Chapter 11
1357 คำ
หลังจากเสร็จการรับมอบรางวัล ทั้งสองคนก็พากันมาที่ธนาคารเพื่อเอาเช็คมาขึ้นเงิน จากนั้นก็กลับไปที่บ้านเตรียมเอกสารในการยื่นกู้ธนาคาร ดาริกาช่วยเขาเตรียมทุกอย่างแถมยังช่วยหาข้อมูลสถานที่ก่อสร้าง
"มีคนจะขายร้านตรงถนนใหญ่ไม่ไกลจากที่บ้านมากนัก พี่ธีจะลองไปดูมั้ยคะเราผ่อนธนาคารเอาก็ได้นะ เงินที่มีซื้ออุปกรณ์น่าจะเพียงพอมั้ย"
"พอค่ะ งั้นพรุ่งเราสองคนไปดูสถานที่กัน พี่ว่าน่าจะแพงพอสมควร"
เขากอดหญิงสาวไว้ดูหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เธอกำลังค้นหาสถานที่อยู่ ตั้งราคาขายสิบล้านแต่ไม่รู้จะต่อรองได้มั้ย
"ต่อรองดูมั้ยคะ อาจจะลดได้นิดหน่อยแต่ก็ยังดีกว่าไม่ลดเลย"
"ค่ะ งั้นพรุ่งนี้เข้าไปดูกัน"
ทั้งสองคนตกลงกันตามนี้ก่อนจะแยกกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง ดาริกาเป็นคนเตรียมตกแต่งร้านและสร้างเพจร้านทางโซเชียล เขาคิดชื่อร้านไว้แล้วและเป็นชื่อที่เขาตั้งใจจะใช้ตั้งแต่ไหนแต่ไร
"ดาริมอเตอร์ ชื่อน้องดารึเปล่าคะ"
"ใช่สิชื่อน้องดานั่นแหละ"
หญิงสาวอมยิ้มแก้มปริก่อนจะกดสร้างเพจร้านโดยใช้ชื่อนั้น ชายหนุ่มกดสั่งอุปกรณ์ที่จำเป็น โดยปกติเขารู้จักพวกชอบแต่งรถพอสมควร อะไหล่บางตัวที่พวกเขาหายากมีเขาเนี่ยแหละที่ดัดแปลงให้จนมันขับได้เหมือนเดิม เอาเป็นว่าเขารู้เรื่องยานยนต์อย่างดีแถมยังประดิษฐ์ได้เองด้วย ความรู้ในการทำงานที่บริษัท MIA GROUP ห้าปีกว่าทำให้เขารู้ระบบงานทุกอย่างรู้ถึงแหล่งที่สั่งของในราคาถูก ถามว่าเปิดแบบนี้จะแย่งลูกค้าของทางบริษัทรึเปล่าตอบเลยว่าไม่ เพราะกลุ่มลูกค้าของเขาไม่ใช่กลุ่มเดียวกับ MIA GROUP
"พี่จะยื่นกู้ซื้อที่ตรงนั้นก่อน ถ้าผ่านค่อยลาออก"
"ดีค่ะ งั้นไปนอนพักกันก่อนพรุ่งนี้เย็นหลังพี่ธีเลิกงานเราไปดูกัน"
"โอเคค่ะ"
หญิงสาวกดปิดคอมก่อนจะโอบรอบคอชายหนุ่มให้เขาอุ้มเธอไปนอนบนเตียงนอน ช่วงนี้คงจะวุ่นวายน่าดูเพราะต้องเตรียมอะไรหลายอย่าง แต่เขาเชื่อว่ามันจะผ่านไปได้
หนึ่งเดือนต่อมา...
