Chapter 8 รักกับความถูกต้อง (2)
2845 คำ
Chapter 8
รักกับความถูกต้อง (2)
อีกมุมหนึ่งของเมืองกรุงยามค่ำ รถยังคงติดแน่นขนัดยาวเหยียด ภายในห้องโดยสารที่เย็นฉ่ำ ภีมพลและจอมขวัญนั่งมาด้วยกัน โดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่บ้านของวรพล
"พี่ถามจริง ๆ เมื่อคืนเธออยู่กับไอ้จอมทั้งคืนมั้ย"
"จริงดิ ก็นั่งเมาด้วยกันจนร้านปิดไฟไล่ ก็เลยพากันกลับไปนอน"
"นอนที่ไหน"
"โรงแรมแถวนั้นนั่นแหละ"
"เธอนอนห้องเดียวกับมันเหรอ"
คำถามที่จำเอาจอมขวัญหัวเราะออกมา หล่อนคิดว่ามันแปลกสิ้นดีกับคำถามแบบนั้น
"นี่ พี่เหนือ แล้วมันแปลกตรงไหนที่นอนห้องเดียวกัน ประหยัดค่าห้องไง จะจองทำไมหลายห้องให้เปลือง"
"เปล่า ๆ พี่แค่อยากรู้มันอยู่กับเธอทั้งคืนจริงไหม ไม่ใช่แวบออกไปตอนกลางคืน"
"ทั้งคืนสิ ก็ยังแย่งเตียงแย่งผ้าห่มกันอยู่ สุดท้ายมีคนโดนถีบลงไปนอนข้างล่าง"
"ไอ้จอมถีบเธอแล้วนอนครองเตียง"
"จี้ต่างหากที่ถีบเขา เขาเมาขนาดนั้น ตื่นเช้ามาจำไม่ได้หรอกว่าโดนถีบตกเตียง"
เสียงหัวเราะดังขึ้นทำลายความเครียด ทั้งที่เรื่องกำลังเป็นประเด็น คือเรื่องที่คคนางค์ตามหาสามีที่หายไปทั้งคืน
"แต่ก็ไม่รู้หรอกนะ หลังจากแยกย้ายกันแล้ว เขาไปไหนต่อ"
"แต่จี้ก็จะช่วยยืนยันได้ ว่าเมื่อคืนเขาอยู่กับจี้ตลอด"
"ส่วนที่เฮียหายหัวไปวันนี้ จี้ไม่รู้ด้วยจริง ๆ นะคะ"
จอมขวัญย้ำให้ภีมพลสบายใจ หล่อนไม่ได้สมรู้ร่วมคิดใด ๆ ทั้งนั้น
"ว่าแต่...คุยอะไรกันบ้างล่ะ ดูท่าจะหนัก ไม่งั้นคงไม่เรียกเธอให้ไปหา"
จอมขวัญถอนหายใจยาว เรื่องราวมากมายที่พี่ชายพรั่งพรูออกมานั้น ทำให้หล่อนกลัวเหลือเกิน เรื่องมันคงไม่จบง่าย ๆ แน่นอน
"พี่เหนืออย่าเพิ่งพูดออกไปนะคะ พี่จอมบอกว่าเพียงดาวท้อง!"
".....!"
เท้าของภีมพลแทบเหยียบเบรกจนมิด คนในรถเกือบหน้าคะมำเพราะความตกใจของเขา
"จริงเหรอจี้!"
"จริงค่ะ แล้วเขาก็ยังลังเลว่าเด็กในท้องเป็นลูกของเขาด้วย"
"ไปกันใหญ่แล้ว...แล้วจะทำยังไงล่ะทีนี้"
"ไม่รู้ แต่จี้ก็แค่บอกไปว่าถ้าเพียงดาวท้องกับเขาจริง ๆ พี่จอมก็ต้องรับผิดชอบ เด็กไม่รู้เรื่อง และก็ไม่ควรลากใครมาเกี่ยวทั้งนั้น"
"แล้วเพียงรักล่ะจี้"
"ช่างแล้ว อยากได้เขามาด้วยวิธีสกปรกเอง"
แม้จะไม่รู้ความจริงทั้งหมด แต่จอมขวัญก็พอจะรู้ว่าคคนางค์ได้ตัวพี่ชายของหล่อนไปแบบไม่โปร่งใสแน่นอน
"เฮ้ย จี้จะพูดแบบนั้นไม่ได้ ยังไงเขาก็แต่งงานกันแล้ว
ไอ้จอมทำแบบนี้ไม่ถูก มันจะเป็นพระยาเทครัวหรือไง!"
