ทะลุมิติ...มาเป็นภรรยาเอกของท่านแม่ทัพ

บทที่ 10 สำรับเที่ยง

“ไหวซิเจ้าคะท่านพี่ น้องรับไหวอยู่แล้วเจ้าค่ะ ขอแค่ท่านพี่ได้ปลดปล่อยความเป็นชายแก่น้อง และน้องสามารถทำให้ท่านพี่มีความสุขได้ น้องก็จะยอมศิโรราบแทบเท้าท่านเลยเจ้าค่ะ” ใบหน้าของนางจากที่เคยอ่อนหวานและน่ามอง บัดนี้สายตาของนางเริ่มเปลี่ยนไป นางอยากได้เขามาเป็นเจ้าของมากกว่าทุกครั้ง

พอนางนึกถึงเรื่องที่เลี่ยงหรงนำสตรีอื่นเข้ามาในจวน ก็ยิ่งทำให้นางอยากจะกอดรัดเขาไว้ให้แน่น ๆ นางกลัวเหลือเกินว่าชายตรงหน้าจะยกใจให้หญิงอื่นเพียงชั่วข้ามคืน

หากแต่ว่าวันนี้ ค่ำคืนนี้ เขามาอยู่กับนาง นางจะทำให้สามีของตนมีความสุขและจะทำให้สามีของตนลืมหญิงอื่นไปชั่วขณะ ให้มีแค่เพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น

ในช่วงยามเหม่าเป็นช่วงที่ท้องฟ้าเริ่มสว่าง จึงทำให้หญิงสาวที่นอนหลับใหลอยู่บนตั่งได้ขยับร่างกายให้ตื่นขึ้น

“มีใครอยู่ด้านนอกมั้ย ฉันจะอาบน้ำ” น้ำเสียงงัวเงียเอ่ยปากตะโกนออกไปพลางหาวหวอด ๆ

“มาแล้วเจ้าค่ะ นายหญิงต้องการอะไรหรือเจ้าคะ” สาวใช้นามว่าไป๋ฟู่ตอนนี้นางอยู่ในชุดใหม่ เพราะนางเป็นสาวใช้จึงต้องตื่นนอนก่อนเจ้านาย

“ฉันอยากอาบน้ำ พาฉันไปอาบน้ำหน่อยดิ” เฟยฮวามีใบหน้า อิดโรย ถึงแม้ว่าจะตื่นเช้ากว่าปกติที่นางเคยตื่นก็ตาม

“ข้าน้อยเตรียมน้ำให้ท่านแล้วเจ้าค่ะ” ว่าแล้วสาวใช้ทั้งสองก็เดินนำหน้านางไปยังเรือนอาบน้ำ

“นี่ ฉันไม่ใส่ชุดนี้ได้มั้ย มันรำคาญ แต่งก็ยุ่งยาก ไปเอาชุดเดิม ของฉันมาหน่อยซิ” เฟยฮวาทำหน้ามุ่ยเมื่อเห็นว่าชุดที่นางต้องใส่ในวันนี้ไม่ต่างอะไรกับชุดที่นางใส่ในตอนนี้เลยสักนิด ถึงแม้ว่าจะเป็นชุดที่สวยและลายปักผ้าก็เปลี่ยนไปก็ตาม

“มิได้เจ้าค่ะ ข้าน้อยนำชุดเดิมของท่านมาให้ไม่ได้เจ้าค่ะ” ไป๋ฟู่ ได้เทบางอย่างลงไปในอ่างอาบน้ำซึ่งทำด้วยไม้ไผ่ในระหว่างที่กล่าวกับนายของตน

“ถ้าไม่เอามาให้ฉัน ฉันจะบอกซูเม่ย” ว่าแล้วนางก็ต้องเอาชื่อ ซูเม่ยมาแอบอ้าง เผื่อว่าสาวใช้จะเอาชุดมาให้นาง

“มิได้เจ้าค่ะ ข้าน้อยมิอาจนำชุดมาคืนให้ท่านได้ เพราะชุดนั้นอยู่ในเรือนของท่านแม่ทัพลู่แล้วเจ้าค่ะ” กุ้ยหลินกล่าวในขณะที่นางกำลังจะปลดอาภรณ์ของเฟยฮวาออกทีละชิ้น

“ทำไมชุดของฉันไปอยู่ที่เขา” นางถามด้วยความสงสัย

“เมื่อคืนหลังจากที่ท่านแม่ทัพลู่ไปที่เรือนของนายหญิงอู่ไท่เฟย หลังจากที่ออกจากเรือนของนายหญิง นายท่านได้ให้สาวใช้มาบอกกับข้าน้อยว่าให้นำชุดของท่านไปไว้ที่เรือนของท่านแม่ทัพลู่เจ้าค่ะ” ไป๋ฟู่กล่าวพลางนำหินมาขัดขี้ไคลให้นางให้ผิวขาวสะอาดและน่ามอง

“วันนี้ฉันจะหนีออกจากที่นี่” น้ำเสียงจริงจังของเฟยฮวาที่กล่าวออกมาทำให้สาวใช้ทั้งสองหน้าถอดสี เหมือนว่าเรื่องเลวร้ายจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า

