Chapter 12
1313 คำ
หลายวันต่อมา...
ดาริกาตื่นมาเช้าตรู่ทำกับข้าวไปเลี้ยงเด็ก เธอซื้อของตั้งแต่เมื่อวานเย็นเตรียมไว้เรียบร้อย ตอนนี้เป็นเวลาตีห้ากว่า เธอทำเมนูสี่อย่างหม้อใหญ่ให้เด็กๆได้ตักทานแบบบุฟเฟ่ต์ไม่อั้น ส่วนคุณแม่กับป้าแม่บ้านช่วยกันหั่นผักผลไม้ ส่วนชายคนรักทำงานจนถึงดึกตอนนี้จึงยังไม่ตื่น
"น้องดาผักพอมั้ยลูก"
"พอแล้วค่ะคุณแม่ น้องดาเน้นใส่เนื้อหมูกับไก่ เด็กๆจะได้โตไวๆคะ"
หญิงสาวเอ่ยออกมาก่อนจะหยิบเครื่องปรุงรสใส่ไปในหม้อ เดี๋ยวแปดโมงพวกพี่เขาจะเอารถมาใส่อาหารไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า เห็นว่าจะไปทำกิจกรรมแจกของรางวัลกับพวกเด็กๆด้วยก็เลยต้องเผื่อเวลาไป
"เด็กๆคงดีใจที่ได้กินของอร่อย"
"ค่ะน้องดามีของแจกเด็กๆด้วยนะคะคุณแม่ ตุ๊กตา ขนม ของใช้คละกันหลายอย่าง"
"ดีแล้วล่ะทำบุญเยอะๆหนูจะได้เจริญขึ้นไป"
ทั้งสองคนคุยกันไปทำอาหารไปจนเสร็จก็ปาไปแปดโมงกว่าแล้ว ดาริการีบไปแต่งตัวที่ห้องส่วนธีรัชเขาตื่นตอนเจ็ดโมงก็มาสั่งอะไหล่เข้าร้านต่อ หญิงสาวอาบน้ำเสร็จก็เดินมาหาชายหนุ่มที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
"ทำอะไรคะ ไม่แต่งตัวอีก"
"สั่งอะไหล่เพิ่มค่ะ เดี๋ยวร้านจะเปิดแล้วจะได้มีครบทุกอย่าง"
หญิงสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเดินไปแต่งตัวแล้วเตรียมชุดให้ชายคนรักด้วย จากนั้นไม่นานพวกเพื่อนของพี่ธีก็มาถึง พวกเขาช่วยกันยกอาหารขึ้นรถพร้อมกับของที่เธอสั่งมาแจกเด็กๆ
"แล้วตกลงเปิดร้านวันไหน เดี๋ยวพวกเรามาช่วย"
"อาทิตย์หน้าพร้อมเปิดเลย ยังไงขอบใจมากนะเว้ยที่จะมาช่วย"
"เพื่อนกันนี่คิดมาก ป่ะเดินทางกันเดี๋ยวไม่ทัน"
พวกเขาขับรถออกไปโดยธีรัชและดาริกาขับรถตามพวกเขาไปอีกคัน เมื่อมาถึงก็ลงไปหาเจ้าของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า พวกเขาเตรียมการต้อนรับอย่างดีเด็กๆก็มาแสดงโชว์ต้อนรับ
"น่ารักกันจังเลย"
ธีรัชเอ่ยออกมาเสียงอ่อนโยน เขากุมมือหญิงสาวรักไว้ก่อนจะกันมามองสบตา
"อยากมีลูกเหรอคะ"
"ค่ะอยากมาก แต่ว่าขอให้มีพร้อมก่อนถ้ามีตอนนี้ลูกจะลำบาก เข้าใจพี่นะ"
เขาเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มกว้าง พี่ธีเป็นคนอ่อนโยนมากโดยเฉพาะกับเด็ก แต่เธอรู้จักเขาดีถ้าไม่พร้อมจริงเขาจะไม่ยอมมีลูกเด็ดขาด ถ้าในส่วนของเธอมีเงินทองมากมายจะมีเมื่อไหร่ก็ได้ไม่ซีเรียส อีกอย่างอายุเธอยังน้อยสามารถรอเขาพร้อมได้อีกหลายปี ตอนนี้เขาควรทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับธุรกิจที่กำลังจะเปิด และเธอก็ไม่ได้ว่างไปช่วยเขาทำบัญชีร้านด้วย
"น้องดาเข้าใจค่ะ"
ทั้งสองคนหันไปดูเด็กเล็กฟ้อนรำอย่างน่ารักก่อนจะลุกขึ้นไปช่วยพวกเพื่อนๆทำกิจกรรมเล่นสนุกกับเด็กๆโดยดาริกาเป็นช่างภาพให้พวกเขาในวันนี้
"เด็กๆถ้าเพลงจบก็แย่งเก้าอี้กันนะ คนไหนไม่มีเก้าอี้คนนั้นก็แพ้ไป แต่ว่ามีรางวัลปลอบใจให้ด้วย ขอแค่กล้าแสดงออกเท่านั้น ใครอยากเล่นมาเลยครับขอยี่สิบคน"
เด็กๆยกมือแย่งกันออกมาเพราะอยากได้รางวัล ดาริกามองอย่างเอ็นดูถ่ายภาพเก็บบรรยากาศไว้ให้มากที่สุด เธอไม่ค่อยมีโอกาสได้มาทำอะไรแบบนี้ยิ่งกลุ่มเพื่อนคนรวยแล้วล่ะก็ไม่ทีทางมาทำอะไรแบบนี้ ถ้าจะได้มาก็มากับพวกเพื่อนพี่ธีเท่านั้น