"พี่เหนือ! สรุปพี่อยู่ข้างใครฮึ!"
"อยู่ข้างความถูกต้อง"
"หึ อะไรคือถูกต้องสำหรับเรื่องนี้ พี่นึกถึงละครหลังข่าวนะ พระเอกคบกับคน ๆ หนึ่งมาก่อน และอีพระเอกก็เอาเขาไปแล้ว จากนั้นพอเจอผู้หญิงที่มาทีหลัง อีพระเอกก็ดันหลงรักจนอยากแต่งงานด้วย พอคนเก่าอยากได้ผัวคืน ก็ต้องกลายเป็นนางร้ายซะงั้น สรุปต้องกลายเป็นคนผิด นางร้ายชั่วยังงั้นเหรอ"
"มันเปรียบกันได้เหรอ"
"ได้สิ ถูกแย่งผัวแล้วอยากได้คืนผิดตรงไหน กลาย เป็นคนเลวซะงั้น"
"เอาละ พี่ไม่เถียงกับเธอแล้ว สรุปคนที่ควรโดนตีหัวมากที่สุด ก็คือพี่ชายเธอ!"
"พี่เหนือก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เราอย่าเถียงกันด้วยเรื่องนี้เลยดีกว่า"
สองคนนิ่งเงียบ ต่างเพ่งมองทางข้างหน้าที่รถราแน่นขนัด ภีมพลนั้นรู้ดีว่าจอมขวัญหมายถึงเรื่องอะไร แต่เขาคิดว่านั่นเป็นทางที่เพื่อนของเขาเลือกเอง ทั้งที่มีคนเตือนมาก มายแต่เพื่อนเขาก็ยังพาตัวเองเข้าไป เต็มใจเข้าไปเล่นเกมที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อหวังผล และผลสุดท้าย...คนที่แพ้พ่ายก็คือตัวเพื่อนเขาเอง
ความมืดห่มคลุมไปทั่วบ้านหลังใหญ่ที่มีรถมากมายจอดเรียงรายเต็มบ้าน...งานปาร์ตี้เริ่มขึ้นอีกครั้ง ด้านในบ้านที่ถูกเปลี่ยนเป็นลานปาร์ตี้ชั่วคราว ท่ามกลางแสงไฟสลัวและไอควันลอยฟุ้ง เสียงเพลงดังกระหึ่มไปทั่วบ้าน คคนางค์พาตัวเองมาอยู่ในกลุ่มคนที่มีรสนิยมเดียวกัน ผู้ชอบเสพความสนุกสุดเหวี่ยงจากยาและสุรานารี
หล่อนกำลังอยู่ในสภาพเมามายจากฤทธิ์แอลกอ ฮอล์ผสมฤทธิ์ยา ยืนเต้นยั่วอยู่ตรงหน้าภวินทร์ที่เขาเองก็เริ่มจะกรึ่ม ๆ จากฤทธิ์แอลกอฮอล์เช่นกัน
เมื่อไขว่คว้าก็ยิ่งดิ้นรนจนได้รู้จักกับภวินทร์ นับตั้งแต่รู้จักกัน เขาก็ดึงหล่อนเข้าสู่วังวนนี้ และไม่อาจรู้เลยว่าจะได้ออกมาไหม แม้จะขอร้องเขาหลายครั้งว่าขอไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ปล่อยหล่อนไปง่าย ๆ แม้จะแต่งงานกับจอมทัพไปแล้วก็ตาม
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเครื่องมือที่ให้เขาใช้ห้ำหั่นกับพี่น้องต่างแม่ เขาเลยยังเก็บหล่อนเอาไว้ และหล่อนก็ไม่กล้ากับผู้ชายคนนี้ เมื่อเขาเป็นคนเดียวที่กุมความลับของหล่อนเอาไว้มากมาย
ท่อนแขนแกร่งตวัดร่างที่อยู่ในอาการเมามายให้ขึ้นไปนั่งคร่อมอยู่บนตัก สูดควันบุหรี่ไฟฟ้าเข้าปอดแล้วปล่อยมันออกมาใส่หน้าจนไอควันคละคลุ้งลอยวน
