Chapter 10
1332 คำ
วันต่อมา...
ดาริกาพาชายคนรักมาเลือกชุดให้ชายคนรักสวมใส่ไปงานรับมอบรางวัล เสื้อผ้าของเขามีแต่ชุดนายช่างหาสูทดีๆใส่ยากเสียเหลือเกิน
"เอาตัวนี้มั้ยคะ สีสวย"
เธอหยิบชุดมาลองทาบลงบนตัวของชายคนรัก เขาไม่ได้อยากจะซื้อให้สิ้นเปลืองแต่คนรักบอกว่าต้องมีบ้างซึ่งเขาไม่ขัดใจเธออยู่แล้ว
"เดี๋ยวพี่ไปลองให้ดู"
เขาถือชุดไปลองในห้องเสื้อก่อนจะเดินออกมาหมุนโชว์ตัวอยู่หลายรอบ หญิงสาวยกนิ้วให้เขาก่อนจะส่งชุดอื่นไปให้ลองอีกหลายตัว ไม่นานเธอก็เลือกให้เขาเสร็จสรรพได้มาพร้อมเนคไทอีกสองเส้น รองเท้าหนังอีกสองคู่
"ซื้อเยอะไปมั้ยคะ"
เขามองถุงในมืออย่างเสียดายเงิน คนอย่างเขาไม่จำเป็นต้องใส่สูทผูกไทก็ได้ ไม่ได้มีหน้ามีตาในสังคมมากขนาดนั้นเพราะฉะนั้นชุดช่างเหมาะกับเขาที่สุดแล้ว
"ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวจะเปิดร้านซ่อมรถของตัวเอง การแต่งกายแบบนี้มันเสริมบุคลิกค่ะ จะได้ดูเป็นเจ้าของไง"
"เชื่อป่ะสุดท้ายก็เป็นชุดช่างเปื้อนน้ำมัน"
เขายิ้มออกมาขำๆก่อนจะโอบเอวหญิงสาวรักแล้วพาไปดูของเธอบ้าง
"น้องดาซื้อของตัวเองบ้างสิ"
"ชุดน้องดาใหม่ๆทั้งนั้นเลยค่ะ ถ้าอยากได้อะไรเดี๋ยวน้องดาก็มาซื้อเองแหละ"
"พี่ไม่อยากให้คุณพ่อมองว่าพี่ดูแลน้องดาไม่ดีนะ เสื้อผ้าก็ไม่ซื้อให้ อะไรก็ไม่มี"
หญิงสาวยื่นมือไปบีบแก้มชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"ไร้สาระค่ะ ท่านไม่มาจับผิดเรื่องพวกนี้หรอก ไปซื้อเสื้อผ้าให้คุณแม่กันค่ะ เห็นท่านใส่แต่ตัวเดิมๆเราควรให้ท่านบ้าง"
เธอกุมมือชายคนรักเดินไปยังร้านเสื้อผ้าผู้ใหญ่ ธีรัชหยีผมหญิงสาวเล่นก่อนจะยิ้มออกมาแก้มปริ
"แม่พี่โชคดีที่มีน้องดาเป็นลูกสะใภ้"
"คุณพ่อน้องดาก็โชคดีนะคะที่ได้พี่ธีเป็นลูกเขย"
ทั้งสองคนมองสบตากันอย่างหยอกล้อ วันนี้ทั้งวันพวกเขาอารมณ์ดีมากอาจจะเพราะว่ามีแต่ข่าวดีเข้ามาจึงทำให้ยิ้มได้บ้าง
หลังจากช็อปปิ้งเสร็จทั้งสองคนก็แวะหาอะไรทานก่อนกลับ ทั้งวันสองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างเต็มอิ่ม เขาใช้สิทธิ์ลางานประมาณสามวัน และตลอดทั้งปียังไม่เคยใช้เลยด้วยซ้ำ
เมื่อมาถึงที่บ้านหญิงสาวก็เอาถุงเสื้อผ้าหลายชิ้นไปให้คุณแม่ของเขา ท่านเปิดดูก่อนจะยิ้มออกมาอย่างถูกใจ
"ขอบใจมากนะลูก แพงน่าดู"
"ราคาก็ทั่วไปค่ะแม่ ใส่ทุกวันเลยนะคะ"
"จ้ะลูก แล้วนี่อะไรอีก"
"อ่อ อันนี้ของแม่บ้านค่ะ น้องดาซื้อชุดมาฝากหลานเค้าค่ะ ไม่รู้จะใส่ได้รึเปล่า"
"ป้านีคงดีใจที่น้องดาใจดีด้วยแบบนี้"
หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะกอดเอวคุณแม่ไว้หลวมๆ เธอไม่มีแม่อย่างคนอื่นจึงไม่ค่อยรู้สึกถึงความอบอุ่นแบบนี้ ถึงจะพ่อแต่ความรู้สึกมันแตกต่างไม่เหมือนกัน ธีรัชที่ขึ้นเอาของไปเก็บเห็นคนรักดูรักใคร่กับคุณแม่ของเขาก็อมยิ้มไม่ได้ น้องดาคือผู้หญิงที่ดีมากใครอยู่ใกล้ก็รักไม่ยาก
"วันนี้เรามาฉลองกันครับ ฉลองที่ผมชนะที่สองได้เงินมาทำทุนตั้งสามล้านบาท"
ธีรัชเอ่ยออกมาเสียงสดใส คุณแม่หันไปมองลูกชายก่อนจะมองอย่างภาคภูมิใจในตัวเขา
"แม่ดีใจด้วยนะ ขอให้ลูกเจริญๆขึ้นไป"
"ขอบคุณครับแม่"
วันต่อมา...
