ทะลุมิติ...มาเป็นภรรยาเอกของท่านแม่ทัพ

บทที่ 5 อนุภรรยา

“ข้าน้อยฟังมิผิดหรอกเจ้าค่ะ นายหญิง ข้าได้ยินมาเต็มสองหูว่า ท่านแม่ทัพได้นำสตรีเข้ามายังจวนสกุลลู่ และแต่งตั้งนางให้เป็นภรรยาเอกด้วยเจ้าค่ะ” สาวใช้จีบปากจีบคอกระซิบกล่าวกับผู้เป็นนายของตน

“ท่านพี่บังอาจเกินไปแล้ว ไปออกรบแค่เพียงไม่นาน ก็ได้สตรีมาเพิ่ม” อู่ไท่เฟยมีใบหน้าโกรธเกรี้ยวสามีของตนมิใช่น้อย “ไหนเจ้าพาข้าไปที่เรือนของนาง ข้าอยากไปเห็นกับตาว่านางงดงามเพียงใด เหตุใดท่านพี่ถึงจะแต่งตั้งสตรีผู้นั้นเป็นภรรยาเอก ซึ่งไม่ใช่ข้าที่เป็นสตรีของท่านพี่มา หลายปี” อู่ไท่เฟยกล่าว ก่อนจะยกพัดขึ้นมาพัดเพื่อต้องการบรรเทาอารมณ์โกรธเกรี้ยวของตนให้เย็นลง

“ได้เจ้าค่ะ” สาวใช้ของนางรับคำ พร้อมกับสาวเท้าเดินนำหน้าอู่ไท่เฟยเพื่อไปหาเฟยฮวาที่เรือนของนาง

เมื่อมาถึง สาวใช้ที่รอปรนนิบัติเฟยฮวาด้านนอกได้ย่อเข่า ทำความเคารพให้กับอนุภรรยาของเลี่ยงหรง ทว่าสาวใช้ของเฟยฮวายังไม่ทันเอ่ยปากกล่าวต้อนรับ นางกลับถูกอู่ไท่เฟยผลักจนสาวใช้ทั้งสอง ล้มลงไปกองกับพื้น ส่วนสาวใช้คนสนิทของนางเพียงแค่เบ้ปากสมน้ำหน้าและเดินตามนายของตนไป

“นี่เจ้า ออกไปจากจวนแห่งนี้ซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้ามาเที่ยวเล่นได้” อู่ไท่เฟยเข้ามาก็ออกคำสั่งไล่นางทันทีทันใด จนหญิงสาวสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาอย่างอารมณ์เสีย

“เธอเป็นใคร” เฟยฮวาเอ่ยถามด้วยใบหน้างัวเงีย พลางขยับร่างกายออกจากตั่งแบบไม้อย่างดี ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจที่จู่ ๆ ก็มีใครไม่รู้มาไล่นางให้กลับไป ทั้งที่ตัวนางเองยังไม่รู้เลยว่าจะกลับไปยังโลกที่นางจากมาได้อย่างไร

“วาจาของเจ้า ข้ามิเคยได้ยิน เจ้าเป็นใครกันแน่ เจ้ามาทำให้ท่านพี่ของข้าหลงรักเจ้า จนแต่งตั้งให้เจ้าได้เป็นภรรยาเอก” อู่ไท่เฟยโวยวาย ใส่นางในขณะที่ชี้หน้าถามนางด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

“คิดว่าฉันอยากเป็นภรรยาของเขาหรือไง สามีของเธอพูดเองเออเองทั้งนั้น ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงด้วยซ้ำ และอีกอย่างฉันกลับแน่ แต่ฉันขออาศัยอยู่ที่นี่ก่อนไม่ได้หรือไง” เฟยฮวากล่าวออกมาพลางหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่อยู่ใกล้ ๆ ซึ่งมีกาน้ำชาตั้งอยู่ก่อนแล้ว

“เจ้าบังอาจ” สิ้นเสียง นางก็ปรี่เข้าไปหาเฟยฮวา จนใบหน้าของหญิงสาวเริ่มถอดสีอย่างเห็นได้ชัด

เพียะ! เพียะ! เพียะ!