เขายื่นกู้ธนาคารผ่านอย่างง่ายดายเพราะเงินเดือนที่ได้จากบริษัทเยอะมากจนสามารถกู้มาเผื่อตกแต่งร้านอีกเกือบสองล้าน วันนี้เขายื่นใบลาออกงานล่วงหน้าสามสิบวัน ในระหว่างนี้ก็ทำงานไปด้วยเตรียมของที่ร้านไปด้วย
"คุณเลขาเรียกธีรัชมาพบผมหน่อย"
ท่านณเรศกดโทรศัพท์ไปหาเลขาเพื่อให้เธอเรียกว่าที่ลูกเขยเข้ามา เขาเห็นใบลาออกก็แค่อยากรู้ว่ากำลังจะทำอะไรแน่ ไม่นานธีรัชก็เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มสดใส
"สวัสดีครับท่านประธาน"
"ไม่ต้องพิธีหรอกมานั่งตรงนี้"
เขาโค้งตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งตรงหน้าของท่านประธานใหญ่ เขารอฟังว่าท่านจะถามอะไรแต่ถ้าให้เดาคงไม่พ้นเรื่องที่เขายื่นใบลาออก
"เห็นยื่นใบลาออกมา จะไปทำอะไรล่ะ"
"คือผมกำลังจะเปิดร้านซ่อมรถครับคุณพ่อ แล้วก็ขายอะไหล่พวกของแต่งรถต่างๆด้วย ตอนนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนจัดร้านครับ และสิ่งประดิษฐ์ที่ผมได้รางวัลมามีคนสนใจจะสั่งซื้อ ผมว่าถ้าทำได้และมีคนสั่งซื้อเยอะผมอาจจะได้เปิดโรงงานด้วย"
ท่านณเรศพยักหน้าอย่างพอเข้าใจในสิ่งที่เขาอธิบาย ก็ดูน่าจะไปได้ดีทีเดียว ยิ่งเขาก็เก่งและมีคนรู้จักเพราะการแข่งขันระดับประเทศที่ผ่านมา น่าจะเป็นใบเบิกทางให้เขาได้ไม่ยาก
"น่าสนใจดีนี่ ถือว่าเดินทางมาถูกทางงั้นก็ออกได้เลยพ่ออนุมัติ เดี๋ยวให้บัญชีจ่ายเงินพิเศษให้ด้วยมีเงินฝากตลอดห้าปีอีกนี่น่าจะได้เยอะอยู่นะ"
คุณพ่อยิ้มออกมาก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาฝ่ายบัญชีให้จัดการตามที่เขาสั่ง ธีรัชยิ้มออกมาก่อนจะยกมือไหว้ท่านอย่างซาบซึ้งใจ
"ขอบคุณมากนะครับคุณพ่อ"
"พ่ออวยพรให้โชคดี มีอะไรให้ช่วยก็บอกแต่เราคงไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากพ่อ ขนาดน้องดายังไม่ขอเลยนี่จริงมั้ย"
"ผมไม่อยากให้ใครดูถูกว่าเกาะผู้หญิงครับ ผมจะพยายามให้ถึงที่สุด คุณพ่อเป็นกำลังให้เราสองคนด้วยนะครับ"
ท่านพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะปล่อยให้เขาออกไปเก็บของและรับเงินจากฝ่ายบัญชี ที่เขาทำแบบนี้เพราะธีรัชจะได้ไปดูแลธุรกิจของตัวเองอย่างเต็มที่ ยิ่งเริ่มเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งจะประสบผลสำเร็จเร็วเท่านั้น
หลังจากที่เขาเคลียร์ทุกอย่างที่บริษัทก็เดินทางมาที่ร้าน ตอนนี้หญิงสาวกับคุณแม่กำลังช่วยกันดูช่างทำสีตกแต่งร้านอยู่
