“เจ้าค่ะ” นางรับคำ พลางเอื้อมมือหยิบถาดไม้ซึ่งมีข้าวต้มอยู่ในถ้วย ด้วยมือไม้ที่สั่นระริก
“นี่เจ้า ถือให้มันดี ๆ หน่อยซิ หากว่ามีใครสงสัยไม่ใช่แค่เพียงเจ้า ที่จะโดนโบย พวกข้าก็จะซวยไปด้วย” ลิ่วอี้หยาตวาดนางระหว่างที่มองมาสักพักใหญ่
“จะ… เจ้าค่ะ” ฟูหลินรับคำด้วยความกลัว
“เจ้าเอามานี่ เดี๋ยวข้าไปเอง” ไป๋หรั่นเป็นคนแย่งถาดในมือฟูหลินพร้อมกับสาวเท้าเดินจากไป ก่อนที่อาหารจะเย็นชืดเสียก่อน
“เจ้าจะไปไหนก็ไปเลยไป อย่ามาอยู่ขวางหูขวางตาข้า” ลิ่วอี้หยาไล่ฟูหลินให้ออกไปจากเรือน
“เจ้าก็ใจเย็น ๆ เสีย นับวันเจ้ายิ่งเหมือนข้า” อู่ไท่เฟยวางมือลงบนตักนางอย่างมีเลศนัย
“ไม่ใช่เพราะท่านพี่หรือเจ้าคะ ที่พานางเข้ามาแล้วทำให้ข้าเป็นเช่นนี้” นางเริ่มแสดงธาตุแท้ออกมาว่าตัวตนของนางเป็นเช่นไร
“หากทว่าเจ้าอยู่ต่อหน้าท่านพี่ อย่าทำเช่นนี้เป็นอันขาด แต่สำหรับข้า ท่านพี่คงไม่ถือสา เพราะข้าเป็นเช่นนี้มานานเสียแล้ว”