“มิได้นะเจ้าคะ ท่านจะหนีออกไปจากจวนนี้มิได้เจ้าค่ะ หาก ท่านแม่ทัพลู่ทราบ พวกข้าทั้งสองคงโดนโบยจนหลังหักเป็นแน่เจ้าค่ะ” กุ้ยหลินบอกเฟยฮวาเพื่อให้นางล้มเลิกความตั้งใจ

“ถ้าเกิดอะไรขึ้น ฉันจะรับผิดชอบเอง” นางว่าพลางก่อนจะคิดแผนการดังกล่าวในศีรษะของตน

“เจ้าไปเอาสำรับมาได้แล้ว” เลี่ยงหรงเอ่ยปากบอกสาวใช้ของ เฟยฮวา หลังจากที่เขาก้าวขาเข้ามาในเรือนของนางแค่ไม่กี่ก้าว

“มาทำไม” เฟยฮวาเมื่อได้ยินเสียงเขามาแต่ไกล จากที่นางอารมณ์ดีและกำลังคิดแผนการว่าจะออกจากที่นี่ได้ยังไงก็ต้องหยุดความคิดนั้นลงทันที

“ข้าก็มาหาว่าที่ภรรยาของข้าในอนาคต” เขาไม่พูดเปล่าพร้อมยังทำสีหน้าเจ้าเล่ห์

“อย่าคิดว่าจะได้เห็นขาอ่อนของฉัน ไอ้ผู้ชายหลายใจ” นางเบือนหน้าหนีเลี่ยงหรง เพราะนางไม่อยากจะพบเจอหน้าเขา

“เจ้ากล่าวเยี่ยงนี้ ข้าก็เสียใจซิ ที่เจ้าไม่รับรักข้า” นางได้ยินประโยคนี้ทำให้หญิงสาวเลือดขึ้นหน้าอีกครั้ง เพราะเป็นประโยคเดียวกับ ที่เขาเคยกล่าวกับซูเม่ย

“ฉันไม่ใช่ซูเม่ย อย่ามาใช้คำนี้กับฉัน” เฟยฮวาตะคอกใส่เลี่ยงหรง อย่างลืมตัว

“เจ้าทราบได้อย่างไร” เขามีสีหน้างงงวยอย่างบอกไม่ถูก เพราะเรื่องนี้แทบจะไม่มีผู้ใดรู้เรื่องดังกล่าวได้เลยว่าเขานั้นแอบหลงรักสาวใช้ของตน

“ฉันรู้ก็แล้วกัน” นางสะบัดหน้าตอบเขา พอดีกับที่สาวใช้นำสำรับเข้ามาแล้ววางลงบนโต๊ะทานสำรับดังกล่าว

“พวกเจ้าไม่ต้องอยู่รอปรนนิบัติข้าและนาง ข้าอยากอยู่กับนางเพียงสองคน” น้ำเสียงของเขาทำเอาไป๋ฟู่และกุ้ยหลินสะดุ้งโหยง

“เจ้าค่ะ” สาวใช้ทั้งสองรับคำอย่างว่าง่าย พลางสาวเท้าเดินจากไปและปิดประตูเรือน

“ฉันทานเองได้” นางบอกปัด เมื่อเขานำอาหารมาป้อนให้นาง

“ทานซะ อย่าขัดคำสั่งข้า ข้าไม่เคยทำเยี่ยงนี้กับผู้ใด เจ้าคนแรก ที่ข้าจะป้อนให้” เลี่ยงหรงว่าพลางนำช้อนเข้าไปใกล้ริมฝีปากนาง

“ใครขอให้ทำ” นางกล่าวอย่างหน้ามุ่ยและไม่สนใจสำรับที่อยู่ในช้อนของเขา พลางเอื้อมมือของตนตักอาหารในชามเข้าปากตนเองอย่างหน้าตาเฉย

ในขณะที่เขาเองก็หน้าเสียไม่ต่างกัน เขาจึงตักอาหารทานเองหลังจากนั้นคนทั้งสองไม่พูดไม่จา จนกระทั่งพวกเขาทานเสร็จ

“ไป๋ฟู่ กุ้ยหลิน มาเก็บอาหารด้วย” นางตะโกนบอกสาวใช้ให้มาเก็บสำรับจากโต๊ะไป เพราะตอนนี้นางและเขาทานอิ่มเรียบร้อยแล้ว

“วันพรุ่ง ข้าจะให้ซูเม่ยเข้ามาสอนเจ้า ตั้งแต่กิริยามารยาท การคำนับและการเคารพในพิธีต่าง ๆ ที่เจ้าจะต้องเรียนรู้ขนบธรรมเนียมของที่นี่” เขากล่าววาจาออกมาเป็นเชิงคำสั่ง

“ไม่ ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะไม่อยู่ที่นี่ ฉันจะไม่อยู่กับคนที่ฉันไม่ได้รัก” นางคัดค้านคำโตพร้อมกับตะคอกใส่เขา บอกว่านางไม่ต้องการที่จะอยู่ในจวนนี้ในฐานะภรรยา