"ไหนเธอบอกมีเรื่องเครียด เล่าให้ฉันฟังสิเพียงรัก ใครมันทำอะไรเธอ"
เมื่อถูกกระตุ้นเตือนให้นึกถึง แววตาปรือฉ่ำก็ฉายแววอาฆาตแค้น หล่อนบดกรามจนเป็นสันนูน
"เพียงดาว! เธอยังไม่เลิกกับเขา"
"ผัวเธอไม่เลิกเองหรือเปล่า"
ภวินทร์หัวเราะเล็ก ๆ ราวคุยเรื่องตลกกันอยู่ หากแต่คคนางค์ไม่ขำด้วย กรงอุ้งมือขยุ้มลงบนสาบเสื้อของอีกฝ่ายแล้วกระชากเข้าหาตัว
"พี่คิงส์จะช่วยรักมั้ย รักแค้นใจที่ถูกหักหลังแบบนี้"
"แบบไหนล่ะ ที่เธอต้องการ"
“อยากสั่งสอนคนนั้นให้หลาบจำว่าอย่ามายุ่งกับผัวชาวบ้านอีก!"
ภวินทร์กระตุกยิ้มมุมปาก มองใบหน้าที่บอกให้รู้ว่ากำลังสติกระเจิดกระเจิงไปไกล ความเมาทำให้หล่อนมีความคิดแบบนั้นออกมา และฤทธิ์ยาตัวใหม่ที่เขาใส่ให้หล่อนกินก็กำลังออกอาการ
"เธอนี่มันชั่วได้ใจเลยนะเพียงรัก ตัดพี่ตัดน้องได้เพราะผู้ชายเฮงซวยคนเดียว"
กรงอุ้งมือบีบปลายคางเรียวเอาไว้แล้วกระตุกยิ้มใส่...คคนางค์ปัดมือนั้นแล้วสะบัดหน้าหนีจากพันธนาการ ตวัดสายตามองคนตรงหน้าด้วยแววตาขุ่นขวาง
"ใครที่มายุ่งกับพี่จอม รักจะถือว่าคนนั้นเป็นศัตรู!"
"แล้วทำไมเธอไม่โทษคนของตัวเองบ้าง"
"ตกลงจะช่วยมั้ยคะ!"
ภวินทร์ไม่ตอบ แววตาคมกล้าหรี่มองคนที่กำลังเคลิบเคลิ้มดำดิ่งสู่ห้วงดำมืด สองแขนตวัดร่างของหล่อนแล้วผลักลงไปบนเดย์เบด ปลายนิ้วแกร่งลากไล้ลงบนท่อนขานวลเนียน ขบริมฝีปากรอ
"ทำให้ฉันพอใจสิ แล้วเธอจะได้ในสิ่งที่ต้องการ"
ท่ามกลางบรรยากาศสนุกสนาน หนุ่มสาวในงานต่างกำลังสนุกสุดเหวี่ยงกับกิจกรรมผ่อนคลายยามค่ำ...สองคนที่ตกอยู่ในความเมามายกำลังนัวเนียกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ในมุมมืด คือสัมพันธ์ที่ไร้ซึ่งข้อผูกมัดใด ๆ สัมพันธ์อันตรายที่คคนางค์ไม่อาจพาตังเองออกมาจากวังวนแสนสกปรกนี้ได้เลย
บ้านพงษ์สวัสดิ์ยามสี่ทุ่มเศษที่ไฟกลางโถงชั้นล่างยังคงส่องสว่าง...ภารดีรับรู้แล้วจากคำบอกเล่าของจอมขวัญที่มาช่วยยืนยันให้พี่ชาย หากแต่หล่อนก็ยังคงกังขากับการที่บุษบากรเองก็หายไป ไม่อาจทำใจเชื่อว่าลูกสาวคนเล็กจะอยู่ทำโอทีที่ร้านขนมจริง ๆ
"แล้วยายรักก็เตลิดไปไหน ป่านนี้ยังไม่กลับบ้าน"
หล่อนร้อนใจ จนเดินไปเดินมาไม่หยุด อีกทั้งบุษบากรกับจอมทัพก็ยังไม่กลับบ้าน...ทำใจเชื่อไม่ได้จริง ๆ ว่าทั้งสองไม่ได้ไปด้วยกัน