ดาริกาในชุดเรียบร้อยที่คอมีกล้องถ่ายภาพห้อยอยู่ เธอกดถ่ายภาพบรรยากาศภายในงานและไม่ลืมที่จะถ่ายสินค้าของชายหนุ่มที่ได้รับรางวัลในครั้งนี้ด้วย
"ผมตั้งใจทำเต็มความสามารถเลยครับ ผมอยากให้ผู้พิการมีสิ่งอำนวยความสะดวก และ..."
ธีรัชอธิบายให้คนที่มาร่วมงามชมสิ่งที่เขาประดิษฐ์ นี่มันแค่จุดเริ่มต้นของเขาเท่านั้น จะต้องมีอีกหลายอย่างที่เขาคิดจะทำและอนาคตเขาจะต้องขึ้นเป็นที่หนึ่งให้ได้
"น่าสนใจมากเลย ถ้าผมขอสั่งผลิตหลายตัวคุณธีรัชทำได้มั้ยครับ"
"ได้สิครับ ผมกำลังจะเปิดศูนย์ซ่อมรถนำเข้า แล้วก็ขายพวกอะไหล่หายากด้วย ถ้าลูกค้าออเดอร์มาผมก็ผลิตให้ได้ครับ ตอนนี้ผมจดลิขสิทธิ์ไปแล้วสามารถทำขายได้เลยถ้ามีคนสนใจ"
"ได้เลย งั้นผมจะให้เลขาติดต่อไปหาคุณธีรัชอาทิตย์หน้า เดี๋ยวเอาเบอร์ติดต่อให้ด้วยนะ"
เขายิ้มออกมาอย่างดีใจที่มีคนสนใจในสิ่งที่เขาผลิต ถ้ามีคนสั่งเยอะหลายชิ้นเขาก็จะมีทุนขยายร้านของตัวเองเพิ่มขึ้น
"ได้ครับท่าน ยินดีมาก"
เขาคุยกับทุกคนที่ให้ความสนใจในสินค้าของเขา โดยมีดาริกาเดินไปโดยรอบถ่ายภาพให้ชายคนรักทุกอิริยาบถ และตอนนี้ถึงเวลาการรับมอบรางวัล หญิงสาวยืนอยู่หน้าเวทีถ่ายภาพเขาที่รับมอบเงินรางวัลสามล้านบาท พร้อมกับให้สัมภาษณ์กับพิธีกรบนเวที เธอยืนมองความสำเร็จของชายคนรักด้วยความภูมิใจ เธอคิดว่าตัวเองเลือกคนไม่มีผิดถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะไม่ได้ร่ำรวยเหมือนอย่างคนอื่น เขาเพิ่งจะเริ่มในสิ่งที่ใฝ่ฝัน แต่เธอเชื่อว่าเขาจะประสบความสำเร็จอย่างถึงที่สุดในอนาคตได้
จากนั้นเขาก็กลับมาที่สิ่งประดิษฐ์ของตัวเอง ดาริกาบอกให้เขายืนถ่ายภาพด้วยกันตรงหน้า
"ยืนตรงนั้นค่ะเดี๋ยวน้องดาถ่ายรูปให้"
"แบบนี้ได้ป่ะ หล่อมั้ย"
"หล่อมากเลยค่ะ"
หญิงสาวยกนิ้วโป้งให้ชายหนุ่มอย่างหยอกล้อก่อนจะถ่ายภาพให้เขาหลายภาพหลายท่า จากนั้นทั้งสองคนก็พากันไปเดินเล่นภายในงาน มีสิ่งประดิษฐ์ที่น่าสนใจมากมายและที่หนึ่งเค้าทำกันเป็นทีมสมควรที่จะชนะด้วยเพราะเขาทำมาดีมาก
"ปีหน้าพี่ธีส่งมาแข่งขันอีกนะคะ คราวนี้ต้องเอาที่หนึ่งให้ได้เลย"
"ได้สิ น้องดาต้องช่วยพี่คิดนะว่าจะทำอะไร"
เขากุมมือหญิงคนรักไว้ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสบายใจ อย่างน้อยวันนี้เขาได้เงินรางวัลมาแถมยังได้ลูกค้าเพิ่มมาอีกหลายคน ถ้าเกิดว่ามีออเดอร์เข้ามาเยอะมากเขาคงต้องลาออกจากงานเร็วขึ้นซะแล้ว
"ได้ค่ะ เห็นพี่ธีคุยกับเจ้าของหลายบริษัทเลย คุยอะไรกันเหรอคะ"
"เขาสนใจสินค้าของพี่ บอกว่าอยากได้ไปจำหน่ายเขาจะสั่งเราผลิตค่ะ"
"ดีสิคะ แบบนี้พี่ธีของน้องน้องดาจะกลายเป็นคนดังซะแล้วล่ะมั่ง"
เธอเอ่ยแซวชายหนุ่ม เขาหยีผมเธอเล่นก่อนจะกอดไหล่หญิงสาวแล้วพากันเดินออกไป
"ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่อนาคตไม่แน่นะพี่อาจจะเป็นคนดังจริงๆก็ได้"
"ถ้าดังแล้วห้ามทิ้งน้องดานะ"
"ใครจะทิ้งนางฟ้าตัวน้อยได้คะ ทิ้งก็โง่ดิ"
ทั้งสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกันก่อนจะเดินไปแวะถ่ายรูปนั่นนี่ด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วันกี่เดือนหรือกี่ปี เธอสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะอยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจให้เขาแบบนี้ตลอดไป...
- ผู้เขียน
