โหดร้ายพ่ายรัก

ตอนที่ 11

เลขาสุดที่รักนั่งดูดาวเต็มท้องฟ้าพูดไปเรื่อยแล้วหัวเราะตามประสาคนเมามากในขณะที่เขามองเธอแทบจะตลอดเวลา เขาดื่มเยอะไม่ต่างกันแต่คอเรามันคนละชั้นทำให้เลขาที่ไม่ค่อยเที่ยวไม่ค่อยได้ดื่มเมาคอพับเอนตัวซบไหล่เขา

"คุณเมามากนะ ผมพาไปนอนดีกว่านะ"

"ขอบคุณนะคะที่แสนดีกับอินวามากขนาดนี้ บอสเป็นเจ้านายที่น่ารักมากอยู่ด้วยกันนานๆนะ"

"..." เขาต่างหากที่ต้องพูดคำนี้ อยู่ด้วยกันนานๆเหรอ งั้นตลอดไปมันนานมากพอให้เธอเปลี่ยนใจมารักกันสัดนิดไหม

"อยู่กับผมนานๆนะอินวา"

เลขาคนดีหลับไปก่อนจะพูดจบด้วยซ้ำคงแต่เขากลับยังนั่งนิ่งมองใบหน้าสวยหวานด้วยสายตาแบบเดียวตลอดสองปี

เรื่องข่าวลือระหว่างเรามันไม่ใช่เรื่องแปลกเลยเพราะคนอื่นมันก็ดูออกหมดว่าเขาทั้งหึงทั้งหวงเธอมากขนาดไหนแต่ก็อดจะสงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่เอะใจบ้างว่าข่าวพวกนี้มันเกิดขึ้นมาได้ไง

"ผมรักคุณมากจริงๆนะอินวาเมื่อไรจะมองผมเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งบ้าง...เมื่อไรห่ะที่รัก ผมต้องรออีกนานเท่าไรกว่าคุณจะหันมา" ยิ่งถามยิ่งได้คำตอบชัดเจนที่ดังกึกก้องอยู่ภายในใจว่าเธอแค่ไม่ได้รักไงแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะผิดซะหน่อยในเมื่อเรื่องนี้เป็นเขาเองที่ห้ามใจตัวเองไม่อยู่ตั้งแต่แรกพบเจอ

รักเธอตั้งแต่แรกเจอและรักมากขึ้นทุกวัน!

นิ้วเกลี่ยแก้มนุ่นเล่นก่อนจะก้มลงไปจูบหน้าผากเกลี้ยงหอมแก้มนุ่มอีกฟอดใหญ่ คืนนี้ดาวเต็มท้องฟ้าส่องแสงพราวระยับสวยมากแต่มันไม่ได้ทำให้เขามีความสุขเลยสักนิด การที่พาเธอมาที่นี่เพื่อจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันเพื่อขัดขว้างอาเพชรและเพื่อความสุขของตัวเอง

เขามั่นใจว่าไม่มีใครรักเธอได้เท่าเขาหรอก!

อินวาเล่าเรื่องอดีตของตัวเองให้ฟังนั่นทำให้รู้สึกว่าเธอเป็นคนที่ไม่ไว้ใจใครง่ายๆและน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นแต่ความรักของเขามันไม่เคยทำร้ายเธอเลยสักครั้ง เขาซื่อสัตย์และภักดีโดยที่เธอไม่ต้องร้องขอตลอดสองปีที่ใกล้ชิดกันก็เฝ้าดูแลเฝ้าทะนุถนอมเสียยิ่งกว่าไข่ในหินซะอีก

"ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยรักใครเท่าคุณเลยนะ ผมไม่รู้แล้วว่าจะทำยังไงให้คุณหันมาสนใจกันมากกว่านี้" เพราะสิทธิ์เป็นแค่เจ้านายแต่หัวใจมันคิดไปไกลมากแล้ว

เธอไม่รู้หรอกว่าเขาเห็นคำว่าตลอดไปทุกครั้งที่เราสบตากัน เขารู้สึกเหมือนกำลังเดินเล่นในสวนสวรรค์ทุกครั้งที่จับมือเธอและรู้สึกเหมือนว่าชีวิตนี้จะขาดเธอไปไม่ได้เพราะถึงจะไม่ได้ขาดใจตายในทันทีแต่คำว่าตายทั้งเป็นคำว่าทรมานก็คงจะได้สัมผัสกับมันแน่นอน

"ผมต้องทำยังไงเหรออินวา"

"...ผมต้องทำยังไง!?"