อู่ไท่เฟยใช้ฝ่ามือของนางตบเข้าไปที่ใบหน้าของเฟยฮวาไปสองถึงสามทีจนสาวใช้ที่รับใช้อยู่ด้านนอกรีบวิ่งเข้าไปห้าม พร้อมกับคุกเข่าขอร้องว่าอย่าทำอะไรนายของตน มิเช่นนั้นสาวใช้อย่างนางทั้งสองโดนฮูหยินลู่และท่านแม่ทัพโบยเอาได้

“ท่านพี่ไท่เฟย เจ้าหยุดทำเยี่ยงนี้ในจวนของท่านพี่เถิด” น้ำเสียงหวานดังมาจากทางประตูเรือน ก่อนจะพบว่าผู้ใดกันที่เข้ามาห้ามปรามพวกนางทั้งสอง

“นี่เจ้าลิ่วอี้หยา เจ้ายอมให้นางเป็นภรรยาเอกของท่านพี่อย่างนั้นหรือ” อู่ไท่เฟยหยุดการกระทำดังกล่าวตั้งแต่นางเข้ามาห้ามพร้อมกับสาวเท้าไปหาอนุภรรยาของเลี่ยงหรงอีกคน

“ท่านพี่จะเลือกสตรีนางใดเป็นภรรยาเอก ข้ามิอาจจะฝืนชะตาลิขิตของนางได้ ในเมื่อท่านพี่เป็นผู้เลือกเอง” ลิ่วอี้หยา อนุภรรยารองจาก อู่ไท่เฟย นางเดินอย่างสง่าผ่าเผยเข้าไปดูเฟยฮวาว่านางเป็นอย่างไรบ้าง

“เจ้าไปเอาผ้าบางชุบน้ำเย็น ๆ มาให้ข้า ข้าจะนำมาประคบรอยแดงที่ใบหน้าของนาง และก็หายาแก้อักเสบมาให้นางทานเสียด้วย” ปลายนิ้วเรียวยาวซึ่งมีเล็บที่นางสวมเอาไว้สำหรับตำแหน่งอนุภรรยาของเลี่ยงหรง ไหว้วานสาวใช้ของเฟยฮวาให้ไปนำผ้าและยาดังกล่าว

“เจ้าค่ะ” สาวใช้ทั้งสองรับคำ ก่อนจะคำนับและจากไป

“เจ้าอย่าไปใกล้ชิดกับนาง นางเป็นอริของเจ้า เหตุใดเจ้าจะต้องไปช่วยนาง” อู่ไท่เฟยไม่พอใจ นางเข้าไปฉุดแขนลิ่วอี้หยาให้ออกห่างจาก เฟยฮวา

“เจ้าก็เหลือเกิน ข้าให้ท่านพี่มีเจ้า ข้ายังพอทนได้เพราะนั่นเป็นคำสั่งของฝ่าบาท แต่สำหรับนางนั้นมิใช่” ทว่าในตอนนี้ลิ่วอี้หยาได้มายืนข้างกายอู่ไท่เฟย นางได้แต่ส่งสายตาสงสารไปทางเฟยฮวาว่านางเป็นห่วงจริง ๆ และไม่ได้เสแสร้งแต่อย่างใด

“ขอบใจนายหญิง ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว เชิญนายหญิงกลับไปเถอะค่ะ” น้ำเสียงของเฟยฮวาไม่สู้ดีนัก นางไม่แม้แต่ที่จะกล้าเงยหน้ามองผู้ใด

“นางไม่ต้อนรับ เจ้าก็อย่าไปฝืนใจนาง เจ้าเองก็ควรจะห่วงตัวเองบ้างเถิด ท่านพี่เองก็แทบจะไม่เข้าไปหาเจ้าที่เรือนเช่นกันมิใช่หรือ” อู่ไท่เฟยเหลือบสายตามองลิ่วอี้หยาที่ยืนอยู่ข้างกายนาง

ลิ่วอี้หยาเป็นอนุภรรยารองจากอู่ไท่เฟย นางมีใบหน้าสวยสดงดงามไม่แพ้ไปกว่าอู่ไท่เฟยอย่างแน่นอน แต่แตกต่างกันตรงที่นางเป็นสตรีที่สุภาพเรียบร้อย วาจาอ่อนหวาน ผิดกับอู่ไท่เฟยที่วาจาของนางกระโชกโฮกฮาก และหากว่าสาวใช้ประจำเรือนของนางทำสิ่งใดให้นาง ไม่พอใจ อู่ไท่เฟยจะลงไม้ลงมือกับสาวใช้ทันที

และทุกครั้งที่นางอาละวาด ลิ่วอี้หยาและฮูหยินลู่ต้องเข้าไปช่วยห้ามปรามนางเสียทุกครั้งไป จนทำให้ฮูหยินลู่เอือมระอากับพฤติกรรม ของนาง หากทว่าฮูหยินลู่เองก็ขัดราชโองการของฝ่าบาทไม่ได้ นางจึงยอมจำใจให้บุตรชายของตนมีอู่ไท่เฟยเป็นอนุภรรยา