Chapter 8 รักกับความถูกต้อง (1)
1167 คำ
Chapter 8
รักกับความถูกต้อง (1)
"ฮึก...พะ...พี่จอม!"
บุษบากรสะดุ้ง เมื่อกรงอุ้งมือขยุ้มลงบนไหล่แบบบาง สายตาคาดคั้นจับจ้องเมื่อหล่อนเอาแต่ร้องไห้
"ตอบมาสิ เด็กในท้องลูกของเราใช่ไหม"
หยาดน้ำตาไหลออกมาเพราะความอัดอั้น จึงระเบิดอารมณ์ใส่หน้าเขา
"แล้วถ้าดาวตอบว่าใช่ล่ะคะ พี่จอมจะเชื่อมั้ย!"
"....."
"ถ้าใช่แล้วจะทำยังไงคะ ในเมื่อเส้นทางของเรามันไปด้วยกันไม่ได้แล้ว ฮือ ๆ"
"เพียงดาว..."
เขาควรเชื่อหล่อน...ความรู้สึกส่วนลึกร้องบอกแบบนั้น เชื่อว่าหล่อนไม่โกหกเพื่อหาพ่อให้เด็ก ไม่อยากทำผิด พลาดซ้ำสองที่มาจากใจที่ไม่ไตร่ตรองของเขาเอง
หากเขาหนักแน่นพอ วันนี้เขาคงมีครอบครัวที่อบอุ่นและมีความสุข และบุษบากรก็กำลังอุ้มท้องลูกของเขา ชีวิตเขาคงไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
"จริง ๆ ดาวไม่ควรบอกพี่จอม ไม่ควรเลย ฮือ ๆ"
"พลาดครั้งแรกยังพอกลับตัวได้ แต่ถ้าพลาดอีกครั้ง พี่คงเสียใจไปตลอดชีวิตเพียงดาว"
"ไม่ค่ะ พี่จอมไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น"
“ไม่เอา ไม่ร้องนะครับคนดี"
ปลายนิ้วไล้หยาดน้ำตาที่นองหน้า ความอุ่นซ่านบดเคล้าลงบนกลีบปากนุ่มคล้ายต้องการปลอบใจให้หล่อนหยุดร้องไห้...รักของเขาแผ่ซ่านซึมลึกผ่านสัมผัสทางกาย กระตุ้นเตือนความรู้สึกที่ถูกกดเอาไว้เพราะคำว่าศีลธรรม
หล่อนกำลังทำผิดศีลธรรม รู้ว่าทางที่เดินเข้าหานั้นมีแต่หนามแหลมและพาไปสู่หุบเหว หากแต่ใจช่างรั้นรัก หล่อนไม่อาจควบคุมความรู้สึกนั้นได้อีกต่อไปแล้ว ปล่อยกายและใจดำดิ่งลึกสู่ห้วงอเวจีแสนหวาน
ที่สุดห้วงนั้นมีหมู่มวลดอกไม้ชูช่อล่อหลอก กวักมือเรียกให้คนเลวอย่างหล่อนกระโจนไป มันลึกเสียจนยากที่จะตะเกียกตะกายขึ้นมาได้อีก
หากแต่ตบมือข้างเดียวนั้นไม่ดัง หากจอมทัพตัดใจจากหล่อนได้ เหตุการณ์แบบนี้มันคงไม่เกิดขึ้น
เหมือนน้ำมันใกล้ไฟ คนที่ยังตัดใจกันไม่ขาดมาใกล้กันอีกครั้งไฟจึงลุกโชน...บนเตียงกว้าง สองร่างกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนผ้าปูยับย่น คล้ายต้องการรำลึกถึงความหลังแสนหวามหวาน ว่าเขาและหล่อนเคยมีความสุขมากแค่ไหน ณ ชายทะเลแห่งนี้
ใครเล่าจะรู้...รักแสนหวานในวันนั้น จะแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดในวันนี้ เส้นทางรักที่ดูเหมือนจะไปได้สวย กลับจบลงเพราะความไม่หนักแน่นของตัวเขาเอง...จอมทัพยอมรับความผิดพลาดนี้อย่างยอมจำนน
ในห้องกว้างที่เป็นวิมานแสนหวาน มันยาวนาน...กว่าคลื่นที่ซัดสาดอย่างบ้าคลั่งจะสงบลง
ในห้องที่เปิดรับลมทะเลและเสียงคลื่นซัดสาดราวบทเพลงขับกล่อม...บนเตียงกว้าง สองร่างเปลือยเปล่ายังคงนอนกอดก่ายราวกลัวอีกฝ่ายจะหนีจาก...จอมทัพหลุบตามองคนในอ้อมกอดที่นอนหลับใหล จูบซับเบา ๆ ลงบนหน้าผากนวลเนียน
ปลายนิ้วแกร่งไล้ไปตามผิวเนียนละเอียดบนต้นแขนเรียว เมื่อความสุขยังคงอิ่มเอมกรุ่นอยู่ในใจ อยากอยู่อย่างนี้ไปนาน ๆ ในโลกแห่งความฝันที่มีเพียงเขาและเธอ
หากแต่ช่วงเวลาแห่งความสุขต้องสะดุดลง เมื่อเสียงโทรศัพท์ปลุกเขาขึ้นสู่ห้วงแห่งความจริง...เขาหยิบมารับพลางถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะเพิ่งจะชาร์ตแบตฯก็มีสายเข้ามาพอดีราวคนปลายสายรอท่าอยู่แล้ว
"คุณจอมทัพครับ คุณมึงหายหัวไปไหน มึงรู้มั้ยเกิดอะไรขึ้น!"