สุดท้ายแล้วการมาเที่ยวในครั้งนี้ก็ทำให้เราได้ใกล้ชิดได้ลดกำแพงลงมากขึ้นแล้วหวังว่าสักวันเราจะกล้าเปิดเผยความจริงในใจต่อกันสักทีนะ เขาอุ้มเลขาตัวเบาหวิวไปนอนในเต็นท์แล้วห่มผ้าให้ถึงสองชั้นเพราะดึกๆที่นี่จะหนาวมากอากาศเย็นยะเยือกเข้ากระดูกเลยละ

เขาเคยอยู่เมื่อคนเดียวทำให้รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับที่นี่เป็นอย่างดีแต่ในตอนนั้นโดดเดียวและเหงามากต่างกับตอนนี้ที่มีความสุขจนไม่อยากให้เวลาผ่านไปแม้แต่วินาทีเดียว

พรุ่งนี้เราจะกลับกันแล้วความสนใจของเธอก็คงจะถูกแย่งไปอีกครั้งจากสิ่งแวดล้อมต่างๆรอบตัวและเขาคงแทบบ้าอีกครั้งเพราะความหวงมากเกินไป

น่านนอนตะแคงมองคนน่ารักตลอดเวลาทั้งตอนหลับและตอนตื่น เขานอนกอดเธอจนเช้าให้ความอบอุ่นแล้วจะพยายามตื่นก่อนมาทำอะไรง่ายๆรอดีกว่า ที่นี่ตอนเช้าหมอกจะลงหนักมากแล้วในช่วงดวงอาทิตย์ขึ้นก็สวยมากเช่นกัน

ที่นี่เหมาะกับคู่รักมากกว่าเจ้านายลูกน้อง!

"ฝันดีนะครับที่รัก"

เช้าวันต่อมาอินวาตื่นมาด้วยความรู้สึกเหน็บหนาวขนาดมีผ้ามาห่มให้ถึงสองชั้นยังไม่รู้สึกดีขึ้นเลย เธอบิดตัวคลายเมื่อยแล้วถึงได้ออกไปนอกเต็นท์เห็นบอสกำลังนั่งผิงไฟอยู่ก็รู้สึกดีแปลกๆคล้ายว่าเขาเป็นผ้าห่มที่แสนจะอบอุ่นของเธอตลอดเวลาที่ได้ใช้ช่วงเวลาร่วมกัน

"ตื่นเช้าจังนะคะบอส"

"หลับสบายไหมแล้วนี่หนาวไหมอินวามานั่งผิงไฟด้วยกันสิจะได้อุ่นขึ้น"

"ค่ะบอส" เธอหยิบผ้ามาห่มตัวเองแล้วก็หยิบอีกผืนไปเผื่อเขาด้วยเพราะว่าบอสใส่เสื้อแขนยาวก็จริงแต่ก็เป็นแค่เสื้อยืดแทบไม่ได้ในความอบอุ่นกับร่างกายเลย ดูจากท่านั่งเกร็งขนาดนั้นคงจะหนาวมากแน่นอน

บอสน่านมองเธอแปลกๆอีกแล้วนะ!

"ขอบคุณครับ" แค่เธอมาทำอะไรให้เล็กน้อยใจก็ฟูขึ้นมามีความสุขจนยิ้มกว้างแล้ว

"อินวา"

"คะบอสน่าน?"