ตอนนี้เด็กๆวิ่งเล่นเกมส์กันอย่างสนุก มีคนที่ได้รับรางวัลหลายคนและมีเกมส์มาให้เล่นเกือบสิบเกมส์ ของแจกอีกคนละสามถุงวันนี้เด็กน้อยทั้งหลายอิ่มเอมไปด้วยความสุข เพราะนานๆจะมีผู้ใหญ่ใจดีมาจัดกิจกรรมแบบนี้
"ไปทานข้าวได้แล้วครับเด็กๆ มาเข้าแถวเลยเดี๋ยวพี่ๆจะช่วยตักให้"
ธีรัชช่วยเด็กๆตักข้าวและอาหาร ทุกคนทานอาหารฝีมือของดาริกาอย่างเอร็ดอร่อย ฝีมือการทำกับข้าวของเธอไม่เป็นรองใคร เพราะเวลาว่างเธอไปเรียนทำอาหารกับเชฟมิชลินจึงมีเทคนิคที่ไม่เหมือนคนทั่วไปทำ
"อาหารอร่อยมากเลยค่ะ จ้างร้านไหนคะเนี่ยรสชาติอย่างกับโรงแรมทำ"
เจ้าของศูนย์เอ่ยถามด้วยความใคร่รู้ รสชาติดีมากเหมือนกินอาหารโรงแรมเลย
"น้องดาเค้าทำเองครับ คนนั้นไง"
เจมส์เอ่ยออกมาเสียงสดใสชี้นิ้วไปยังดาริกาที่ยืนถ่ายรูปอยู่ไม่ไกล
"ว้าว ฝีมือดีมากเลยค่ะ ถ้าเปิดร้านอาหารลูกค้าเยอะแน่นอน"
"เดี๋ยวผมจะบอกให้นะครับ ทานข้าวเถอะครับเหนื่อยมาครึ่งวันแล้ว ตามสบายนะครับ"
"ค่ะคุณเจมส์"
เจมส์เดินออกมาหาดาริกาและธีรัชที่หน้าประตู เขาจะนำสารจากเจ้าของศูนย์มาบอกด้วย
"มีคนชมอาหารอร่อยมากเลย เค้าบอกว่ารสชาติอย่างกับโรงแรม"
"จริงเหรอคะ น้องดาไปเรียนทำอาหารกับเชฟมิชลินค่ะก็เลยติดรสชาติมา ดีใจจังที่มีคนชอบ"
"เค้าบอกว่าทำขายได้เลย น้องดาไม่ลองทำขายล่ะ ไอ้ธีมันเปิดร้านซ่อมรถ เราก็เปิดคาเฟ่สิเข้ากันนะ"
เธอหันไปมองหน้าธีรัชอย่างขอความเห็น เขาพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับไอเดียของเพื่อน
"ไอเดียดีนี่ น่าสนนะน้องดาอยากเปิดร้านอาหารกาแฟมั้ย"
"น่าสนใจนะคะ เดี๋ยวน้องดาจะลองไปหาข้อมูลดู"
เธอคิดว่ามันน่าสนใจมากและจะได้มีอะไรทำไม่ว่างอยู่เฉยๆ ช่วงแรกช่วยเขาแต่ถ้าลูกค้าเริ่มเยอะยังไงก็ต้องจ้างบัญชีมาเพิ่มอยู่ดี ถึงเวลานั้นเธอคงว่างไม่มีอะไรทำ
"ดีค่ะ งั้นเราไปทานข้าวกันบ้างดีกว่า"
"ค่ะ ไปค่ะพี่เจมส์"
ทั้งสามคนเดินไปนั่งรวมกับพวกเด็กๆ ชวนคุยถามนั่นนี่เพื่อให้พวกเขาผ่อนคลาย ใช้เวลาอยู่ที่นั่นจนเกือบบ่ายสองก่อนจะขอตัวแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน
"น้องดาคิดยังไงกับเรื่องที่เพื่อนพี่พูดคะ"
หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อพอเข้าใจในสิ่งที่เขาถาม
"เรื่องเปิดร้านอาหารเหรอคะ"
"ใช่ค่ะ พี่ว่าไม่ต้องถึงขั้นร้านอาหารหรอก เอาแบบคาเฟ่ร้านกาแฟแล้วก็มาอาหารด้วย ลูกค้ามาใช้บริการที่ร้านเราระหว่างรอก็ไปนั่งเล่นที่คาเฟ่ แบบนี้พี่ว่ามันดีมากเลยนะ น้องดาอยากทำมั้ยใช้ทุนไม่มากหรอกเอาห้องกระจกหน้าร้านทำก็ได้ ค่าอุปกรณ์คงไม่น่าเกินสองแสนพี่ออกให้"
เธอนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะพยักหน้าตกลง ทำหลายอย่างก็ดีนะจะได้ช่วยกันหาเงินคนละทาง
"ได้ค่ะ ทำก็ได้"
"โอเคงั้นกับไปเราหาข้อมูลกัน"
สองคนตกลงกันตามนี้ ทุกวันนี้คุยกันยี่สิบสี่ชั่วโมงมีแต่เรื่องร้านแล้วก็ร้าน ช่วงเปิดธุรกิจใหม่แทบไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นเลย แต่มันก็มีความสุขดีนะชีวิตดูมีอะไร...
- ผู้เขียน