"ตรงนี้เอาสีดำได้มั้ยคะช่าง"
"ได้ครับ"
"ขอบคุณค่ะฝากด้วย"
ดาริกายืนมองข้างทาสีก่อนจะหันกลับมามองทางด้านหลัง ชายคนรักยืนยิ้มอยู่ตรงนั้นหญิงสาวเห็นจึงรีบวิ่งไปสวมกอดทันที
"พี่ธีทำไม่เลิกงานเร็วจังคะ"
เขาโอบเอวหญิงสาวไว้หลวมๆก่อนจะอธิบายทุกอย่างให้เธอฟัง
คุณพ่อเรียกไปพบค่ะ ท่านให้ออกวันนี้ได้เลยแถมให้เงินพิเศษและเงินฝากคืนทุกบาทด้วย ใจดีมากเลยค่ะ"
"จริงเหรอคะ คุณพ่ออยากให้พี่ธีมาดูแลร้านอย่างเต็มที่มั่งคะ"
"ประมาณนั้นค่ะ ท่านบอกว่ามีอะไรให้ช่วยก็บอก"
"ท่านเอ็นดูพี่ธีไงคะ"
"รู้ค่ะ ไหนดูสิคนสวยของพี่ตกแต่งร้านของเราไปถึงไหนแล้ว แล้วแม่อยู่ไหนเอ่ย"
"คุณแม่อยู่ห้องทำงานค่ะ เห็นว่าเหม็นกลิ่นสี มาตรงนี้ค่ะน้องดาจะพาไปดูห้องทำงานของพี่ธีตกแต่งเสร็จแล้ว"
เธอกุมมือชายหนุ่มพาเดินไปยังห้องทำงานที่เธอตกแต่งให้เขาแบบพิเศษตรงตามความชอบของเขา เมื่อเข้ามาถึงธีรัชยิ้มออกมาอย่างถูกใจ ตกแต่งคุมโทนควันบุหรี่ เฟอร์นิเจอร์สีขาวทุกชิ้นตัดกับสีกำแพง
"สวยมาก"
"ชอบมั้ยคะ"
"ชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ"
เขาหอมแก้มหญิงสาวคนรักก่อนจะผละออกเมื่อคนเป็นแม่กระแอมออกมาเสียงเบา
"อะแฮ่ม"
"อ่าวแม่ไปทำไรตรงนั้นครับ"
เขายิ้มออกมาก่อนจะเดินไปสวมกอดท่าน ขอบคุณที่ท่านดูแลเขามาอย่างดี ถ้าไม่มีท่านเขาคงไม่มีทางเรียนจบได้ ถึงแม้ว่าจะได้ทุนเรียนแต่ไม่ใช่ว่าไม่ใช้จ่ายอะไร ยิ่งเรียนพวกวิศวกรรมต้องใช้เงินค่าอุปกรณ์สูงมาก
"รักแม่นะครับ ขอบคุณที่ทำให้ผมมีวันนี้"
"แม่ดีใจนะที่ลูกก้าวขึ้นมาอีกขั้น รีบประสบความสำเร็จให้ไวจะได้ไปขอสาวแต่งงานสักที"
ดาริกายืนมองสองแม่ลูกก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสบายใจ เห็นอย่างนี้แต่ครอบครัวของเขาอบอุ่นมากเลยนะ แม่ลูกแทบไม่เคยทะเลาะกันท่านเป็นที่ปรึกษาให้เขาเสมอและคอยสนับสนุนทุกสิ่งที่ลูกคนนี้อยากทำ
"ผมจะรีบให้เร็วที่สุดเลยครับ แม่จะได้อุ้มหลานไวๆ"
"ให้มันจริงเถอะ มานี่สิน้องดามาหาแม่"
"ค่ะคุณแม่"
เธอเดินไปนั่งลงข้างธีรัชก่อนจะสวมกอดทั้งสองคนด้วยความรู้สึกที่เอิบอิ่มไปด้วยความสุข ชายหนุ่มลูบผมหญิงสาวอย่างเอ็นดู มองทั้งสองคนที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเขา
"ขอบคุณนะน้องดาที่อยู่เคียงข้างกันเสมอ"
- ผู้เขียน