ที่ด้านนอก...ตรงทางเดินที่พาไปสู่ตัวบ้าน บุษบากรก้าวเดินเร็ว ๆ หนีคนที่กำลังตามมาติด ๆ ความรู้สึกผิดเกาะกุมใจหลังจากที่ได้ทำลงไปแล้ว หล่อนเกลียดตัวเองที่ไม่อาจหักห้ามใจ เดินข้ามไปบนสะพานที่เขาพาดเอาไว้ แล้วหล่อนก็เดินเข้าสู่มวลหมู่ดอกไม้ที่เต็มไปด้วยหนามแหลม ถูกความคมนั้นบาดลึกจนเจ็บปวดไปทั้งใจที่อัดแน่นไปด้วยความรู้สึกผิดจากการกระทำ
หล่อนช่างเลวทรามต่ำช้า นั่นคือคำที่ก้องอยู่ในหัวตลอดเวลา
"เพียงดาว ยังไงพี่ก็ต้องบอกเรื่องนี้กับทุกคน"
หล่อนหยุดเดินจนคนที่ตามมาติด ๆ เบรกไม่ทันเลยชนกับร่างของหล่อนจากด้านหลัง หันไปเผชิญหน้ากับเขาด้วยแววตาขลาดกลัว
"ไม่ได้นะคะ! ทุกคนจะรู้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นมันจะพังกันหมด"
"แล้วเธอจะอยู่อย่างไร เธอจะปล่อยให้ลูกเกิดมาแล้วถามหาพ่อใช่มั้ย!"
หล่อนน้ำตาซึม พยักหน้าตอบรับเบา ๆ แทนคำตอบ
จอมทัพถอนหายใจเมื่อหล่อนเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง เขาตัดสินใจคว้าข้อมือเล็กแล้วออกแรงลากให้หล่อนเดินตามเข้าไปในบ้าน เขาจะต้องสารภาพเรื่องนี้กับพ่อตาแม่ยาย จะไม่วิ่งหนีปัญหาให้บุษบากรต้องเผชิญหน้ากับมันอยู่เพียงลำพังอีกต่อไป
เขาคือคนสร้างปัญหาให้หล่อน และเขาจะต้องแก้ไข
".....!"
สองหนุ่มสาวต่างชะงักฝีเท้า เมื่อพากันเดินเข้ามาในบ้านแล้วเห็นว่าอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา รวมทั้งภีมพลและจอมขวัญด้วย
"จี้ มาทำอะไรที่นี่!"
ยังไม่ทันที่จอมขวัญจะอธิบายอะไร ภารดีก็ปรี่เข้าหาผู้มาใหม่ ภาพที่เห็นช่วยตอกย้ำความกังขา...ทุกอย่างชัดเจน ไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความ
และโดยที่ไม่มีใครคาดคิด ฝ่ามือของคนเป็นแม่ก็ตวัดลงบนซีกหน้าของบุษบากรจนหน้าหันไปตามแรง
".....!"
ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน ภารดีก็แผดเสียงลั่นบ้านเพราะความโกรธสุดขีด
"ฉันเลี้ยงแกให้ทำตัวร่าน ๆ แบบนี้เหรอ ฮึ ยายดาว แกทำอะไรลงไป!"
"คุณแม่...
"ไม่ต้องเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่มีลูกแบบนี้!"
จอมทัพบดกรามจนเป็นสันนูน เขาสงสารบุษบากรจนสุดหัวใจ ไม่ควรเลย หล่อนไม่ควรตกอยู่ในสภาพแบบนี้
เมื่อภารดีทำท่าจะเข้ามาทำร้ายอีกครั้งตามแรงโทสะ ทุกคนก็ปรี่เข้ามาห้าม พร้อมกับที่จอมทัพเอาตัวเองมาขวางเอาไว้ ให้บุษบากรยืนหลบอยู่ข้างหลังตน
"หยุดได้แล้วครับ อย่าทำร้ายเธอ เพียงดาวกำลังท้อง!"
