา ก็รีบจัดแจงอาภรณ์ให้เรียบร้อย ก่อนจะออกไปต้อนรับสามีของตนที่หน้าประตูเรือน

“ท่านพี่มาหาน้อง มีเรื่องอันใดให้รับใช้หรือเจ้าคะ” นางจีบปาก จีบคออย่างไม่รู้ชะตากรรมของตนเองว่าจะเจออะไร

“เจ้าไปทำอะไรกับนาง” เลี่ยงหรงสายตาแดงก่ำ ใบหน้าเกรี้ยวโกรธก่อนจะลากนางเข้าเรือนจนนางเซถลาล้มลงไปกองกับพื้น สาวใช้ประจำตัวนางรีบเข้ามาประคองผู้เป็นนายของตน และอดที่จะกลัวท่านแม่ทัพผู้นี้ไม่ได้เวลาที่เขากริ้วโกรธเช่นนี้

“เหตุใดท่านพี่ต้องเป็นเดือดเป็นร้อนแทนนาง นางฟ้องอะไรท่านพี่มาหรือ” อู่ไท่เฟยลุกขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเลด้วยใบหน้าผิดหวังเสียใจที่นางอุตส่าห์มอบหัวใจให้เขาแต่เขากลับมีหญิงอื่นมาเพิ่ม

นางได้รับราชโองการจากฝ่าบาทให้ออกเรือนสมรสกับท่านแม่ทัพผู้นี้เป็นท่านแรก ทว่านางกลับเป็นได้เพียงอนุภรรยา พอเลี่ยงหรงได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นอีกขั้น ฝ่าบาทจึงมีราชโองการเป็นสิ่งตอบแทนอีกครั้งโดยการประทานสาวงามมาเป็นภรรยาเขาอีกคน ถึงแม้ว่าเลี่ยงหรงจะเคยปฏิเสธฝ่าบาทแต่เขาเองก็โดนสายตาของบิดาตำหนิ ถ้าหากว่าตนขัดราชโองการของฝ่าบาทก็คงไม่แคล้วที่จะโดนประหารเจ็ดชั่วโคตร

“นางมิได้บอกข้า และนางมิให้ข้าเข้าใกล้นางเพราะเจ้า เจ้ากำลังทำให้นางเกลียดข้า รู้หรือไม่ อู่ไท่เฟย” เขาอยากจะเข้าไปแหกอกนางซะเหลือเกิน แต่ทำได้แค่เก็บอารมณ์เอาไว้

หากเขาทำอะไรไปมากกว่านี้อาจจะทำให้ตำแหน่งแม่ทัพของเขาสั่นคลอนก็เป็นได้ เพราะอนุภรรยาของเลี่ยงหรงทั้งสองนางเป็นถึงบุตรสาวของผู้มีอำนาจทั้งฝ่ายขวาและฝ่ายซ้ายของฮ่องเต้ และอาจจะเกิดผลเสียต่อบิดาของเขาด้วยเช่นกัน

“นี่ท่านพี่กำลังปกป้องนางอยู่ใช่หรือไม่ แล้วเหตุใดท่านพี่ถึงไม่แต่งตั้งน้องเป็นภรรยาเอก ข้ารอปรนนิบัติท่านพี่มาตลอด แต่ท่านพี่กลับทำแบบนี้กับข้าและลิ่วอี้หยาอย่างนั้นหรือ” นางตัดพ้อต่อสามีของตน พลางกำมือเล็ก ๆ ทุบที่หน้าอกของเขาสองสามครั้ง หากทว่าเลี่ยงหรงกลับคว้าแขนของอู่ไท่เฟยออกและเหวี่ยงนางไปให้พ้นทาง

“เพราะเจ้าเป็นคนเยี่ยงนี้ไง ข้าถึงไม่แต่งตั้งเจ้าเป็นภรรยาเอก เสียที กิริยามารยาทของเจ้าก็ไม่ต่างอะไรกับสาวใช้ของเจ้าที่คอยแต่จะยุแยงเจ้าอยู่ตลอดเวลา และเจ้าเองอย่าเอาน้องลิ่วอี้หยามาเทียบกับเจ้าเป็นอันขาด เพราะนางไม่เคยมีนิสัยก้าวร้าว และไม่เคยมีปากเสียงเหมือนเจ้า” เลี่ยงหรงว่าพลางสาวเท้าเดินวนไปรอบ ๆ ตัวนาง “เจ้าไร้คุณสมบัติการเป็นภรรยาเอกของข้า หรือแม้กับชายอื่นก็ตาม และข้าขอสั่งกักบริเวณเจ้าเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ ว่าที่เจ้าทำนั้นมันสมควรแล้วหรือ ถ้าเจ้าอิจฉาริษยานาง เจ้าก็ควรทำตัวให้เหมือนน้องลิ่วอี้หยา เพื่อให้ข้าได้เข้ามาในเรือนเจ้าเสียบ้าง” สิ้นเสียงเขาก็สาวเท้าเดินจากไป หากทว่านางวิ่งไปดักอยู่ด้านหน้าของสามี