"คุณเคยดูดวงอาทิตย์ขึ้นกับใครไหม?"

"ไม่เคยค่ะ บอสน่านละคะ?"

"งั้นเราจะเป็นคนแรกของกันและกันนะเพราะผมก็ไม่เคยดูกับใครเลยเหมือนกัน" เพราะว่าเธอคือคนแรกจริงๆที่ใช้เวลาด้วยขนาดนี้แล้วยังทุ่มเททุกอย่างเพื่อความสุขของเธออีกด้วย

"ความจริงบอสก็เป็นคนแรกในหลายๆเรื่องของอินวานะคะ"

"ก็ดีสิคุณจะได้นึกถึงผมบ้าง"

"นึกถึงแน่นอนค่ะ บอสน่านเป็นเจ้านายที่ใจดีขนาดนี้ใครลืมได้ก็คงบ้าแล้ว"

เขาส่งกาแฟร้อนที่ชงเองกับมือแล้วพยายามคาดเดารสชาติที่เธอน่าจะชอบให้ดื่มคลายหนาวบ้างส่วนตัวเองก็ดื่มกาแฟดำแล้วมองดูดวงอาทิตย์ค่อยๆขึ้นขับไล่อากาศหนาวเย็นยะเยือกให้อุ่นขึ้นพร้อมทั้งแอบมองเลขาคนดีที่อมยิ้มมองด้วยนัยตาเป็นประกายอย่างมีความสุข

แค่เธอมีความสุขทริปนี้ก็คุ้มค่าแล้ว

…ไม่อยากกลับแล้ว!

วันเวลาพักผ่อนผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนว่าแค่กะพริบตาก็ถึงวันจันทร์แล้ว อินวาวุ่นวายกับการทำงานหลายอย่างเพราะอยู่ในช่วงสิ้นเดือนส่วนบอสน่านก็ส่งข้อความมาบอกแค่มีธุระด่วนกลับมาไม่ทันเช้านี้แต่ตอนบ่ายคงมาถึงแล้วจะเข้าบริษัทเพื่อเคลียร์งานต่างๆ

เมื่อวานกลับมาพร้อมกันแต่ว่าเขามีลูกน้องคนอื่นมาหาเพื่อคุยธุระสำคัญก่อนจะส่งข้อความมาบอกเธอในช่วงกลางดึกว่าอาจจะกลับมาไม่ทันแต่งานที่ด่วนให้เอาไว้ที่โต๊ะได้เลยเดี๋ยวจะกลับมาจัดการต่อเอง เที่ยงนี้เธอมีนัดกับพี่ชายที่พึ่งจะมาถึงแล้วคงจะให้พี่ชายใช้รถคันนี้ในระหว่างที่อยู่ที่นี่หนึ่งอาทิตย์ก่อนไปดูงานที่อเมริกาจะกลับมาอีกทีก็คงจะเป็นวันเกิดของเธอ

"น้องผอมลงป่ะเนี่ย?"

"พี่ก็ผอมค่ะ ก่อนหน้านี้น้องไม่ค่อยสบายช่วงนี้ก็งานยุ่งมากเลยกินอะไรไม่ค่อยลง"

"ไปหาอะไรกินเถอะพี่เลี้ยงน้องเอง อื้ม...เย็นนี้พ่อมาหานะ"

"ค่ะ"

"อินวาน้องต้องให้อภัยพ่อแม่นะ พี่รู้ว่าเรื่องมันยากจะเข้าใจแต่ยังไงเราก็คือครอบครัวเดียวกันเสมอ"

"น้องไม่โกรธใครทั้งนั้นค่ะพี่อาร์มไม่ต้องคิดมากหรอก เราไปกันเถอะ"

อาร์มโอบไหล่น้องสาวคนเดียวเดินไปร้านอาหารใกล้กับออฟฟิศที่เธอทำงานอยู่ ที่นี่ตอนกลางวันคนเยอะมากเลยจนมาถึงร้านที่คนไม่ค่อยเยอะเท่าไรพนักงานก็เหมือนจะรู้จักน้องสาวแต่กลับมองหน้าเขาแปลกๆนี่คงไม่คิดว่าเป็นแฟนใช่ไหมเพราะหลายคนคิดแบบนั้นเสมอ

เขากับน้องสาวหน้าตาไม่เหมือนกันเลย!