".....!"
"ว่าไงนะ!"
ทั้งวรพลและภารดีประสานเสียงกันออกมา ในขณะที่บุษบากรยืนน้ำตาไหลใจเต้นแรง
จอมทัพคว้ามือนุ่มมากุมเอาไว้ บีบกระชับเบา ๆ ให้หล่อนได้มั่นใจว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่ทอดทิ้งเธอ
"เพียงดาวท้อง...กับ...ผม!"
".....!"
คำสารภาพหนักแน่น เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ ภารดีโกรธจนตัวสั่นใจสั่น ยามนี้ให้ใครมีเหตุใด ๆ มาหัก ล้าง หล่อนคงไม่มีทางฟัง
"ทำไมแกทำแบบนี้! ฮือ ๆ"
ภารดีปรี่เข้าไปใกล้ลูกเขย สองมือทุบลงบนแผงอกกว้างด้วยความโกรธและเสียใจจนเกินจะบรรยาย หล่อนพยายามจะฉุดกระชากลากถูลูกสาวออกมา หากแต่ก็ถูกจอมทัพขวางเอาไว้ เขาพยายามดันหล่อนให้ออกห่าง ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายบุษบากรได้
"ไอ้เลว ไอ้ชั่ว! แกด้วยนังตัวดี แกแอบเป็นชู้กับผัวพี่จนตั้งท้อง ทำลงไปได้ยังไง ฮือ ๆ"
"คุณ ใจเย็น ๆ"
วรพลพยายามห้ามทัพ ในขณะที่จอมทัพเกินจะอด ทนอีกต่อไป เขาโพล่งใส่หน้าแม่ยายอย่างเหลืออด
"แต่คุณแม่ก็รู้ ก่อนหน้านั้นผมกับเพียงดาวรักกัน!"
"แล้วที่แกแอบมีอะไรกับยายรักจนถูกจับได้ล่ะ จะให้ฉันคิดว่าไง!"
".....!"
"พะ พี่จอม!"
ภีมพลกับจอมขวัญมองหน้ากันเลิ่กลั่ก นั่นคือข่าวใหม่ที่ได้รู้ และแล้วความเชื่อของจอมขวัญก็เป็นจริง ส่วนคนที่ช็อกกว่าใครเพื่อนก็คือบุษบากร หล่อนดึงมือออกจากการกอบกุม พาตัวเองออกมาจากที่ปลอดภัย เผชิญหน้ากับเขา มองหน้าเขาด้วยแววตาสั่นระริก
"พี่จอม...มัน...ไม่จริงใช่มั้ย!"
"จริง! ฉันเห็นกับตา"
เหมือนถูกฟาดจนหน้าชา บุษบากรใจแทบสลายกับข่าวใหม่ที่ได้รู้...เขามีอะไรกันมาก่อนมาก่อนแต่งงาน หล่อนชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่า สรุปหล่อนกับพี่สาว ใครมาก่อนกัน
"เพียงดาว...พี่..."
จอมทัพไม่มีอะไรจะพูด จะแก้ตัวก็ใช่ที่ เพราะภารดีและวรพลนั้นรู้ความลับกันอยู่สองคน
"จะไปไหนก็ไป อย่าให้ฉันแกเห็นในบ้านหลังนี้อีก จะไปตายที่ไหนก็ไป ไป๊!"
"หยุดเลยนะคุณ ทำไมไล่ลูกแบบนี้!"
บุษบากรยืนช็อกกับถ้อยคำที่เล็ดลอดผ่านปากของมารดา ไม่มีอะไรจะเจ็บเท่านี้อีกแล้ว เจ็บจากการที่ได้รู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้ ยังเจ็บซ้ำ ๆ กับการถูกตัดเยื่อใยจากมารดา
ความเงียบของเขาคือคำตอบที่ชัดเจน...คนใจสลายน้ำตานองหน้า หล่อนมองหน้าคนที่รักมากด้วยแววตาผิดหวัง ทั้งเจ็บใจและเสียใจที่ถูกหลอกซ้ำ ๆ เมื่อใจเกินจะทานทน หล่อนจึงพาตัวเองวิ่งปาดน้ำตาหนีไปจากตรงนี้
“เพียงดาว ฟังก่อน!"