ภีมพลคือคนที่โทร.มา เพียงเท่านี้เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเรื่องอะไร
"รีบกลับมาเคลียร์เลย ตอนนี้เมียมึงอยู่กับกู!"
"เธอไปทำอะไร!"
"มาตามผัว! ผัวไม่กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน!"
".....!"
"ตอนนี้กูตกเป็นผู้ต้องหา เธอกล่าวหาว่ากูกับมึงสมรู้ร่วมคิดกัน เอาตรง ๆ นะไอ้จอม กูยังไม่รู้เลยว่ามึงมุดหัวอยู่ตรงส่วนไหนบนโลกนี้"
ชักจะไปกันใหญ่แล้ว...มือที่ถือโทรศัพท์ค้างไว้อย่างนั้น แววตาคมกล้ามองคนในอ้อมกอดแล้วใจสั่นไหว...เขาสงสารหล่อนจับใจ หัวใจร้องบอก...ทำใจไม่ได้หากจะทิ้งหล่อนแล้วกลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริง
เขาจะทิ้งบุษบากรไปได้อย่างไร...ในเมื่อโซ่สวาทที่เขาเป็นคนก่อร่างสร้างขึ้นมานั้นฝากฝังอยู่ในกายของหล่อน หากแต่มันช่างย้อนแย้งกับศีลธรรม...เขาควรเลือกทางไหนที่จะไม่ทำร้ายใครเลย
บนท้องที่ถนนที่อัดแน่นไปด้วยรถยนต์มากมายหลากหลายแบรนด์...คคนางค์กำพวงมาลัยรถเอาไว้จนแน่นยามที่รถกำลังติดไฟแดง แววตาแดงช้ำเพ่งมองไปข้างหน้าด้วยใจที่อาฆาตแค้น...ทุกคนกำลังรวมหัวกลั่นแกล้งเธอ หญิงสาวเชื่อเช่นนั้น
เสียงโทรศัพท์ดึงสติหล่อนขึ้นมาจากห้วงภวังค์ เมื่อหยิบมาดูก็พบว่าไม่ใช่ใคร...ภวินทร์
ทันทีที่กดรับ เสียงเขากรอกมาตามสาย
"ฉันมีอะไรใหม่ ๆ จะให้เธอลอง มาสนุกด้วยกันเถอะ...เพียงรัก"
หล่อนกำลังเครียด ไม่มีอารมณ์ไปสนุกอะไรกับใครทั้งนั้น น้ำเสียงเนือย ๆ จึงตอบกลับไป
"ไม่ไปค่ะ รักกำลังเครียด พี่คิงส์ไปชวนคนอื่นนะคะ"
"ไม่ได้ เธอต้องมา เดี๋ยวนี้!"
ภวินทร์ออกคำสั่งเสียงเข้ม เขาไม่สนว่าหล่อนกำลังมีปัญหาอะไร แต่เมื่อใดก็ตามที่เขาเรียกหาใคร คนนั้นก็ต้องมา ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอะไรทั้งนั้น
"เอาไว้วันหลังนะคะ วันนี้รักไม่อยากไปจริง ๆ"
"หรือว่าเธอจะให้ฉันเดินไปบอกความจริงกับผัวหน้าโง่ของเธอว่าเราเป็นอะไรกัน เอาอย่างนั้นก็ได้เพียงรัก ฉันไม่บังคับเธอก็ได้!"
"ไม่ได้นะคะ ห้ามบอกอะไรเขาทั้งนั้น!"
"ถ้าอย่างนั้นเธอควรจะท่องเอาไว้ ใคร...ที่มีสิทธิ์ออกคำสั่งกับเธอ!"
"ได้ค่ะ รักจะไป ไปเดี๋ยวนี้!"
คคนางค์ตอบรับเพราะความกลัวแม้ใจจะไม่อยากไป พยายามทำตัวออกห่างจากภวินทร์หากแต่เขาไม่ปล่อยหล่อนไปง่าย ๆ ยามที่กำลังเหยียบคันเร่งไปบนท้องถนน หยาดน้ำตาก็ไหลรินออกมาเพราะความรู้สึกหลากหลายที่ประเดดัง
ทั้งอัดอั้นที่ถูกภวินทร์ควบคุม เหมือนตกอยู่ในกรงขังของซาตานร้าย ทั้งเสียใจกับสิ่งที่จอมทัพทำลงไป เขาไม่มีวันเห็น รักเขามากจนทำได้ทุกสิ่งอย่าง หากแต่ได้รับกลับมาคือความไม่ซื่อสัตย์ หล่อนมั่นใจ ในโลกนี้ไม่มีใครรักเขาได้เท่าหล่อนอีกแล้ว คคนางค์คิดในมุมของตัวเอง
- ผู้เขียน