"ดูเขาจะรู้จักน้องนะอินวา"

"ร้านประจำค่ะ พี่อาร์มกินเถอะที่นี่ทำอาหารอร่อยมากนะ"

"ขายเก่ง!"

"แล้วพี่อาร์มจะติดใจ"

ในระหว่างที่อินวานั่งกินอาหารเที่ยงน่านเดินมาพร้อมกับชานตั้งใจว่าจะหาอะไรกินแล้วซื้อขนมไปฝากเลขาสุดที่รักแต่ภาพที่เห็นเล่นเอาก้าวขาไม่ออกหัวใจแทบหยุดเต้น แววตาดุจ้องมองด้วยความหวงที่แล่นพล่าน เขากำลังจะเดินตรงเข้าไปหาแต่ไอ้เพื่อนเหี้ยกลับจับแขนลากออกมาก่อน

"มึงจะทำอะไรไอ้น่าน!?" ถ้าเขาห้ามไอ้เพื่อนเวรไม่ทันอินวาจะได้เห็นธาตุแท้มันแน่ว่าเหี้ยขนาดไหนแล้วทีนี้แหละภาพลักษณ์แสนดีที่มันสร้างมาตั้งนานได้พังลงไม่เป็นท่าแน่

"กูจะกระทืบแม่ง! มึงก็เห็นว่ามันแย่งคนของกูไป!!"

"คนของมึง!?"

"ก็ใช่ไงวะ! อินวาเป็นของกูคนเดียว!!!"

"มึงเลิกมโนไอ้น่าน! คุณเลขาอินวาไม่ได้เป็นของมึงสักนิด"

"ไอ้เหี้ยชาน!!"

"ทำไมวะ! กูพูดแทงใจดำมึงรึไงวะไอ้เหี้ยน่าน!?"

"อินวานอกใจกูมึงก็เห็น!!"

"ถ้ามึงกระทืบมันตรงนั้นได้เป็นข่าวดังแน่แล้วคุณเลขามึงน่ะจะรับได้เหรอวะ มึงควรจะสำนึกหน่อยว่าเป็นเจ้านายไม่ใช่ผัวนะเว้ยมีสติหน่อย!!"

"แต่มันแย่งของกูไป!" เขาผลักเพื่อนออกให้พ้นทางแล้วรีบเดินกลับไปร้านอาหารแต่ก็ไม่เห็นใครแล้ว

ชานรีบวิ่งตามเพื่อนมาเพราะกลัวว่ามันจะกระทืบคนกลางร้านอาหารแต่กลับไม่เจอคุณเลขาแล้วไอ้เพื่อนเวรก็เดินหนีไปดื้อๆแต่ในมือมันถือโทรศัพท์คล้ายว่ากำลังโทรหาใครบางคนอยู่

คุณเลขาคนสวยงานเข้าแน่!

"ทำไมไม่รับสายวะ!!" ปรกติแล้วเธอไม่เคยปล่อยให้เขาโทรหาติดๆกันแบบนี้เลยแต่ดูตอนนี้สิเขากดเบอร์เธอจนมือหงิกก็ยังไม่รับสายไอ้ความคิดเหี้ยๆก็ผุดขึ้นมาให้ประสาทแดกทันที

อินวายังไม่ทำอะไรกับมันหรอก

...เธอไม่มีทางนอกใจเขา!

"ไหวไหมมึง?"

"ไหวดิ...ไหวอย่างเหี้ยเลยแหละแม่งกูโทรไปเป็นสิบสายก็ไม่ยอมรับ!!"

“มึงก็ใจเย็นก่อน!!”