จอมทัพทำท่าจะเดินตามไป หากแต่ก็ถูกรั้งเอาไว้ด้วยแรงของภีมพล
"ตามไปก็ไม่มีประโยชน์ ตั้งสติก่อนเพื่อน"
"เฮีย กลับบ้านเราก่อนนะคะ ไปกับจี้ ไปตั้งหลักที่บ้านก่อน"
จอมขวัญเสียงสั่นเครือ ยามนี้หล่อนไม่แน่ใจว่าสงสารใครมากกว่ากัน ระหว่างพี่ชายกับบุษบากร แต่ที่แน่ ๆ หล่อนไม่อยากให้พี่ชายอยู่บ้านหลังนี้อีกต่อไปแล้ว
"ถ้าอย่างนั้นจี้ลาเลยนะคะ"
"ขออนุญาตนะครับ ตอนนี้ทุกคนกำลังแรง ควรจะแยกย้ายกันไปสงบสติอารมณ์ก่อน"
ทั้งภีมพลและจอมขวัญบอกลาเจ้าของบ้าน ทั้งสองลากจอมทัพออกมาจากบ้านเพื่อพาไปขึ้นรถ จอมขวัญนั้นยอมรับว่าโกรธมากมาย ที่พี่ชายถูกภารดีด่าแบบสาดเสียเทเสีย หล่อนไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว จากนี้ใครจะยังไงก็ช่าง จะยุให้ลูกสาวคนโตเลิกรากับพี่ชายหล่อนก็ยินดี
เลิกกันก็ดี จะได้ไม่ต้องไม่นั่งใช้หนี้แทนใคร คคนางค์ก็ไม่คิดจะทำงานหาเงินเพิ่มทั้งที่ทางบ้านกำลังวิกฤติ หล่อนไม่อยากให้พี่ชายต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้อีกแล้ว
เสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้นกลางดึก...บุษบากรดึงตัวเองออกจากที่นอนแล้วเดินไปส่องตาแมว และเพียงเห็นว่าเป็นใคร หล่อนก็รีบกระชากประตูให้เปิดออก
"คุณดาว..."
"ป้าไร ฮือ ๆ"
อุไรแทรกกายเข้ามาในห้อง หล่อนรีบปิดประตู สองคนต่างสวมกอดกันแน่นแล้วพากันร่ำไห้ออกมา...อุไรนั้นได้ยินหมดแล้ว นาทีนั้นหล่อนสงสารบุษบากรจับใจ
"ดาวไม่ได้คิดจะแย่งใคร ป้าไรเชื่อดาวนะคะ ฮือ ๆ"
"ป้าเข้าใจ เข้าใจคุณ ไม่ร้องนะ หยุดร้องได้แล้ว"
อุไรปลอบโยนด้วยการลูบแผ่นหลังแบบบางไปมา...และที่หล่อนมาก็เพราะตัดสินใจดีแล้ว คืนนี้จะต้องคุยกับบุษบากรให้รู้เรื่อง
หากเข้าตาจน แม้จะอยู่บ้านนี้มานาน เมื่อถึงเวลาก็ต้องไป
"อย่าอยู่ที่นี่อีกเลยนะคะ อยู่ต่อคุณจอมก็ไม่ยอมเลิก คุณดาวจะถูกมองเสีย ๆ หาย ๆ แน่นอน เพราะถึงอย่างไรเขาก็แต่งงานกันแล้ว"
"ดาวขอโทษ ดาวผิดเองที่ยังไม่ไปจากตรงนี้ ฮือ ๆ"
"ถ้าคุณดาวไปป้าก็ไป เราจะไปด้วยกัน ป้าจะตามไปดูแลคุณ ไปด้วยกันนะคะ อย่าบอกให้ใครรู้ ป้าพอมีทางไป ขอแค่คุณดาวตัดสินใจ"
บุษบากรนิ่งอึ้ง ไม่คิดไม่ฝันว่าอุไรจะมีความคิดแบบนี้ ยอมเอาตัวเองมาลำบากทั้งที่ไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย
"ป้าไร...."
- ผู้เขียน
